‌‌•-🕊⃝⃡♡-• رفتی و بچـھ‌ ها ز ⇦غَـمَـت⇨ گـریھ مـۍڪنند🥀 هـرشـب بھ یـاد ⇦قـد‌خَـمَـت⇨ گـریھ مـۍڪنند🥀 #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

♥هوالمحبوب♥ #قسمت_پنجاه_شش دستش رو به سمتم دراز كرد. - محمدي هستم. منشيتون. يه تاي ابروم بالا رفت و با دقت براندازش كردم. دستش همچنان توي هوا مونده بود. با عشـ*ـوه نگاهي بهم كرد. دستش رو گرفتم و سريع ول كردم و داخل جيب شلوارم كردم. با دست خودم رو به ميز تكيه دادم. - به جناب صالحي گفته بودم كه منشي نياز ندارم. - ايشون گفتن كه به خاطر پرونده ي جديدي كه داريد حتماً به كمك نياز پيدا ميكنين. - بسيار خب. تشريف بياريد پشت ميزتون. وظايفتون رو خدمتتون عرض ميكنم. تار جلوي چشمش رو پشت گوشش گذاشت و لبخند كشداري روي چهره ش نشوند. - چشم. سري تكون دادم و به سمت ميز منشي رفتم. يه سري از كارها رو براش توضيح دادم كه مطمئنم هيچكدوم رو متوجه نميشد و فقط بهم زل زده بود. حال و حوصله ي عشـ*ـوه گري هاش رو نداشتم. چون اين تريپ از دخترها رو خوب ميشناختم. الان مطمئناً تا بچه دار شدنمون رو هم خيال كرده! اخمي روي چهره م نشوندم و سعي كردم كه جدي توضيح بدم. با ديدن اخمم يه كم مؤدب تر نشست و بيشتر گوش ميداد. - ضمناً قراراي كاريم روي نظم و روال باشه. هر كاري رو هم كه ميگم سر موقع انجام بشه. از بيبرنامگي خوشم نمياد. ساعت هشت صبح داخل شركت حاضر بشيد تا ساعت يك هم سر كار هستيد. سري تكون داد و گفت: - متوجه شدم. از ميزش فاصله گرفتم و به اتاقم برگشتم. به پرونده ها خيره شدم كه گوشيم زنگ خورد. جواب دادم. - سلام داداش. - سلام احمدآقا. خوبي؟ چه ميكني با زحمتاي ما؟ - اختيار داري. شما رحمتي. ‌-شرمنده مزاحمت هم شدم. - نه داداش اين حرفا رو نزن. در خدمتم. - راستش يه سؤالي داشتم. من بايد يه نفر رو پيدا كنم؛ يعني يه جورايي خيلي حياتيه. جريان رو بعداً برات تعريف ميكنم؛ ولي فقط ازش يه اسم و فاميل دارم و يه سابقه ي كاري خيلي مختصر. راهي هست كه بشه آدرسي چيزي ازش پيدا كرد؟! - راستش خودت كه بهتر ميدوني. بايد روال قانونيش رو طي كني. - كه حدوداً يه سالي دستم بنده. خيلي ضروريه. بايد توي همين يكي-دو ماه پيداش كنم. - باشه يه كاريش ميكنم. - چاكريم داداش. - اختيار داري. فقط هر چي رو كه ازش ميدوني برام بفرست. - باشه الان اسناد رو برات ايميل ميكنم.بسيار خب. - خيلي لطف كردي. انشاءاالله كه بتونم جبران كنم. - نزن اين حرف رو. - قربونت برم. امري نيست با من؟ - لطف داري. خداحافظ. - خداحافظ. گوشي رو قطع كردم و داخل جيب كتم سر دادم. اسناد رو براش ايميل زدم و خدا رو شكر كردم كه حداقل يه اميدي پيدا كردم. *** •مبينا• خسته تر از هر روز بودم. امروز بيمارستان خيلي شلوغ بود، مجبور شدم كه دو شيفت توي بيمارستان كار كنم؛ حتي ظهر هم خونه نيومدم. فقط موقع ناهار به احسان پيام دادم كه «غذا توي يخچال هست» و اون هم جواب داد كه «ترجيح ميدم برم رستوران» من گفتم «نوش جونت.» كليد رو توي در چرخوندم. خونه كاملاً تاريك بود. يعني تا الان احسان خونه نيومده؟! كليد برق كنار در رو زدم و لامپ روشن شد. كيفم رو روي مبل انداختم. مقنعه م رو از سرم درآوردم. دكمه ي مانتوم رو باز كردم. از بس كه امروز گرمم بود چيزي زير مانتوم نپوشيده بودم. توي بيمارستان هم روپوش نپوشيدم. سمت يخچال رفتم. بطري آب رو از داخل يخچال برداشتم. حوصله نداشتم تو ليوان بريزم و همونطور بطري رو سر كشيدم. با شنيدن صدايي آب توي گلوم پريد و به سرفه افتادم. تموم تنم از ترس ميلرزيد. با وحشت به پشت سرم نگاه كردم. - با بطري آب ميخوري؟ با ديدنش نميدونستم خوشحال باشم كه دزدي چيزي نبوده يا اينكه به خاطر ترسوندنم سرش جيغ بكشم؟! نفسم رو با صدا بيرون دادم. - قلبم ايستاد! تو خونه بودي؟ نویسنده:فاطمه‌عبدالله‌زاده #ادامه_دارد #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

