به نام الله علی‌ای‌همای‌رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را دل اگر خداشناسی همه در رُخ علی بین به علی شناختم‌من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمهٔ بقا را مگر ای‌سحاب‌رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را #برو_ای_گدای‌مسکین در خانهٔ‌علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را به‌جز از علی که‌گوید به‌پسر که قاتل‌من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مُدارا به‌جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که‌می‌تواند که به‌سر برد وفا را نه خدا توانمش‌خواند نه‌بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را به دو چشم خون‌فشانم هله ای نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیام‌ها سپردم همه سوز دل صبا را چو تویی قضای‌گردان به دعای مستمندان که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را چه زنم چو نای هردم، ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی بنوازد آشنا را ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا #شعر #شهریار