📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۶ - بخش ۱ 💠 توجه به جنبۀ اجتماعی اشک 💠 آثار و نتایج اجتماعی اشک بر امام حسین(ع) 💠 اشک، قلّۀ فراگیر کردن قرآن 💠 اشک هنگام قرائت قرآن، شادی و نشاط قلب را آشکار می‌کند استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: توجه به جنبۀ اجتماعی اشک اشک معمولاً اوج فردیّت انسان را نشان می‌دهد و اساساً احساسات، امری فردی هستند. من اولین بار توجه به اشک به عنوان یک مقولۀ اجتماعی را در بیانات حضرت امام(ره) شنیدم. ایشان اشک بر اباعبدالله الحسین(ع) را یک مقولۀ اجتماعی می‌دانستند و بیان می‌کردند یک قطره اشک بر امام حسین(ع) خیلی ثواب دارد، «وجبت له الجنّة» حتی در روایت آمده بهشت بر او واجب می‌شود، ببینید یک قطره اشک چقدر مغفرت به‌دنبال دارد؟ با توجه به نظر حضرت امام(ه)، اثر اشک بخاطر جنبۀ عاطفی‌اش نیست که اینقدر ثواب دارد، بلکه به لحاظ اثر اجتماعی‌اش است. به همین دلیل اگر اشک هم نریزی و تظاهر به گریه (تباکی) هم بکنی، همان ثواب را دارد. (صحیفه امام، ج۸، ص ۵۱۹ و ۵۲۶-۵۳۰) آثار و نتایج اجتماعی اشک بر امام حسین(ع) ما باید به جنبۀ اجتماعی اشک توجه کنیم. شما وقتی می‌بینید گریه‌کن‌ها بر امام حسین(ع) آنطور گریه می‌کنند، دشمن تا آخر حساب کار خودش را می‌کند که با چه کسانی مواجه است؟ این ‌همه گریه بر امام حسین(ع)،‌ برای حکومت امام زمان(عج) سرمایه است. این گریه‌کن‌ها تازه به اصل خود رسیده‌اند، صاحب خود را پیدا کرده‌اند، فرزند حسین(ع) را پیدا کرده‌اند، این یک ابهتی برای حضرت و یک قدرت واقعی مردمی برای حضرت ایجاد می‌کند. حضرت با این قدرت حکومت می‌کنند؛ با قدرت مبتنی بر عواطف صادقانۀ مردم. حکومت حضرت بر دل‌ها استوار است؛ بر دل‌هایی که این اشک‌، سینه‌زنی‌ها و همین فریادها سرمایه‌اش است. اشک، قلّۀ فراگیر کردن قرآن اشک دربارۀ قرآن یک ضرورت اجتماعی است، در جامعۀ ما برای هر موضوعی قله‌هایی است و قله‌های هر مفهومی در جامعه، موجب تقویت آن مفهوم می‌شوند. وقتی ما می‌خواهیم قرآن را فراگیر کنیم، قله‌های آن را باید نشان بدهیم. قله‌اش همین مجالس زیبای اشکی است که پای قرائت قرآن ریخته می‌شود. اولیاء خدا گریه‌هایشان را پنهان نمی‌کردند. گریه‌کردن رسول خدا(ص) دیده می‌شد، گریه‌کردن امیرالمؤمنین پای قرائت قرآن دیده می‌شد، گریه‌کردن امام صادق(ع) دیده می‌شد. و اساساً اشک‌ریختن یک امر پنهان‌کردنی نیست. همه عالم می‌دانند و همه بدانند کسی که با قرآن گریه می‌کند، لزوماً بهتر از آن کسی که گریه نمی‌کند، نیست. پس بگذارید راحت گریه‌اش را بکند. گریه پنهان‌کردنی نیست و نیازی هم نیست پنهان شود ولی قلۀ ایمان و قلۀ ارتباط را نشان می‌دهد. اشک هنگام قرائت قرآن، شادی و نشاط قلب را آشکار می‌کند گریه‌ای که در دستگاه سیدالشهدا به دست می‌آید، ضمن اینکه قیمتش فوق‌العاده است و از آن بالاتر نداریم، آسان هم است. آسان بودنش دلیل بر بی‌قیمت یا کم‌قیمت بودنش نیست، این خیلی نکتۀ مهمی است. اشکی که اینقدر قیمت دارد را امام حسین(ع) برای ما آسان کرده است. لطف سیدالشهداست تا ما یک تجربۀ معنوی لطیف داشته باشیم و بعد آن را پای قرائت قرآن ببریم. اگر قرائت قرآن در قله‌ها با این اشک ممزوج شود، آن احساس قلبی عمیق، آن شادی و نشاطی که در قلب انسان و هیجانی که در قلب انسان می‌آید را آشکار می‌کند. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۱۸ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۶ - بخش ۲ 💠 ضرورت اجتماعی لذت بردن از قرآن خواندن 💠 یکی از آثار اجتماعی اشک، اثبات صداقت ایمان است 💠 اولین گام برای رسیدن به رابطه عمیق با قرآن استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: ضرورت اجتماعی لذت بردن از قرآن خواندن یکی از دلایلی که دیگران دچار دین‌گریزی می‌شوند این است که حلاوت و شیرینی دینداری را در دینداران ندیده‌اند، پس ما باید محافلی داشته باشیم که لذت دینداری در آن به نمایش گذاشته شود. نکتۀ بعدی اینکه، اگر کسی از دینداری‌اش لذت نبرد، آسیب دارد و ممکن است برای دیگران قیافه بگیرد. اگر کسی از دینداری سیر لذت ببرد، دیگر نگاه از بالا به پایین به بقیه ندارد، نگاه دلسوزانه دارد و حالِ بقیه را از تکبر خودش به‌هم نمی‌زند. اگر مؤمنین لذّت کافی از دین نبرند، روابط اجتماعی مؤمنین با غیرمؤمنین مخدوش می‌شود. این دو وجه لذت بردن از قرآن خواندن، دو وجه اجتماعی و دو وجه ضرورت اجتماعیِ لذت بردن از قرآن است. ما در جامعه به قله‌های مرتفع معنوی نیاز داریم. دیدن قله‌های معنویت برای کسانی که در کوهپایه هستند لازم و یک ضرورت اجتماعی است. زیبایی احساسی که شما پای قرائت قرآن پیدا می‌کنید، زیبایی فوق‌العاده‌ای است. خداوند متعال می‌فرماید: «وَلَكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ وَ زَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ»(۷/حجرات) «...