🌸 ﷽ 🌸 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_دوم #قسمت_صد_و_پنجاه_و_هشتم 🌺🍃🌸🍃🌺 ..... پشت نرده های آهنی بالکن به انتظارش می ایستادم و او پیش از آنکه از در حیاط خارج شود، به سمتم رو می چرخاند و برایم دست تکان می داد. صحنه زیبایی که تا هنگام بازگشتش به خانه و وصال دوباره مان، آرامبخش قلب های عاشقمان می شد. حالا خلوت خانه، مجال خوبی برای مویه های غریبانه ام بود. به اتاق بازگشتم و همانجا پای دیوار نشستم. سرم را روی زانو گذاشته و با سپر انگشتان سردم، صورتم را پوشاندم تا مثل نیمه شب طنین گریه هایم به گوش عبدالله نرسد. برای دختری چون من که عاشق مادرم بودم، سخت بود که در طی مدتی کوتاه شاهد پَر پَر شد گل های زندگی اش باشم! مادری که تا ماه پیش صدای قدم هایش را در حیاط خانه می شنیدم، عطر نفس هایش را در همه اتاق ها استشمام می کردم و حالا جز بدن نحیف و صورت بی رنگی که هیچ شباهتی به مادر زیبا و مهربانم نداشت، چیزی از وجودش نمانده بود. فقط خدا می داند که در این مدت چقدر دعا کرده و نماز و قرآن خوانده بودم تا مادرم شفا گرفته و دوباره با پای خودش به خانه ای که بی حضور او صفایی نداشت، قدم بگذارد، هر چند هنوز دعایم به اجابت نرسیده و دل بی قرارم آرام نگرفته بود. دیگر باید چه می کردم و به چه زبانی خدا را می خواندم که دعایم را بپذیرد و آرزویم را برآورده سازد؟ باید باور می کردم که نزد خدا آبرویی ندارم و دعای پر سوز و گدازم به درگاه پروردگارم ارزشی ندارد؟ مگر می شد باور کنم خدای مهربانی که بی آن که بخوانمش اجابتم می کند، حالا در برابر این همه ناله های عاجزانه ام بی تفاوت باشد! مگر می توانستم بپذیرم خدای رحمان و رحیمی که بی آن که من بدانم هزار و یک بلا را از سرم دور می کند، حالا به این همه گریه های مظلومانه ام عنایتی نکند! پس چه حجابی در میان بود که مانع اجابت دعایم می شد؟ مگر در بیماری مهلک مادرم خیری نهفته و یا مگر در شفایش شّری پنهان شده بود که خدا اجابت آرزویم را به مصلحت نمیدانست! خسته از این همه باب اجابتی که به رویم بسته شده بود، تلویزیون را روشن کردم بلکه فکرم به چیزی جز بیماری مادر مشغول شود. ✍🌺🍃🌸🍃🌺🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me