💠 نماز جمعه ۱۳ مهر؛ بیعت با پسر به امید دفع غربت از پدر جعفر طیارها و حمزه‌ی سیدالشهداهای ایران کجایند؟ ✍ محمد سعادتمند #یادداشت ۷ - دوازدهم مهر ۱۴۰۳ جد ما امیرالمؤمنین با سقیفه‌ای‌ها وارد جنگ و قتال نشد به یک دلیل؟ فئه و گروه عظیمی از مؤمنین به او اعلام حضور نکردند و به او ضمیمه نشدند. [۱] قرآن با شدت و حِدّت بر همه مؤمنین حکم کرده که: عقب‌نشینی از جنگ با ستمگران بر همه رهبران الهی (چه معصوم باشند و چه نباشند) حرام است، غضب خدا را در پی می‌آورد و آن رهبر الهی را جهنمی می‌کند مگر اینکه گروه‌های عظیمی از مؤمنین (=فئه) در اعلام حضور به رهبرشان کوتاهی کنند. [۲] آن وقت نه تنها رهبر مُجاز به عقب نشینی است بلکه شرعا بر او لازم است که ته‌مانده‌ی اهل ایمان را از نابودی کلّی حفظ کند. البته در هر صورت وظیفه رهبر الهی با وظیفه حلقه میانی (یا به تعبیر قرآن: رِبّیّون) یکی نیست. چنانچه در روایات اهل‌بیت علیهم السلام پس از بیان مطالب بالا بلافاصله از جعفر طیّار و حمزه‌ی سیدالشهداء یاد کرده [۳] و اشاره می‌کنند که اگر این دو کنار رهبر جامعه بودند با آوردن فئه و گروه عظیمی از مؤمنین به پای صحنه، نمی‌گذاشتند جامعه اسلامی با نجنگیدن دچار گرفتاری و بلای عمومی سقیفه شود. در تاریخ انقلاب اسلامی هیچگاه تا این اندازه در موقعیت قتال با اصلی‌ترین دشمن انبیا و اولیای الهی نبوده‌ایم. نماز جمعه ۱۳ مهر یعنی همان لحظه خاصی که مردم باید ضمیمه‌شدن‌شان را به رهبر الهی اعلام کنند. موقعیتی تاریخی که شاید در عمر چندده‌ساله ما فقط یکبار اتفاق بیافتد. آیا جعفر طیارها و حمزه‌ی سیدالشهداها که توده‌های مردم را از شهرهای مختلف ایران راه بیاندازند هنوز در ایران اسلامی نفس می‌کِشند؟ فردا همه، این سؤال را پاسخ می‌دهند... [۱] عَنْ سُلَیْمَانَ‌بْنِ‌خَالِدٍ قَال: قُلْتُ لِأَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ ع قَوْلَ النَّاسِ لِعَلِیٍّ ع إِنْ کَانَ لَهُ حَقٌّ فَمَا مَنَعَهُ أَنْ یَقُومَ بِهِ قَالَ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ لَمْ یُکَلِّفْ هَذَا إِلَّا إِنْسَاناً وَاحِداً رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ فَقاتِلْ فِی سَبِیلِ اللهِ لا تُکَلَّفُ إِلَّا نَفْسَکَ وَ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِینَ فَلَیْسَ هَذَا إِلَّا لِلرَّسُولِ ص وَ قَالَ لِغَیْرِهِ إِلَّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَیِّزاً إِلی فِئَةٍ فَلَمْ یَکُنْ یَوْمَئِذٍ فِئَهًٌْ یُعِینُونَهُ عَلَی أَمْرِهِ. تفسیر العیاشی، ج۱، ص۲۶۱ [۲] وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاَّ مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلى فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللهِ‌ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ. هركه در روز جنگ پشتش را به دشمن كند، به خشم خدا گرفتار مى‌شود و جايگاهش جهنم است و آن بد سرانجامى است! مگر آنكه براى حملۀ دوباره به دشمن، عقب‌نشينىِ تاكتيكى كند يا قصد ضمیمه‌شدن به نيروهاى خودى داشته باشد. سوره انفال، آیه ۱۶ [۳] فَعَلِیٌّ ع لَمْ یَجِدْ فِئَهًًْ وَ لَوْ وَجَدَ فِئَهًًْ لَقَاتَلَ. ثُمَّ قَالَ: لَوْ کَانَ جَعْفَرٌ وَ حَمْزَهًُْ حَیَّیْنِ إِنَّمَا بَقِیَ رَجُلَانِ. هیچ فئه و گروه عظیمی از مردم به علی علیه السلام اعلام حضور نکردند که اگر می‌کردند او مقاتله می‌کرد. سپس امام کاظم علیه السلام فرمود: اگر جعفر طیار و حمزه زنده بودند دو مرد بودند [که این کار جمع کردن مردم از آنها برمی‌آمد]. تفسیر العیاشی، ج۲، ص۵۱ @mTatbiqy