حاشیه‌نگاری دیدار ستایش‌گران اهل‌بیت(ع) با رهبر معظم انقلاب (قسمت چهاردهم) «چون شمع، تازیانه پروانه‌ایم ما» کلاس درس ادامه دارد: «در مدّاحی، علاوه بر #معرفت‌آموزی، #احساس‌برانگیزی هم هست؛ این هم نکته مهمّی است.» ابتدا بر وجهه معرفت‌آموزی مداحی تأکید می‌کنند: «معرفت‌آموزی... یعنی شما با شعری که می‌خوانید درس می‌دهید. خیلی از چیزها را ما پای مدیحه‌خوانی مدّاحان یاد می‌گیریم که خودمان آن‌ها را قبلاً به زبان عادّی بارها گفته‌ایم به دیگران، حالا که مدّاح با صدای خوش و با آهنگ خوب همان مضمون را می‌خواند، ما یک چیز تازه‌ای کأنّه می‌شنویم و می‌فهمیم و یاد می‌گیریم.» بعد به تفاوت اساسی مداحی و منبر اشاره می‌کنند: «البتّه #در_امتداد_منبر؛ مدّاحی منبر نیست؛ یک طبیعت دیگر است، یک حقیقت دیگر است. هم این است، هم احساس‌برانگیزی است.» دقت‌نظر و توجه آقا به مقوله احساس، برایم جالب است، امری که در فضای عقلانیت، گاه مغفول واقع می‌شود و گاه مطرود، اما این‌جا به اقتضای حکمت، در کنار معرفت می‌نشیند: «این مسأله #احساس را نباید دستِ‌کم گرفت. خصوصیّت ما شیعیان این است که در تعالیم ما و معرفت‌آموزی ما، از اوّل تا آخر، #احساس وجود دارد، انباشته از #احساس است؛ دیگران کم‌تر دارند. ذکر مصیبت‌مان #احساس است، مدح‌خوانی‌مان #احساس است، دعای‌مان #احساس است، زیارت‌مان #احساس است؛ احساسات را برانگیخته می‌کنند.» و بلافاصله تذکر می‌دهند: «البتّه #احساس اگر بدون #تعقّل باشد، فایده ندارد. حُسن کار معرفت‌آموزی متون شیعی این است که در کنار برانگیختن احساس، عمق معرفتی را هم به انسان اهدا می‌کند» این درجه از اعتدال هر ناظر منصفی را به خضوع وادار می‌کند؛ در ادامه این خصوصیت ممتاز مکتب تشیع را با ظرفیت‌های مشابه مقایسه می‌کنند: «من یک وقتی دعاهای رایج بین غیرشیعه را از مسلمین نگاه می‌کردم ــ که در یکی از کتاب‌های «زمخشری» مفصّل ذکر کرده دعاها را ــ دیدم اگر ما مثلاً فرض کنید ده سطر از #دعای_عرفه‌_امام_حسین را یا #دعای_چهل‌وهفتم_صحیفه_سجّادیّه را بغل این‌ها بگذاریم، ده سطر آن‌ها از همه این‌ها بیش‌تر مطلب دارد، بیش‌تر روح دارد!» ✳️✳️✳️ آقا حکمت این توجه به احساسات را بیان می‌کنند که در معرکه‌های حسّاس کشور، مانند دفاع مقدس به داد کشور رسید؛ این مدّاح‌ها و شاعران خوب بودند که واقعاً توانستند فضا را آماده کنند برای آن حماسه بزرگ. و این شعر #صائب را در وصف حال مداحان خواندند: عشّاق را به تیغ زبان گرم می‌کنیم چون شمع، تازیانه پروانه‌ایم ما این انس آقا هم با اشعار صائب، جالب و درس‌آموز است... آقا نقش بزرگ مداحی را آماده‌سازی دل‌ها و معنوی‌کردن فضا برمی‌شمارند و عرصه‌های مختلفی را که در طول این سالیان محل تجلی این نقش بودند، فهرست می‌کنند: «در مراسم اعزام بسیجی‌ها و دیگران به جبهه، در شب‌های عملیّات، در صبح‌گاه‌های نظامی، در تشییع پیکر شهداء، در مراسم ختم شهداء، در مسجد، در حسینیّه، در میدان جنگ، همه‌جا... در سال‌های بعد از جنگ هم تا امروز همین‌جور... در قضایای گوناگون در فتنه ۸۸ در نهم دی در موارد گوناگون...» در همین بین هم اشاره می‌کنند به نورانیّتی که در دفاع مقدّس ما حضور داشت و در هیچ‌جای دنیا و در هیچ‌وقت تاریخ، جز در صدر اسلام، سابقه ندارد... در ادامه هم غرض‌شان را از تکرار این نقش بیان می‌کنند: «برای این‌که شما به‌ عنوان مدّاح بدانید کجا ایستاده‌اید، بدانید چه کار می‌کنید و چه کار می‌توانید بکنید؛ مقصودم این است.» آقا با اشاره به ظرفیت هزاران نفر در سراسر کشور که با تسلّط بر شگردهای گوناگونِ جذبِ مخاطب، مشغول کار مدّاحی‌اند، این امر را پدیده‌ بزرگی دانستند که باید مورد استفاده قرار بگیرد: «مقصود استفاده کشور، استفاده نظام، استفاده انقلاب است. انقلاب باید استفاده کند؛ انقلاب محتاج #پیشرفت است، محتاج #تحوّل روزبه‌روز است. شما می‌توانید در این زمینه نقش ایفا کنید؛ حرف من این است. شما باید #مبارزه_با_طاغوت را، #مبارزه_با_ظالم را، #مبارزه_با_استکبار را، #مبارزه_با_فساد را در فضای کشور منتشر کنید.» ادامه دارد... @qoqnoos2