📚 #خارج_تفسیر (سال پنجم) 🔹 جلسه: 216 🗓 7 آبان 1403 🔻مـبـاحـث ایـن جـلسـه: ادامه تفسیر آیه شریفه: «وَدَّ کثِیرٌ مِنْ أَهْلِ الْکتَابِ لَوْ یرُدُّونَکمْ مِنْ بَعْدِ إِیمَانِکمْ کفَّارًا حَسَدًا مِنْ عِنْدِ أَنفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَینَ لَهُمْ الْحَقُّ فَاعْفُوا وَاصْفَحُوا حَتَّی یأْتِی اللَّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللَّهَ عَلَی کلِّ شَی قَدِیرٌ» (بقره، 109) @nasirigilani_ir

✳️ به عالمان دنیا دوست اعتماد نکنید! «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ إِذَا رَأَيْتُمُ الْعَالِمَ مُحِبّاً لِدُنْيَاه فَاتَّهِمُوه عَلَى دِينِكُمْ فَإِنَّ كُلَّ مُحِبٍّ لِشَيْءٍ يَحُوطُ مَا أَحَبَّ وقَالَ ص أَوْحَى اللَّه إِلَى دَاوُدَ ع لَا تَجْعَلْ بَيْنِي وبَيْنَكَ عَالِماً مَفْتُوناً بِالدُّنْيَا فَيَصُدَّكَ عَنْ طَرِيقِ مَحَبَّتِي فَإِنَّ أُولَئِكَ قُطَّاعُ طَرِيقِ عِبَادِيَ الْمُرِيدِينَ إِنَّ أَدْنَى مَا أَنَا صَانِعٌ بِهِمْ أَنْ أَنْزِعَ حَلَاوَةَ مُنَاجَاتِي عَنْ قُلُوبِهِمْ شرح حدیث: از تعابیری همچون «دینکم» و «عبادی المریدین» می توان دریافت که مراد از عالم در این روایت عالم دین است؛ یعنی کسی که مدعی دین شناسی است و مدار کار خود را تبلیغ دین قرار داده است. روایت بعدی که در آن به جای عالم از واژه «فقهاء» استفاده شده نیز مدعا را تایید می کند. در فراز «مُحِبّاً لِدُنْيَاه» به جای واژه «الدنیا» واژه «لدنیاه» آمده است که اشاره به محدودیت و خُردی اندیشه دنیا دوستان دارد که به همان میزان محدود مال و منال خود سخت دلبسته اند و گمان می کنند که دنیای بس گرانی نصیب آنان شده است. به عبارت روشن تر؛ از منظر دین اگر همه دنیا به فردی داده شود، هم چنان متاع قلیل به او ارزانی شده و دنیا بهایی برای دلبستگی ندارد. این در حالی است که خداوند به هیچکس چنین سهمی نداده و حتی به دنیا دوستان بخش بسیار اندکی از آن را بخشیده است. پیداست که با این حال دیگر دلبستگی و دلدادگی به دنیا بسی با سفاهت همراه است. از سویی دیگر مراد از محبت به دنیا همان گونه که از درنگریستن در مجموع آیات و رویات در این زمینه بر می آید، آن گونه محبت است که انسان را خود، از خداوند و از توجه به همنوعان خود غافل سازد و زمینه رویکرد رذایل اخلاقی مختلف؛ همچون حرص و بخل را فراهم آورد. در غیر این صورت صِرف محبت به دنیا مورد نکوهش نخواهد بود. کاربست واژه «مفتون» در ادامه روایت از جمله شواهد مدعا است. متهم ساختن عالم دنیا دوست در دین چند معنا را بدست می دهد: یک؛ اندیشه چنین فردی بیمار است؛ یعنی چنین فردی در تعلیم دین بی غرضانه عمل نخواهد کرد و با تقطیع و یکسو نگری، آن بخش از دین را بازگو می کند که بیشتر به تامین دنیای او منتهی شود؛ به عنوان نمونه از چنین فردی هیچگاه نمی توان توقع داشت که در نکوهش ظلم و ستم حاکمان سخنی بر زبان جاری کند، در حالی که به خوبی از دین فرا گرفته که باید در برابر ستمکاران، مروج این دست از آموزه ها باشد. دو؛ منش چنین فردی بیمار است؛ یعنی او به خاطر دنیا دوستی به انواع آفت ها و آسیب های رفتاری؛ همچون بخل، حرص، حسادت، کبر، شهوت رانی و مقام پرستی مبتلا خواهد بود و از این جهت هرگز نمی توان به منش و رفتار او اقتدا کرد و امید به نجات و رستگاری یافت. نتیجه چنین اتهامی آن است که عالم دنیا دوست از مدار توجه و مراجعه دین داران به کنار گذاشته شود و او باید به حال خود رها گردد یا باید به اصلاح خود بپردازد. ... توصیف عالمان دنیا دوست به رهزنان راه بندگانِ عاشق خداوند، تعبیری بس شکننده است که نشان می دهد خطر و آسیب همراهی علم با دنیا دوستی تا چه میزان است! از سویی دیگر، توصیف عباد به «المریدین» می تواند اشاره توصیفی یا توصیه ای یا هر دو باشد؛ یعنی خداوند می خواهد بفرماید که بندگانِ طالب محبت و عشق من به دنبال خود من هستند؛ یا آن که می خواهد بفرماید که سزاوار است که چنین باشد. حمل این فقره به دو نوع گزاره توصیفی و توصیه ای بهتر و منطقی تر به نظر می رسد. تعبیر «ادنی» نشان از آن دارد که خداوند به شیوه های مختلف در دنیا و آخرت عالمِ دنیا دوست را که بستر ساز سدّ راه خداوند است، کیفر می دهد و محروم ساختن آنان از حلاوت مناجات بها خداوند کمترین آنها است. مناجات با خداوند که گاه با تعابیری همچون دعا از آن یاد می شود، را باید روح و جان همه عبادات دانست؛ چنان که در حدیث نبوی چنین آمده است: «الدعاء مخ العبادة» (بحار الانوار، ج 90، ص 300) از این جهت نباید تصور شود که محروم شدن عالم دنیا دوست از لذت معنوی، تنها منحصر به مناجات و گفتگوی با خداوند است، بلکه همه عبادات را دربر می گیرد. از فقره «حَلَاوَةَ مُنَاجَاتِي» می توان دریافت که مناجات و گفتگو با خداوند و به طور کلی همه عبادات اگر با تحفظ به شرایط آنها و با جانی بدور از کژی ها و کژمداری ها انجام گیرند، با لذت و حلاوت همراه است و اگر کسی به رغم روی آوری به یک عبادت در خود حلاوت و شیرینی احساس نمی کند، باید در پی آن برآید تا مانع یا موانع آن را شناسایی کرده و در صدد رفع آنها برآید. برگرفته از کتاب «تفسیر کافی شریف» اثر استاد علی نصیری 🆔 @nasirigilani_ir 🌐 www.maref.ir

✳️ زیارت صدیقه طاهره (ع) مغتنم است. یَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَکِ اللهُ الَّذِی خَلَقَکِ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَکِ فَوَجَدَکِ لِمَا امْتَحَنَکِ صَابِرَةً وَ زَعَمْنَا أَنَّا لَکِ أَوْلِیَاءُ وَ مُصَدِّقُونَ وَ صَابِرُونَ لِکُلِّ مَا أَتَانَا بِهِ أَبُوکِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ أَتَى [أَتَانَا] بِهِ وَصِیُّهُ فَإِنَّا نَسْأَلُکِ إِنْ کُنَّا صَدَّقْنَاکِ اِلّا أَلْحَقْتِنَا بِتَصْدِیقِنَا لَهُمَا لِنُبَشِّرَ أَنْفُسَنَا بِأَنَّا قَدْ طَهُرْنَا بِوِلایَتِکِ http://eitaa.com/alinasirigilani

✳️ صدیقه طاهره (سلام الله علیها) حقیقتی جاودانه در تاریخ در دنیای پر آسیب و پر از رذیلت های اخلاقی، خوب بودن و پاک زیستن البته خود جرمی است نابخشودنی که باید نسل تا نسل تاوان آن پرداخت شود! معامله ای که با خود رسول اکرم و ذریه (ع) ایشان شد، خود بهترین گواه مدعا است. از این خاندان هیچ کس جز خوبی و پاکی ندید. خیر و برکات وجودی آنان همه جهانیان را در برگرفته است؛ چنان که خداوند پیامبر را رحمت جهانیان اعلام فرمود. همانان که خداوند به برکت وجودشان عذاب دنیوی را از امت اسلامی برداشت و به یُمن شفاعتشان کرور کرور از خلق را با کمترین توشه، روانه بهشت برین خواهد کرد. با چنین کارنامه پر نور، آیا روا بود که امت همین پیامبر و یارانِ مدعی یاری، از هیچ گونه ستم و صدمه به اهل بیت دریغ نکنند؟! راستی جرم صدیقه طاهره چه بود که با گذار کمتر از دو دهه از عمر، نه تنها همسر بی تاب و فرزندان خردسال، بلکه امتی را از فیض همراهی خود محروم ساخت و سر بر تیره خاک گذارد؟! او که در سایه سار تربیت الهی، کوهی از صبر و صبوری بود، چه از دست ستمگرانِ مدعی دین داری دید که حاضر نشد هیچکس جز خواصی اندک، در مراسم تجهیز پیکر بیمار و نحیفش شرکت کنند و خواست تا قبر او تا پگاه قیامت بر همگان پنهان بماند؟! آیا فاطمه جز پاکی، نیک نفسی و راست منشی، جرم و گناه دیگری داشت؟! تردید نکنید که همه آن چه بر سر اهل بیت آمد، در حقیقت دست انتقام شیطان و لشکر تاریک او بود که از خداوند و لشکر نورانی او گرفته شد. تا زمانی که ابلیس و لشکر او در این خاکدان در تکاپو باشند، همین ستیز و ستم ادامه خواهد داشت و حق مداران باید هماره مهیای نبرد بوده و صبر و صبوری را ذخیره خود سازند. آنان که به صدیقه طاهره ستم کردند، شاید نمی دانستند که پنهان ماندن قبر نورانی او، خود نشانه ای از ننگ و عار آنان است که هرگز از پیشانی شان پاک نخواهد شد و همین ستم ها صدیقه طاهره را جاودانه تر خواهد ساخت و یاد و خاطرش را ماندگارتر خواهد کرد که چنین نیز شد! به قول حافظ شیرین سخن: غمناک نباید بود از سهم حسود ای دل شاید که چه وا بینی خیر تو در این باشد. 🆔 @nasirigilani_ir

سلام علیکم وقت بخیر و خدا قوت. بحمدالله مدتی است در محفل انس با قرآن( که در سطح شهرستان برگزار می شود) موضوعاتی که مطرح می شود از کتاب ارزشمند و بابرکت تفسیر موضوعی قرآن، بهره می برم. سوالی مطرح شد که مرتبط با بحث بهشت و نعمتهای بهشتی می باشد. در صفحه ۱۸۱ و ۱۸۲ از لقا پروردگار به عنوان برترین نعمت الاهی یاد شد. درص۱۸۱ چنین می خوانیم: ...لذت دیدار خداوند است که می توان آن را بالاترین مرحله قرب دانست. سوال اینجاست: دیدار پروردگار به چه معناست؟ موضوع دیدار پروردگار در آثار علامه مجلسی و مرحوم شبر را چگونه تفسیر می کنید؟(حق الیقین و عین الیقین) در صورت امکان راهنمائی بفرمائید. ارادتمند و دعاگوی گوی شما @nasirigilani_ir

