#اینک_شوکران #قسمت_31 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و یکم ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﺗﺨﺖ ﮔﻔﺖ:"ﯾﮏ ﺟﺎي ﮐﺎرم ﺧﺮاب ﺑﻮد. آن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺑﻮدي. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم آﻣﺪي ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺪ ﺷﺪي. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﺮو. ﻫﻤﻪي ﺑﯽ ﻣﻬﺮي و ﺳﺮﺳﻨﮕﯿﻨﯿﺶ ﺑﺮا ي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دل ﺑﮑﻨﻢ . ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﺎن ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﻪ رﯾﺸﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪه ام و وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ." ﻣﺎ روزﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﺟﻨﮓ را ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺬرد، ﭘ ﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ. ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﻧﺨﻮرد. دﻟﺶ ﻏﺬاي اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ(ع) ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. دﮐﺘﺮش ﮔﻔﺖ:"ﻫﺮﭼﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮرد. زﯾﺎد ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارد." ﺑﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ زﻧﮓ زدم و او از ﻫﯿﺌﺖ ﻏﺬا و ﺷﺮﺑﺖ آورد. ﻫﻤﻪ ي ﺑﺨﺶ را ﻏﺬا دادﯾﻢ. دو ﺑﺸﻘﺎب ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن.ﯾﮑﯽ از ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ آﻣﺪ. ﺑﻬﺶ ﻏﺬا ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬاش را داد ﺑﻪ او و ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ از ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﺧﻮردﯾﻢ. ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم دوﺑﺎره دﭼﺎر اﻧﺴﺪاد روده ﺑﺸﻪ، اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: "از ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. ﻧﻈﺮ اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ روي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﻓﺮﺷﺘﻪ، ﻫﺮ بلایی ﺳﺮم ﺑﯿﺎد ﺻﺪام در ﻧﻤﯿﺎد." { ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، زل ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮐﻪ آرام ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ،اﻧﮕﺎر ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارد. از ﺧﻮدش ﺑﺪش آﻣﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮدن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﺎري ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺑﺘﻮاﻧﺪ. اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد. دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺳﺮﻃﺎن روده داده ﺑﻮد. ﺳﺮﻃﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪي روده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺪه زده ﺑﻮد. ﺟﻮاب ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن ﺳﭙﺎه ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد: ﺟﺎﻧﺒﺎز ﻧﻮد درﺻﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﺮوز زﯾﺮ ﺑﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎ از ﻋﻮارض ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻨﯿﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﺎدرزادي اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻓﺮﺷﺘﻪ، ﺟﻤﺸﯿﺪ، دوﺳﺘﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ. اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ « وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪم، ﺑﺪﻧﻢ ﭘﺮ از ﺗﺮﮐﺶ ﺑﻮد. ﺧﺐ، راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ.» ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ او ﺳﮑﻮت ﮐﻨﺪ... ادامه دارد...

✨#اینک_شوکران #قسمت_32 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و دوم ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻞ ﺗﻨﻬﺎ بودیم. دستم را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ به ﺳﯿﻨﻪاش. ﮔﻔﺖ: "ﻗﻠﺒﻢ دوﺳﺖ دارد ﺑﻤﺎﻧﯽ، اﻣﺎ ﻋﻘﻠﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ از ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﻮ ﺳﻮﺧﺘﻪ. ﺧﺪا زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮاي ﺑﻨﺪه ﻫﺎي ﺧﻮﺑﺶ ﺧﻠﻖ ﮐﺮده. او ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ. ﺷﺎد ﺑﺎﺷﺪ." ﻟﺐ ﻫﺎش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺷﺎد زﯾﺎد داﺷﺘﻢ. از ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻫﺎت، زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺖ، ﻧﻔﺲ ﻫﺎت، ﻫﻤﻪ ﺷﺎدي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﺷﺎدم." گفت: "من ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮات ﺷﻮﻫﺮي ﻧﮑﺮدم.از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ.ﺗﻮ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ روي." ﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﮕﺬار دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ." ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻤﺸﯿﺪ و رﺳﻮل آﻣﺪﻧﺪ. ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﻧﮑﺎر آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺖ. ﮔﻔﺖ: "ﭘﺎﻫﺎم ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ.ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ راه ﺑﺮوم.ﻫﻨﻮز ﻓﻠﺞ ﻧﺸﺪه ام." ﺟﻠﻮ ي در اﺗﺎق ﻋﻤﻞ، ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺻﻮرت ﺟﻤﺸﯿﺪ و رﺳﻮل را ﺑﻮﺳﯿﺪ.دﺳﺖ ﻣﻦ را دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ: "اﯾﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه اﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ." ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﺗﺎ آﺧﺮش ﻫﺴﺘﯽ؟» گفتم «هستم» و رفت، حتی برنگشت پشتش را نگاه کند. ادامه دارد...

