فضایِ خانه برای پر کشیدن فکرم به سمتت ؛ کافی نبود . به لوکیشنِ دلخواه پناه بردمُ ، تجریشِ مطلوبَم را با اشک‌ متر کردم . بر خاطراتت بوسه زدم و زانویِ غم را در آغوش کشیدم . بوی نرگس شبیه عطر روی پیراهنت بود . به یادت یک شاخه ، دو شاخه ، سه شاخه . . یک دسته ، دو دسته ، سه دسته ؛ را بو کردم . قرار بود مرهم باشد ، اما دلتنگ‌ترم کرد . پرسید چند شاخه میخواهی؟ گفتم به تعدادی که هوایش از سرم بپرد ، بوی پیراهنش دوباره در اتاقم بپیچد ، تا استشمامش کنمُ مست شوم ، رویِ پاهایم بلند شوم و با دامنِ سرخِ گل‌دار دور خودم بچرخم . لبخند زد ، گفت "من یملأ الفراغ الذین یغیبون"؟ چه‌ چیزی جای خالی کسانی که نیستند را پر می‌کند؟ . سرم را تکان دادم ، گفتم : چند دسته نرگس جایِ عطرش را که نیست پر میکند؟ . - تجریش ، آخرین روز پاییز .

- حضرت معشوق ؛ ای کاش به هنگامِ رفتن ، عطرتان را هم از ذهنِ ما می‌بردید .

نوشتم ، نیامدی . خواندم ، نیامدی . فریاد زدم ، نیامدی . سکوت کردم ، نیامدی ‌‌. دستت را کشیدم ، نیامدی ‌. اشکِ دیدگانم را بدرقه راهت کردم ، نیامدی ‌. نیامدی ‌‌. فقط نیامدی ‌.

میگن پشت مسافر آب بریزید ، برمیگرده . کم اشک چشممونُ پشتش راهی کردیم؟ اومد؟ نیومد عزیزِمن . نیومد .

درسته غزاله خانوم ؛ کاملا درسته .

سی چهل سال دیگه شات چتاتونُ از کجا می‌خواید پیدا کنید؟ نامه بنویسید برای هم . نامه .

آدمای زندگیتونُ بادقت نگاه کنید . خوشگل خیره بشید بهشون ، همین . همین .