چقد خوب تونسته احوال آدمیزادِ شب، وقتی از پوسته‌ی دلقک‌ش بیرون می‌آد رو توصیف کنه. خوشم اومد انصافاً.

پیروِ این، باید بگویم همیشه همین است. ساعت پنج صبح، اگر چیزی بنویسم و نصف‌ش را جا بگذارم برای بعدش، آن بعد هرگز نخواهد رسید. احتمالا ارتباط‌اش را نمی‌فهمید ولی، معاشرت با آدم‌ها همینقدر سم و اسیدی‌ست.

نباید نا امید باشم، شما هم تکرار کنید.

این خودش جمله‌ی انگیزشی‌ست، حَظ ببرید.

برق زدن آشپزخونه از فاصله‌ی چند ده متری به چشم میاد، روی زمین خونه یه پُرز پیدا نمیشه، شیشه‌ها رو هم دستمال کشیدم، دیگه کاری نیست، انگار باید واقعا زبان بخونم :)))))

وقتی مامان می‌رفت، گفت تو این سه روز از گشنگی نمیرم. بله، مامان جان نمی‌دونن قدرتِ شب امتحان رو. شبِ امتحان خونه هم تمیز می‌شه، چه برسه به غذا پختن و باقی.

الان جا داره بمرانی بخونه "من تنهای تنها، می‌گذرم" از میانِ این همه درس.

آی اهالی، هستین؟ ناشناس بذاریم؟

یکی اینجا زبانش تموم شده و دلش عشق و حال میخاد.

حوصلم.