السَّلاَمُ عَلَى عَبدِ اللهِ بنِ اَلحُسَينِ، الطِفلِ الرَّضِيعِ والمَرمِيِّ الصَّرِيعِ، المُتَشَحِّطِ دَماً، المُصَعَّدِ دَمُهُ فِي السَّمَاءِ، المَذبُوحِ بِالسَّهمِ فِي حِجرِ أبِيهِ، لَعَنَ اللهُ رَامِيه حَرمَلَةَ بنَ كَاهِلِ الأسَدِيَّ وذَوِيهِ. "در دهانه ی آتشفشان خانه ساختن" چقدر این روزها جمله "نیچه" مرا با خود می برد. به راستی کجا را برای زندگی انتخاب کرده ایم؟ حاشیه ایی در سایه انجام واجبات و ترک محرمات و دل خوش بودن به اینکه اطرافیانمان انسان های مقیدی هستند و الحمدلله که بچه هایم در مکان طاهر، رشد می یابند؟ وای بر ما اگر از روضه ی علی اصغر زمان غافل باشیم. وای بر اشکی که از سر احساس باشد و راز گونه بودن را طلب نکند. وای بر اشکی که صرفا برای تخیله و آرام کردن روان باشد. خوشا به حال اشکی که اگر به اندازه ی بال مگس است در طلب دیدن رازی است که برایش امام حسین علیه السلام و اصحاب با وفایش جان دادند. اگر در طلب راز باشی انتظار معنا می دهد. وقتش معلوم نیست اما صاحب وقتت می کند. #بی _ قراری 🖋معمای هستی