👆ادامه متن بالا👆 بنابراین او که به دلیل علمش مرجعیت دارد، به علاوه چون حقوقی نمی گیرد و جامع معنویت و محبت است، با اقناع می تواند مردم را هدایت کند و نظامات کارآمد اسلامی را محقق کند. بر خلاف نظام قدرت دولت مدرن که باید با دیکتاتوری برآمده از قانون بشری و بروکراسی خسته کننده کارش را جلو ببرد. اساساً علت اینکه نام نظام تقسیم قدرت در اسلام را نظام ولایت گذاشته ایم، همین است. چون ولایتِ دو چیز، در لغت به معنای در همتنیدگی آن دو چیز است. به طوریکه در زبان عرب، به در هم تنیدگی دو رشته ای که به هم می تنند تا یک طناب مستحکم به وجود آید، می گویند ولایت. رابعاً امام جماعت که نفوذ کلمه و مرجعیت علمی دارد، مرجع حل اختلاف و دعوا و مرافعه هست («وَ هل اَتاکَ نَبأُ الخَصمِ إِذ تَسَوَّروا المحرابَ. إِذ دَخلوا عَلی داوود» آیا خبر آن دادخواهان، آن زمان که از محراب بالا رفته و بر داوود داخل شدند، به تو رسیده است - آیه ۲۱ و ۲۲ سوره ص). همچنین این قضات چون از بین خود آن مردم منصوب می شود، لذا به شرایط آن محل آشناست و در کوتاه ترین زمان ممکن، رأی های عادلانه می دهد. برخلاف بروکراسی قضایی که قاضی دادگاه چون در آن محله زندگی نمی کند، نمی تواند به سرعت حکم دهد و لذا اولا موجب اطاله دادرسی می شود و ثانیا باید کارشناس بفرستد که این خود به فسادها دامن می زند. همچنین قاضی امام جماعت آن محله نیست که اگر حکم غلطی داد، آبرویش نزد مردم محله برود. لذا این ناکارآمدی های بروکراسی قضایی را می بینید که با گذشت ۴۳ سال از سقوط پهلوی هنوز هم وجود دارد و همین محله ای نبودن حل اختلافات، سبب شده دلال هایی این وسط به وجود بیایند، که بعضاً اگر بخواهید حق خود را در این نظام قضایی بروکراتیک متمرکز بگیرید باید رشوه بدهید. چه اینکه در دوران رضاخان، نظام حل اختلافات که در دست علمای مساجد بود، از آنها گرفته شد و به بروکراسی قضایی که توسط علی اکبر داور به ایران وارد شد، سپرده شد. همچنین وجود شورای حل اختلاف در روستاها که مانند شورای شهر، با رأی گیری انتخاب می شوند، به دلیل اینکه معمولاً از افرادی تشکیل شده است که آن مقام معنوی را ندارند و به اصطلاح مردم پشت سرشان نماز نمی خوانند، لذا شرط عدالت را تقویت نمی کند. درنتیجه مردم معمولا رأی های صادره از شوراهای حل اختلاف را جانب دارانه تلقی می کنند. شوراهایی که نه از ناحیه انتصاب به دلیل مقبولیت ناشی از علم و عدالت، بلکه از طریق رأی گیری بر سر کار می آیند و معمولا اگر کسی از افراد روستا به یک کاندیدای خاص رأی ندهد، کینه ها و نزاع هایی شکل گرفته و می گیرد، درست مثل به اصطلاح انتخابات های دولت مدرن در همه کشورها. چنین نظام تقسیم قدرتی چگونه می تواند کارآمد باشد و زمین را که از نظر خالق و مالک زمین، ارثیه صالحان (شایستگان) است تحت حکومتشان در آورد و درنتیجه سعادت را به بشر هدیه دهد؟ خامساً امام جماعت در ذیل مرکز مدیریت محله که مسجد است، آن علم نافعی که در اختیار دارد را به مردم تعلیم می دهد و یک مدرسه می سازد. طبعا در تهران و کاردیکلا و نه در هیچ جای ایران، چنین مدارسی وجود ندارد و هر چه هست آموزش و پرورش بیکنی است که ظن تجربه گرایانه عمدتاً بی خاصیت و بعضاً مضر را آموزش می دهد، نه نظریات کاربردی و نافع برآمده از دین را. سادساً از یک طرف حول مسجد، بازارهای موقت و وقفی وجود دارد و از طرف دیگر امام جماعت محل تجمیع سرمایه و هدایت نقدینگی از محل موقوفات و دریافت خمس و زکات است. مساجد تهران و کاردیکلا و تقریباً تمام مساجدی که ساخته می شوند، فاقد این امکانات هستند. اگرچه هستند هنوز مساجدی قدیمی که ده ها یا صدها باب مغازه موقوفه ای را به کمترین قیمت، مثلا سالی یک میلیون تومان (قیمت ۴ کیلوگرم گوشت)، به مردم اجاره می دهند اما این مساجد، غالب نیستند. بنابراین براساس نظریه نظام ولایت، تهران و کاردیکلا، نمره قبولی نمی گیرند. چون در زمینه مدیریت شهری، امام کاردیکلا، عمدتاً دهیاری و شورای محله و امام تهران، عمدتاً شهرداری و شورای شهر است و اساساً ما در ایران نظام ولایت نداریم، جز اینکه ولی فقیه را بر بالای نظام دولت-ملت بروکراتیک قرار داده ایم. و می دانیم که در تقابل بین #یک_مسئله درست (ولایت فقیه) و نظامی از مسائل غلط، این #نظام_مسائل غلط است که آن تک مسئله را در خود هضم می کند. لذا برخلاف تبلیغاتی که می شود می بینیم که همه دولت های جمهوری اسلامی در عمل کار خودشان را انجام می دهند. البته بسط دیکتاتوری قانون بشری و بروکراسی، در کاردیکلا کمتر از تهران بوده و وزن اقناع سازی مردم و آزادی عمل مردم، بالاتر از تهران است. اگر چه با تأسیس دهیاری ها در دولت آقای احمدی نژاد و بسط بروکراسی به روستاها، دیگر مردم آن آزادی عمل سابق را ندارند و مسئولین بیش از علم و اقناع، به صدور مجوزها و بروکراسی متوسل هستند. @mountazer