خدا ایمان را محبوب و زیبا، در دلهای شما قرار می‌دهد...» و این زیبایی بخواهد تجلی پیداکند، نمونۀ اعلای آن اشک است. یکی از آثار اجتماعی اشک، اثبات صداقت ایمان است یکی دیگر از آثار اجتماعی اشک ریختن پای قرائت قرآن، اثبات صداقت در ایمان است و مردم به آن نیاز دارند. مؤمنین برای دیگران شاهدند. یک معنای شاهد بودن و گواه بودن این است که حقانیت این مسیر را فریاد می‌زنند. مثلاً شهید را شاید به این دلیل می‌گویند شهید، چون شاهد است و ایمانش به صداقتش در ایمان شهادت می‌دهد و اشک هم همین کار را می‌کند. اشک، شبیه قطره خون عمل می‌کند و شهادت می‌دهد که این احساسات، صادقانه است و واقعاً وجود دارد. واقعاً می‌شود خدا را اینقدر دوست داشت و واقعاً می‌شود از معنویت لذت برد. آثار اجتماعی متعددی بر جلسۀ قرآن و قاری قرآنی که بتواند با قرآن اشک بریزد، مترتب می‌شود. پس به ضرورت اجتماعی اشک ریختن هم باید توجه کرد. اولین گام برای رسیدن به رابطه عمیق با قرآن ما می‌خواهیم گام به گام به رابطۀ عمیق با قرآن و به یک رابطۀ قویّ قلبی با قرآن نزدیک شویم، اولین کاری که باید بکنیم این است که تلقی خودمان را از قرآن اصلاح کنیم. باید بدانیم که قرآن سطر سطرش، تجلی محبت خداست و خدا دوستمان دارد که با ما حرف می‌زند و بدانیم قرآن کتابی است که محبت خدا به بندگان در آن تجلی پیدا کرده است. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۱۸ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۷ - بخش ۱ 💠 قرآن یک متن احساسات‌برانگیز است 💠 چرا احساسات ما برای خداوند متعال مهم است؟ 💠 وسعت قلب و احساسات مؤمن استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: قرآن یک متن احساسات‌برانگیز است خداوند در آیۀ ۲۳ سوره مبارکه زمر می‌فرماید: «...تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلينُ جُلُودُهُمْ»؛ اول یک لرزی در بدن‌شان در اثر آیات قرآن می‌افتد و بعد قلب‌شان نرم می‌شود و به ذکر پروردگار عالم، توجه می‌کنند. این آیه نشان می‌دهد که قرآن یک متن احساس‌برانگیز است. باید آمادگی ذهنی ما هنگامی که با قرآن مواجه می‌شویم، این باشد که قرآن آمده احساسات ما را برانگیخته و تحریک کند و البته بعد از این گشودن قلب انسان برای احساسات، معانی را هم یکی پس از دیگری به ذهن، عقل و فهم ما منتقل می‌کند. چرا احساسات ما برای خداوند متعال مهم است؟ همۀ وجود انسان برای خدا مهم است و وجود انسان، وجود بسیار باعظمت و عمیقی است و اگر شما از لایه‌های رویین وجود انسان عبور کنید، تمامش پر از احساسات است. مثل کوهی که قله‌اش از دریا بیرون زده، ولی دامنۀ بسیار طولانی‌ای در دل اقیانوس دارد. وجود انسان غرق در آب و اقیانوس احساسات است. اگر انسان کمی در وجود خودش عمیق ‌شود، در وجودش آن عظمت را می‌یابد. دریا دریا، اقیانوس اقیانوس در خودش احساسات می‌بیند. انسان می‌تواند اعماق وجودش را ببیند. انسان می‌تواند زلال بودن قلب و زلال بودن چشمۀ درونش را ببیند که معمولاً به اشک تبدیل می‌شود. اشک نتیجۀ همۀ خوب بودن‌هاست. نکتۀ مهم این است، که خداوند متعال می‌خواهد ما با همۀ وجودمان به محضرش برسیم و همۀ وجود شما پر از احساسات است، پس احساسات ما برای خداوند مهم می‌شود. واقعاً ما باید این مسئله را در انسان‌شناسی درک کنیم. وسعت قلب و احساسات مؤمن حضرت موسی بن عمران(ع) پرسید: خدایا مکان تو کجاست؟ خداوند متعال فرمود: من مکان ندارم و به حضرت موسی بن عمران توضیح دادند. موسی گفت: من که می‌دانم شما مکان ندارید، من اگر بخواهم برای شما مکانی تصورکنم، کجاست؟ فرمود: « لَمْ يَسَعْنِي سَمَائِي وَ لاَ أَرْضِي وَ وَسِعَنِي قَلْبُ عَبْدِي اَلْمُؤْمِنِ»( بحار الأنوار، ج۵۵، ص۳۹)؛ زمین و آسمان جای من نیست، ولکن قلب بندۀ مؤمن من، مکان من است. ببینید قلب چقدر باعظمت است؟ انسان چقدر لایتناهی است؟ آن‌وقت ما احساسات‌مان را به چیزهای کوچک اختصاص می‌دهیم. چرا غصه خوردن خیلی بد است؟ چرا حسادت خیلی بد است؟ آرزوهای کوچک بد هستند. این یعنی وجود خودت را معطل گذاشتی. پس دو نکته را عرض کردم. یکی اینکه؛ انسان موجود بسیار بزرگ و باعظمت است و دیگر اینکه؛ خدا همۀ وجود ما را می‌خواهد نه بخشی از وجود ما را؛ اتفاقاً یکی از معانی اخلاص هم همین است. اخلاص فقط معنایش این نیست که شما به‌خاطر خدا، نه به‌خاطر دیگران کاری را انجام دهید. یکی از معانی‌ و ارکانش این است که به‌خاطر خدا همۀ وجودتان را صرف کنید. همۀ همت خودتان را صرف کنید. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۱۹ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۷ - بخش ۲ 💠خشیت؛ اولین احساسی که قرآن در ما تحریک می‌کند 💠 کبریایی خداوند؛ نشانه عظمت و قدرت باری‌ تعالی استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: خشیت؛ اولین احساسی که قرآن در ما تحریک می‌کند با توجه به آیۀ کریمه «...تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ...»(زمر، ۲۳). اولین احساسی که قرآن در ما برمی‌انگیزد و تحریک می‌کند احساس خشیت است، احساس حساب‌بردن. من از کلمۀ ترس استفاده نمی‌کنم. خشیت، احساس عظمتی است که حتی پوست‌شان هم می‌لرزد، بدن‌شان نسبتاً به رعشه می‌افتد. در هنگام نماز چهره‌ امیرالمؤمنین علی(ع) زرد می‌شد. حضرت زهرا(س) چهره‌شان زرد می‌شد و همه می‌فهمیدند که الآن وقت نماز است. نماز چیست؟ همان قرآن‌ خواندن رسمی است. کسی که به بلوغ معنوی نرسد، نمی‌تواند معنای حساب‌بردن از خدا را درک کند. کسانی که خشیت از پروردگار دارند، این خشیت را فقط در فکرشان مرور نمی‌کنند، بلکه احساسات‌شان درگیر می‌شود، تن‌شان می‌لرزد و قلب‌شان تکان می‌خورد. ابتدا «تقشعرّ منه جُلودهُم» و در مرحلۀ دوم «ثمّ تَلینُ جُلودُهُم» سپس آن نرمی و اشک و عواطف و احساسات ناب که لذت‌بخش است، بروز پیدا می‌کند. کبریایی خداوند؛ نشانه عظمت و قدرت باری‌ تعالی خدا در قرآن خیلی محکم حرف می‌زند. خدا در قرآن هم محکم حرف می‌زند و هم از قدرت خودش حرف می‌زند. خدا از عظمتش حرف می‌زند و اصلاً با کسی تعارف ندارد. تکبر؛ جزء اوصاف‌ خداوند است، متکبر بودن برای خدا بد نیست بلکه برای انسان، صفت مذمومی است. ما در نماز که همان قرآن خواندن رسمی است، قبل از شروع سوره حمد می‌گوییم «الله اکبر». چرا؟ چون می‌خواهیم با سورۀ حمد مواجه شویم. خدا از رحمانیت و رحیمیت خودش و از حمد و سپاس برای خودش با تکبر حرف می‌زند. وقتی که خداوند متعال اولِ قرآن می‌فرماید «بسم الله الرحمن الرحیم»، قبل از دیدن رحمتش باید کبریایی‌اش را ببینیم، لذا «تقشعرّ منه جلود»؛ یعنی بدن به لرزه درمی‌آید. به همین دلیل شما بعد از اینکه حمد و سوره را می‌خوانی «الله اکبر» می‌گویی. می‌خواهی نماز بخوانی، قبل از نماز خواندن در اذان چهار مرتبه «الله اکبر» می‌گویی. از آن‌طرف هم اگر تکبر خدا را درک کردی، حساب می‌بری و گوش به فرمان می‌شوی؛ ولی اگر ما به تکبر خدا اصلاً توجه نکردیم و حساب نبردیم، عقل‌مان می‌گوید که دستورات الهی را باید گوش کنیم. چون خدا هم دستور داده و هم عذاب مقرر کرده است. خدا کاری می‌کند که من حساب ببرم. می‌دانید من وقتی که از خدا حساب ببرم چه اتفاق‌های نابی در من رخ می‌دهد؟ و آن شکستن سنگ‌هایی است که نمی‌گذارد اقیانوس پر از ماء محبت و احساسات به جریان بیافتد. با هر عقلانیتی که هست بیاییم دستور خدا را قربة إلی الله، اجرا کنیم و به خدا نزدیک ‌شویم و کبریائی خدا را ببینیم. راهکار تمرکز کردن در کبریائی خداوند هم یکی اطاعت و دیگری ادب در نماز است. وقتی در میدان عمل و ادب، از خدا حساب بردیم، می‌آییم خدمت قرآن و تازه قرآن به ما رخ نشان می‌دهد. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۱۹ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۸ - بخش ۱ 💠 چگونه از قرآن بهره ببریم؟ 💠 تلقی صحیح از قرآن خواندن 💠 حقیقت دین در حضرت خدیجه(س) متجلی شده استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: چگونه از قرآن بهره ببریم؟ ما برای اینکه بتوانیم با احساسات ناب انسانی عمیقاً از قرآن بهره ببریم، اول باید نگاهمان را به قرآن اصلاح کنیم، نگاه دقیقی به قرآن داشته و تلقی صحیحی از قرآن داشته باشیم. تلقی صحیح از قرآن خواندن برای پیداکردن تلقی صحیح از قرآن دو ویژگی مهمّ قرآن را برشمردیم: یکی اینکه قرآن تجلی محبّت خداست، دوم اینکه قرآن آمده تا احساسات ما را درگیر کند. قرآن کریم، احساسات ما را عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌دهد و این معنای خاصی دارد. لذت قرآن خواندن خیلی عمیق است و فرقش با لذت‌های دیگر همین است. حیف است که ما این لذت را نبریم. ما الآن توصیۀ دینی نمی‌کنیم و این یک توصیۀ انسانی است. مثل اینکه یک نفر برود تفریح در یک جای خوب، ارزان، با امکانات عالی، با منظرۀ خیلی خوب و غذاهای خیلی خوشمزه و سالم و این را به دیگران توصیه کند. در واقع او یک اتفاق انسانی را رقم زده نه اینکه توصیه دینی کرده باشد. خودش رفته لذتی را چشیده بقیه را هم دارد دعوت می‌کند. حقیقت دین در حضرت خدیجه(س) متجلی شده حضرت خدیجه(س) در تاریخ اسلام نمونه بارزی هستند. برای معرفی ایشان باید بگوییم تمام حقیقت دین در وجود حضرت خدیجه(س) متجلی است. چرا؟ چون ایشان ثروتمندترین زن در مکه بودند. ثروتمندترین فردی که در ارتباط با شخصیتی مثل رسول الله الاعظم(ص) بیشترین لذت را می‌برد، این حقیقت دین است. این خلاصۀ لذت معنوی است برای کسی که بخواهد او را معرفی کند که لذت معنوی چقدر است. آنقدر این لذت زیاد است که تو می‌توانی از همۀ اموالت خیلی راحت بگذری به‌خاطر یک لذت برتر و در شعب ابی‌طالب در محاصرۀ اقتصادی از گرسنگی جان به جان آفرین تسلیم کنی. حقیقت دین این نیست که ثروت چیز بدی است. حقیقت دین این است که بالاتر از ثروت وجود دارد. حالا چه ثروت به تو برسد چه نرسد، لذت بالاتر از ثروت در این عالم وجود دارد و آن محبت خدا و اولیاء خدا و لذت‌های معنوی است، مثل لذتی که از خواندن قرآن برای انسان پدید می‌آید. حضرت خدیجه(س) یک ذره هم به دنیایی که در اطرافش بود، تعلق نداشت. وقتی حضرت رسول(ص) بعد از اولین وحی ‌آمدند، به اولین کسی که خبر دادند حضرت خدیجه(س) بود. علی بن ابیطالب(ع) که خود شاهد وحی بودند. وقتی که حضرت محمد(ص) خبر دادند به حضرت خدیجه(س) که من به پیامبری مبعوث شدم، بلافاصله حضرت خدیجه(س) پذیرفتند، از اعماق جان هم پذیرفتند. اگر از اعماق جان نمی‌پذیرفتند اینقدر نمونه و برجسته نمی‌شدند. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۰ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۸ - بخش ۲ 💠 ضرورت بهره‌مندی از لذت برتر 💠قرآن، منبعی برای لذت برتر 💠چرا حضرت خدیجه(س) بسیار مورد احترام است؟ 💠 به واسطه قرآن از خدا حاجت بگیرید استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: ضرورت بهره‌مندی از لذت برتر آن چیزی که ما از اعماق قلب باید دنبالش باشیم این است که از دنیا لذت بیشتری ببریم. اینکه گناه را منع می‌کنند برای این است که گناه مانع لذت بیشتر است. گناه لذت و عمقش کم است. هر لذتی که بیشتر است، حلال است و هر لذتی که کمتر است و مانع لذت برتر است، حرام است. اسم دنیا رویش است؛ دنی است، کم و پست است. خدا ناراحت می‌شود به یک چیز پست، دل دادی. دین می‌گوید چرا به کم قانع شدی؟ و ابلیس آدم را به کم قانع می‌کند و از این طریق خیلی‌ها را از بین می‌برد. لذت بردن ما آن چیزی است که برای ابلیس قابل تحمل نیست، چون او نسبت به ما حسود است. مثلاً یکی از کارهایی که شیطان می‌کند این است که ما را درگیر امور منفی می‌کند و لذت می‌برد ما امور منفی را ببینیم! شیطان کلاً با لذت بردن ما مخالف است. خطّ قرمز مهم برای شیطان این است که ما سراغ لذت برتر نرویم. اگر سراغ لذت برتر برویم، او بیچاره می‌شود و دیگر دستاویزی برای گمراه کردن ما ندارد. به همین دلیل ما را به لذت کمتر دعوت می‌کند تا ما سرغ لذت برتر نرویم. قرآن، منبعی برای لذت برتر ما چرا می‌خواهیم سراغ احساسات عمیق پای قرائت قرآن برویم؟ چون انسانیت، بلندنظری، بی‌نهایت‌طلبی و عمیق‌بودن انسان اقتضاء می‌کند که انسان بالاترین لذت را ببرد. هیچ‌چیزی مثل قرآن اینقدر برای انسان لذت‌آفرین نیست. در روایات است که امام علی(ع) فرمود: «هر کس با قرآن انس گیرد، از جدایی دوستان، وحشتی نخواهد داشت»( غررالحکم و دررالکلم، ح8790). من مطمئنم اگر کسی مشاعر قلبش باز شود به لذت برتری که در قرآن هست، خواهد رسید و همین اتفاق، در سطح خودش و در ظرفیت خودش برایش خواهد افتاد. چرا حضرت خدیجه(س) بسیار مورد احترام است؟ اینکه ما به عظمت حضرت خدیجه(س) تواضع می‌آوریم، به دلیل حقیقت وجود اوست که دنیا داشت و برنداشت، دنیا داشت و فهمید این دنیا لذت چندانی ندارد. دنیا داشت و فهمید انسان باید به سمت لذت برتر برود و بعد آنچنان عاشقانه با وجود مقدس رسول خدا(ص) تعامل کرد که خودش شد شاهد. خودش به تنهایی شد شاهدی بر حقانیت رسول خدا(ص). اگر چه دارایی، بالاخره زیبایی دارد و زینتی برای انسان است و از لذتی برخوردار است، اما حضرت خدیجه(س) از این لذت کم، چشم‌پوشی کرد. به واسطه قرآن از خدا حاجت بگیرید امیرالمؤمنین علی(ع) در عبارتی می‌فرماید: « فَاسْأَلُوا اَللَّهَ بِهِ وَ تَوَجَّهُوا إِلَيْهِ بِحُبِّهِ (مستدرك الوسائل، ج۴، ص۲۳۹)»؛ می‌خواهید از خدا تقاضایی داشته باشید، درِ خانۀ خدا بواسطۀ قرآن، گدایی کنید. یعنی پای قرائت قرآن آدم می‌تواند از خدا حاجت بگیرد. به خداوند متعال با حبّ و با محبت قرآن توجه کنید. یعنی با محبت قرآن و علاقه‌ای که به قرآن دارید، خودتان را نزد خدا عزیز کنید. هر کس از قرآن لذت ببرد، مورد توجه خاصّ پروردگار عالم قرار می‌گیرد. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۰ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۸ - بخش ۳ 💠 دو ویژگی قرآن در بیان قدرت الهی 💠 تأثیر قرآن و نماز بر از بین بردن تکبر 💠 نیاز ما به کبریایی خداوند استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: دو ویژگی قرآن در بیان قدرت الهی امیرالمؤمنین علی(ع) فرمودند: « فَتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِي كِتَابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْهُ ..... وَ أَرَاهُمْ قُدْرَتَهُ كَيْفَ قَدَرَ (کافی، ج۸، ص۳۸۶)»، خدا در کتاب خودش بر بندگانش تجلی کرد، بدون اینکه خدا را ببینند، ولی قدرت خدا را در قرآن می‌بینند. اینجاست که باید به دو ویژگی قرآن خیلی توجه کنیم: یکی اینکه خدا در قرآن مدام از قدرت خودش حرف می‌زند، دوم اینکه اگر هم از قدرت خودش سخن نمی‌گوید، سخنش را قدرتمندانه بیان می‌کند. صفت «رحمن و رحیم» با یک عبارت قدرتمندانه آمده است و حمد خدا هم «الحمدلله ربّ العالمین» قدرتمندانه است. خدا رحمتش را مقتدرانه اِعمال و ابراز می‌کند. «یغفر لمن یشاء»؛ هر کسی را بخواهد، می‌بخشد. «یرزق من یشاء»؛ به هر که بخواهد، روزی می‌دهد. این عبارت‌ها قدرتمندانه است، خدا قدرت خودش را اعلام کرده؛ «یهدی مَن یشاء، یضلّ مَن یشاء» هر کسی را خداوند متعال بخواهد هدایت می‌کند و با این تعابیر، دیگران را که بدون قدرت هستند، در مقابل خودش قرار می‌دهد. خداوند از هر موضوع دیگری هم که بخواهد صحبت کند، قدرتمندانه آن را بیان می‌کند؛ مثلاً خلقت آسما‌ن‌ها و زمین را قدرتمندانه بیان می‌کند. اگر ما به تجلی قدرت خدا در قرآن توجه داشته باشیم، سنگ دل‌مان می‌شکند و آن اتفاق اولیه‌ای که باید تحت تأثیر قرآن قرار بگیریم، برای ما رخ می‌دهد. تأثیر قرآن و نماز بر از بین بردن تکبر حضرت زهرا(س) فرمودند: « فَرَضَ اللّه ُ الصَّلاةَ تَنزِيها مِن الكِبرِ(من لایحضره الفقیه، جلد۳، ص۵۶۷»، خدا نماز را واجب کرد برای اینکه تکبر را در قلب انسان از بین ببرد. در جواب اینکه سؤال می‌شود چرا لازم است قرآن بخوانیم، می‌توان گفت برای اینکه سختی و سنگی و تکبرمان از بین برود. یکی از راه‌هایی که ما به بچه‌هایمان باید بگوییم که چرا خدا نماز را واجب کرده، این است که بگوییم تا تکبر انسان بشکند. وقتی که می‌گویی چَشم، تکبرت می‌شکند. « لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ (سوره حشر، 21)»؛ این اثر قرآن است. انسان گاهی از کوه سنگ‌تر می‌شود. تکبر ما از رذائل است و قرآن کریم این را می‌شکند. نیاز ما به کبریایی خداوند تکبر داشتن خدا، مورد نیاز ماست و ما نیاز داریم به یک موجود بزرگ پناه ببریم. اگر او بزرگ نباشد و عظمت و اقتدار نداشته باشد، انسان از او بدش می‌آید. کودک می‌خواهد به پدر و مادرش پیش بقیه افتخار‌ کند. ما وقتی که بزرگ می‌شویم، نسبت‌ وابستگی‌مان با پدر و مادر قطع می‌شود و پناهجویی می‌کنیم، باید این نسبت را با خدا پیدا ‌کنیم و ادامه ‌دهیم. این دلیل عظمت وجود انسان است که یک تکیه‌گاه فوق‌ بی‌نهایت می‌خواهد. ضمن اینکه انسان به خدا وابسته است، انسان نمی‌تواند در مقابل کسی جز خدا خضوع کند و دوست دارد تکیه‌گاهش با عظمت‌ترین باشد. دیدن عظمت و قدرت خدا و الوهیت و بزرگی خدا در قرآن کریم، اولین دستور کار ماست. هر آیه‌ای از آیات قرآن می‌تواند عظمت و قدرت خدا را برای ما متجلی کند و کوچکی‌مان را نشان دهد، هر آیه‌ای برای هر کسی می‌تواند مؤثر واقع شود و با آن صفا کند و کبریایی‌اش را بشکند. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۰ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۹ - بخش ۱ 💠 چرا باید از قرآن خواندن لذت ببریم؟ 💠 میل به بزرگ شدن، ذات همۀ خوبی‌ها 💠 اهمیت برخورداری از سعه وجودی و بلندنظری استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: چرا باید از قرآن خواندن لذت ببریم؟ ما می‌خواهیم از قرآن خواندن لذت ببریم. چرا؟ چون لذت بردن از قرآن یعنی عمیقاً قرآن را فهمیدن. یعنی زمینه‌ای برای عمل‌کردن به قرآن. یعنی باب معارف قرآن برای ما گشوده می‌شود. اگر ما از قرآن خواندن لذت عمیق نبریم، طبیعتاً نه خوب قرآن را می‌فهمیم و نه خوب به قرآن عمل خواهیم کرد. همچنان‌که اگر خوب از قرآن لذت نبریم، قرآن را ترویج نمی‌کنیم و در جامعه‌ هم قرآن رواج فراوانی پیدا نمی‌کند. برای اینکه قرآن در جامعه رواج پیداکند، باید عده‌ای از قرآن خیلی لذت ببرند؛ آنهایی که نزدیک‌ترند، آنهایی که مدعی‌اند و آنهایی که مؤمن به قرآن هستند. میل به بزرگ شدن، ذات همۀ خوبی‌ها انسان موجودی کما‌ل‌طلب و بی‌نهایت‌طلب است، از هرچیزی بهترش را می‌خواهد. اگر کسی در مادیات غرق شود، بیشترش را می‌خواهد؛ در معنویات هم همینطور است. این بی‌نهایت‌طلبی خصلت اصلی در وجود انسان است. این رشد بالاتر پیداکردن، خصلت ذاتی انسان است. یک معنای بی‌نهایت‌طلبی، بزرگ‌شدن و سعۀ وجودی پیداکردن است. مثلاً من وقتی فقط خودم را دوست دارم، کوچکم، ولی وقتی که اطرافیانم را دوست دارم، وجودم بزرگتر می‌شود. وقتی که همۀ انسان‌ها را دوست دارم، خیلی بزرگتر می‌شوم و وقتی که می‌توانم حتی به دشمنان خودم مهر ورزیده و بزرگتر شوم، یعنی محدودیتی مقابل محبت من نیست. اگرچه انسان لازم است یک جایی دشمنش را بزند و این مقابله با دشمن را هم از سر مِهر انجام می‌دهد که شرّ او را از سر دیگران کم کند و به خودِ او رحم می‌کند که بیشتر جنایت نکند. این بزرگ‌شدن، ذات همۀ خوبی‌هاست. یعنی هر خوبی‌ای را شما نگاه کنید یک‌ بزرگ‌شدن درونش هست و هر بدی‌ای را نگاه کنید درونش یک‌ حقیر شدن، کوچک‌شدن و بسته‌شدن هست. اهمیت برخورداری از سعه وجودی و بلندنظری انسان دوست دارد کمال پیدا کند، یعنی دوست دارد بزرگ شود. دوست دارد وضعیتش بهتر شود، یعنی دوست دارد سعۀ وجودی پیدا کند. آیۀ قرآن می‌فرماید: « فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ(انعام، ۱۲۵)»؛ خدا کسی را بخواهد هدایت کند، به او شرح صدر می‌دهد تا به اسلام برسد. کسی که دل بزرگی پیدا می‌کند صاحب جود و کرم می‌شود، صاحب بلندنظری می‌شود. مسئولین کشور باید شرح صدر داشته باشند. وقتی شرح صدر ندارند؛ بلندنظری ندارند، جرأت تصمیم‌گیری ندارند، قدرت نگاه به آیندۀ دور را ندارند و نمی‌توانند برنامه‌ریزی عمیق کنند. بعضی‌ها فکر می‌کنند ما اینجا یک حکومت دینی و یک جامعۀ دینی راه انداختیم تا به دین مقید باشیم و بسیاری از دیگر امور انسانی را رها کرده‌ایم، در حالیکه اصول دین ما همین وجوه انسانی است. ما به مسئولی نیاز داریم که شرح صدر داشته باشد و بلندنظر باشد. طبق این آیۀ قرآن، همۀ خوبی‌ها می‌تواند در شرح صدر معنا شود. اصلاً کسی که شرح صدر نداشته باشد، نمی‌تواند اسلام را بپذیرد. دین‌گریزی ناشی از تنگ‌نظری است. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۱ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۹ - بخش ۲ 💠 تمنای بزرگ شدن با توهم بزرگ شدن متفاوت است 💠 تأثیر قرائت قرآن بر از بین رفتن تکبر استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: تمنای بزرگ شدن با توهم بزرگ شدن متفاوت است دین چیزی جز آزاداندیشی و درنظر گرفتن همۀ واقعیت‌ها نیست. دین چیزی جز شرح صدر پیداکردن نیست. در این صورت هیچ‌وقت یک آدم روشنفکر، قیافه نمی‌گیرد برای نامسلمانی خودش! نمی‌گوید «من به اسلام چه‌کار دارم؟». به اسلام چه‌کار داری؟ یعنی من به عقل چه‌کار دارم؟ من به علم چه‌کار دارم؟ من به لطافت روحی انسان چه‌کار دارم؟ شرح صدر عبارت تشبیه‌گونه‌ای است که خدا استفاده کرده، یعنی سینۀ گشاده. به پیامبر(ص) می‌فرماید: « أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (انشراح، ۱)» ما به تو شرح صدر دادیم. به آن می‌گویند سعۀ وجودی، بزرگ‌شدن. انسان عاشق این بزرگ‌شدن است و بعضی‌ وقت‌ها توهّم بزرگ‌شدن پیدا می‌کند و این یعنی تکبر. تکبر، توهّم بزرگ‌شدن است. ریشه‌ شرح صدر چیز بدی نیست، تمنّای بزرگ‌شدن است. بزرگ‌شدن یعنی همان کمال‌خواهی. بزرگ‌شدن یعنی همان سعۀ وجودی پیداکردن. بزرگ‌شدن یعنی حقیقت همۀ خوبی‌ها و رفتارهای خوب. به هر چیزی که بزرگی‌ای در آن باشد، می‌گویند خوب. به هر چیزی که حقارتی در آن باشد، یا یک کوچک بودنی در آن باشد، می‌گویند بد. انسان از بس عاشق بزرگ‌شدن است، توّهم بزرگ شدن پیدا می‌کند و راه بزرگ‌شدن را به خودش می‌بندد. انسان باید دائماً باید نماز و قرآن بخواند که توهّم بزرگ‌شدن‌اش از بین برود. اصل تمنّای بزرگ‌شدن چیز بدی نیست. توهّم‌اش چیز بدی است. اینکه من توهّم بزنم و بزرگ شوم. تأثیر قرائت قرآن بر از بین رفتن تکبر پس اگر کسی توهّم بزرگ‌شدن داشته باشد، یا از راه غلطی به سمت بزرگ‌شدن برود، اسمش تکبر است. ولی تکبر برای خدا بد نیست؛ چرا؟ چون اولاً خدا که نعوذبالله توهّم ندارد و بزرگی او واقعی است؛ ثانیاً خدا باید بزرگی‌اش را به ما نشان دهد و به رخ ما بکشد. چرا؟ چون ما عاشق این بزرگی هستیم. ما عاشق خدای بزرگ هستیم. پس باید این بزرگ را پیدا کنیم! و بزرگی‌اش را ببینیم. اصلاً دل‌آرام می‌شویم وقتی که عظمت و کبریایی او را می‌بینیم و قرآن درجا این کار را برای ما می‌کند. آیه « لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ(حشر، ۲۱)»، توهّم بزرگی ما را می‌شکند و بزرگی خدا را به ما نشان می‌دهد. این عملیات وقتی پای قرائت قرآن انجام گیرد، بالاترین اقدام سازنده و بهترین صورت خودسازی است که انسان پای سفرۀ قرآن بنشیند و با قرآن به بهسازی روحش شروع کند. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۱ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۱۰ - بخش ۱ 💠 خوب بودن یعنی طبیعی بودن 💠 ویژگی‌های طبیعی خود را حفظ کنیم استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: خوب بودن یعنی طبیعی بودن انسان اگر طبیعی باشد و به طبیعت خودش دست نزند و بتواند عوامل مزاحمی که او را از طبیعت خودش خارج می‌کند را کنترل کند، عالی خواهد بود. در واقع گناه و معصیت، آدم را از حالت طبیعی خارج می‌کند. مثلاً انسان کنجکاو است، ذاتاً کنجکاو آفریده شده، انسان ذاتاً منفعت‌طلب آفریده شده، « جُبِلَتِ اَلْقُلُوبُ عَلَى حُبِّ مَنْ أَحْسَنَ إِلَيْهَا وَ بُغْضِ مَنْ أَسَاءَ إِلَيْهَا(تحف‌العقول، ج۱، ص۳۷)». طبع انسانى با محبت آن كه به وى احسان كند و بغض آن كه به او بد كند، سرشته شده است. قلب کسانی را که برایش منفعت دارند، دوست دارد. حالا اگر کسی منافعش برایش مهم نبودند، گفته می‌شود که او ایراد دارد و غیرطبیعی شده است. پس بد بودن یعنی غیرطبیعی بودن و خوب بودن یعنی طبیعی بودن؛ و این دلیل دیگری نمی‌خواهد. ما گفتیم که خوب بودن یعنی بزرگ شدن و سعۀ وجودی داشتن و بد بودن یعنی کوچک و حقیر بودن. اصلاً امکان ندارد شما عظمت روحی پیداکنید و بد باشید. ویژگی‌های طبیعی خود را حفظ کنیم نگاه دیگری که می‌توان داشت این است که ما اگر در طبیعت خودمان قرار بگیریم، یک سری ویژگی‌ها از کودکی تا بزرگسالی داریم. ویژگی‌های طبیعی، این ویژگی‌های طبیعی همان خوب بودن است، سالم بودن است. یکی از عبارت‌های قرآن که نزدیک به این ماجراست، آیه « فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا (سوره روم، آیه ۳۰)» می‌باشد. دین مطابق فطرت ما است. خدا این دین را ساخته و انسان را هم مطابق با همین دین ساخته است. به همین دلیل حضرت علی(ع) می‌فرماید: «مَا نَهَى [اَللَّهُ] عَنْ شَيْءٍ إِلاَّ وَ أَغْنَى عَنْهُ (عیون‌الحکم و المواعظ، جلد۱، ص۴۸۱)»؛ خدا از چیزی نهی نکرده مگر اینکه تو به او بی‌نیاز هستی. یعنی فطرتاً و طبیعتاً تو اصلاً به آن نیاز نداری، برای چه به گناه احساس نیاز می‌کنی؟ یعنی گناه تو را از طبیعت بیرون آورده و این علامت یک مریضی‌ای است. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۲ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۱۰ - بخش ۲ 💠 خوبی‌های طبیعی خود را حفظ کنیم 💠 ادبیات قرآن را در موضوع طبیعی بودن درک کنیم استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: خوبی‌های طبیعی خود را حفظ کنیم در آیۀ کریمۀ قرآن می‌فرماید: «إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ(شعرا، ۸۹)»؛ روز قیامت خدا از ما چه می‌خواهد؟ اینکه قلبت را سالم آورده باشی، یعنی آن چیزی که من به تو دادم اینقدر زیبا و جذاب است. در آیات دیگر قرآن هم این را فرموده است: « وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا(شمس، ۷)»؛ چقدر خدا این جان آدمی را زیبا آفریده! « لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ (تین، ۴)». ما این انسان را در بهترین وضعیت آفریدیم. یعنی ما وقتی که بد می‌شویم معنایش این است که سقوط کردیم، معنایش این است که وضع طبیعی خودمان را خراب کردیم. انسان کنجکاو آفریده شده دوست دارد حقایق را بداند و دوست ندارد حقیقت را در نظر نگیرد. کافر کسی است که از طبیعت خودش خارج شده و یک‌سری واقعیت‌ها را در نظر نمی‌گیرد. ادبیات قرآن را در موضوع طبیعی بودن درک کنیم ما قبل از اینکه بخواهیم با آیه‌های قرآن زندگی کنیم، بهتر است ادبیات‌مان را به این آیه‌ها نزدیک کنیم و ادبیات قرآن را بفهمیم. بیاییم این ادبیات را درک کنیم و با همین ادبیات با هم گفتگو کنیم. یک انسان طبیعی چه ویژگی‌هایی دارد؟ یک انسان طبیعی مثلاً امنیت می‌خواهد. امنیت را هم نمی‌تواند از هر کسی بگیرد؛ یک انسان طبیعی می‌گوید کسی که قدرت دارد به من امنیت بدهد، باید امنیت بدهد. خوب چنین فردی فقط خدا است، پس یک انسان طبیعی، یک انسان مؤمن می‌شود. آن‌وقت اگر کسی به این ایمان بی‌توجهی کند و بگوید من امنیت نمی‌خواهم، این طبیعی نیست. خدا می‌فرماید احکام دین مطابق طبیعت آدم‌هاست و کار غلط، کار غیرطبیعی است. اگر ما بتوانیم این ادبیات را رواج دهیم، مردم نگاهشان به دین و به آیات قرآن خیلی تغییر می‌کند. چرا قرآن بعضی از آدم‌ها را در غرب اینقدر جذب می‌کند؟ برای اینکه بدون پیش‌داوری در مورد قرآن می‌گویند چقدر قشنگ صحبت می‌کند! نمونه‌اش همین آیه است که « إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ(شعرا، ۸۹)». باید همان قلب سالم، طبیعی و خدادادی را سالم به او برگردانیم. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۲ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text

📌چگونه بهتر قرآن بخوانیم؟ جلسۀ ۱۱ - بخش ۱ 💠 به یک زندگی کوچک راضی نباشیم 💠 رنج؛ لازمه کسب سعۀ وجودی 💠 قرآن بدون رنج انسان را بزرگ می‌کند 💠 راهکار قرآن برای مقابله با تکبّر استاد #علیرضا_پناهیان در برنامۀ تکیه، کربلای معلی: به یک زندگی کوچک راضی نباشیم یکی از اهداف تهاجم فرهنگی و سبک زندگی غلط این است که می‌خواهد یک زندگی کوچک را به ما تحمیل کند و اینکه به این زندگی کوچک قانع شویم. اخیراً هم تعبیری را به‌عنوان زندگی نرمال به‌کار می‌برند. منظورشان چیست؟ مردم را وادار می‌کنند به زندگی حداقلی و اسمش را زندگی نرمال گذاشته‌اند که دیگر بیشترش را نخواهند و مردم را به بردگی می‌کشند. زندگی نرمال یعنی زندگی برده‌ها که به حداقل‌ها قانع می‌شوند. رنج؛ لازمه کسب سعۀ وجودی ما اگر بخواهیم اولیاء خدا را ملاقات کنیم، باید بزرگ باشیم؛ می‌خواهیم خدا را ملاقات کنیم باید بزرگ باشیم. کسی که با پروردگار ارتباط دارد، سعۀ وجودی‌اش بیشتر است و شرح ‌صدر دارد. اتفاقاً آن رنجی که در این آیه هست «يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ(انشقاق، ۶)» آن رنج هم فلسفه‌اش این است که آدم را بزرگ کند. رنج، برای سعۀ ‌وجودی پیدا کردن انسان است. خدا فلسفۀ رنج را در همین آیه گفته است. رنج می‌بری که بزرگ شوی تا به پروردگار خودت برسی. هرچه بزرگتر شدی، یعنی خوب می‌شوی، خوب می‌شوی یعنی بزرگتر می‌شوی. سعۀ ‌وجودی لازمه ملاقات خدا است که بیشترین بهره را از خدا ببریم، این فلسفه رنج است. قرآن بدون رنج انسان را بزرگ می‌کند قرآن، بدون اینکه رنج ببریم ما را بزرگ می‌کند. تجلی مهربانی خدا در آیات قرآن اشک آدم را در می‌آورد؛ قرآن، سنگ قلب آدم را می‌شکند و بعد مهربانی طلوع می‌کند. ما چون دوست داریم بزرگ شویم و مدام توهّم بزرگ شدن داریم، عجله می‌کنیم و از راه‌های غلط برای بزرگ شدن استفاده می‌کنیم. قرآن می‌خواهد ما را از طریق درست بزرگ کند و بزرگی خدا را به ما نشان می‌دهد. شما دائماً اثر روانی آیات قرآن را می‌بینید که القاء کبریائی خداست. طرز حرف زدن خدا همان طرز متکبرانه‌ای است که می‌خواهد علوّ و عظمت و کبریائی خدا را به ما القاء کند. راهکار قرآن برای مقابله با تکبّر ما درباره تکبر باید سه‌ موضع داشته باشیم: یک) توهّم بزرگ شدن نداشته باشیم؛ دو) از راه غلط به این بزرگی نرسیم؛ سه) اگر به این بزرگی رسیدیم از آن سوءاستفاده نکنیم. قرآن می‌فرماید « فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ (هود، ۱۱۲)»؛ استقامت بورز آنچنان که به تو دستور داده شده ‌است. آنچنان که به تو دستور داده شده است شاید معنایش این باشد که از هر ابزاری برای ادامه راه استفاده نکن. اینکه ما از سلاح‌ هسته‌ای نمی‌خواهیم استفاده کنیم، این یعنی «کما اُمِرت»؛ ما می‌جنگیم ولی در راه جنگ‌مان، باید قدرت پیدا کنیم ولی در راه قدرت‌مان به کسی ظلم نمی‌کنیم. ایران به چیزهایی معتقد است که در اوج نیازش، شکوه انسانی و اوج قدرتش را نشان می‌دهد. اینها واقعیاتی است که هیچ‌کس از آن صحبت نمی‌کند. عظمت جمهوری اسلامی را مردم دنیا می‌فهمند و ما هم متأسفانه زبان تبلیغ آن را نداریم. 📢 صوت: @panahian_mp3 🕌 کربلای معلی - ماه رمضان - ۱۴۰۳/۱۲/۲۳ 📺 برنامۀ تکیه | پخش زنده از شبکۀ افق @Panahian_text