من می‌نویسم، چون ذاتا به نوشتن نیاز دارم. من می‌نویسم، چون نمی‌توانم کارهای معمولی که مردم معمولی می‌کنند را انجام دهم. من می‌نویسم، چون از همه عصبانی‌ام. می‌نویسم چون عاشق نشستن در یک اتاق و تمامِ روز را نوشتن هستم. می‌نویسم چون عاشق بوی کاغذ، قلم و جوهر هستم. می‌نویسم چون بیش از هر چیز دیگری به ادبیات و رمان‌نویسی ایمان دارم. می‌نویسم چون از فراموش‌شدن می‌ترسم. از نظر من نویسندگی، مرهون زخم‌های نهان‌ست که درون‌مان داریم. زخم‌های نهانی که خودمان خیلی خوب می‌شناسیم‌شان، با صبوری کشف‌شان می‌کنیم، روشن‌شان می‌کنیم، صاحب‌شان هستیم و آن‌ها را به بخش عجیبی از روح و نوشته‌هایمان مبدل می‌کنیم. #اورهان_پاموک #از_نوشتن @nebeshtan