یک مثال : مثلاً فرض کنید ما الان در دوره #ابن‌سینا هستیم و می‌رویم خدمت استاد شیخ الرئیس، تا مبحث #نفس را فرا گیریم. شیخ الرییس، در میان مباحث مبسوطی که طرح کرده است، همچنین برای ما اثبات می کند که نفس #واحد است، و هیچ تکثری ندارد! و هیچ #تغییر و #تحولی در آن راه ندارد! بعد ها از فیلسوف ملحدی همچون #هیوم می‌شنویم که می‌گوید: «من نفسی نمی‌بینم ! شادی را می‌بینم! خوشی را می‌بینم! غم را می‌بینم! #آن_به_آن چیزهایی می‌آید و می‌رود و من هر چی به آنچه که می‌آید و می‌رود نگاه می‌کنم، نفسی در آن‌ها نمی بینم» یک نگاه این است که ما بگوییم یک موجود احمقی، حرفی زده! (و انصافاً هم من اگر بین تمام مواردی که در کل تاریخ فلسفه شرق و غرب شنیده‌ام، بخواهم بگویم کدام یک از همه #سخیف‌تر است، همین حرف را مثال خواهم زد! یعنی این که بگوید نفسی وجود ندارد! باز به اون‌ها که می‌گن نفس مادیه!!!) اما علاوه بر این ، یک نگاه دیگر نیز می‌توان به مسئله داشت! هیوم #حقیقتی را استفاده می‌کند تا این حرف سخیف را بزند! یعنی او #متوجه‌ی نکته‌ی درستی شده است، که به وسیله آن، می تواند نفس را انکار کند! آنهم #تکثر و #آن_به_آن تغییر کردنِ نفس است!!» که اتفاقا اگر ما در فضای ابن‌سینا بمانیم، از این #حقیقت محروم خواهیم شد! (توجه کنید که ابن سینا در کتاب اشارات، اتحاد عقل و عاقل و معقول را، به جهت همین ایجاد تکثرِ آن به آن در نفس، #مسخره کرده است!!) پس هر چند، این فرد، #سخیف‌ترین قول تاریخ فلسفه را زده است! اما در همین قول سخیف، نکته‌ای وجود دارد که ابن‌سینا به آن نرسیده است!!! به نظر می‌رسد، اگر دغدغه فهم #حقیقت را داریم، و کار خودمان را در این حیطه تعریف کرده‌ایم، نمی‌توانیم از متفکران غرب یا شرق، صرف نظر کنیم! به خصوص غرب، چون درگیر همان مسائلی هستند، که ما #امروز در متن اجتماع، تاحدی درگیرشان هستیم! بله! این مسئله است که ما در چه زمانی به فلسفه غرب بپردازیم؟ به کدام فیلسوفان بیشتر بپردازیم ؟ تا چه حد بپردازیم؟ آیا اصلا وظیفه‌ی من در این زمان، تفلسف، با این شدت، و وسعت، هست یا نه؟ آیا اصلا #استعداد ورود به این حیطه را دارم یا نه؟ آیا استعداد مهم‌تری به من داده نشده، که با مراجعه به فلسفه غرب، از آن باز می‌مانم؟ و ... . اما اصل لزوم پرداختن به این مباحث، نکته مهمی است، که نباید از آن، غفلت کرد!

#عالمان_جهنمی 5⃣ در ادامه‌ی حدیث، چنین آمده: وَ مِنَ الْعُلَمَاءِ: 🔥 مَنْ یَطْلُبُ أَحَادِیثَ الْیَهُودِ وَ النَّصَارَی لِیُغْزِرَ بِهِ وَ یُکْثِرَ بِهِ حَدِیثَهُ فَذَاکَ فِی الدَّرْکِ الْخَامِسِ مِنَ النَّارِ و پاره‌ای از علماء: 🔥 به دنبال سخنان یهود و نصارا می‌روند، تا سخنان و حرفای زیادی داشته باشند اینها در طبقه پنجم از دوزخند این بخشِ حدیث، به یکی دیگر از #اهداف و #تمایلاتی اشاره می‌کند که در بین علما، گاهی دیده می‌شود؛ هدف و تمایلی که اثر علم را از بین برده و عالم را راهی جهنم کرده است. آن هدف و تمایل، در پیگیری و طلب سخنان یهود و نصارا، نمود یافته؛ اما اصل آن تمایل چیست؟ و چرا نمودش در پیگیری سخنان یهود و نصارا می‌باشد؟ تمایل اصلی، #تکثیر سخن است! آن عالم می‌خواهد #زیاد حرف داشته باشد! و چون تکثّرش مهم است، و نه حق بودنش، به هر جایی چنگ می‌زند؛ بلکه یهود و نصارا، منابع خوبی برای او هستند! چون در طی این چند هزار سال، آنقدر مساله‌ی حل نشده داشته‌اند، و آنقدر نظرات مختلف و کتب متنوع نوشته‌اند، که حتی بعضی تازه در قرن اخیر، به انگلیسی هم ترجمه شده!! مسأله این است که علم را: ✅ گاهی برای #حقیقت می‌خواهیم، و این که سپس به آن حق، #عمل کنیم. ⛔️ ولی گاهی برای این می‌خواهیم که علم‌مان #زیاد شود. اگر تکثر علم مهم باشد، به هر جایی چنگ می‌زنیم و علم‌مان، ثمری برایمان نخواهد داشت! تا به حال به این نتیجه رسیده‌اید که این علم، و یا این کتاب، غلط است، ولی باز هم برای آن وقت گذاشته باشید؟ یا حتی حق است، ولی فعلا در سلوک من، وقت علم و کار دیگری است، یا وظیفه‌ی مهم‌تری بر دوش من است، اما باز دلمان ما را به سوی آن علم برده! به انواع بهانه‌ها: چون درسم است! چون مشهور است! چون همه می‌خوانند و اگر من نخوانم اعتبارم کم می‌شود! چون جذاب است! چون ... عالمی که به دنبال کثرت علم باشد، در طبقه پنجم جهنم است.