🎨🎲🎯 #بچه_تهرانی #قسمت_اول توی کردستان معمولاً بچه ها را به اسم کوچک صدا می کردیم حتی بعضی وقت ها اسم کوچک مستعار؛ یکی بود که معروف شده بود به تهرانی. خیلی هیکل درشتی داشت قدبلند و ورزیده و لات ابروهای پر و موهای فر وزوزی و دور چشم های کاملا سیاه. وقتی با معرفی نامه کارگزینی آمد گردان، لباس شخصی تنش بود و کفش قیصری. ریش هایش سیخ سیخ در آمده بودند. معلوم بود که تا چند روز پیش، مثلا روزی دوبار آن ها را می تراشید! از کارگزینی معرفی نامه گرفته بود و آمده بود گردان. تا آمد توی محوطه، با لهجه غلیظ لاتی گفت ساملیکم. همه نگاهش کردند. من فکرکردم حتما مراجعه کننده است و مثلا گذری آمده یکی از بچه ها را ببیند. اما پرسید "اینجا رئیس مئیس کیه؟" گفتم: "بفرمایید. چه کار دارید؟" یک نیم نگاهی انداخت به من؛ اما باورش نشد. غیظ کرد و گفت: " مگه نگفتم رئیس مئیس اینجا کیه؟ لابد خودشو کار داریم دیگه." یکی از بچه ها مرا نشانش داد و گفت ایشونه. پوزخند زد و گفت: " این جوجه رئیسه؟ برو بابا" بلند شدم و گفتم: " پسر خوب ادب داشته باش. این چه طرز حرف زدنه؟" گفت: " ببین خوش ندارم با من این جوری صحبت کنی. اگه راس راسی رئیس تویی، من معرفی شدم به گروهان شما. داوطلب هستم. تا حالا هم جبهه نبودم. آموزش رفتم و همه تون رو حریفم." معرفی نامه اش را گرفتم و گفتم برو یک گشتی بزن و نیم ساعت دیگه بیا. زنگ زدم به کار گزینی و گفتم: " این دیگه کیه که فرستادید برای ما؟ اومده اینجا شاخ و شونه میکشه." گفتند: اینجا هم با همه دعوا کرده که من حتما باید برم گردان رزمی توی خط. معمولا اعزام اولی ها را می فرستادند توی گردانهای پشتیبانی؛ اما او با دعوا از کار گزینی نامه گرفته بود برای گردان رزمی و خراب شده بود روی سر ما. پیش خودم گفتم چه میشود کرد؟ حالا که آمده بگذار بماند. اگر نقطه ضعفی ازش دیدیم، جوابش میکنیم؛ وگرنه جای ما را که تنگ نکرده. وقتی برگشت، پرسیدم چه کاری بلدی؟ گفت: "هرکاری که بگید میکنم. ظرفشویی بلدم‌، تِی می کشم، توالت تمیز میکنم، غذا می پزم،لباس همتون رو میشورم. ولی کارم تک تیراندازیه. یعنی هرجوریه یه اسلحه بهم بدید." یک ژ-۳ قنداق دار تحویلش دادیم و بند حمایل و فانوسقه و قمقمه و کوله پشتی، دوتا هم جیب خشاب که توی هرکدومش دوتا خشاب ژ-۳ جا می گرفت. اما جلوی در تسلیحات دوباره دعوا راه انداخته بود که من شش تا جیب خشاب می خواهم و دوازده تا خشاب‌. می خواست دور تا دور کمرش را پر کند. بهش گفته بودند سنگین میشی. نمی توانی با این همه خشاب از ارتفاع بروی بالا. سر و صدا کرد که شما کاری به این کارها نداشته باشید. اگر میخواهم،حتما می توانم ببرم. اشاره کردم که بهش بدهند. تا اسلحه و خشاب را تحویل گرفت، گل از گلش شکفت.انگار به یک هدف مهم زندگی اش رسیده باشد. کشیدمش کنار و دوستانه بهش گفتم: " ببین آقا تهرانی عزیز گل گلاب، مواظب باش اشتباهی نزنی یکی را بکشی؟توی خط و موقع در گیری حتما به حرف من گوش کن." سرش رو انداخت پایین و آرام زمین را نگاه کرد. احساس کردم که این جوری می خواهد اطاعتش را نشان دهد.بعد از مدتی دیدم واقعا زبر و زرنگ است. یک بار که رفته بودیم درگیری، کارش رو خیلی خوب انجام داد. گفتم : " بیا پیک من باش. چون با من بود و فقط بهش میگفتم برو این ور و اون ور. یکی از بچه ها بهم گفت: " این تهرانی واقعا بچه نترسیه ها. وقتی تو فرستادیش، زیر آتش و تیراندازی، مرتب تیر می خورد اطرافش، ولی نمی ترسید. حتی عکس العمل نشان نمی داد. خیلی آروم‌ و بی هیچ ترسی می رفت و می آمد." #ادامه_دارد 💌

