﴿رَّبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ﴾

حضرت، دخترش سکینه را به سینه‌اش چسباند، بین دو چشم او را بوسید، اشک‌های او را پاک کرد. سکینه را بسیار دوست می‌داشت. به آرام کردن او پرداخت، در حالی که می‌گفت: ای سکینه! بدان که پس از من گریه‌ات بسیار خواهد بود. تا جان در بدن دارم با اشک‌هایت دلم را مسوزان. سَیَطُولُ بَعْدِی یَا سُکَیْنَهُ فَاعْلَمِی مِنْکِ الْبُکَاءُ إِذَا الْحَمَامُ دَهَانِی‏ لَا تُحْرِقِی قَلْبِی بِدَمْعِکِ حَسْرَهً مَا دَامَ مِنِّی الرُّوحُ فِی جُثْمَانِی‏

#روضه #سکینه_خاتون با قلبی .. که از نفس افتاده بود ... به خاك نشست ‌.. با دست‌های زخمی ... نیزه و شمشیر را کنار زد .. پیکرِ بی سرِ پدرش را به آغوش کشید .. میانِ داغیِ اشك و خون این‌ چند خط... آخرین کلماتی بودند که ... بُریده بُریده ... از حلقومِ بُریده‌ی حسین... به جانِ سکینه خاتون‌ش نشست ؛.. «دخترم! به شیعیانم بگو... شيعَتي! مَهْما شَرِبْتُمْ ماءَ عَذْبٍ... فَاذْكُروني اَوْ سَمِعْتُمْ بِشَهيدٍ ... اَوْ غَريبٍ... فَانْدُبوني لَيْتَكُمْ في يَوْمِ عاشورا جَميعاً تَنْظُروني كَيْفَ اَسْتَسْقي لِطِفْلي فَاَبَوْا اَنْ يَرْحَموني... -شيعيانِ من! هر گاه آب گوارایی نوشيديد يادِ لب‌ها و جگرِ تشنه‌ی من بیفتید.. هرگاه از شهادت و غربتِ شهید و غریبی شنیدید برای غریبیِ من... گاهِ شهادتَ‌م گريه كنيد.. اي كاش همه‌ی شما کربلا بوديد و مي‌ديديد كه من .. چگونه براي طفلِ شش‌ماهه‌م آب مي‌طلبيدم و هیچ کس به استغاثه‌م رحم نكرد!» #به_قلم_غریب‌‌ #بمیرم_برات

فقط آه -

ما نباشیم دیگران هستند .. خلوت این روضه‌ها نخواهد شد .

خدارا ز خود راضی کن نه خلق ِ خدا را ..

دانه‌های حُب ِ مولا را به جانم کاشتم ، عشق بود و عشق افزون ، آنچه برمیداشتم .

ثُم الثانی َ و الثالث َ و الرابع ؛ این شور عشق چقدر نایابه ..