و بعد از رهایی، تازه می‌فهمی زندگی چه شکلی بوده. چقدر سبک.

زودرنج‌ام و احتمالاً اگر درمانی داشت خودم زودتر سراغ‌ش رفته بودم.

کاش نتایج نیاد، کاش برگه‌ام رو سیل ببره. تلاش برای متنفر نشدن از درسی که برام جالبه، پدرم رو تو این هفته درآورد.

ابرها قشنگ بودن و نمره منطق بالاترین کلاس بود./

حقیقتاً pms این‌جوریه که هیچ‌چیز اون‌قدرها بد نیست اما درونت یه‌چیزهایی در حال جوشش و فوَرانه که ممکنه خودت و زندگی رو نابود کنه.

نداشتن پوستِ لب برای مدرسه نرفتن دلیل موجه نیست؟

اگه روزی، جایی، حرفم بُرو داشته باشه، احتمالاً به پدر و مادرها می‌گم «بذارین بچه‌تون از بچگی همه‌جا باشه. چیزهای زیادی رو تجربه کنه. دوست داشته باشه و از چیزی متنفر شه. میون اجتماع، تو فعالیت‌های مختلف، رشته‌ها و فنون متفاوت. این‌طوری وقتی به نوجوونی رسید، یه آدم با کلی تجربه و مسیر و علاقه‌ی مشخصه. حداقل اون‌قدری خودش رو می‌شناسه که هویت داشته باشه برای خودش، و تو این جامعه بتونه دووم بیاره. بتونه رشد کنه و راه‌ش رو از گله‌گله ماشین آدم‌نما جدا کنه. بذارید بچه خودش بزرگ شه.

هفته‌ای یه جلسه "علوم و فنون تراپی" برای هر آدمی واجبه.

آهیسته و پیویسته🦖

«باید که فرو شویَد، دست از همه درمان‌ها».

«گویند مگو سعدی، چندین سخن از عشق‌ش می‌گویم و بعد از من، گویند به دوران‌ها...

نمُردیم و هوا بالأخره یه‌نمه سرد شد.

اصلا دو دقیقه نباش عزیزم.

جوری که صبح‌ها تو مسیر نه‌چندان هموار مدرسه به ماهیتِ زندگی و عجیب‌بودن آدمیزاد و مرحله به مرحله تکامل ذهن و این شدن‌ش و طوری که کوچیک‌ترین چیزها رو یاد می‌گیره و کم‌کم با زندگی وفق پیدا می‌کنه و می‌تونه شش صبح پاشه فرم بپوشه و آخرش چه‌طور می‌شه فکر می‌کنم و انقدر غرقم که چشمم درخت‌های محوِ خیابون رو هم نمی‌بینه، انگار مثلاً قراره از نتایج این تفکرات تمپلتون بهم جایزه بده.