غفلتِ مبارک از یک حقیقت مبارک در واقعه‌ای نامبارک!! 🔹دیروز فیلمی منتشر شد که در آن ادعا می‌شود #نماینده‌_سبزوار در مجلس بر صورت #سربازی که از ورود خودروی او به خط ویژه جلوگیری می‌کند، سیلی زده است. حتی اگر قضیه این اندازه هم داغ نباشد و به قول معروف پیاز داغ آن زیاد شده باشد، به هیچ عنوان قابل دفاع نیست و به نظرم به صورت قاطع باید بازخواست شود. اما آنچه در این هیاهو مورد غفلت قرار گرفته است (و علت مغفول شدن را عرض خواهم کرد) برخورد شدید مردمی، با این نماینده قانون شکن است. اگر فیلم را دیده باشید، فریادهای همراه با توهین و مشت و لگد به خودروی نماینده مجلس را هم دیده اید. بی هیچ پروایی مردم به این وصله ناجور حمله می‌کنند. بله! درست است که نماینده‌ای بی‌آبرویی می‌کند، اما انقلاب اسلامی کاری کرده که مردم با جرأت هرچه تمام‌تر وسط خیابان دادگاه تشکیل می‌دهند و کاری می‌کنند که این نماینده جرأت پیاده شدن از خودرو را هم ندارد و در مصاحبه‌ها ادعا کرده که اصلاً از ماشین پیاده نشده است (که البته این هم عذری است بدتر از گناه) بزرگ‌ترها به خاطر دارند که در رژیم سابق طاغوتی، نه یک نماینده مجلس، بلکه یک آژان ساده چطور به مردم زور می‌گفت و کسی هم جرأت نداشت به او بگوید «بالای چشمت ابروست!» طبیعی هم بود، وقتی یک نظام استبدادی باشد، سر تا پای آن استبدادی می‌شود، از شاه مملکت تا پلیس و معلم و کارمند آن. و در مقابل وقتی نظامی مردم سالار باشد، معنای آن این است که مردم، آزادانه می‌توانند بر سر مسئول قانون شکن و هتاک فریاد بزنند. الحاصل اینکه در کنار صفحات زرین و پرافتخار جمهوری اسلامی، این را هم باید اضافه کرد که امروز مردم می‌توانند نه فقط بدون لکنت زبان، بلکه با صدای رسا، مسئولان را به چالش بکشند. 🔹 اما از این مهمتر این است که این مسئله (یعنی برخورد مردم با یک مسئول در حد نماینده مجلس)، چنان عادی شده که اصلاً نظرها را به خود جلب نمی‌کند! و مغفول همگان است و این هر دو یعنی شجاعت مردم در برابر مسئولان و عادی شدن این روند، مبارک است مبارک! یکی بیش دیگری. 🔹پی نوشت امیرالمومنین در توصیه های خود به مالک اشتر می فرمایند: و در مجلسی‌ عمومی‌ بنشین و در آن‌ مجلس‌ در مقابل‌ خالقت‌ تواضع‌ کن، و دیگر لشکریان‌ و یارانت‌ آنجا نباشند تا هر کس‌ می‌خواهد، بدون‌ نگرانی‌ و لکنت‌ زبان‌ سخن‌ بگوید. من‌ از پیغمبر(ص) شنیدم‌ که‌ فرمود: «امتی‌ که‌ در آن‌ ضعیف‌ نتواند حق‌ خود را از قوی‌ بگیرد و در گفتار لکنت بگیرد (صراحت نداشته باشد)، قداست‌ ندارد. نهج البلاغه نامه ۵۳ ✍ حجت‌الاسلام دکتر قربانی مقدم