✍️بزرگ ترین مانع بر سر پژوهش گرایی در نظام آموزشی حوزه ♦️اگر طلبه بخواهد دروس سطح را خوب و عمیق بفهمد باید چهار کار انجام دهد: 1ـ پیش مطالعه با استفاده از صِرف کتاب درسی 2ـ حضور جدی در کلاس با حداقل غیبت 3ـ مطالعه درس استاد و رجوع به حواشی در موارد لازم 4ـ مباحثه جدی با حداقل غیبت 🔹بنابراین و با توجه به کثرت دروس هر پایه و تاکید بر محدوده ها، عملا زمانی برای فراگیری عملی پژوهش و انجام مشق پژوهش باقی نخواهد ماند؛ تازه اگر فراگیری رشته تخصصی را نیز اضافه کنیم که دیگر هیچ .... ✅پیشنهادات: 1ـ بخشی از دروس آموزشی یا محدوده های مصوب، به نفع پژوهش کاسته شود. (دفع دخل: اگر انگیزه و نشاط علمی طلبه حفظ شود، در ادامۀ حیات علمی خود ـ به هنگام تدریس یا تحقق ـ آنچه را لازم دارد و احیانا نخوانده است خودجوش فرا خواهد گرفت.) 2ـ فقه و اصول نیز از پایۀ هفتم، یک رشته تخصصی در کنار دیگر رشته های تخصصی تلقی شود و دیگر لازم نباشد همه طلاب به یک اندازه مکاسب، رسائل و کفایه را درس بگیرند. رشته های غیر فقه و اصول، بخشی از این کتاب ها را بخوانند کافی است و در عوض رشتۀ تخصصی خود را به شکل پژوهشگرا بگذرانند. (دفع دخل: به تعویق انداختن «پژوهش گرایی» به بعد از مقطع سطح، #فرصت_سوزی است چرا که «فراگیری پژوهش»، تنها نیازمند سواد پژوهش نیست؛ بلکه نیازمند روحیات و مهارتهای پژوهشی نیز هست، و اینها اموری است که باید به تدریج شکل بگیرند و سرمایۀ پژوهش در درس خارج شوند نه اینکه تازه زمانی که باید به تولید دانش پرداخت به فکر پیش نیازهای نداشته افتاد. البته بگذریم که درس خارج نیز عمدتا به حاشیه نگاری و تقریر نویسی می گذرد تا فعالیت پژوهشی جدی و تولید مقالات علمی!) #آسیب_شناسی_پژوهش در حوزه #آموزش_پژوهش_محور 👉@rahnameh