آستان تو یک جایی در ابوحمزه، وقتی حضرت #سجاد می‌خواهد با کمال لطافت و زیبایی، دلیل بی حالی برای عبادت و دور شدن از دستگاه خدا و علت ِ خراب ماندن امثال ما را بهمان گوشزد کند، اول از همه – و قبل از یازده دلیل دیگر- می‌گوید: سیدی لعلک عن *بابک* طردتنی اینکه وضعم درست نشده، شاید بخاطر این است که - آقای من! - مرا از آستانت رانده ای... و من هی فکر می‌کنم که اولین دلیل، شاید مهمترین دلیل است  و اینکه «بابک» چیست و «آستان تو» کجاست تا اینکه رسیدم به زیارت آل یاسین: السلام علیک یا باب الله و دیان دینه و رسیدم به دعای #ندبه که: این باب الله الذی منه یوتی من قبل از هر بدبختی دیگری، از آستان تو دور مانده‌ام و از جوار ولی تو دور مانده‌ام که این قدر بیچاره شدم بعد یاد چند فراز بعدتر میفتم در ابوحمزه که: سیدی عبدک ببابک .... پی‌نوشت:  ربطهای زیادی دارد دعای #ابوحمزه با ولایت اهل بیت و حضرت ولی عصر که این هم یکی دیگرش بود. @msnote

•••─━━⊱✦🔹﷽🔹✦⊰━━─••• ✳️پاسخی به سلسله سوالات ِ «أین أین»✳️ ✅ حالا نه این‌که همه‌ی دعاها را گشته باشم اما بین دعاهایی که چشمم به نورشان منوّر شده، دو تا دعا هست که توی آنها انگاری دنبال چیز خاص و جای مخصوصی می‌گردیم. یکی همان اوائل «ابوحمزه» است که «کوش؟ کوش؟» و «کجاس؟ کجاس؟» راه می‌اندازیم و پشت‌سرهم «أین؟ أین؟» می‌گوییم و دقیقاً دنبال جایی می‌گردیم که «پرده‌پوشی زیبا» و «گذشت بزرگ» و «گشایش نزدیک» و «فریادرسی پرسرعت» و «مهربانی فراگیر» و «هدیه های برتر» و «موهبت‌های گوارا» و «جایزه های گران‌قیمت» و «فضل پرعظمت» و «عطای پر ابهت» و «احسان دیرینه» و بالاخره «کرَم»خدا آنجاست: 🔹 أَيْنَ سِتْرُكَ الْجَمِيلُ أَيْنَ‏ عَفْوُكَ‏ الْجَلِيلُ‏ أَيْنَ فَرَجُكَ الْقَرِيبُ أَيْنَ غِيَاثُكَ السَّرِيعُ أَيْنَ رَحْمَتُكَ الْوَاسِعَةُ أَيْنَ عَطَايَاكَ الْفَاضِلَةُ أَيْنَ مَوَاهِبُكَ الْهَنِيئَةُ أَيْنَ صَنَائِعُكَ السَّنِيَّةُ أَيْنَ فَضْلُكَ الْعَظِيمُ أَيْنَ مَنُّكَ الْجَسِيمُ أَيْنَ إِحْسَانُكَ الْقَدِيمُ أَيْنَ كَرَمُكَ يَا كَرِيمُ🔹 ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• ✅بعد انگاری همه این خوبی‌ها را در دو چیز جمع بندی می‌کنیم و می‌گوییم: پس به «کرم و بزرگواریت» من را نجات بده و به «مهربانی و رحمتت» مرا آزاد کن... بِهِ فَاسْتَنِقِذْنِي وَ بِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْنِي‏ ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• ✅به ما یاد داده بودند که «أین» سوال از جا و مکان است و من همیشه توی سحرهای ماه مبارک، دنبال جای کرم و مکان رحمت خدا می‌گشتم؛ خدایی که بدون زمان و بدون مکان بود. حالا باید اعتراف کنم که جواب «أین أین» ها را در حرم شما توی زیارت‌های وداع گرفته‌ام یا #علی‌بن‌موسی‌الرضا ! وقتی سرم