ایتا - ｢بہ‌‌سـٰــآزِ؏‌ـشّْـ♡ـق‌🎶🎼｣ #قسمٺـ‌هجدهم

｢بہ‌‌سـٰــآزِ؏‌ـشّْـ♡ـق‌🎶🎼｣
🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤⛓🌕🖤
🌕🖤⛓🌕🖤
🖤⛓🌕🖤
⛓🌕🖤
🌕🖤
🖤
#بســـــم_ربِّ_العشــــــــــق
رمـــــان #دخـتــر_آبـــان
♡#قسمٺـ‌هجدهم♡

نگاه خیرۀ شاهین به بعد از دوراهی بود؛ درست آن سوی خیابان 
باریکی که از بین دو کوچه میگذشت.
با حالی خراب از ماشین  پیاده شد و زیپ کاپشن نظامی‌اش را 
بالا کشید. پوشه حالا زیر بغلش بود. آب دهانش را بلعید و سعی 
کرد آرام باشد، اما نمیشد. 
مظفری با عجله در ماشین را پشت سرش بست و به سو ی او پا 
تند کرد. کنارش که ایستاد، نگاهی به آن سوی گذر انداخت و با 
شک پرسید: اینجا کوچه شما نیست سرگرد؟
شاهین پلک زد و بی‌جواب راه افتاد. مظفری از پشت سر به دور 
شدن او نگاه کرد. گیج بود و هنوز نمیدانست چه اتفاقی در 
شرف وقوع بود. 
دوباره پا تند کرد و کنار او راهی شد. 
شاهین از خیابان گذشت و ابتدای کوچه «آشتیکنان» با 
درماندگی به پنجره‌های روشن منزل آقا بهادر چشم دوخت. 
میتوانست سایۀ مردی را ببیند که تند قدم برمیداشت و در 
همان‌حال انگار گوشی تلفن دستش بود.
مردمک چشمش آهسته از پنجره‌های آن خانه گریز زد و اینبار 
دوخته شد به پرده‌های اطلسی منزل خودشان که پشت آنها 
لوستر روشن بود و سایه‌ روشن نورش تا روی تراس پخش بود. 
صدای آژیر ماشین پلیس آقا رجب را زودتر از بقیه هوشیار کرد. 
شاهین دید که پردۀ پنجره را کنار زد و توی کوچه سرک کشید. 
بعد از او آمنه خانم بود که روی تراس آمد و بعد پنجرۀ دیگری 
باز شد. 
مظفری با نگرانی پرسید: 
اون دختر، همسایۀ شماست بهرامی؟ 
شاهین سرش را پایین انداخت و با ناتوانی راه افتاد. حالا ابتدای 
کوچۀ آشتی کنان بود؛ کوچه ای آنقدر باریک که دو نفر به زور 
کنار هم جا میشدند. 
نگاهش بالا رفت و آقا رجب با ابروهایی پرگره سر تکان داد. نگاه 
شاهین از او گذشت و سوی دیگر کوچه آمنه خانم چادرش راجلو 
کشید. آقا رجب نتوانست خوددار باشد. پرسید: شمایی آقا 
شاهین؟ چیزی شده؟

❌ڪپۍ‌از‌ࢪمــان‌ممنۅع(حࢪام)❌

🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕🖤⛓🌕
3هزار مشاهده10:30
پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی
