ایتا - ｢بہ‌‌سـٰــآزِ؏‌ـشّْـ♡ـق‌🎶🎼｣ #قسمت‌هشتاد‌وهشتم

｢بہ‌‌سـٰــآزِ؏‌ـشّْـ♡ـق‌🎶🎼｣
🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤
🌕🖤
🖤
#بســـــم_ربِّ_العشــــــــــق
رمـــــان #دخـتــر_آبـــان
♡#قسمت‌هشتاد‌وهشتم♡

مأموری چادری در را باز کرد و با دیدن او خبردار ایستاد.
او سر تکان داد و بی‌حاشیه پرسید: به خانم علامیر اطلاع بدید بیرون منتظرشون هستم.
-بله سردار.
مأمور این را گفت و به داخل برگشت. امیرمنصور قدم‌زنان از در اتاق دور شد و مقابل تابلوعکس شهیدی ایستاد که به دیوار
آگاهی نصب شده بود. 
پلک زد و در سایۀ شیشۀ قاب دوباره ثریا را دید؛ با آن بهت‌زدگی و حیرت.
به عقب برگشت. الهام با کوله ای روی دوش و سری پایین جلوی در اتاق بود. امیرمنصور بدون حرف سر تکان داد و مأمور چادری 
دوباره پا کوبید. 
او به راه اشاره کرد و الهام با فاصله و با نگاهی که از موزاییک های 
راهرو کنده نمیشد، کنارش راه افتاد. قدمهایش نامطمئن بود، 
بند کوله‌اش را سفت چسبیده و حتی جسارت نداشت به 
روبه‌رو چشم بدوزد.
قدمی پشت سر عمویش از پله‌ها پایین رفت و نرسیده به در 
خروج مادرش را دید؛ شانه‌ به شانۀ آقا بهادر و او در حال صحبت 
با مآموری بود. فهمیه زودتر الهام را دید. با بغضی که یکباره 
شکست، به سوی او دوید و زار زد: الهی بمیرم مادر، الهی تصدقت 
بشم... 
الهام لحظه ای کوتاه نگاهش کرد و بعد سیاهی چشمش دوید 
سوی نگاه پر از اخم آقا بهادر. با ترس آب دهانش را بلعید و 
بی اراده محکمتر بند کوله اش را چسبید.
امیرمنصور نیمچرخی به عقب زد و با دیدن صورت رنگپریدۀ او ابرویی بالا انداخت. فهمیه پیشدستی کرد:
 بریم مادر، بریم خونه، 
اینجا خیلی اذیت شدی. 
و با این حرف دست دراز کرد و بازوی دخترش را گرفت.
الهام ناخواسته خود را عقب کشید و باز سیاهی چشمش سر 
خورد سوی بهادر.
میترسید و این ترس زیادی عیان بود.

❌ڪپۍ‌از‌ࢪمــان‌ممنۅع(حࢪام)❌

🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕
1.2هزار مشاهده23:11
پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی
