کتاب شناسی مهدوی | اثبات الرجعه فضل بن شاذان 🔻جایگاه فضل بن شاذان: فضل بن شاذان به قدری شخصیت مهمی است که امام حسن عسکری فرمود: «أَغْبِطُ أَهْلَ خُرَاسَانَ لِمَکَانِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ وَ کَوْنِهِ بَیْنَ أَظْهُرِهِمْ»(📚رجال کشی ص 542) من به سبب موقعیت فضل بن شاذان و حضورش در میان اهل خراسان، به آنها غبطه می خورم. وفات ایشان در اوایل ۲۶۰(۹۵ ساله) بوده است، زیرا جمعی از اهالی خراسان نزد حضرت در سامرا رفتند و حضرت فرمود: «رحم الله الفضل» و اهالی خراسان گفتند حال فضل خوب بود و حضرت فرمود: «رحم الله الفضل» و چند روز بعد این ملاقات، امام حسن عسکری علیه السلام شهید شدند، بنابراین تاریخ وفاتش ربیع الاول 260 هجری قمری است. نجاشی می گوید: «جلالت قدر او مشهور تر از آن است که ما آن را وصف کنیم» (📚رجال نجاشی ص 307) علامه حلی می گوید: «او رئیس طائفه ی امامیه است و بزرگوار تر از آن است که کسی بر ایشان خرده بگیرد» (📚رجال ص ۱۳۳) علامه مامقانی می گوید: «همه رجالیون او را توثیق نموده و از جلالت قدر او سخن گفته اند» (📚تنقیح المقال ج ۲ ص ۹). فضل بن شاذان شخصیت کم نظیری بوده که مورد عنایت خاص امام عسکری بوده و چهار امام را درک نموده است و از چهار امام بدون واسطه حدیث شنیده و حدیث نقل کرده و از این حیث رتبه ی دوم را بعد جابر بن عبدالله را دارد که جابر هفت معصوم را درک کرده است. 🔻کتاب اثبات الرجعه: فضل بن شاذان ۱۸۰ جلد کتاب نوشته است و ۶ جلد آن درباره ی امام زمان است که مهم ترین آن «إثبات الرجعه»(قرن سوم) است و این کتاب تا قرن دهم موجود بوده(یعنی تا زمان علامه ی مجلسی) و خوشبختانه مهم ترین نسخه ی آن در شهر اصفهان بوده و شوربختانه کسی که این نسخه را داشته به علامه ی مجلسی نداده تا در بحار ذکر شود و برای همیشه مورد استفاده قرار بگیرد. اما کسی که این نسخه را در اختیار داشته، چهل حدیث از آن انتخاب کرده و بنام «کفایة المهتدی» چاپ کرده است(۲۳ روایت دیگر هم افزوده و جمعا ۶۳ حدیث شده است). ۲۰ حدیث نیز اثبات الهداه شیخ حر عاملی از کتاب اثبات الرجعه آورده است. هرچند برخی معتقدند این کتاب بدست ما نرسیده از این بابت که این کتاب مدت زیادی مفقود بوده و سپس توسط علمایی مثل علامه ی حلی پیدا شده! از میان این ۱۸۰ کتاب فضل بن شاذان، کتاب «الایضاح» بطور کامل به دست ما رسیده و کسی که می خواهد با اهل تسنن مناظره کند باید این کتاب را بخواند. 🔻جعل غیبت: برخی بر شیعه چنین اشکال می کنند: شما می گویید: زمین از حجت الهی خالی نمی ماند، در حالی که با شهادت امام حسن عسکری عملاً زمین از حجت الهی خالی ماند و لذا مقوله ی غیبت موضوعی بود که توسط شما جعل شد تا سراغ حجت بعدی بروید. در پاسخ می گوییم: غیبت جعل علمای شیعه بعد از تولد امام زمان نبوده و در آثار شیعه قبل از تولد امام زمان و به نقل از ائمه روایاتی درباره ی غیبت و در کتاب إثبات الرجعه ثبت شده است، مانند این روایت: «.. یغیب غیبة طویلة ثم یظهر فیملأ الأرض قسطا و عدلا کما ملئت جورا و ظلما». 🔻مادر بزرگوار امام زمان: در اینکه مادر امام زمان اهل روم بوده یا اهل سودان و سیاه پوست بوده اند اختلاف نظر است و ادله ی کسانی که معتقدند ایشان اهل روم بوده اند استناد به روایت فضل بن شاذان و کتاب کمال الدین شیخ صدوق است و مخالفان به روایات کافی و الغیبه ی نعمانی استناد جسته اند که طبق این منابع ایشان سیاه پوست بوده اند و از ابتدا در خانه ی جناب حکیمه زندگی کرده اند. استاد جواد جعفری طی یک مقاله ای که دارند معتقدند ایشان اهل روم بوده اند و همینطور استاد آیت الله نجم الدین طبسی از کسانی هستند که به نقل کمال الدین اعتماد کرده اند. اللّهم‌َعجّل‌لولیڪ‌الفرج 🌱 @noornama

