و گفت «کاش سختی‌هایمان همانقدر سطحی بود که آدم‌ها می‌فهمیدند».

:)تلاشِ کم‌ت، زیاده. خیلی زیاد.

نشسته بودم پای ریاضی و مثل همیشه، داشتم ساعت‌ها در قوس و انحنای پایه‌ی حروفِ الفبای فارسی به‌کار رفته توی صورتِ بیست‌وشش تا سؤال کاربرگ سیر می‌کردم. کل عصر را -بالاِجبار- نشسته بودم روی صندلی‌های چِغر سالن کنفرانس. حالا هم موقع نشستن پای لرزِ خربزه‌ی شیرینِ! سخنران‌های همیشه خستگی‌ناپذیرِ عصر بود. سوزش گلوی ناشی از لطفِ ادکلن‌های تند اطراف، انحنای حروف صورت سؤال، خوش رقصی فکرها برای نوشتن. چیمه جان! کلی غر نوشتم که بگویم ممنونم، شرمنده کردید. این وسط قشنگی‌ات حال و هوایم را شست، یک قلبِ بزرگ برایتان.☁💙 راستی! اصلندش هم حوصله سر بر نیستید، کلی کلمه‌ی قشنگ و هنرمندانه ناراحت می‌شوند درباره‌شان اینطور می‌گویید ها.

حساسیت یکی از مزخرف‌ترین باگ‌های خلقته.

بخوام از احساس واقعی‌م بگم، مقدار زیادی ترسم و مقدار زیاد نمی‌دونم. آینده رو کی دیده؟

شاید یه مسئله حل شده بنظر بیاد ولی من هنوز گاهاً تحت‌تأثیر بعضی آدم‌ها، از انتخاب‌هام نگران می‌شم.

پسر، حرف زدن چقدر سخت شده.

حس می‌کنم دارم برا صدنفر آدم سخنرانی می‌کنم=)))

زیادی نیمه‌پر بینانه گفتم، کذبه دوستان. هر روزِ کلاس رو با آرزوی نابودی مدیر و مؤسسه از خواب بیدار می‌شم و تا عصر تمرین می‌کنم که چطور بچه‌های نق‌نقوی مردم رو درسته نخورم. بله، من یه مربی مهربونم.

و حالا به وضوح بیشتری برام روشنه، زندگی قرار نیست پای خستگی‌ت صبر کنه عزیزم.

بلند شو.