اگر با عقلم نتوانم دین و مذهبی را بررسی کنم، چرا به آن دین ایمان بیاورم؟ مسیحیت تبشیری/پولسی بر پایه‌ی آموزه‌هایی به کار بشارت و تبلیغ می‌پردازد که به هیچ روی «فهمیدنی» نیست. اعتراف سورن کرکگور به عنوان پدر فیدئیسم (ایمان گرایی) نوین، قابل توجه است: «مسیحیت فهمیدنی نیست». برای نمونه: تجسد خدای بزرگ و نامتناهی در پیکره‌ی عیسیِ انسان محدود، با عقل قابل فهم نیست. این که خدای پدر، خدای پسر و روح القدس سه خدای مجزایِ کاملا خدا و در عین حال همه با هم یک خدا، فهمیدنی نیست. این که آدم و حوا نافرمانی کنند و فرزندانشان و همه ی انسان ها گنهکار شمرده شوند را نمی توان فهمید و در نتیجه نمی توان پذیرفت. در برابر این اشکالات و مانند آن عالمان و مبلغان مسیحی می‌گویند، مسیحیت فهمیدنی نیست، با عقل قابل اثبات نیست؛ باید ایمان بیاوری تا بفهمی! اما سوال این است که انسان به عنوان موجود عاقل و اندیشنده، اگر از عقلش بهره نبرد و با آن تلاش، تحلیل و استدلال نکند، چه تفاوتی با حیوان و نبات و جماد دارد؟ چرا خدا این عقل را به آدمی داد؟ از سویی از چه راه مطمئن دیگری می‌تواند به حقیقت رسید؟ این که گفته شود که فلان آموزه‌ مافوق ادراک است، بدین معنی است که ای انسان نیندیش! چگونه می توان با نیندیشیدن، مسیحیت را پذیرفت؟ اگر عقل برای قضاوت ناتوان است و تنها باید ایمان آورد، چرا به ادیان، مذاهب و مسلک های دیگر ایمان نیاورم؟ #مسیحیت_تبشیری_پولسی #ایمان_گرایی #کییر_کگارد لینک عضویت در کانال👇 http://eitaa.com/joinchat/2778923026Ca3622cab5e

نقدی بر ایمان گرایی درباره ی نوع رابطه ی دین و عقل، چند رویکرد هست. یکی از آنها، ایمان گرایی است. ایمان گرایی، دیدگاهی است که نظام های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند. مطابق دیدگاه ایمان گرایان نکته مهم این است: از نظر یک مومن مخلص، بنیانی ترین مفروضات در خود نظام اعتقادات دینی یافت می شوند. ایمان گرایان مسیحی، از جهش ایمانی سخن می گویند. کرکگور می گفت: بدون خطر کردن، ایمانی در کار نیست. ایمان، دقیقاً تناقض میان شور بیکران روح فرد و عدم یقین عینی نیست؛ اگر من قادر باشم خداوند را به نحوی عینی دریابم، دیگر ایمان ندارم؛ اما دقیقاً از آن رو که بدین کار قادر نیستم، باید ایمان آوردم؛ اگر بخواهم خویشتن را در وادی ایمان، ایمن دارم، باید همیشه در آن عدم یقین عینی درآمیزم تا در ژرفای آب، در عمقی ژرفتر از ۷۰ هزار فاتوم، باز هم ایمانم، ایمن بماند. با این همه ایمان گرایی با مشکلاتی جدی مواجه هست. یکی از آن مشکلات این است اگر فرض کنیم که ایمان نوعی جهش است شخص چگونه تصمیم می گیرد که به درون کدام ایمان جست بزند؟ این امر برای کسی که از پیش تعهد سپرده است مشکلی به نظر نمی‌رسد اما در مورد جستجو کننده ای که با چندین شق بدیل که بر حسب ظاهر از مقبولیت کمابیش یکسانی برخوردارند (مثل کاتولیسیسم رومی پروتستانتیسم کاریزماتیک و بهائیت) روبروست، چه می‌توان گفت؟ ------ عقل و اعتقاد دینی مایکلسون و دیگران، مترجم احمد نراقی ابراهیم سلطانی، چاپ هفتم ۱۳۸۹، انتشارات طرح نو، صص ۷۸ - ۸۰. #ایمان_گرایی #کیر_کگارد #نقد لینک عضویت در کانال👇 http://eitaa.com/joinchat/2778923026Ca3622cab5

ایمان گرایی چیست؟ ایمان گرایی، دیدگاهی است که نظام های اعتقادات دینی را موضوع ارزیابی و سنجش عقلانی نمی‌داند. مطابق دیدگاه ایمان گرایان، نکته مهم این است: از نظر یک مومن مخلص بنیانی ترین مفروضات در خود نظام اعتقادات دینی یافت می شوند. کرکگور می گفت: بدون خطر کردن، ایمانی در کار نیست. ایمان، دقیقاً تناقض میان شور بیکران روح فرد و عدم یقین عینی نیست. اگر من قادر باشم خداوند را به نحوی عینی دریابم، دیگر ایمان ندارم؛ اما دقیقاً از آن رو که بدین کار قادر نیستم، باید ایمان آورم. اگر بخواهم خویشتن را در وادی ایمان ایمن دارم، باید همیشه در آن عدم یقین عینی درآمیزم تا در ژرفای آب، در عمقی ژرفتر از هفتاد هزار فاتوم، باز هم ایمانم، ایمن بماند. ------- عقل و اعتقاد دینی، مایکل پطرسون و دیگران، صص ۷۸ - ۸۰. #ایمان_گرایی #عقل #کرکگور لینک عضویت در کانال👇 http://eitaa.com/joinchat/2778923026Ca3622cab5e