میدونید دوستان انسان ها دو دسته‌اند 1.اونایی که هم خوشگلن هم خوش عکسن 2.اونایی که مثل من خوشگلن، اما توی هیچ عکسی خوب نمیوفتن و بنظرم در حق مایی که تو دسته دومیم خیلی ظلم شده

چون در دریا افتادی و شنا نمی‌دانی، مرده شو تا آبَت بر سر نهد!

ستاره‌هایم دارند سقوط می‌کنند و من، نمی‌توانم نجاتشان بدهم.

‌ ‌

هرچی هم که بشه، ما داخل زندگی بقیه نیستیم. غم‌های هرشخص بسته به اون بازه‌ی زمانی و سنی که داخلش هست، نوع زندگی که تا الان گذرونده، میزان درک و آستانه‌ی صبرش متفاوته. جدا از این‌که اون غمی که با تو به اشتراک گذاشته شاید فقط آخرین قطره‌ای بوده که لیوان تحملش رو سرریز کرده. فکر نمی‌کنم نادیده گرفتن غم دیگران که برای ما ممکنه بزرگ و کوچک باشن کار درستی باشه، مورد تمسخر قرار دادنشون که به کنار. آدم‌ها گاهی اوقات دنبال بی‌جان‌هایی هستند که فقط خودشون رو که با یک مو به زندگی وصل‌اند، سر پا نگه دارند.

وقتی درس بهم فشار میاره: شد شد نشد یه یاعلی میگم و پشت کمرم don't stop تتو میکنم. کار که عار نیست.