🎨🎲🎯 #بچه_تهرانی #قسمت_دوم چند نفر دیگر هم که این صحنه را دیده بودند، تایید کردند که آدم خیلی شجاعی است؛ ترس حالیش نمیشود. بچه ها باهاش رفاقت نمی کردند و نمی جوشیدند. خودش هم از بچه ها دوری می‌کرد. میرفت یه گوشه، تنهایی می نشست. یک بار بهش گفتم: چیه تهرانی؟ چرا پکری؟ گفت: نه پکر نیستم. فقط اینه که رزمنده ها خیال می کنن با یه آدم لات طرف هستند وبا ما خوش مشربی نمی‌کنند و تحویل نمیگیرند. خندیدم و گفتم: "تهرانی خدایش خلافکار بودی حالا اومدی تو این کار؛ نه؟" چشمان درشت و سیاهش را ریز کرد و صورتش را در هم کشید و با ته لهجه لاتی گفت: "ببین من همه کار کردم. هر کاری که فکر کنی و توی ذهنت بیاری من کردم. همه محله های خلاف تهران منو میشناسن. ولی الان اومدم اینجا که تکلیف را با خدا و خودم روشن کنم. ببین من همون راه بایست برم یا نه؟ می خوام ببینم خدا با من چیکار میکنه." گفتم: "تهرانی شنیدم نماز نمیخونی." گفت: "به جون مادرم درست بلد نیستم میترسم آبروریزی بشه جلوی بچه ها." یکی از بچه‌ها که طلبه بود گفتم به تهرانی نماز یاد بده. گفت آخه من خجالت میکشم این سن بابابزرگ منو داره. گفتم: فقط هر وقتی که خواستی نماز بخونی، بلندتر و آروم تر بخون. به تهرانی هم گفتم: حواست به این طلبه باشه هر جا که رفت نماز بخواند، کنارش بایست و هرچه خواند و هر کاری که کرد، تو همه مان را بکن. دو سه روز که این کار را کرد، آمد و گفت: "من اینجوری نمیتونم. این طلبه نماز هاش طول میکشه." گفتم: خب یه خورده تحمل کن تا یاد بگیری؛ بعد خودت هر جوری خواستی بخون. یواش یواش رزمنده های خودمون چیز های دیگه یادش دادند. وقتی می دیدندکه علاقه دارد و یادگیری اش هم خوب است، سرشوق می آمدند.دیگرمثل همه بچه هاشده بود.همه تحویلش می گرفتندو باهاش دوست شده بودند.دیگر از آن گذشته طولانی، فقط یک لهجهٔ لاتی برایش مانده بود. قرار شد برویم درگیری. یک عملیات سنگین بود بین بانه و سردشت و سقز، نزدیک مرز. گفتند آماده باشید که امشب حرکت می‌کنیم. همه جنب و جوش افتاده بودند. تهرانی هم خودش را آماده می کرد، اما خیلی آرام و بی حرف رفته بود توی فکر. یک فکر عمیق. بهش گفتم چیه تهرانی؟ چرااینجوری رفتی توی لک؟ چشمانش را ریز کرد و آرام، طوری که انگار می خواهد کسی نفهمد، گفت:" جون حاجی نمیدونم چیه که از دیشب توی خودم نیستم، مال خودم نیستم. هرچه می خوام شر بازی در بیارم ، یا لاتی حرف بزنم، یا مثلا حال و بر و بچه ها رو بگیرم، دهانم باز نمیشه، فکم تکون نمیخورد. انگار یه چیزی بر من غلبه کرده؛ یک چیز دیگه ای غیر از خودم." چشمانش همین ها را گواهی می داد. همه حرفهایش راست بود راحت می شد تغییر را از توی چهره اش خواند اما حالا وقت عملیات بود. باید راهش می انداختم. به شوخی گفتم: " تهرانی؟باز ما را گذاشته ای سرکار؟ بلندشو راه بیفت. نکنه کم آوردی؟"باید دوشکا را میبردیم بالای یک ارتفاع بلندو صعب العبور. از روی نقشه برایش توضیح دادم و گفتم شما این دوشکا را می برید اینجا و سوارش میکنید. دو نفر را هم میفرستم کمکت. گفت این دوشکا که چیزی نیست؛ خودم تنهایی میبرمش. گفتم اذیتت میکنه. گفت نه خودم میبرمش. تنهایی دوشکا را از دویست متر شیب تند برد بالا و آماده تیراندازی کرد. آماده بودیم که درگیری را شروع کنیم. یک منطقه وسیع را محاصره کرده بودیم. قرار بود دو تا گردان رزمی هم بیایند که با هم راه فرار دشمن را از توی دشت و ارتفاعات ببندیم. گردانهای رزمی که می رسیدند، ماهم حمله را شروع می کردیم. دیگر صبح شده بود. بهش گفتم: تهرانی نمازت را خواندی؟ گفت: نه. پا شدیم و با آب قمقمه وضو گرفتیم و نماز خواندیم. بعد نماز همینطور که دو زانو کنارم نشسته بود گفت: حاجی یه چیزی میخوام بهت بگم شاید باورت نشه. حدس میزدم که میخواهد چه بگوید. اما خودم را زدم به آن راه و به شوخی گفتم: باز چیه؟ سرش را انداخت پایین. چند لحظه کوتاه عمیق رفت توی فکر بعد گفت: من امروز شهید میشم. سکوت کرد. مانده بودم چه کنم و چه بگویم و چطور حرفم را جمع کنم که خودش مثل آدمی که بخواهد با آرامش دوستش را قانع کند، ادامه داد: یه چیزی بهت بگم. درسته من آدم خوبی نبودم ولی روزی که حرکت کردم برای جبهه گفتم یا علی و توکل کردم به خود خدا. گفتم خدایا تو خودت راهی رو به من نشون بده و کاری رو جلو پام بذار که شرمنده تو مولا نباشم. میگفت و اشکش می آمد. بچه ها متوجه گریه تهرانی شده بودند. آمدند نزدیک که ببینند چه خبر است. ولی من ردشان کردم. خواستم آرامش کنم گفتم: بابا چرا اینجوری میکنی؟ #ادامه_دارد 💌

🎨🎲🎯 #بچه_تهرانی #قسمت_سوم حالا که هنوز اتفاقی نیافتاده، جنگی نشده. گفت: نه، من میدانم که تا قبل از ظهر امروز میرم. اشک میریخت و حرف میزد. به من نگاه میکرد ولی انگار روی سخنش با من نبود. دیگر داشت با خدا نجوا میکرد. هر کدام از بچه ها که این حالت او را میدید، منقلب میشد....سرش را گرفته بود طرف آسمان و دستانش به حالت دعا بلند کرده بود و اشک همه ریش های سیاه بلند و زبرش را خیس کرده بود. انگار خود نصوح نشسته باشد جلوی خدا که توبه کند؛ یا حر جلوی امام حسین(ع). می گفت و اشک می ریخت «خدایا یعنی از کارایی که ما کردیم میگذری؟یعنی ما رو میخشی؟ یعنی اون دنیا آبروی ما رو جلو ابوالفضل نمیبری؟یعنی آبروی ما رو جلوی حضرت زهرا (س) و بچه هاش می خری؟» توی گریه به من گفت: " یعنی خدا از ما می گذره؟" آب دهانم را قورت دادم که بغضم نترکد و گفتم:" حتما. بهت قول میدم که اگه خدا این عنایت را بهت بکنه که شهید بشی، حتما تو رو بخشیده." مکث کردم و گفتم: " حالا اگه واقعاً این احساس رو داری، خب حرفی چیزی دارید به من بگو. اصلاً نمیخوای وصیت کنی؟" گفت: نمیدونم چی بگم. فقط من یک مادر پیر دارم که نان آورش من هستم. هیچ کس دیگه ای هم نداره. اگه شهید شدم و رفتید پیش مادرم، بگید خیلی مخلصتیم مادر‌. آخرش هم شیر حلال تو بود که ما را آورد توی این راه. بهش بگید که ناراحت من نباش من خودم انتخاب کردم که اینجوری شرمندگی اون چند سال را جبران کنم. نیم ساعت بعد که آفتاب زد، من یک آن از کنار دوشکا آمدم کنار. داشتم با چند تا از بچه ها صحبت می کردم و توجیهشان می کردم که مثلا آرپی جی زن ها کجا بایستند یا تک تیراندازها کجا را هدف بگیرند واین ها. فقط یک تیر قناسه، از فاصله خیلی دور شلیک شد. نفهمیدم از کجا و از کدوم طرف. فقط یک تیر شلیک شد و درستا خورد تو پیشانی تهرانی. همه ما ۳۰۰ نفر روی ارتفاع بودیم و توی ۵۰ و ۶۰ متر مربع، این ور و اون ور میرفتیم. اطراف دوشکا حداقل هفت هشت نفر ایستاده بودند. اما این تیر فقط فقط قسمت تهرانی شد. اصلا نفهمیدیم با هدف گیری آمده یا همینجوری. اما تا خورد توی سرش، افتاد و تمام. تهرانی که افتاد، بچه ها از خود بیخود شدند. ولوله ای افتاد که نپرس. یا حسین یا حسینشان پیچید توی کوه ها و دره ها. می زدن توی سر و سینه شان و گریه می کردند. از این میسوختن که خدا توبه تهرانی را با آن گذشته بدش پذیرفت، ولی آنها هنوز مانده اند. از این میسوختن که چرا گول ظاهر تهرانی را خورده‌اند و به او محلی کردند، از این می گریستند که چرا این بنده خوب شده خدا را خوب نشناخته اند. می شنیدم که یکی میگفت دیدی خداوند چقدر رحمان رحیمه؟ دیدی هرکس واقعاً توبه کنه و خوب شود، چه بخواهد چه نخواهد خدا می بردش؟ می‌گفت دیدی که جنگ، یک لحظه به خود آمدن است؟ یعنی اگر یک لحظه به خودت بیایی که بروی، خدا هم می بردت؟ می گفتند و می گریستند. عملیات که تمام شد آوردیمش عقب. گفتیم خودمان ببریمش تهران. با بچه ها رفتیم در خانه شان. زنگ خانه را زدم. یکی از توی حیاط گفت کیه؟ گفتم حاج خانم مهمان نمیخوای؟ یک خانم که رویش را سفت گرفته بود، در را باز کرد معلوم بود که روزگار بیشتر از سن و سالش پیرش کرده. در را باز کرد و گفت: "بفرمایید کی بهتر از همرزمهای پسرم؟ کی بهتر از دوستهای پسرم قدمتون روی چشم..." سعی می کرد بخند و خودش را آرام نشان دهد. هنوز جرات نمی‌کردیم چیزی بگوییم. تا نشستیم خودش شروع کرد: "وقتی این پسر را به دنیا آوردم پدرش مرده بود. غریب و تنها توی این شهر شلوغ مانده بودم که چه کار کنم. از خدا کمک می‌خواستم و می‌گفتم خدایا کمک کن به این بچه شیر حلال بدهم و با نان حلال بزرگش کنم. هر کاری که می کردم فقط نیت و هدف همین بود با همه جور مشکل سختی کلنجار می رفتم. تا وقتی که جوان شد و رسید به جایی که دیگر خودش راهش را انتخاب کند. از من پنهان می‌کرد اما میفهمیدم که رفته توی راه خلاف. با آدم‌های بد می پلکید و کارهای بد می‌کرد. به من هم نمی گفت. ولی من می‌فهمیدم. شب و روزم شده بود گریه و دعا و استغاثه که خدایا چرا این بچه اینجوری شد؟ اما انگار همیشه بهم الهام می شد غصه نخور. این پسر باز می آید طرف خودمان. زمانی که خواست برود جبهه، پیش خودم گفتم یعنی وقتش رسیده؟ وقتی توی کوچه می رفت قشنگ احساس می کردم که شهید می شه. تا وسط های کوچه که رفت صدایش کردم. پیشانی اش را بوسیدم و گفتم من می‌دانم که مزد زحماتم را در آینده زود میگیرم." بعد هم رو کرد به ما و گفت: حالا بگو ای پسرم کجاست؟ از کجا باید تحویل بگیرم؟ گریهٔ بیصدا همه مان را لال کرده بود. بی هیچ حرفی بردیمش معراج شهدا. #پایان 💌

🎨🎲🎯 #حُرّ_انقلاب_شهید_شاهرخ_ضرغام #قسمت_اول قهرمان وزن فوق سنگین کشتی فرنگی بود. در اردوی تیم ملی هم حضور داشت. اما رفقایش انسان های خوبی نبودند. هر روز بعد از باشگاه به دنبال کاباره و خلاف و... بودند.کم‌کم به این کار عادت کرد. کشتی را رها کرد. شاهرخ زندگی‌اش را در کارهای خلاف سپری می‌کرد؛ به طوری که شهروز جهود(یهودی صاحب چندین کاباره و... در تهران) از او دعوت به همکاری کرد. شاهرخ هر روز به کاباره شهروز می‌رفت. مواظب بود کسی آنجا را به هم نریزد! قد بلند و قیافه خشن و... باعث شد که حتی ماموران کلانتری هم از او حساب می برند! از کاسب‌ها باج می گرفت. هیچ کس هم جرأت نداشت در مقابل او قد علم کند. شب هایی که پول نداشت به میدان شوش می رفت. از راننده کامیون ها باج می گرفت! برای خودش دارو دسته ای داشت. گنده لات های تهران از او حساب می‌بردند. اصغرننه لیلا، حسین فرزین، ناصر کاسه بشقابی و.... از رفقای او بودند که بعد از انقلاب اعدام شدند. برای شاهرخ هم حکم اعدام آمده بود اما! شاهرخ همه پل های پشت سر را خراب نکرده بود. او با همه فساد و... اما در محرم و ماه رمضان انسان دیگری می شد‌. اعضای هیئت جوادالائمه(ع) این را به خوبی تایید می‌کنند. محرم ۱۳۵۷ روحانی هیئت ساعت ها با شاهرخ صحبت کرد. از عاشورای آن سال شاهرخ انسان دیگری شد. شاهرخ حُری شده بود برای نهضت عاشورایی حضرت امام. البته در تغییر مسیر او، دعاهای مادرش بی تاثیر نبود. شاهرخ یتیم بزرگ شده بود. اما مادر پیری داشت که از کارهای او خیلی ناراحت می شد‌. او کاری نمی توانست بکند الا دعا! برادرش می گفت: بیشتر مواقع شاهرخ با اعضای خانواده ناهار نمی خورد! یک بار گفتم: چرا تو دیرتر از ما ناهار می خوری؟ گفت: می خوام مامان و شما حسابی سیر بشید، بعد اگه چیزی بود من می خورم. فهمیدم چقدر هوای مارا دارد. شاهرخ خیلی به مادرش احترام میگذاشت. اگر جلوی همه شیر بود، جلوی مادرش موش بود. یادم افتاد در روایتی آمده؛ مردی خدمت رسول خدا رسید و گفت: ای رسول خدا من هیچ کار زشتی نمانده که انجام نداده باشم، آیا می توانم توبه کنم؟ حضرت رسول فرمود: آیا هیچ یک از پدرو مادرت زنده هستند؟ گفت:بله، پدرم. حضرت فرمودند: برو به او نیکی کن(تا آمرزیده شوی). وقتی او راه افتاد پیامبر فرمود: کاش مادرش زنده بود.(یعنی اگر او زنده بود و به او نیکی می کرد، زودتر آمرزیده می‌شد.) #ادامه_دارد 💌

🎨🎲🎯 #محسن_آرتیست_جبهه_که_با_چند_شب_تفکر_در_تنهایی_راه_زندگی_صد_ساله_را_پیمود #قسمت_اول واقعا نمی فهمیدم برای چه به جبهه آمده بود. در محیط معنوی جبهه همهٔ رفقای ما اهل نماز اول وقت و نماز شب و.... بودند. اما این پسر هجده ساله همیشه فحش و ناسزا بر زبان داشت. من و چند تا از بچه های محل در یک چادر بودیم، با هم می گفتیم و میخندیدیم، رفقا هم به خاطر اینکه من روحانی بودم بیشتر به من احترام می گذاشتند. اما این پسر که اسمش هم محسن بود، هیچ کار مثبت و خوبی انجام نمی داد. من دیده بودم که موقع نماز از جمع ما جدا میشد و برای خودش در محوطه میچرخید. وقتی کسی سر به سر او می گذاشت، فحش های بسیار زشت به زبان می آورد. یک روز طاقت نیاوردم، وقتی دیدم که تنهاست، به سراغش رفتم و گفتم: آقا محسن سلام، خوبی؟ بعد از کمی حال و احوال گفتم: من برام سوال ایجاد شده که برای چی به جبهه اومدی؟ به خاطر سربازی، به خاطر .... . کمی فکر کرد و گفت: نه حاجی، حقیقتش رو بخوای من همه چیز رو تجربه کرده بودم الا جبهه رو. هر خلافی بگی انجام دادم. هر کاری که فکرش رو بکنی. الان هم که اینجام به خاطر اینه که فیلم های اکشن زیاد دیدم، فیلم های راکی و ربمو و .... ، برای همین عاشق جنگ و تیر بار و .... شدم. با دو تا از بچه محل ها اومدیم ببینیم اینجا چطوره! برای اولین بار بود که فردی را اینگونه میدیدم. همه جور نیتی را برای ورود به جبهه دیده بودم به جز نیت آرتیست بازی. راست میگفت. او تیر بارچی دسته ما شده بود‌. پیشانی بند را لوله می کرد و دور سرش میبست. یک قطار فشنگ را روی دوشش می انداخت و تیر بار را به دست می گرفت و عکس می انداخت‌. حسابی که عکس هایش را انداخت از محیط جبهه خسته شد و گفت: میخواهم برگردم. گفتم: محسن مگه خونه خاله است؟ حداقل باید سه ماه اینجا باشی. گفت: برو بابا، کی حال داره سه ماه تو این بیابون بمونه؟ گفت: این هم نامه تسویه ما، خوش گذشت. خداحافظ. گفتم : چه جوری نامه تسویه گرفتی؟دور و برش رو نگاه کرد و گفت: دستم رو زخمی کردم و بردم حسابی پانسمان کردم و....‌وقتی میخواست بره ، گفت: حاجی از تو خوشم اومده، من آخوند ندیده بودم که با بچه ها بگه و بخنده.دلم برات تنگ میشه، بعد هم رفت. فردای رفتن محسن اعلام شد که کل نیروهای مستقر در اردوگاه کوزران به مرخصی بروند. ما هم وسایل جمع کردیم و راهی تهران شدیم. چند روز بعد هم دوباره به منطقه برگشتیم. وقتی اتوبوس ما وارد اردوگاه کوزران شد، با تعجب دیدم که همان محسن، دم در اردوگاه ایستاده و منتظر ماست. پیاده شدم و گفتم: محسن، اینجا چیکار می کنی؟ گفت: بابا شما کجایید؟ من سه روز اینجا منتظر شما هستم! با تعجب گفتم: مگه تو نرفتی تهران، مگه دلت برای رفیقای خلافکار نشده بود؟ محسن چیزی نگفت به همراه ما به چادر آمد. رفتارش خیلی تغییر کرده بود. وقتی رفقایش سر به سرش می‌گذاشتند، دیگه فحش نمی داد. میگفت: ولم کنید بذارین این دهن بی صاحاب شده بسته بمونه. عصر یکی از روزها دیدم که تنهاست و توی خلوت خودش داره فکر میکنه، رفتم سراغش و کنارش نشستم و گفتم: محسن چه خبر؟ می بینم بچه مثبت شدی؟ چی شده ؟ نفس عمیقی کشید و گفت:.... #ادامه_دارد 💌

