💢۲۰فروردین، سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم و «روز هنر انقلاب اسلامی» گرامی باد. #مناسبت کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢بخشی از نشست شرح مثنوی استاد علی حیدری یساولی #مثنوی کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢از بیشترنویسی تا بهترنویسی جمع بیشترنویسی و بهترنویسی ممکن نیست و آنان که بسیار می‌نویسند، آثارشان سرشار از خبط و خطاست. میان این دو، نسبت عکس است: آنکه بیشتر می‌نویسد، نمی‌تواند بهتر بنویسد؛ و آنکه بهتر می‌نویسد، نمی‌تواند بیشتر بنویسد. از این قاعده می‌توان به «قاعده عکس کم و کیف» یاد کرد. یعنی هرچه به کمّیّت افزوده شود، از کیفیّت کاسته می‌شود؛ و هرچه کیفیّت بهتر شود، از کمّیّت کاسته می‌شود. این قاعده در عرصه نوشتن کاملاَ صادق است و کسی نمی‌تواند بیشترنویسی و بهترنویسی را به هم بیامیزد. آنکه می‌خواهد بهتر بنویسد، هزار و یک بند بر دست و پا دارد و با آنها نمی تواند بیشتر بنویسد. اما کسی که در بند آن بندها نباشد، چون برق و باد می‌نویسد. پس باید انتخاب کرد. و از خواننده چه پنهان که نویسندگان روزگار ما انتخاب کرده‌اند؛ اما نه بهترنویسی را، بلکه بیشترنویسی را! محمد اسفندیاری، «کتاب اخلاق نگارش» #نویسندگی کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢مهم‌ترین سرمایۀ ویراستار سال‌ها پیش در کلاس ویرایش دربارۀ توانایی‌ها و رسالت ویراستار سخن می‌گفتم که از گوشۀ کلاس صدایی برخاست: - شما برای ویراستار بیش از ده شرط و صفت شمردید. به نظرتان کدام مهم‌تر است؟ دانش عمومی ویراستار؟ آگاهی‌های زبانی او؟ آشنایی او با موضوع متن؟ دقت؟ سرعت؟ تعهد؟ ذهن مبتکر؟ دانسته‌های دستوری و بلاغی؟ ذوق سرشار؟ انگیزۀ اصلاح‌گری؟ تجربه؟ کدام؟ اندکی اندیشیدم تا پاسخی درخور دهم. سپس گفتم: مهم‌ترین صفت و سرمایۀ ویراستار، عشق اوست؛ زیرا ویراستار کسی است که همۀ سرمایه‌های مادی و معنوی خویش را همچون آب روان، در پای نهال دیگران می‌ریزد؛ اما سهمی از برگ و بار آن ندارد و نمی‌خواهد. او کار دیگران را کار خویش می‌داند؛ اگر چه در روزگاری می‌زید که مردم بار خویش را هم بر گردۀ دیگران می‌گذارند. عشق است که قلم را به دست او می‌دهد تا از صخره‌های بی‌قواره و زمخت، تندیس‌های چشم‌نواز بیرون آورد. او از افقی به متن می‌نگرد که نویسندۀ متن از آن غافل است. اگر نویسنده جنگل را می‌بیند، ویراستار یک‌یک درختان را‌، بل یک‌یک شاخه‌ها و برگ‌ها را. متن بیمار را تیمار می‌کند و قلم وحشی را رام و بندهای بی‌بند و بار را به سامان. و این همه، جز به معجزۀ عشق و مهربانی، ممکن نیست. ویراستار، دایۀ مهربان‌تر از مادر است؛ آن قدر مهربان که گاهی مادر را هم شگفت‌زده می‌کند. رضا بابایی،«کتاب طریق ویرایش» #ویرایش کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢دربارۀ ساده‌نويسی رضا بابایی ساده‌نویسی، با همۀ اهمیتی که در نثر معیار دارد، هنوز به‌درستی تعریف و تدوین نشده است. همین‌قدر می‌دانیم که باید ساده بنویسیم؛ اما چگونه؟ تقریبا همه دوست دارند ساده و صمیمی بنویسند، اما دقیقا نمی‌دانند باید چه کنند و نثر ساده و صیقلی چگونه پدید می‌آید. در کتاب «بهتر بنویسیم» قواعد و توصیه‌هایی را گفته‌ام؛ ولی می‌دانم که راه درازی در پیش است و همچنان باید کوشید و قواعد ساده‌نویسی را از میان نثرهای برتر بیرون کشید. ساده‌نویسی، آسیب‌هایی هم دارد؛ از جمله تخلف از اسلوب نوشتار و افتادن به دام گفتار. اگرچه رکن ساده‌نویسی، نزدیکی به زبان گفتاری است، اما نوشتار را نباید به قدری به گفتار نزدیک کرد که مرزی میان آن دو باقی نماند. برخی نویسندگان، به هوس ساده‌نویسی، عامیانه می‌نویسند؛ یعنی از این سوی بام افتاده‌اند. بله؛ ساد‌ه‌نویسی در مقابل «لفظ قلم» رونق یافت و دل بسیاری از نویسندگان را ربود؛ اما نباید آنقدر از «لفظ قلم» دور شد که سر از نثر شفاهی درآورد. نثر معیار، «لفظ قلم» نیست؛ اما مغلوب نثر وارفتۀ شفاهی هم نمی‌شود. شاید مثال‌های زیر تا حدی منظورم را روشن‌تر کنند: شفاهی: از این بهتر چیست؟ نوشتاری: بهتر از این چیست؟ شفاهی: خدا همیشه در یادتان باشد. نوشتاری: خدا را همیشه یاد کنید. شفاهی: اگر یادتان رفت... نوشتاری: اگر فراموش کردید... شفاهی: اهمیت این قاعده خیلی زیاد است، چون باعث گره‌گشایی از مشکلات زیادی می‌شود و مسائل پیچیده را راحت حل می‌کند. نوشتاری: این قاعده، بسیار مهم است؛ زیرا به‌آسانی از عهدۀ حل بسیاری از مسائل پیچیده برمی‌آید. شفاهی: نظام‌های دموکراتیک هم هزار جور قانون برای کنترل مردم درست می‌کنند. نوشتاری: نظام‌های دموکرات هم برای کنترل مردم، صد گونه قانون وضع می‌کنند. شفاهی: هر کدام از منابع شناخت دین، چه عقل و چه کتاب و چه سنت، در مهندسی معرفت دینی، جایگاهشان روشن است. نوشتاری: جایگاه هر یک از منابع دین‌شناسی(عقل، کتاب و سنت) در هندسۀ معرفت دینی، روشن است. شفاهی: اگر عقلانیت، ملاک زندگی متمدنانه باشد، آنقدر عقبیم که امکان ندارد به این زودی‌ها به عقلای عالم برسیم. نوشتاری: اگر ملاکِ تمدن، عقلانیت باشد، راه درازی در پیش داریم. شفاهی: خداپرستی تنها با نماز و روزه نیست. نوشتاری: خداپرستی تنها به نماز و روزه نیست. شفاهی: گناهی که بنده‌ای را خجالت‌زده کند، خدا بیشتر دوست دارد تا عبادتی که بنده را دچار عُجب کند. نوشتاری: گناهی که بنده‌ را به شرم آورد، نزد خدا محبوب‌تر است از عبادتی که او را به ورطۀ عُجب و غرور اندازد. شفاهی: بزرگ‌ترین درس‌ها را زندگی به انسان می‌دهد، ولی ادای معلم‌ها را در نمی‌آورد. نوشتاری: زندگی بدون اینکه ادای معلم‌ها را دربیاورد، بزرگ‌ترین درس‌ها را به ما می‌دهد. یادآوری ۱. همۀ جمله‌های نوشتاری بالا، پیشنهادی است؛ یعنی ده‌ها و صدها جملۀ دیگر هم می‌توان ساخت که مصداق «نثر معیار» باشد. ۲. می‌پذیرم که ادبیات شفاهی، گاهی خون و انرژی بیشتری دارد؛ اما در مجموع، تأثیر زبان نوشتاری معيار در خواننده، بیشتر و ماندگارتر است. ۳. در نثر معیار، هر قدر قالب نوشتار کوتاه‌تر باشد، فاصلۀ آن از زبان گفتاری کمتر می‌شود. بنابراین زبان یادداشت از زبان مقاله، و زبان مقاله از زبان کتاب، باید صمیمی‌تر و ساده‌تر و به زبان گفتاری، نزدیک‌تر باشد. پس رسمی‌ترین زبان در کتاب است و غیر رسمی‌ترین زبان، در یادداشت. #نویسندگی کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

‍ «چرا سعدی بخوانیم؟» (سخنی به مناسبت روز #سعدی) #جویا_جهانبخش https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢مثنوی‌خوانی 🔸جلسه هفتگی شرح مثنوی مولانا 🔹استاد: علی حیدری یساولی 🔹جلسه شانزدهم: شنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت۱۹:۳۰ 🔻مکان: قم، انتهای خیابان دورشهر، نبش میدان رسالت موسسه آموزش عالی طلوع‌مهر 🔹حضور برای عموم علاقه‌مندان بلامانع است #مثنوی کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢 نشست ادبی کانون نویسندگان قم (همراه با خوانش شعر، داستان و ...) 🔸موضوع: چرا و چگونه سعدی بخوانیم؟ به مناسبت روز بزرگداشت سعدی 🔸 سخنرانان: دکتر حسن عزیزی استاد علی حیدری یساولی با شعرخوانی استاد عباس فرساد با گویش قمی زمان: یک‌شنبه‌های اول هرماه ↙️ جلسه دوم: یک‌شنبه ۱۴۰۲/۲/۱۰ ساعت ۱۹:۳۰ ↙️ مکان:انتهای خیابان دورشهر، نبش میدان رسالت – موسسه آموزش عالی طلوع مهر #نشست‌ها 💢 شرکت برای عموم علاقه‌مندان آزاد است. https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom https://telegram.me/kanoonnevisandeganqom

