درسِ این هفته: آقا خدا هیچکی رو محتاج خلق نکنه، شده آدم با پا بنویسه وقتی با دست رفته پایین برگه چاپ کنه ولی یه هفته تمام از تک‌تک افرادِ کلاس برای فرستادن دو خط نکته تمنا نکنه.

ای خلق بی‌وفا.

«خون خویشتن در گردنت؟ همین؟ آدم انقدر گردن‌نگیر؟

همه‌شونم که مثل هم‌ان. اون از مال حافظ که می‌گه «زِ دست بنده چه خیزد، خدا نگه دارد» و «گفتا اگر برآید» و اینم از این. دقیقاً.

چیدن و تنظیم دکور با توجه به تناژهای رنگی و محتوا و موضوع و هزار ظرافت و لطافت و قشنگی و نازنازیات😭 به لیستِ وجدآورم، چیدمان پوسترهای رنگی‌رنگی دیوار کلاس اضافه شد.

کل زندگیم رو تم کاشی‌ای سنتی داره تکمیل می‌کنه.

این‌روزها به آدم‌هایی برمی‌خورم که همه تلاش‌هام برای خوش‌بین بودن به آدم‌ها رو از بیخ و بُن می‌سوزونن. ابراز نظرات پربها و غرض‌ورزی آشکار، اون هم به چیزهایی که آدمیزاد خودش مدام برای فراموش کردن‌شون تلاش می‌کنه و عملاً کاری از دست‌ش ساخته نیست. ساز و کارِ ذهن و زبون بعضی آدم‌ها رو نمی‌تونم درک کنم.