🎨🎲🎯 #حُرّ_انقلاب_شهید_شاهرخ_ضرغام #قسمت_دوم شاهرخ در ایام انقلاب همپای مردم در راهپیمایی ها شرکت میکرد. با پیروزی انقلاب وارد کمیته شد. عاشق امام بود. روی سینه‌اش خالکوبی کرده بود: فدات بشم خمینی؛ در همه عملیات‌ها و ماموریت‌ها جلوتر از بقیه بود. در درگیریهای گنبد، کردستان، خوزستان و... قبل از بقیه حضور داشت. با شروع جنگ خود را به خوزستان رساند. اوبه واحد جنگ‌های نامنظم فدائیان اسلام پیوست. شاهرخ ضرغام همیشه از خدا می‌خواست گذشته اش را ببخشد. می خواست چیزی از او نماند. نه نام نه نشان، نه قبر و مزار و نه هیچ چیز دیگر! خدا هم دعای او را مستجاب کرد. و به جرگه سرداران گمنام و بی نشان دفاع مقدس پیوست. سردارانی که هیچ نشانی از آنها باقی نمانده. روزهای اول جنگ بود. شاهرخ با بسیاری از رفقای قدیم و جدید به سوی آبادان رفته بود. هر شب به سوی مواضع دشمن می رفتند و با شبیخون به دشمن از آنها تلفات میگرفتند. شاهرخ در نفوذ به مناطق دشمن بدون سلاح می رفت و با سلاح برمیگشت! هیبت عجیبی داشت. حتی عراقی ها از او می ترسیدند. شب ها به همراه چند نفر از نیروهایش به میان نخلستان‌ها میرفت و مخفی میشد. میگفت: اسیر گرفتن خوب است اما باید دشمن را ترساند! صورت‌های خود را سیاه می کردند. نیمه های شب به سراغ فرماندگان دشمن می‌رفتند. آنها را دستگیر می‌کردند. بعد قسمتی از لاله گوش آنها را می بریدند و رهایشان می کردند! بعد هم برمی‌گشتند! این کار آنها دشمن را به وحشت انداخته بود. سربازان عراقی ها فرماندگانی را در بین خود می‌دیدند که لاله گوش آنها بریده شده بود. بیشتر افسران عراقی از حضور در منطقه بهمنشیر و آبادان وحشت داشتند. با شاهرخ رفتیم برای پاکسازی. عراقی ها از یک روستا عقب نشینی کرده بودند. وارد روستا شدیم کسی آنجا نبود در وسط روستا یک دستشویی بود. شاهرخ رفت دستشویی. من در کنار دیوار نشسته بودم. یک دفعه دیدم یک سرباز عراقی خیلی بی خیال به سمت ما می آید سریع پشت دیوار مخفی شدم. نمی‌توانستم شاهرخ را صدا کنم. سرباز عراقی به مقابل دستشویی رسید. و با تعجب به دستشویی نگاه می کرد. یکدفعه شاهرخ لگدی بر در زد. بعد هم فریاد زد و گفت:وایسا!!! سرباز عراقی از ترس اسلحه اش را روی زمین انداخت و فرار کرد. ما هم به دنبال او دویدیم. شاهرخ کمی جلوتر او را گرفت. سرباز عراقی خیلی ترسیده بود داد میزد: من رو نخور!! من که کمی عربی بلد بودم جلو رفتم و با تعجب گفتم: نخور! یعنی چی!؟ سرباز گفت: فرمانده ماکسین آقا را به ما نشان داده. گفته:او آدمخوار است! #ادامه_دارد 💌

🎨🎲🎯 #حُرّ_انقلاب_شهید_شاهرخ_ضرغام #قسمت_سوم شاهرخ خیلی خندید. بعد از آن اسم گروه چریکی خودش را که شامل چهل نفر مثل خودش بود گذاشت آدمخوارها! آدمهای عجیبی در گروه شاهرخ بودند. مصطفی ریش، مجیدگاوی و.... که همه مثل خود او روزگاری داشتند. اما همه مدیریت شاهرخ را قبول کرده بودند. آنها از هیچ چیزی نمی ترسیدند. هفده آذر ۱۳۵۹ برای انجام عملیات به سمت جاده ماهشهر رفتیم. شاهرخ مدتی بود که خیلی تغییر کرده بود. کم حرف میزد. در دعای کمیل و دعای توسل با صدای بلند گریه می کرد. از سادات گروهش خواسته بود برای او دعا کنند که شهید شود! عملیات موفق بود. سیصد کشته از نیروهای دشمن در منطقه افتاده بود. اما با روشن شدن هوا نیروهای تحت امر بنی صدر از ما پشتیبانی نکردند. با پاتک نیروهای دشمن بچه ها مجبور به عقب نشینی شدند. شاهرخ در سنگر ماند تا نیروها بتوانند به عقب بروند. با شلیک پیاپی گلوله های آر پی جی و هدف قرار دادن تانک های دشمن مانع پیش روی آن ها می شد. چند تانک دشمن را منهدم کرد. برای زدن آر پی جی بلند شد و بالای خاکریز رفت یک دفعه صدایی آمد. برگشتم و ناباورانه نگاه کردم.