🕊⁐𝄞 مـا‌بـا‌شـھیدان‌عشـق❥ پیـمان‌‌خـۅن‌بسـتہ‌ایـم عـھـد‌خـود‌نشکستہ‌ایـم ‌|°•اَلْحَـمْـــدُالله•°| #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

﴿اَینَ‌الطّالِبُ‌بِدَمِ‌الزَهـرا﴾

°𖦹 ⃟💔° انگاࢪنہ‌انگاࢪ دیࢪوزهمین‌جایکےخۅردبـه‌دیواࢪ🖤 انگاࢪنہ‌انگاࢪ دیࢪوزیـه‌زن‌ࢪو‌زدن‌بیـن‌انظاࢪ🖤 #فاطمیه #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

°𖦹 ⃟💔° بـۍ‌تـو‌⤎زهـࢪا⤏ ࢪوز‌مـڹ‌شـب‌نـمیـشھ حـیدࢪبـۍ‌تـو‌دیـگھ‌⤎حـیدࢪ⤏نـمیـشھ 🎙حـاج‌مـهدۍ‌ࢪسوݪۍ

‌‌•-🕊⃝⃡♡-• سـلامم دیـگـھ بـعـدتـو بۍجـوابـھ🥀 بـرام زندگۍبـۍتـو مـثـݪ‌سـرابـھ🖤 #فاطمیھ #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