ترسیم نظام اخلاق اسلامی در روایتی از امام صادق (ع) «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه (ع) قَالَ: أَوْحَى اللَّه عَزَّ وجَلَّ إِلَى آدَمَ (ع) أَنِّي سَأَجْمَعُ لَكَ الْكَلَامَ فِي أَرْبَعِ كَلِمَاتٍ قَالَ يَا رَبِّ ومَا هُنَّ قَالَ وَاحِدَةٌ لِي ووَاحِدَةٌ لَكَ ووَاحِدَةٌ فِيمَا بَيْنِي وبَيْنَكَ ووَاحِدَةٌ فِيمَا بَيْنَكَ وبَيْنَ النَّاسِ قَالَ يَا رَبِّ بَيِّنْهُنَّ لِي حَتَّى أَعْلَمَهُنَّ قَالَ أَمَّا الَّتِي لِي فَتَعْبُدُنِي لَا تُشْرِكُ بِي شَيْئاً وأَمَّا الَّتِي لَكَ فَأَجْزِيكَ بِعَمَلِكَ أَحْوَجَ مَا تَكُونُ إِلَيْه وأَمَّا الَّتِي بَيْنِي وبَيْنَكَ فَعَلَيْكَ الدُّعَاءُ وعَلَيَّ الإِجَابَةُ وأَمَّا الَّتِي بَيْنَكَ وبَيْنَ النَّاسِ فَتَرْضَى لِلنَّاسِ مَا تَرْضَى لِنَفْسِكَ وتَكْرَه لَهُمْ مَا تَكْرَه لِنَفْسِكَ» (الکافی، ج 2، ص 147) امام صادق عليه السلام می فرماید: خداوند عزّ و جلّ به آدم عليه السلام وحى فرمود : من همه سخن را در چهار كلمه براى تو گرد مى آورم. عرض كرد : اى پروردگار من! آن چهار كلمه چيست؟ فرمود : يكى از من است، يكى از تو، يكى به رابطه من و تو مربوط مى شود و يكى به رابطه ميان تو و مردم. عرض كرد : پروردگارا! آنها را برايم بيان فرما تا بدانمشان. فرمود : آنكه اختصاص به من دارد، اين است كه مرا بندگى كنى و چيزى را شريكم نگردانى. آنكه اختصاص به خودت دارد، اين است كه در برابر عمل تو پاداشى دهمت به آنچه كه بيش از هر چيز به آن محتاجى. آنكه به رابطه ميان من و تو مربوط مى شود، اين است كه تو دعا كنى و من اجابت كنم و آنكه به رابطه ميان تو و مردم مربوط مى شود، اين است كه براى مردم آن پسندى كه براى خود مى پسندى. در کتاب اخلاق اسلامی تاکید کرده ام که نظام اخلاق اسلامی بر ترسیم چهار ترابط استوار است: یک؛ رابطه انسان با خود (اخلاق فردی) دو؛ رابطه انسان با خداوند (اخلاق بندگی) سه؛ رابطه انسان با حیات انسانی (اخلاق بندگی) چهار؛ رابطه انسان با حیات طبیعی (اخلاق زیستی) مورد چهارم به خاطر ابتلای کمتر در سایر آموزه های دینی بازتاب یافته است. در این روایت کوتاه هر آن چه که لازم بود در سه عرصه پیشگفته بیان شود، در قالب یک جمله و یک توصیه بازتاب یافته است. @nasirigilani_ir

#خارج_فقه (سال چهاردهم) 🔸 #وسائل الشیعه #کتاب_الحدود_و_التعزیرات: أَبْوَابُ حَدِّ الزِّنَا 🔹 جلسه 1271 🗓 7 آبان 1403 🔻مـبـاحـث ایـن جـلسـه: بررسی فقهی روایات: «بَابُ أَنَّ الْمَرْأَةَ إِذَا أَقَرَّتْ أَرْبَعاً بِأَنَّهَا زَنَتْ بِفُلَانٍ لَزِمَهَا حَدُّ الزِّنَا وَ حَدُّ الْقَذْفِ وَ لَيْسَ عَلَى الرَّجُلِ شَيْ‏ءٌ» @nasirigilani_ir

📚 #خارج_تفسیر (سال پنجم) 🔹 جلسه: 217 🗓 5 آبان 1403 🔻مـبـاحـث ایـن جـلسـه: تفسیر آیه شریفه: «أَمْ تُرِیدُونَ أَنْ تَسْأَلُوا رَسُولَکمْ کمَا سُئِلَ مُوسَی مِنْ قَبْلُ وَمَنْ یتَبَدَّلْ الْکفْرَ بِالْإِیمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ» (بقره، 108) @nasirigilani_ir

سلام و عرض ادب خدمت استاد گرامی سوالی داشتم از خدمتتون با توجه به آنچه از دعای هفتم استفاده می شود که باید برای رفع گرفتاری ها تلاش کرد و دعا کرد و از دعای 15 نیز استفاده می شود که حداقل برای برخی از گرفتاری ها (بیماری) سپاسگزاری کرد. و نیز با توجه به این که سختی ها در ساخت شخصیت انسان و آشکار کردن استعدادهای نهفته در درون انسان نقش مهمی دارند حال آیا از گرفتار شدن به سختی ها باید فرار کرد یا باید به استقبال آنها رفت؟ و نیز با توجه به احادیثی در این مضمون «عِنْدَ تَعَاقُبِ الشَّدَائِدِ تَظْهَرُ فَضَائِلُ الْإِنْسَانِ؛ به هنگام سختي‌هاي متراکم است که فضيلت‌هاي انسان آشکار مي‌شود.» @nasirigilani_ir