‌گلوله ای به سینه شاهرخ اصابت کرده بود. او روی خاکریز افتاده بود. عراقی ها نزدیک شده بودند.مجبور شدم برگردم. پیکر شاهرخ روی زمین مانده بود. از کمی عقب تر نگاه کردم. عراقی ها بالای سر او رسیده بودند. از خوشحالی هلهله می کردند. همان شب تلویزیون عراق پیکر بدون سر او را نشان داد. گوینده عراقی گفت: ما شاهرخ جلاد حکومت ایران را کشتیم. دو روز بعد دوباره حمله کردیم. به همان خاکریز رسیدیم. اما هیچ اثری از پیکر شاهرخ نبود. هر چه گشتیم بیفایده بود. او از خدا خواسته بود همه گذشته اش را پاک کند‌. می خواست چیزی از او نماند. خدا هم دعایش را مستجاب کرد. پیکر سردار شهید شاهرخ ضرغام هرگز پیدا نشد. #پایان 💌

🎨🎲🎯 #محسن_آرتیست_جبهه_که_با_چند_شب_تفکر_در_تنهایی_راه_زندگی_صد_ساله_را_پیمود #قسمت_دوم گفت: وقتی از پیش شما رفتم، فکر میکردم دوباره با همون رفیقا میتونم خوش باشم، اما نشد! یکی دو روز با رفیقام رفتیم گردش و تفریح، اما دلم یه جایی دیگه بود. با رفیقام حال نمیکردم. بعد رفتم توی خونه و خیلی با خودم فکر‌ کردم. گفتم: اگه رفیق با مرام میخوام، باید برگردم اینجا. هر چی هست تو همینجاست. برای همین گفتم: باید دور گذشته خودم رو خط بکشم و برگردم جبهه. با تعجب گفتم: مگه تو گذشته چیکار میکردی؟تو که هنوز بیست سالت تمام نشده. محسن سرش رو تکون داد و گفت: نپرس حاجی، نپرس! من با این سن کم ۱۰ تا پرونده تو کلانتری و بسیج دارم. روز اول به من گفتند سابقه بسیج داری؟ گفتم: آره، هفت بار. مسئول ثبت نام گفت: یعنی چی؟ جواب دادم: یعنی هفت بار تا حالا بچه های بسیجی من رو گرفتند. وی ادامه داد: هر خلافی بگیر تو کارنامه من هست. پدرم نظامیه. خیلی از دست کارای من عذاب می کشید. تا اینکه یک بار خودش من رو لو داد و دستگیر کردند. باور کن بابام به مرگ من راضی شده بود. می‌گفت برای من آبرو نذاشتی، خبر مرگت بیاد از دست کارای تو راحت بشم. من اولش برای خاطر آرتیست بازی اومدم جبهه، اما دیدم بچه های اینجا خیلی بامرام تر از رفیقام هستن. اینجا کسی به خاطر پول کار نمیکنه. همه همدیگر را دوست دارن برای همین فردا روزی که رفتم تهران دوباره برگشتم. من اومدم اردوگاه کوزران و دیدم همه شما رفتید مرخصی. سه روز تنها بودم. میدونی یعنی چی؟ سه روز فقط فکر کردم. به گذشته خودم. به آینده. به قبر. به قیامت و... گفتم: یه روزی این دنیا برای من تموم میشه، چیکار کردم؟ اگه بگیم قبر و قیامت دروغه، که هزارتا دلیل است که راسته. فکری باید بکنم. بعد هم شروع کردم به نماز خواندن. به خودم قول دادم دیگه دور خلاف نچرخم. دیگه حرف بد نزنم. لااقل توجبهه این طور باشم. او میگفت و من ناباورانه گوش میکردم. بعد هم گوشه ای از کارهای خلاف خودش را گفت که من از بیانشان شرم دارم. باور کنید شبیه آن را نشنیده اید. کارهایی که باعث شد پدرش او را لو بدهد. محسن چند روز در میان رزمندگان گردان مسلم بود. خرداد ماه سال ۱۳۶۷ رو به پایان بود. زمزمه پذیرش قطعنامه و پایان جنگ می آمد. یک روز اعلام کردند که گردان ما یعنی مسلم بن عقیل به خط پدافندی اعزام می‌شود. در طی مسیر من کنار محسن بودم. حال و هوای عجیبی داشت. به من می‌گفت: حاجی میترسم! از این میترسم که یه روزی این جنگ تموم بشه و من