نظر سارتر، این ماهیت را خود امر وجود داشتن تعریف می‌کند. آنچه ما هستیم، مترادف است با کارهایی که انجام می‌دهیم و رفتاری که در دنیا از خود بروز می‌دهیم. همان‌طور که او در کتاب
اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر (Existentialism Is a Humanism) می‌گوید: «
انسان چیزی نیست جز آنچه از خود می‌سازد.» به‌طور دقیق‌تر: «
بشریت هیچ ذاتی ندارد، چون خدایی وجود ندارد تا آن را تعیین کند. انسان آن چیزی است که خودش تصور می‌کند باشد، و فراتر از آن، آن چیزی است که اراده می‌کند باشد. با توجه به این‌که انسان فقط بعد از وجودیت پیدا کردن می‌تواند تصوری از خود پیدا کند و بودن را اراده کند، بنابراین انسان چیزی نیست جز آنچه از خود می‌سازد. این اولین اصل اگزیستانسیالیسم است.»
بنابراین توصیه‌ی یک فرد
اگزیستانسیالیست به هنگام رویارویی انسان‌ها با ورطه‌ی پوچ‌گرایانه‌ای که
نیهیلیسم پیش رویشان قرار می‌دهد این است:
"ما باید از راه کارهایی که انجام می‌دهیم، معنای خود را بسازیم. هیچ معنای عینی و والایی وجود ندارد، بنابراین ما از راه و روش زندگی کردن‌مان معنای زندگی را برای خود تعریف می‌کنیم."
این پاسخ اگزیستانسیالیسم به معضل نیهیلیسم است
@letterstomilena