را روی شانه‌های در خروجیِ بالاسر می‌گذاشتم و مفاتیح را باز می‌کردم و از «زیارت جامعه کبیره» و بعد از «زیارات جامعه» رد می‌شدم و می‌رسیدم به «دعای بعد از زیارت ائمه» و آن فرازهای میانه‌اش که از «اسم مکان» استفاده کرده بود و صریحاً داشت با حرف اشاره، به جا و مکان رحمت و مهربانی خدا اشاره می‌کرد: اللهم انّ هذا مشهد لایرجو من فاتته فیه رحمتک أن ینالها فی غیره... خدایا این محل و #مشهد و زیارتگاه، جایی است که اگر کسی رحمت تو را در آن از دست بدهد، امید ندارد که مهربانی تو در جای دیگری نصیبش شود... ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• ✅چیز غریبی هم نبود. انسان ِ فرورفته در زمان و مکان چطور می‌خواست با خدای نامحدود لازمان و لامکان تماس بگیرد؟ جز اینکه خدا لطف کند و اراده اش را بریزد توی زمین هایی و زمان‌هایی و آنها را سر دست بگیرد تا بشریت از سردرگمی خلاص شود. همان خانه‌هایی که: «اراده الرب فی مقادیر اموره تهبط الیکم و تصدر من بیوتکم» اراده‌ی خدا برای اندازه‌های هر کاری، به شما نازل می‌شود و از خانه‌های شما به جهان صادر می‌شود... مراکز تولید و توزیع ِ معنویت و رحمت که مدتهاست مراجعه به آنها مستحب و غیرضروری تشخیص داده می‌شود و حالا برخلاف اماکن مربوط به ضرورت‌های مادی ـ_ که لابد اوجب واجباتند _ بسته شده‌اند... ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• ✅خب! دیگر نباید سوالی باشد که پس دومین دعا چه شد؟ معلوم است که؛ دعای ندبه. #ندبه و زاری بر از دست‌دادن ارتباط مستقیم با تجسم رحمت خدا و جا و مکان مهربانی او و رسیدن به وضعیتی که «أین أین» های دوازده‌گانه در دعای سحرگاهی حضرت سجاد، حداقل سه برابر تفصیل پیدا کرده‌اند و به سی‌وشش _هفت «أین أین» در این وانفسای غیبت رسیده‌اند: 🔹أَيْنَ‏ الْحَسَنُ‏ أَيْنَ الْحُسَيْنُ، أَيْنَ أَبْنَاءُ الْحُسَيْنِ، صَالِحٌ بَعْدَ صَالِحٍ، وَ صَادِقٌ بَعْدَ صَادِقٍ، أَيْنَ السَّبِيلُ بَعْدَ السَّبِيلِ، أَيْنَ الْخِيَرَةُ بَعْدَ الْخِيَرَةِ، أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ، أَيْنَ الْأَقْمَارُ الْمُنِيرَةُ، أَيْنَ الْأَنْجُمُ الزَّاهِرَةُ، أَيْنَ أَعْلَامُ الدِّينِ وَ قَوَاعِدُ الْعِلْمِ أَيْنَ بَقِيَّةُ اللَّهِ الَّتِي لَا تَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهَادِيَةِ، أَيْنَ الْمُعَدُّ لِقَطْعِ دَابِرِ الظَّلَمَةِ، أَيْنَ الْمُنْتَظَرُ لِإِقَامَةِ الْأَمْتِ‏ وَ الْعِوَجِ، أَيْنَ الْمُرْتَجَى لِإِزَالَةِ الْجَوْرِ وَ الْعُدْوَانِ، أَيْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدِيدِ الْفَرَائِضِ وَ السُّنَنِ،أَيْنَ...