♥هوالمحبوب♥ #قسمت_پنجاه_هفت آره. - پس چرا لامپا خاموش بود؟ - چون خواب بودم. رد نگاهش رو گرفتم و روي دكمههاي بازشدهي مانتوم موندم. جيغي زدم و دو طرف مانتوم رو با دست گرفتم و سمت پايين خم شدم! صداي قدمهاش نزديكتر شد. عرق سردي روي پيشونيم نشست. بهسمتم اومد. فاصلهمون خيلي كم بود. نبايد ضعفم رو نشون ميدادم. سعي كردم به خودم مسلط باشم. آب دهنم رو قورت دادم و به چشمهاي عسليش نگاه كردم. بهم خيلي نزديك شده بود. صورتش كنار صورتم بود. چشمهام رو بستم. نفسهاش توي صورتم ميخورد. كمكم ازم فاصله گرفت. آروم لابهلاي چشمهام رو باز كردم. بطري آب رو از روي كابينت پشت سرم برداشته بود. ليواني از داخل كابينت برداشت و آب رو داخلش ريخت. از فرصت استفاده كردم و خودم رو داخل اتاق انداختم. فوري لباسهام رو عوض كردم. پسرهي رواني! انگار خوشش مياد بقيه رو اذيت كنه. آخه كدوم آدم سالمي از اذيت كردن بقيه لـ*ـذت ميبره؟! سري تكون دادم و وارد سالن شدم. كيف و چادر و مقنعهم رو از روي مبل برداشتم. روي كاناپه نشسته بود و با كنترل كانالهاي تلويزيون رو بالاوپايين ميكرد. اِ! چرا لباست رو عوض كردي! اونجوري بهتر نبود؟ چشمغرهاي بهش رفتم كه سعي كرد لبخندش رو جمع كنه. - بهتره با من از اين شوخيا نكني! سري تكون داد و به تيوي خيره شد. چادرم رو آويزون كردم و مقنعهم رو داخل كمد گذاشتم. حسابي گرسنه بودم. داخل آشپزخونه شدم. در يخچال رو باز كردم. قابلمهي غذا رو بيرون آوردم تا گرمش كنم. در قابلمه رو كه برداشتم با ظرف خالي روبهرو شدم. - فكر كردم رفتي رستوران. - نه ديگه گفتم چرا الكي پولم رو خرج كنم؟! من كه هر روز دارم غذاي بدمزهي تو رو تحمل ميكنم، يه امروز هم روش. اگه يه روز هم به عمرم مونده باشه مطمئنم كه سرش رو از تنش جدا ميكنم. - حالا چرا ظرف خالي رو گذاشتي تو يخچال؟ گفتم زياد ذوق مرگ نشي بفهمي از غذات خوردم. - آره نه كه واسهم خيلي مهمه! - اگه مهم نبود كه ظهر پيام نميدادي غذا داريم. گرم كن بخور. واقعاً برام مهم بود؟ چرا واسهم مهم بود كه غذا ميخوره يا نه؟! شونهاي بالا انداختم و مشغول درست كردن غذا شدم! انگار كه كوه بيستون رو با تيشه كنده بودم. بدنم بهشدت درد ميكرد. غذا رو بهزور از گلوم پايين ميدادم، ميلي به خوردن نداشتم. توي تخت فرو رفتم. ساعت رو براي هفت تنظيم كردم، پتو رو تا گردنم بالا آوردم و چشمهام رو بستم. با شنيدن صداي نفسهاش متوجه شدم كه وارد اتاق شد. چراغ رو خاموش كرد و كنارم خوابيد. هر شب تا ديروقت روي پروندههاش كار ميكرد و من زودتر از اون به خواب ميرفتم و صبح ميديدم كه شبيه بچههاي مظلوم توي خواب فرورفته. اما امشب خيلي زود تصميم به خوابيدن گرفته. صداي آرومي كنار گوشم گوشم رو قلقلك داد. - خوابي؟ چشمهام رو بهزور باز كردم. از فرط خستگي پلكهام سنگين شده بود. - آره. چشمهاش توي تاريكي شب بيشتر ميدرخشيد. نفسهاش سريعتر شده بود. احساس خوبي نداشتم! با تعجب نگاهش كردم. انگار كه با نگاهم بهش ميگفتم كه چي ازم ميخواي؟! خودش رو بهم نزديكتر كرد. چشمهام رو روي هم فشردم تا لبهاي مهرشدهش روي لبهام رو نبينم! اشك روي گونهم نشون ميداد كه از خودم بدم مياد! از اين زندگي كه براي خودم درست كردم بدم مياد! من كجاي زندگيش بودم؟ چي ازم ميخواست؟ با دست به عقب هلش دادم. كمي ازم فاصله گرفت. از روي تخت بلند شدم. تنپوش پارچهايم رو از داخل كمد برداشتم و پوشيدم. اشكهام به هقهق تبديل شده بود. ميخواستم از اتاق خارج بشم كه مچ دستم رو گرفت. - مبينا! چي شد؟ با خشم مچ دستم رو از داخل دستش كشيدم و فرياد زدم: - دستم رو ول كن عوضي! - چي شده آخه؟بگو من كجاي زندگيتم؟ من رو واسه چي ميخواي؟ واسه چي بهم نزديك ميشي؟ من همسرت نيستم. تو من رو زن خودت نميدوني! من توي زندگي تو چيكار ميكنم لعنتي؟! من رو فقط براي هـ*ـوس ميخواي؟! آره؟! بهم بگو. - قرارمون چي بود؟ مگه نه اينكه تو با من ازدواج كردي تا باردار بشي؟ نميخواستم بشنوم! نميخواستم بدونم براي چي ازدواج كردم! نميخواستم بدونم كنار يه مردي ميخوابم كه بهم هيچ حسي نداره و فقط اومده تا بهم يه بچه بده! اين بدترين قسمت ماجرا بود! من چطور راضي به اين كار شدم؟ بلندتر از قبل ميون گريه هام فرياد زدم: - ديگه نميخوام! ديگه هيچي ازت نميخوام! فقط ازم فاصله بگير! ديگه نزديكم نشو! حالم رو بد ميكني! ازم دور شو! بهسرعت از اتاق خارج شدم و خودم رو داخل اتاق كناري انداختم و در رو پشت سرم بستم. اتاق تاريك و سردي كه فقط چندتا از وسيلههاي اضافيمون داخلش بود. كنار در چمباتمه زدم و زانوهام رو توي بغـ*ـل گرفتم؛ تا شايد تسكين دردهام بشه! نویسنده:فاطمه عبدالله زاده #ادامه_دارد #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