چه بنویسم از آن بی ابتدا، بی انتها، زهرا زمین زهرا، زمان زهرا، قدر زهرا، قضا زهرا #میلاد_حضرت_زهرا(س)💫💞 #روز_مادر💫💞 #بر_همگان_مبارک_باد💫💞

اینک شوکران ماجرای یک عشق بی پایان زندگینامه شهید منوچهر مدق و همسرش به روایت همسرش این داستان رو حتما بخونید... #اینک_شوکران #شهیدمدق

#اینک_شوکران #قسمت_33 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و ســوم {«ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺮﻧﮕﺮدد؟» ﻟﺒﻪي ﺗﺨﺖ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻧﺸﺴﺖ، ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺗﻢ زده ﻫﺎ. ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ؟ ﻓﮑﺮش ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻫﻤﻪي ﺑﺪﻧﺶ ﮔﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ... دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ درﺻﺪ اﻣﯿﺪ ﺑﺮده ﺑﻮدش اﺗﺎق ﻋﻤﻞ. ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد« ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻞ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺮ ﻣ ﯽ ﮔﺮدد.» ﭼﻨﺪ ﺑﺎر وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ. اﻣﺎ ﺑﺮاي دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺎل ﺧﻮدش را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ. راه ﻣﯽ رﻓﺖ، ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﭼﺎدرش را ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ، دوﺑﺎره ﺳﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺮ ﻇﻬﺮ ﺻﺪاش زدﻧﺪ. ﭘﺎﻫﺎش را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ دم اﺗﺎق رﯾﮑﺎوري. ﺗﻮي اﺗﺎق ﺷﺶ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ ﺑﻮد. دو ﺗﺎ از ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ داد ﻣﯽ زدﻧﺪ.ﯾﮑﯽ اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮد.ﯾﮑﯽ اﺳﻢ زﻧﯽ را ﺻﺪا ﻣﯽ زد و دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ از درد ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ. ﺗﺨﺖ آﺧﺮ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ دﮐﺘﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ. دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻮﻗﻊ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ روح آدم ﻫﺎ ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ. روﺣﺶ ﺻﺎف ﺻﺎف اﺳﺖ." ﮔﻮﺷﺶ را ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﺐ ﻫﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد. داﺷﺖ اذان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. } ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﮐﺒﺪ و روده و ﻣﻌﺪه اش را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺪﻏﻦ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺎد ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ . اﻣﺎ زﺧﻤﺶ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﺮد. ﺗﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرد. ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﻣﺎﯾﻌﺎت ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. از آزﻣﺎﯾﺶ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان، ﭘﯿﺶ رﻓﺖ ﺳﺮﻃﺎن را ﻣﯽ ﺳﻨﺠﻨﺪ و ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. دﮐﺘﺮ ﺷﻔﺎﯾﯿﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺧﻮن اﺳﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺮ ﺑﺮا ي ﻣﺪاواي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﻌﺮﻓﯿﺶ ﮐﺮد. روز آزﻣﺎﯾﺶ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ دردي ﮐﻪ ﻣﻦ کشیدم ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﯾﺎ دردي ﮐﻪ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮐﺸﯿﺪ. دﻟﻢ ﻣﯿﺴﻮزد. ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ اي ﮐﺎش ﯾﮏ ﺑﺎر داد ﻣﯽ زد. ﺻﺪا ي ﻧﺎﻟﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. دردش را ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺒﻮر ي و ﺳﮑﻮت ﻫﺎ ،ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻫﺎ و دﮐﺘﺮ ﻫﺎ را ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﺮﮐﺎر ي از دﺳﺘﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﯽ آﻣﺪ درﯾﻎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺗﺎ ﺟﻮاب آزﻣﺎﯾﺶ آﻣﺎده ﺷﻮد، ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮدند. ادامه دارد... ❤️#اینک_شوکران