🔹 ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• ✅ تقدیم به همه مجاوران ِ «مشهد لایرجو من فاتته فیه رحمتک أن ینالها فی غیره» به امید یادی و دعایی؛ و تقدیم به شهید یک و بیست دقیقه‌ی همه‌ی شب‌های جمعه که با دفاع از اماکن رحمت و مراکز تولید و توزیع معنویت، انتهای زندگی دنیایی‌ش را هم به زیارت همه آنها ختم کرد و قله‌های رحمت و معنویت در آسمان و زمین را در آغوش پر از خون خود کشید. ••─━⊱✦🔹✦⊰━─•• 🖊: #محمدصادق_حیدری #میلاد_امام_رضا #امام_رضا #جمعه‌ناک #جمعه_ناک #قاسم_سلیمانی @msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• 🔅رفت و برگشتی بین «روز جشن و شادی» و «دعای ندبه و زاری»🔅 ♦️وسط «اعمال روز عید قربان»، یکی‌شان هست که خیلی توی چشم است؛ چون خیلی سریع این سوال را به ذهن می‌آورَد که: «عید قربان و دعای ندبه؟! روز شادی و دعای زاری؟» نمی‌دانم. شاید هم یکی از حکمت‌هایی که باعث شده حضرت باقر خودش «عبدالله‌بن‌دینار» را صدا بزند و این حدیث را به او هدیه کند، پاسخ‌دادن به همین سوال بوده: 🔸«ای عبدالله! هیچ‌کدام از عیدهای مسلمانان _ چه قربان و چه فطر _ نیست مگر این‌که حزن و غم آل محمد را تازه می‌کند... چون حق خودشان را می‌بینند که به دست دیگران افتاده»🔸 ♦️نمازهایی که باید به امامتِ امامان حق برپا می‌شده، به دست «عن صلاتهم ساهون»هایی افتاده که نمونه بارز «هم یراءون» هستند و نماز را به دکان تقدس‌شان تبدیل کرده‌اند و خطبه‌هایی که باید هدایت را با زبان ائمه هدی به کام مردم می‌گذاشته، بلندگوی منافقینی شده که با «یحرفون الکلم عن مواضعه» مشغول توسعه مرزهای بدعت و تأویل‌اند و با «اخوانهم الذین کفروا» نرد عشق می‌بازند و با ابرقدرت‌های دنیاپرست، بر سر «بهره‌مندی بیشتر از لذات دنیا» تقسیم کار می‌کنند. ♦️انگار عیدهای مسلمین که ابزاری ایمانی برای تشکّل و تجمّع مومنین و فرصتی اجتماعی برای هم‌دل و هم‌فکر و هم‌کار کردن‌شان بوده، به آلت‌دستی برای قدسیّت حکومت منافقین و رفاقت با مشرکین تبدیل شده. همین‌جاست که حزن بر حاکمیت الهی و دریغ بر غصب نرم‌افزارهایش تجدید می‌شود. گویا عیدهای خدا نه از جنس شادمانی‌های عادی در خرده‌فرهنگ‌های قومی، که جشن‌های حکومتی و تجمعهای سیاسی برای قدرت‌های ایمانی هستند که می‌خواهند «پرستش اجتماعی خدا» را به رخ بکشند. ♦️اصلا هر وقت خداپرستان جامعه تشکیل می‌دهند و «پرستش دسته‌جمعی» را ابراز می‌کنند، درگیر شدن دنیاپرستان با آنها حتمی است و اینجاست که «سیاست الهی» متولد میشود و رشد می‌کند تا با برقراریِ «توازن قدرت» بین «پرچمداران ایمان و مهندسین طغیان» به بلوغ برسد... ✅_ تقدیم به جمهوری اسلامی ِ عزیزتر از جان که با همه تنگناها و فشارها و کاستی‌ها، پرچم «پرستش اجتماعی خدای متعال» بر روی کره زمین را به دوش می‌کشد و بعد از حضور در توازن قدرت جهانی در بُعد «سیاسی»، باید در جستجوی توازن قدرتِ «فرهنگی و اقتصادی» در هماوردی با «بت‌پرستی مدرن» باشد تا بلوغ شیعه و آمادگی عملی برای ظهور معنادار شود... ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• #ندبه #قربان #عید_قربان #جمهوری_اسلامی 🖊: #محمدصادق_حیدری سروش splus.ir/msnote ایتا Eitaa.com/msnote بله https://ble.im/msnote تلگرام https://t.me/msnote

