💠#شرح مختصر زندگی امام موسی کاظم(علیه السلام)⚡️ امام موسی بن جعفر(علیه السلام) ملقب به کاظم، امام هفتم شیعیان، متولد سال ۱۲۸ قمری در قریه «ابواء» (میان مکه و مدینه). آن حضرت پس از شهادت پدرش امام جعفر صادق(علیه السلام)، از سال ۱۴۸ تا ۱۸۳، به مدت ۳۵ سال امامت شیعیان را بر عهده داشت و در بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳ در زندان بغداد به دست سندی بن شاهک مسموم شد و به شهادت رسید.[1]امام موسی کاظم(علیه السلام) همچون امامان دیگر شیعیان برای تبلیغ و ترویج آموزه های اسلامی و شیعی از هیچ تلاش و کوششی دریغ نفرمودند، و در این مسیر مرارت ها و سختیهای فراوانی را به جان خریدند، دوره امامت این امام همام با خلفای مستبد و خودکامه ای همچون: منصور دوانقی، محمد معروف به مهدی، هادی، هارون. مصادف بود. #جایگاه و منزلت امام موسی کاظم(علیه السلام)نزد اهل سنت امام موسی کاظم(علیه السلام) نه تنها مورد مدح و ستایش پیروان یاران خاص خود بود، بلکه دانشمندان مذهب عامه نیز مقام و منزلت ایشان را نیک می شمردند و برای ایشان احترام خاص قائل بودند، دانشمندان اهل سنت به خوبی از موقعیت علمی و اخلاقی حضرت آگاهی داشتند و در برابر دریای عظمت و فضایل ایشان سر تعظیم فرو آورده بودند: در ادامه به بعضی از فضایل این امام همام اشاره خواهیم کرد. #شاخص عبادت و بندگی امام #کاظم(علیه السلام): همه امامان معصوم(علیهم السلام) شاخص و الگوی برتر مؤمنین بوده اند، آداب، رفتار، و گفتار ایشان به تمامه بر گرفته از آموزه های وحیانی و قرآنی است به واقع می توان رفتار ایشان را آینه تمام نمای رفتار پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) دانست، بر اساس مکتب و آموزه ای اسلامی عبودیت و بندگی خداوند متعال هدف زندگی و حیات بشری است که خداوند متعال در بیان آن فرموده است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ؛[ذاریات/56] من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند)!». امام موسی کاظم(علیه السلام) به واقع این چنین بود و در عبودیت و بندگی خداوند متعال سر آمد همه افراد بودند: خطیب بغدادی در این خصوص نقل می کند: «حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) به جهت عبادت و کوشش بسیار عبد صالح خوانده می شد. اصحاب ما روایت کرده اند که آن حضرت وارد مسجد رسول اکرم(صلی الله علیه و اله) و در اول شب سجده ای به جا می آورد شنیده شد که در سجده اش می گوید:عَظُمَ الذَّنبِ عِندي فَليَحسُنِ العَفوُ عِندَكَ ، يا أهلَ التَّقوى وَيا أهلَ المَغفِرَةِ؛[2] بزرگ است گناه من ، و عفو از تو نيكوست ، اى آن كه سزاوار آنى كه از تو پروا كنند ، و اى آن كه اهل آمرزشى. و اين جمله را تا صبح تكرار مى كرد». و همچنین شیخ #مفید در ارشاد خود در خصوص اهتمام این امام متقی به عبادت و بندگی این چنین نقل شده است: در ارشاد شیخ مفید روايت شده است كـه امام كاظم (عليه السلام) زياد دعا مى خواند ، و عرضه مى داشت : بار خدايا ، راحتى در هنگام مردن ، و عفو و بخشش در هنگام حسابرسى را از تو مسألت مى كنم . و اين جمله را تكرار مى كرد . يكى از دعاهاى آن حضرت اين بود : گناه بنده تو بزرگ است و عفو و گذشت از جانب تو نيكوست . آن حضرت از خشيت خدا چندان مى گريست كه محاسن او از اشك تر مى شد . هيچ كس به اندازه ايشان به خانواده و خويشاوندانش رسيدگى نمى كرد . شب هنگام به فقراى مدينه سركشى مى كرد و زنبيلى پر از درهم و دينار و آرد و خرما با خود مى برد و بر درِ خانه هاى آنان مى گذاشت و آنها نمى فهميدند كه اين پول و اجناس از طرف چه كسى آمده است».[3]