✳️ در پایگاه وحی الهی چه می گذرد؟! عربستان به رغم همه کژمداری ها و کژاندیشی ها پس از حاکمیت وهابیان بر آن، در تمام این دوران بر طبل بازگشت به سنت آن هم با نگاه قشری و متحجرانه اش کوبید. حاکمان حجاز خود را پدر معنوی جهان اسلام معرفی کرده و همواره به خدمت به حرمین شریفین بالیده اند. آن چه در این چند سال اخیر و به ویژه در چند روز اخیر با عنوان برگزاری مجالس رقص، آواز و رژه مد در این کشور رخ نمود و صحنه هایی بسان آن چه در سالن های رقص در آمریکا و اروپا مشهود است، به جهان مخابره شد، از رویکرد یک خطر بزرگ فرهنگی در این کشور حکایت دارد. اگر جهان اسلام و اندیشمندان اسلامی هشیاری به خرج ندهند و با عتاب و خطاب خطر و زیان بی پایان این رویکرد ناصواب فرهنگی را گوشزد نکنند، در فرداهای نه چندان دور باید بساط حج و عمره را پایان یافته دید یا صورتی بس بی روح از آن را انتظار کشید! خدا کند سرزمین وحی بیش از این با حضور پرچمداران پلیدی و پلشتی آلوده نگردد! سه شنبه بیست و نهم آبان ماه ۱۴۰۳ @nasirigilani_ir

✳️ روایتی در نکوهش دنیا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى‏، عَنْ يَحْيَى بْنِ عُقْبَةَ الْأَزْدِيِّ: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ: مَثَلُ الْحَرِيصِ عَلَى الدُّنْيَا مَثَلُ دُودَةِ الْقَزِّ، كُلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ عَلى‏ نَفْسِهَا لَفّاً، كَانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتّى‏ تَمُوتَ غَمّاً». وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ: «أَغْنَى الْغِنى‏ مَنْ لَمْ يَكُنْ لِلْحِرْصِ أَسِيراً». وَ قَالَ: «لَا تُشْعِرُوا قُلُوبَكُمُ الِاشْتِغَالَ بِمَا قَدْ فَاتَ؛ فَتَشْغَلُوا أَذْهَانَكُمْ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِمَا لَمْ يَأْتِ». نکته ها: 1. از روش های رایج در بیان قرآن، پیامبران و اوصیای آنان استفاده از تمثیل برای القای معارف و آموزه های دینی است. در این روایت نیز از این روش استفاده شده و حرص به دنیا به کرم ابریشم تشبیه شده است: «مَثَلُ الْحَرِيصِ عَلَى الدُّنْيَا مَثَلُ دُودَةِ الْقَزِّ، كُلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ عَلى‏ نَفْسِهَا لَفّاً، كَانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتّى‏ تَمُوتَ غَمّاً». 2. انسان دنیا دوست با انباشت و حرص ورزیدن به گردآوری دنیا به گمان خود در اندیشه نجات و رفاه خود است، اما نمی داند که هر چه بیشتر به دور خود می تند، به حبس و حصر خود افزوده و چند قدم خود را به مرگ نزدیک کرده است: «مَثَلُ الْحَرِيصِ عَلَى الدُّنْيَا مَثَلُ دُودَةِ الْقَزِّ، كُلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ عَلى‏ نَفْسِهَا لَفّاً، كَانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتّى‏ تَمُوتَ غَمّاً». 3. از جمله راه های موثر برای گریز از غم و اندوه دنیایی، تفکر در حقیقت دنیا و باور به فنا پذیری و نگونساری حرص زدن در باره دنیا است. 4. غنا مراحل و مراتبی دارد و از غنای ظاهری و مالی مهم تر غنای روحی است که خود مراتبی دارد. به استناد این روایت آزادی از اسارت حرص انسان را به عالی ترین مراتب غنا می رساند: «أَغْنَى الْغِنى‏ مَنْ لَمْ يَكُنْ لِلْحِرْصِ أَسِيراً». 5. از آن جا که دنیا و خوشی های آن در حال گذار است و گریزی نیز از گذار دنیا نیست، باید دل را از اندیشیدن در این باره رهایی داد: «لَا تُشْعِرُوا قُلُوبَكُمُ الِاشْتِغَالَ بِمَا قَدْ فَاتَ؛ فَتَشْغَلُوا أَذْهَانَكُمْ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِمَا لَمْ يَأْتِ». 6. اشتغال ذهنی به سرمایه های از دست رفته انسان را از آماده شدن برای مسئولیت های آینده باز می دارد: «فَتَشْغَلُوا أَذْهَانَكُمْ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِمَا لَمْ يَأْتِ» برگرفته از کتاب «شرح کافی شریف» اثر در دست انتشار استاد علی نصیری @nasirigilani_ir