#اینک_شوکران #قسمت_34 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و چـهـارم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽ آﻣﺪﯾﻢ ،روزﻫﺎي ﺧﻮش زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ از روﺣﯿﻪ ام ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. نمی ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪهﻫﺎم را ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺎ ﺟﻤﺸﯿﺪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ دم آﺳﺎﻧﺴﻮر. ﮔﻔﺖ: "ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم راه ﺑﺮوم. ﺟﻤﺸﯿﺪ رﻓﺖ ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ، رﺳﻮل ﺳﻤﺖ راﺳﺘﺶ، ﺑﺮادر دﯾﮕﺮش،ﺑﻬﺮوز، ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ و ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻧﮕﻬﺶ دارﯾﻢ. ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دﻧﺒﺎﻟﻤﺎن. دم ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮐﺸﺘﻨﺪ. ﻣﺎدرش ﺷﺮﺑﺖ ﻣﯽ داد. ﻋﻠﯽ و ﻫُﺪي ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. از دم در ﺗﺎ ﭘﺎي ﺗﺨﺖ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﮔﻞ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﮔﻠﺪان ﭘﺮ از ﮔﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻي ﺗﺨﺘﺶ. ﺟﻮاب آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﻪ آﻣﺪ، دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﺷﻮد." ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺴﺨﻪي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﺮم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ داروﻫﺎ ﮔﯿﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﭼﯽ؟ دﻧﺒﺎل ﺑﻌﻀﯽ داروﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮي ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮو ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ.ﺻﻒﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪي ﻫﻼل اﺣﻤﺮ و ﺳﯿﺰده آﺑﺎن و داروﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎش را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﮐﺎرت ﺟﺎﻧﺒﺎزي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را از ﺑﻨﯿﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ. ﺑﺮاي ﺧﺮج دوا و دﮐﺘﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن را ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ و اﺟﺎره ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻪ روز ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. داروﻫﺎ را ﮐﻪ ﻣﯽ زدﻧﺪ ﮔُﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "اﻧﮕﺎر ﻣﻦ را ﮐﺮده اﻧﺪ ﺗﻮي ﮐﻮره بدنم داغ ﻣﯽ ﺷﻮد." ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺖ. ده روز دﻫﺎن و ﺣﻠﻘﺶ زﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. آب دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﻮرت ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮﻫﺎش رﯾﺨﺖ. { ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎش را روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺗﯿﻎ زد. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺮده ﺑﻮدش ﺣﻤﺎم، ﻣﻮﻫﺎش ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﻣﻮﻫﺎي رﯾﺰي ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺳﺮش ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ و اذﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ: "ﺑﺎ ﺗ ﯿﻎ ﺑﺰﻧﺪﺷﺎن. ﺣﺘﯽ رﯾﺶ ﻫﺎش را ﮐﻪ ﺗﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ رﯾﺰ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد. ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف زدن ﺳﺨﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ و ﺗﻠﺦ ﺗﺮ. آﯾﯿﻨﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ اﯾﺴﺘﺎد.«ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺷﺪه اي. ﻋﯿﻦ یولﺑﺮاﯾﻨﺮ. ﺧﻮدت را ﺑﺒﯿﻦ.» ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﭼﺎﻧﻪ اش دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪ. ادامه دارد...