بَرخیز‌ ۅ‌باز‌‌مادَرے‌‌‌اٺ‌را‌شرو؏‌ڪن...🥀

୫💔୫ 『 یا رب نصیب‌هیچ‌غریبے‌دِگَر‌مَڪُن داغے‌ڪہ‌گیسوان‌ ⬿حـَـــسَن‌⤳ را‌ سِپید‌کرد... !』 #فاطمیه #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

دِلَم‌مے‌گیࢪھ...•💔•

↬❥(:⚘ قسم‌بہ‌حَضرَٺ‌منّان دۅشنبہ‌هاراما میان‌صَحن‌حسن(؏‌)«روضہ-هفتگے»گیڔیمツ #امام_حسن #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

چـھ‌نیـازے‌بـھ طبـیب‌اسـٺ‌تـوࢪا‌مۍ‌خـواهـم♡ツ

‌‌•-🕊⃝⃡♡-• 【و عـــشق مـۍ‌توانـد دوبـاݪ‌پــ🕊ـرواز‌بـاشد از‌زمـین‌خـاڪۍ تـا‌عـرش خـدا🌱】 #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

♥هوالمحبوب♥ #قسمت_پنجاه_هشت •احسان• با صداي زنگ موبايل بيدار شدم. دستم رو دراز كردم تا به پا تختي برسه. هرچي دستم رو دراز ميكردم به گوشي نميرسيد. ناچار كمي جابه جا شدم. گوشي رو برداشتم. از لابه لاي چشمم نگاه كردم. آلارم بود، خاموشش كردم. هنوز چند دقيقه نگذشته بود كه يه صداي متفاوت تري اومد. اين صدا برام آشنا بود. آهان! صداي آلارم گوشيمه. گوشي رو از كنار بالشتم بيرون آوردم. ساعت هفت بود. آلارم رو قطع كردم. پس اون گوشي مال كي بود؟! چند دقيقه اي طول كشيد تا بدنم لود بشه و ويندوزم بالا بياد. به سقف خيره بودم و به اين فكر ميكردم كه من كجام؟ به سمت در چرخيدم. به سختي خودم رو از تخت جدا كردم. دست كلافه اي توي موهام كشيدم. حوله م رو برداشتم و خودم رو توي حموم انداختم. حتي دوش آبسرد هم كمكي بهم نكرد. با يادآوري ديشب ذهنم آشوب ميشد! متوجه حالش نميشدم. چرا اون كار رو كرد؟! چرا اونطور رفتار كرد؟! حوله رو دور خودم پيچونده بودم. به سمت در اتاق رفتم. دستگيره رو آروم به سمت پايين فشار دادم. در قفل بود. نميدونم چه حسي دارم. فكر ميكنم دلم براش ميسوزه، يه حس ترحم! از ترحم كردن بدم مياد. لباس هام رو عوض كردم. وارد آشپزخونه شدم و چايساز رو روشن كردم. صداي در اتاق اومد! يعني بيدار شد؟ نكنه از صداي من بيدار شده؟ يني اينقدر خوابش سبك بود؟ درست برعكس من! نون و پنير و گردو رو روي ميز گذاشتم و مشغول لقمه گرفتن شدم. صداي دوش آب اومد و چند دقيقه ي بعد به سمت آشپزخونه اومد! رنگش سفيد شده بود. به نظر حالش خوب نمياومد. خيلي آروم سلام داد و به سمت چايساز رفت و روي قوري چاي گرفت. - صبحونه نميخوري؟ سرش رو به نشونه ي نه تكون داد و وارد اتاق شد. چاي ريختم و با نبات شيرينش كردم! ذره ذره از چاي داغ رو ميخوردم. مانتو و مقنعه پوشيده جلوم ظاهر شد. چاي براي خودش ريخت و آروم خورد! سوئيچم رو برداشتم و روبه روش ايستادم. - بريم؟ - من خودم ميرم. - مگه نميخواي بري بيمارستان؟ خب سر راه ميرسونمت. - نيازي نيست! حالش خوب نبود. نميتونستم بذارم تنها بره. -پاشو. - گفتم خودم ميرم! - اين بچه بازيا چيه؟! گفتم پاشو ديگه! حتي ناي حرف زدن هم نداشت. سرش رو تكون داد. چادرش رو برداشت و كنارم ايستاد. حتي نگاهش رو هم بهم نميدوخت. - مطمئني حالت خوبه؟ ميخواي امروز رو مرخصي بگيري؟ - خوبم. ديگه حرفي نزدم و به سمت پاركينگ رفتيم. سوار ماشين شديم. صداي ضبط رو كم كردم و به آهنگ گوش دادم! مبينا سرش رو به تكيه گاه صندلي چسبونده بود و پلكهاش رو روي هم گذاشته بود. فقط رژ مليحي روي لبهاش بود. مژه هاي بلندش روي هم سوار شده بودن. حالت چشمهاي درشتش حتي با بستن چشمهاش هم مشخص بود. لبهاي خوش فرمش و دماغ قلميش. چرا هيچوقت توجه نكرده بودم؟! چشم ازش برداشتم و به جلو خيره شدم. كلافه دستم رو دور فرمون محكم گرفتم و پوف صداداري كشيدم. من چم شده بود؟! جلوي در بيمارستان ايستادم. با ايستادن ماشين چشمهاش رو باز كرد. تشكر كرد و از ماشين پياده شد. پام رو روي گاز فشار دادم و ماشين از جاده كنده شد. *** •مبينا• سرم سنگين بود و درد ميكرد. خودم رو به زور روي زمين ميكشوندم. به ايستگاه پرستاري رفتم و چارت بيمار رو برداشتم. فاطمه: -مبينا خوبي؟ - آره فكر كنم. - رنگت خيلي پريده! - چيزي نيست! خوبم. آقاي دكتر به سمت ايستگاه پرستاري اومد. خانم رفيعي تشريف بياريد. - چشم. همراه آقاي دكتر به طرف اتاق رفتيم. پسربچه ي ده ساله اي كه مشكوك به سرطان بود. با ديدنش قلبم فشرده شد. به زور جلوي اشكم رو گرفتم. خدايا تقديرت رو شكر! آخه بچه ي ده ساله كه هنوز چيزي از زندگي متوجه نشده چطور ميتونه با سرطان بجنگه؟! - خانم رفيعي حواستون هست؟! با دستپاچگي به سمت آقاي دكتر برگشتم. - ببخشيد. چي فرموديد؟ - گفتم ليست آزمايشا رو بده. ليست رو به سمتش گرفتم. نگاهي بهش انداخت. چهره ي پر از تشويش پدرش و گريه هاي بيصداي مادرش ميگفت كه فقط توقع شنيدن خبرهاي خوب رو از آقاي دكتر داشتن. دكتر عينكش رو از داخل جيبش بيرون آورد و روي چشم هاش زد. نویسنده:فاطمه‌عبدالله‌زاده #ادامه_دارد #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

