عـــزاءلَـــطم🩸 جـــــــزع‌و‌فــــــــزع‌ وقتی‌عروس‌کربلاءخبرشهادت‌ حضرت‌قاسم(جَـل‌َّجَلالَـه)راشنید‌آن‌قدر طپانچه‌به‌صورت‌زد‌که‌بیهوش‌شد. منبع؛ مقتل‌عمان‌البکاء،صفحه۱۴۸

حضرت‌خدیجه‌(جَـل‌َّجَلالَـها)به‌ حضرت‌زهرا(جَـل‌َّجَلالَـها)‌اشاره‌کردند‌ در‌وقت‌وصیت‌نمودند‌:چون‌او‌بعد‌از‌من‌یتیم‌و غریب‌خواهد‌شد؛ پس‌مبادا‌کسی‌از‌زنان‌قریش‌به‌او‌آزار‌برساند، مبادا‌کسی‌به‌صورتش‌سیلی‌بزند، مبادا‌کسی‌بر‌سر‌او‌فریاد‌بکشد منبع؛ الوقائع‌والحوادث،جلد۱،صفحه۱۳۲

حضرت‌خدیجه‌(جَـل‌َّجَلالَـها)در‌وقت‌وصیت‌ حضرت‌فاطمه(جَـل‌َّجَلالَـها)را‌واسطه‌قرار‌داد، به‌آن‌حضرت‌فرمودند:دختر‌جان! نزد‌پدر‌برو،‌و‌از‌او‌بخواه‌پیکرم‌را‌‌باعبای‌خو‌د کفن‌نموده‌و‌بپوشاند. منبع؛ الأنوارالساطعه،صفحه۳۷۵

درهنگام‌دفن‌حضرت‌خدیجه(جَـل‌َّجَلالَـها) حضرت‌فاطمه‌(جَـل‌َّجَلالَـها)خود‌را‌به‌دامان پیغمبر(جَـل‌َّجَلالَـه)می‌آویخت،بهانهٔ‌مادر‌می‌گرفت‌ منبع؛ ریاحین‌الشریعة،جلد۲،صفحه۴۱۲

هنگام‌شهادت‌حضرت‌زهرا(جَـل‌َّجَلالَـها)؛ حضرت‌‌زهرا(جَـل‌َّجَلالَـها)خطاب‌به‌ امیر‌المومنین‌فرمودند:یا‌علی! حسینم‌از‌خواب‌بیدار‌شده، حجره‌تاریک‌است،دلش‌بهانه‌مادر‌گرفته، گریه‌می‌کند،بروید،او‌را‌از‌گریه‌ساکت‌نمایید. منبع؛ الروضة‌الحسینیه،مجلس۲۸

حرم‌حضرت‌فاطمه‌ٔ‌معصومه‌(جَـل‌َّجَلالَـها)

📍

• غَریـبْ‌حَسَـــن •

مردم‌امام‌حسن(جَـل‌َّجَلالَـه)‌‌را تنها‌گذاشته‌وخوارج‌بادشنام‌ به‌آن‌حضرت‌و‌کافر‌دانستن‌آن‌جناب، نسبت‌به‌او‌بددل‌گشته‌وخونش‌را‌مباح‌دانسته،‌ اموالش‌را‌به‌غارت‌می‌بردند منبع؛ الارشاد‌،‌جلد‌۲،صفحه۱۰

زهربلا‌اگر‌چه‌چشيدند‌اولياامّا‌بدين‌مثابه كسى‌زهر‌‌كى‌چشيد‌آنگاه‌امام‌حسن‌(جَـل‌َّجَلالَـه)‌را شكم‌مبارك‌درد‌گرفت‌و‌بر‌زمين‌مى‌غلطيد‌و فرياد‌مى‌كرد،تا‌آفتاب‌برآمد،‌قى‌بر‌وِى‌غلبه‌كردو طشتى‌درپيش‌وى‌نهادندوپاره‌پاره‌جگر‌و احشاء‌از‌حلق‌مباركش‌برمى‌آمدودرآن‌طشت‌مى‌افتاد، تا‌هفتاد‌پاره‌جگر‌از‌حلق‌آن‌حضرت‌برون‌آمد‌و به‌قولى‌صد‌و‌هفتاد‌پاره‌در‌طشت‌افتاد، وبه‌نقلی‌در‌وقت‌شهادت‌‌امام‌حسن(جَـل‌َّجَلالَـه)‌ برادرش‌امام‌حسين‌(جَـل‌َّجَلالَـه)‌بر‌سر‌بالين‌وى‌بود، فرمود‌كه:‌اى‌برادر‌به‌كه‌گمان‌دارى‌كه‌تو‌را زهر‌داده‌است؟ گفت:براى‌آن‌مى‌پرسى‌كه‌وى‌را‌بكشى؟ گفت‌آرى،‌فرمود:اگرآن‌كس‌باشدكه‌من‌گمان‌مى‌برم غضب‌و‌نكال‌خداى،‌از‌همه‌سخت‌تر‌است‌و اگر‌نباشد‌دوست‌نمى‌دارم‌كه‌بى‌گناهى‌را‌براى‌من‌بكشند. منبع؛ مقتل‌روضة‌الشهداء،صفحه۳۲۱