•••─━━⊱✦▪️﷽▪️✦⊰━━─••• 🔅رفت و برگشتی بین «روز جشن و شادی» و «دعای ندبه و زاری»🔅 ♦️وسط «اعمال روز عید قربان»، یکی‌شان هست که خیلی توی چشم است؛ چون خیلی سریع این سوال را به ذهن می‌آورَد که: «عید قربان و دعای ندبه؟! روز شادی و دعای زاری؟» نمی‌دانم. شاید هم یکی از حکمت‌هایی که باعث شده حضرت باقر خودش «عبدالله‌بن‌دینار» را صدا بزند و این حدیث را به او هدیه کند، پاسخ‌دادن به همین سوال بوده: 🔸«ای عبدالله! هیچ‌کدام از عیدهای مسلمانان _ چه قربان و چه فطر _ نیست مگر این‌که حزن و غم آل محمد را تازه می‌کند... چون حق خودشان را می‌بینند که به دست دیگران افتاده»🔸 ♦️نمازهایی که باید به امامتِ امامان حق برپا می‌شده، به دست «عن صلاتهم ساهون»هایی افتاده که نمونه بارز «هم یراءون» هستند و نماز را به دکان تقدس‌شان تبدیل کرده‌اند و خطبه‌هایی که باید هدایت را با زبان ائمه هدی به کام مردم می‌گذاشته، بلندگوی منافقینی شده که با «یحرفون الکلم عن مواضعه» مشغول توسعه مرزهای بدعت و تأویل‌اند و با «اخوانهم الذین کفروا» نرد عشق می‌بازند و با ابرقدرت‌های دنیاپرست، بر سر «بهره‌مندی بیشتر از لذات دنیا» تقسیم کار می‌کنند. ♦️انگار عیدهای مسلمین که ابزاری ایمانی برای تشکّل و تجمّع مومنین و فرصتی اجتماعی برای هم‌دل و هم‌فکر و هم‌کار کردن‌شان بوده، به آلت‌دستی برای قدسیّت حکومت منافقین و رفاقت با مشرکین تبدیل شده. همین‌جاست که حزن بر حاکمیت الهی و دریغ بر غصب نرم‌افزارهایش تجدید می‌شود. گویا عیدهای خدا نه از جنس شادمانی‌های عادی در خرده‌فرهنگ‌های قومی، که جشن‌های حکومتی و تجمعهای سیاسی برای قدرت‌های ایمانی هستند که می‌خواهند «پرستش اجتماعی خدا» را به رخ بکشند. ♦️اصلا هر وقت خداپرستان جامعه تشکیل می‌دهند و «پرستش دسته‌جمعی» را ابراز می‌کنند، درگیر شدن دنیاپرستان با آنها حتمی است و اینجاست که «سیاست الهی» متولد میشود و رشد می‌کند تا با برقراریِ «توازن قدرت» بین «پرچمداران ایمان و مهندسین طغیان» به بلوغ برسد... ✅_ تقدیم به جمهوری اسلامی ِ عزیزتر از جان که با همه تنگناها و فشارها و کاستی‌ها، پرچم «پرستش اجتماعی خدای متعال» بر روی کره زمین را به دوش می‌کشد و بعد از حضور در توازن قدرت جهانی در بُعد «سیاسی»، باید در جستجوی توازن قدرتِ «فرهنگی و اقتصادی» در هماوردی با «بت‌پرستی مدرن» باشد تا بلوغ شیعه و آمادگی عملی برای ظهور معنادار شود... ••─━⊱✦▪️✦⊰━─•• #ندبه #قربان #عید_قربان #جمهوری_اسلامی ✍: #محمدصادق_حیدری بله | آی‌گپ | سروش | تلگرام | ایتا @msnote