برگردم سراغ همون رفیقام. گفتم: "نه محسن جون، تو دیگه اگه خدا بخواد آدم درستی شدی." اما او همچنان نگران بود. توی خط در زمان بیکاری برای من حرفهایی میزد که حکم وصیت داشت. بعد هم گفت: از بابا وخانواده من حلالیت بطلب. خلاصه کنم، در طی دو روز حضور ما در خط پدافندی، فقط یک شهید دادیم. آن هم محسن بود. محسنی که مصداق یکی از روایات ما گردید: همه شنیدیم که ساعتی تفکر کردن از هفتاد سال عبادت بالاتر است. این تفکر صحیح را محسن انجام داد. در روزهای تنهایی فقط فکر کرد و راه درست را تشخیص داد. خدا هم او را به بهترین حالات به نزد خود دعوت کرد. برای تشییع پیکرمحسن، به محله اتابک تهران آمدیم. هیچکس حتی نزدیکان او فکر نمی کردند که محسن شهید شده باشد. همه از من جزئیات شهادت او را می‌پرسیدند. می‌گفتند: شما مطمئن هستی محسن اعدام نشده؟ خودت دیدی شهید شده؟ و من به کار خدا فکر میکردم. چطور یک بنده خدا با فکر و تفکر صحیح، از مسیر جهنم به سوی بهشت برمیگردد. #پایان 💌

#قسمت_اول #مستند_قهرمانان_پوشالی تحلیل دین یهود،انیمیشن ها و فیلم های فراماسونری،الهه های دروغین و ... #امام_زمان

#قسمت_دوم #مستند_قهرمانان_پوشالی #امام_زمان

#قسمت_سوم #مستند_قهرمانان_پوشالی #امام_زمان

🎨🎲🎯 #شکارچیان_تانک #قسمت_اول یکی از فرماندگانی که بیشتر شخصیت‌های متفاوت جنگ در کنار او در گردان میثم بودند، سید ابوالفضل کاظمی است. او حکایت زیبایی از روزهای همراهی با دکتر چمران دارد: من تقریبا هر روز دکتر چمران را می دیدم. یا ایشان به محورها و سنگرهای رزمندگان سر می زد؛ یا من به استانداری میرفتم و دیداری تازه می کردم. دکتر بیشتر وقتش را در محور کرخه و روستاهای اطراف می گذراند. عراق هم آنجا را حسابی می کوبید. یک روز به استانداری رفتم دکتر مرا دید و گفت: الآن مشکل این تانک‌های عراقی هستن. محورها و فاصله ها طوری است که نمیتونیم راحت شکارشان کنیم. هر روز هم به تعدادشون اضافه میشه. امروز یه فکری به ذهنم رسید. اگر ماه چندتا موتور پرشی با موتور سوار خبره و تیز داشته باشیم، می تواند تانک ها را شکار کنند. قاسم گفت:" آن موتورسوارها که گفتید، سید سراغ داره؛ ولی همشون از این بچه لات ها و تیغ کش ها هستن." دکتر به من نگاه کرد و گفت: "اتفاقاً من آدم بی کله می خوام. امروز برو تهران، پی این کار. این کار فعلا از همه چیز مهمتره. ببینم چی می کنی. علی یارت. همان روز با وانتی که محمد نجفی راننده اش بود. آمدم محل و یک راست رفتم سراغ جلیل نقاد.جلیل بچه‌ محل ما بود. سن و سالش کم، اما در محله ما بود. ریز نقش و زبل بود. برای همین معروف شده بود به جلیل پاکوتاه. برادر جز سازمان مجاهدین خلق و خودش پاک سیرت عشق موتور بود. به چشم به هم زدنی، دل و روده موتور را پایین می آورد و دوباره همه را سوار می کرد، خودش هم یک موتور پرشی و بزرگ داشت. همانقدر که من کفتر دوست داشتم و اسیر شان بودم، جلیل هم موتورش را دوست داشت. آن روز، بعد از سلام و احوالپرسی، قضیه شکار تانک را برای توضیح دادم. جلیل راضی کردم بیاید منطقه. بعد ترک موتور نشستم و با هم سراغ چند نفر از دوستان جلیل و بچه های مولوی رفتیم. جمع شان کردم و گفتم که فردا ساعت هشت بیایند نخست وزیری. بعد به خانه رفتم تا دیداری تازه کنم. فردا صبح زود به نخست وزیری رفتم پنجاه نفر آمده بودند که همه شان موتورپرشی داشتند. مسئول ستاد اعزام به جنگ نخست وزیر وقتی قواره بچه ها را دید، نخ آمد که "این قواره ها به درد جنگ نمیخورند. این ها کی هستند جمع کردی آوردی؟ مگر جبهه جای کفش قیصری و سوسول بازیه؟" #کتاب_تا_شهادت #ادامه_دارد 💌