🕊⁐𝄞 ⇦اخلاص‌یعنے‌چے؟ジ 【 اگرڪارے روبہ‌خاطِرمُزدش‌انجام‌بدیم اخلاصش‌ازبین‌میرھ؟!】 🎙علیرضا‌پناهیان #اخلاص #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

ڪاش‌دِل‌هایمان‌‌مثل‌ڪۅچہ‌ها‌...💔

•-🕊⃝⃡♡-• آن‌رۅزڪہ‌دَر بَستَرےازخون‌خُفتے↯ خۅرشیدبہ‌اِحتِرامَٺ‌ازجابَرخاست. #شهدا #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

🕊⁐𝄞 【لبیڪ‌یا‌خامنہ‌اے‌ لبیڪ‌یا‌حسین‌اسٺ...ヅ‌‌‌‌‌】 🎙امیر‌عباسے #رهبری #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

♥هوالمحبوب♥ #قسمت_پنجاه_نه با کمی تعلل گفت: - گل پسرمون كه چيزيش نيست! تازه اگه چيزي هم بود ماشاءاالله مرد روزگاره، باهاش ميجنگه. مگه نه؟ پسربچه كه به نظر ترسيده بود سري تكون داد. - يه سرماخوردگي كوچولوئه؛ ولي ممكنه يه كم درد داشته باشه. تو كه از پسش برمياي آقا آرشام گل؛ مگه نه؟ آرشام به مادر و پدر نگرانش نگاه كرد! - خيله خب! خانم پرستار به اين دوست گل من خيلي خوب رسيدگي كن. من روي دوستم خيلي حساسم! چشمكي به آرشام زد و دستش رو مشت كرد و سمت آرشام برد. آرشام هم لبخندي روي صورتش نشوند و با مشت كوچيك و فسقليش كه در كنار مشت آقاي دكتر كوچيكي ميكرد به مشت آقاي دكتر ضربه زد. آقاي دكتر از اتاق خارج شد. بيرون اتاق منتظر شد تا با مادر و پدرش صحبت كنه! مادر و پدرش خيلي نگران بودن. مادرش نگاه پر از خواهش و التماسش رو به من دوخت. لبخندي به چهره ي پر از نگرانيش زدم. - من كنار آقا آرشام ميمونم. شما اگه كاري داريد ميتوني بريد. آرشام دست مادرش رو گرفت: - نه مامان. از پيشم نرو! مادر آرشام: گل پسرم! الان ميام. شما پيش خانم پرستار بمون. به سمت آرشام رفتم و دستش رو گرفتم. - ببينم گل پسر. كلاس چندمي؟ - كلاس سوم. مادر آرشام ازمون فاصله گرفت و همراه با پدرش بيرون از اتاق رفتن. سعي كردم كه باهاش صحبت كنم و آرومش كنم. تحمل شنيدن صحبت هاي آقاي دكتر با خونواده ش رو نداشتم. ترجيح دادم پيش آرشام بمونم. باهم كلي صحبت كرديم. از اتفاقات داخل مدرسه حرف ميزد و از تعداد دوستانش. و اينكه يه خواهر بزرگتر از خودش داره كه دبيرستانيه. آخ كه اگه خواهرش ميفهميد چه حالي ميشد! خواهرها هميشه غمخوار برادرشونن. - خانم رفيعي! سرم رو چرخوندم. - بله؟ - تشريف بياريد. از آرشام خداحافظي كردم و همراه آقاي دكتر رفتم. - سرطانش خيلي پيشرفت كرده؟ - خوشبختانه به موقع متوجه شديم! اما حتماً بايد شيمي درماني بشه. بغض توي گلوم نشست. اشك روي گونه م سر خورد. دلم سوخت براي پسربچه اي كه توي اوج بچگي بايد با سرطان مبارزه كنه. دلم سوخت براي خونوادهاي كه بايد ذره ذره آب شدن بچه شون رو ببينن. دلم سوخت براي خواهري كه بايد از اين به بعد برادرش رو با موهاي تراشيده ببينه. - داري گريه ميكني؟!اشك چكيده روي گونه م رو با سر انگشت پاك كردم. - نه يه چيزي رفت توي چشمم. - اگه به جاي مادرش بودي چيكار ميكردي؟! - اون هنوز خيلي بچه ست! چطور ميتونه اينهمه درد رو تحمل كنه؟ بغض اجازه نداد كه بيشتر از اين ادامه بدم. - من بچه هايي رو ديدم كه با بيماريهاي سخت تر از اينا جنگيدن و شكستش دادن. شما هم پرستاري بايد جلوي احساساتون رو بگيريد. بايد براي خونواده هاشون دلگرمي باشيد. سرم رو تكون دادم و همراه دكتر وارد اتاق شديم. نبض بيمار رو چك كردم. فشارش رو هم گرفتم. فشارش پايين بود. آقاي دكتر: سرم براشون تزريق كنيد. - بله آقاي دكتر. آقاي دكتر ليست رو از دستم گرفت و نسخه رو داخلش نوشت و به دستم داد. دستم رو دراز كردم كه ليست رو بگيرم كه درد بدي توي شكمم احساس كردم. حتي نميتونستم تكون بخورم. چشمم رو روي هم فشار دادم و لبم رو به دندون گرفتم كه صدام بلند نشه. روي شكمم خم شدم. نميتونستم تكون بخورم. - خانم رفيعي چي شد؟ نميتونستم حرف بزنم. فقط روي صندلي كنار تخت نشستم و دستم رو به لبه ي تخت گرفتم! آقاي دكتر به سمتم اومد و خواست معاينه م كنه كه گفتم: - آقاي دكتر من خوبم. ممنون. - اما اينطور به نظر نميرسه! مشكلي داريد؟ - نه! دردم كمتر شده بود. از روي صندلي بلند شدم! دستم رو روي شكمم فشار دادم تا بلكه دردش رو حس نكنم. - ببخشيد. من ميرم. نویسنده:فاطمه‌عبدالله‌زاده #ادامه_دارد #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ

یہ‌آدمایے‌هستن‌توے‌این‌دنیا...♡

↬❥(:⚘ ماشَہادٺ‌را بَراےچَشم‌ڪۅر دُشمَنان زندھ‌ میداریم‌ۅ جُزاین‌عاشِــــقےفتۅانَبود... ! #شهدا #پاسـڊاران‌بۍ‌پلاڪ