نداشتن پوستِ لب برای مدرسه نرفتن دلیل موجه نیست؟

اگه روزی، جایی، حرفم بُرو داشته باشه، احتمالاً به پدر و مادرها می‌گم «بذارین بچه‌تون از بچگی همه‌جا باشه. چیزهای زیادی رو تجربه کنه. دوست داشته باشه و از چیزی متنفر شه. میون اجتماع، تو فعالیت‌های مختلف، رشته‌ها و فنون متفاوت. این‌طوری وقتی به نوجوونی رسید، یه آدم با کلی تجربه و مسیر و علاقه‌ی مشخصه. حداقل اون‌قدری خودش رو می‌شناسه که هویت داشته باشه برای خودش، و تو این جامعه بتونه دووم بیاره. بتونه رشد کنه و راه‌ش رو از گله‌گله ماشین آدم‌نما جدا کنه. بذارید بچه خودش بزرگ شه.

هفته‌ای یه جلسه "علوم و فنون تراپی" برای هر آدمی واجبه.

آهیسته و پیویسته🦖

«باید که فرو شویَد، دست از همه درمان‌ها».

«گویند مگو سعدی، چندین سخن از عشق‌ش می‌گویم و بعد از من، گویند به دوران‌ها...

نمُردیم و هوا بالأخره یه‌نمه سرد شد.

اصلا دو دقیقه نباش عزیزم.

جوری که صبح‌ها تو مسیر نه‌چندان هموار مدرسه به ماهیتِ زندگی و عجیب‌بودن آدمیزاد و مرحله به مرحله تکامل ذهن و این شدن‌ش و طوری که کوچیک‌ترین چیزها رو یاد می‌گیره و کم‌کم با زندگی وفق پیدا می‌کنه و می‌تونه شش صبح پاشه فرم بپوشه و آخرش چه‌طور می‌شه فکر می‌کنم و انقدر غرقم که چشمم درخت‌های محوِ خیابون رو هم نمی‌بینه، انگار مثلاً قراره از نتایج این تفکرات تمپلتون بهم جایزه بده.

عشق کردم، کلی زیبایی.