صلی اللٌه علیک یا اباعبدالله...💔🏴 #شب_زیارتی #امام_زمان #نورنما #پست_موقت اللّهم‌َعجّل‌لولیڪ‌الفرج 🌱 @noornama

#اللّهم‌صل‌علی‌محمدو‌آل‌محمد❤️

#یا‌_باب‌الحوائج💚🎉 #موسی_بن_جعفر❤️🎊

رجعت(۱) | رجعت در لغت بحث رجعت از مسائل مهم اعتقادی پیروان مکتب اهل بیت (علیهم السلام) است. و در طول تاریخ از زمان رسول الله(صلی الله علیه و آله) تاکنون شیعه را معتقد به رجعت دانسته اند و یکی از شاخصه های شیعه بودن را "اعتقاد به رجعت‌" گفته اند. چه بسا اگر به کتب رجالی و تاریخی مانند «میزان الاعتدال» شمس الدین ذهبی و «سیر اعلام و نبلا» شمس الدین ذهبی و «لسان المیزان» ابن حجر عسقلانی و «تهذیب الکمال» مزی رجوع شود، در می‌یابید که بسیاری از روات، مانند جابر بن یزید جعفی را به دلیل اعتقاد به رجعت تضعیف و او را "رافضی" عنوان نهاده اند؛ اما اگر با عینک واقع نگرانه دید و دور از تعصب به این موضوع نگاه کرد، خواهیم یافت که رجعت چه در کتب شیعه و چه در کتب اهل تسنن و احادیث اهل تسنن و در کلام علمای اهل تسنن به وضوح پدیدار و هویدا است. و ما قبل از پرداختن به آنها ابتدا رجعت را معنا می کنیم. رجعت از نگاه لغت، به معنای «بازگشت» است، یعنی برگشتن به جایی که پیش تر در آن جا بوده ایم. برخی از بزرگان دانش لغت در گزارش از معنای یاد شده و در کنار اشاره به اصل معنا(بازگشت)، به برخی از مصادیق آن نیز اشاره کرده اند، به طور مثال: لغوی بزرگ آقای خلیل بن احمد فراهیدی در کتاب العین واژه ی رجعت را اینگونه بیان می دارد: «رجعت بازگشت مرد به اهلش بعد از طلاق است و گروهی معتقد به بازگشت به دنیا پیش از روز قیامت هستند». آقای خلیل بن احمد فراهیدی به دو معنا اشاره می دارد: ۱. رجعت در طلاق که محل بحث آن در فقه است ۲. رجعت در دنیا که یک موضوع اعتقادی است عالم دیگری که به این مسئله اشاره کرده است، محمد بن یعقوب فیروزآبادی در کتاب القاموس المحیط است که رجعت را اینطور معنا کرده: «رجعت یعنی به بازگشت دنیا بعد از مردن اعتقاد داشتن و همچنین بازگشت مرد به زن خود پس از طلاق را گویند». اما عالم دیگر با نام فخرالدین طریحی در کتاب مجمع البحرین، پس از اینکه به واژه ی رجعت می رسد اینگونه می گوید: «رجعت به فتح راء یعنی برگشت پس از مرگ و پس از ظهور مهدی»، گفتنی است که آقای طریحی شیعه بودند. همچنین از دیگر لغاتی که با معنای رجعت مترادف هستند می توان به واژه "أوبه" اشاره کرد: «اشهد اني بکم مومن بایابکم موقن». یا واژه ی "کر" : «أیامُ الله عزوجلَّ ثلاثةُ: یومُ یقومُ القائمُ و یومُ الکرة و یومُ القیام»، یا واژه ی «ثابه» و به همین اعتبار به لباس "ثوب" گفته می شود چون بعد از آنکه لباس شسته می شود به بدن باز می گردد و به پاداش نیکوکاری نیز «ثواب» می گویند چون گویا همان اعمال نیک انسان است که بگونه ی پاداش برگشت دارد. #نورنما #رجعت اللّهم‌َعجّل‌لولیڪ‌الفرج 🌱 #noornama