💢اعتدال‌گرایی در ویرایش عبدالرحیم موگِهی افراط و تفریط در ویرایش نکوهیده و اعتدال و میانه‌روی در آن ستوده است. از همین رو، ویراستار نباید آن گونه به ویراستِ اثر پردازد که پدید آورنده احساس کند نوشتۀ وی، به جای اصلاح و حتی جراحی، مُثله و سلاخی شده است. مثلاً ویراستار باید توجه کند که نشانه‌های سجاوندی (نقطه‌گذاری) بجا و معتدلانه و در حد نیاز به کار گرفته شوند؛ زیرا تمرکز خواننده نباید از فهم متن و محتوا به سوی نشانه‌ها معطوف شود و حتی چشمان وی را آزار دهد. به نمونه‌ای از زیاده‌روی و رعایت نکردن اعتدال در متن زیر بنگرید که منتشر نیز شده است. ویراستار، متن را با "نه ویرگول" فربه و آماس کرده است و ویراستاری را با ویرگولاستاری اشتباه گرفته و ویرگول‌کدۀ ناپسند، ناخوشایند و حتی چشم‌آزاری را پدید آورده است: «هنگامی که برای نخستین بار، کتاب…، برای چاپ، آماده می‌شد، فرصت کافی در اختیار نبود، تا بتوانم، از جمع فرهیختگانی که، در تهیه و چاپ این اثر، مرا همراهی کرده‌اند، سپاسگزاری کنم.» اکنون همین نوشته را با رعایت اعتدال و به کار گیری فقط "سه ویرگول" بخوانید: «هنگامی که برای نخستین بار کتابِ … برای چاپ آماده می‌شد، فرصت کافی در اختیار نبود تا بتوانم از جمع فرهیختگانی که در تهیه و چاپ این اثر، مرا همراهی کرده‌اند، سپاسگزاری کنم.» #ویرایش کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

💢 زبان گفتاری سنجه‌های درست‌نویسی کارشناسان زبان، برای تمیز خطا از صواب در املا و انشای فارسی، چهار سنجه را پیش نهاده‌اند: ۱. نظم و نثر کهن فارسی ۲. دستور زبان فارسی ۳. زبان گفتاری ۴. زبان نوشتاری روز در این قسمت، بند سوم توضیح داده می‌شود: 🔹زبان گفتاری این زبان، سرکش، آزادی‌خواه و قانون‌گریز است. زبان مردمی نه تنها به حکومت دستور تن نمی‌دهد، بلکه دستور و زبان نوشتاری را به پیروی از خود فرا می‌خواند. هم دستور زبان فارسی و هم نوشتاری، بیش و کم برگرفته از همین زبان است.متون کهن نیز جدا از زبان مردم روزگار خود نبوده است. اگر شاعران و نویسندگان کهن، " اولی‌تر" را به کار برده‌اند که نادرست می‌نماید، هیچ دلیلی جز کاربرد فراوان آن در میان مردم آن روزگاران ندارد. اکنون نیز اگر بیشتر مردم واژه غلط یا واژه‌ای را غلط به کار برند، سودی در مخالفت با آن نیست. برای نمونه کلمه "فهمیده" در زبان گفتاری، در معنای"فهمنده" و "فهیم"، نه مطابق دستور است و نه پشتوانه‌ای در متون پیشین دارد. با وجود این، تا وقتی که تحت حمایت زبان گفتاری و به پیروی از آن زبان نوشتاری است، درست محسوب می‌شود. ناگفته نماند که زبان گفتاری، چشمه جوشان و زلال واژه سازی است و بیشتر آنچه می‌سازد، به‌هنجار و زیباست. تاکنون نیز آنچه از رهگذار این زبان به منصه ظهور درآمده است، بسیار بیشتر و بهتر از واژه‌هایی است که خاستگاه آنها زبان نوشتاری یا دستور زبان فارسی یا فرهنگستان‌ها است. رضا بابایی«کتاب بهتر بنویسیم» #نویسندگی کانون نویسندگان قم https://eitaa.com/kanoonnevisandeganqom

ویراست جدید «دستورخط فارسی» منتشر شد 🔸 با گذشت دو دهه از انتشار نخستین نسخۀ «دستور خط فارسی»؛ فرهنگستان زبان و ادب فارسی ویراست جدید این را منتشر کرد. 🔸 به گزارش روابط‌عمومی فرهنگستان زبان وادب فارسی دربارۀ دستور خط فارسی همواره اختلاف نظر وجود داشته است؛ برخی معتقدند نویسنده حق دارد شیوۀ نگارش خودش را داشته باشد و برخی نیز براین باورند که باید همه از دستور خط واحدی پیروی کنند و برای خط نیز همچون علومی مانند ریاضی قواعد و ضوابط خاصی تعیین شود. 🔴 برای دیدن متن کامل خبر به نشانی زیر در وبگاه فرهنگستان مراجعه کنید: 🌐https://apll.ir/?p=12028