دوستش‌دارم حتی اگر زیرِ خاک آرمیده‌باشم عجول است می‌خواهد پابرهنه، پرواز کند بپرد وسط اذهان آشفته تا تسلی‌شان دهد. هنرش را دارد که سرما را به گرما و سختی‌ را به آسانی تبدیل کند. هنوز شرح دردت را برایش نگفته، نسخه‌ی شفابخشش را می‌پیچد و دردِ تا مغزِ استخوان کشیده‌‌ات را التیام می‌‌بخشد. درد نامهربانیِ جنایتکارانِ صهیونیست‌ را، با نسخه‌ی مِهر می‌پیچد؛ التیام‌بخش زخم‌های عاشقی‌ست. دل خون است اما دم نمی‌زند، نمی‌داند دست‌های خونین، او را می‌فشارند یا دستان خونخوار. هم با صهیونیست دم‌خور بوده است و هم با حماس. از جنگ بازگشته است و بدن‌های غرقِ در خون و قطعه، قطعه شده را دیده. از احوالِ ظالم و احوال مظلوم سرِ سوزنی نم پس نمی‌دهد، گویی هنوز هجا کردن نمی‌داند. طالب خیر است و از سوء عاقبت هراس دارد؛ از پسِ پرده‌ی دستان، بی‌خبر است، نمی‌داند در دستِ سنگدلان قرا خواهد گرفت یا حماسه‌سازان. از سکوت می‌ترسد چون یقین دارد شریکِ ظالم می‌شود؛ نمی‌داند سکوتش با تبر ابراهیم بر سر بت‌ها می‌‌‌‌شکند یا بمب مهیبی می‌شود و کاسه کوزه‌ها را بر سر کودکان فلسطینی می‌شکند. نگران است، بین خوف و رجاست، مبادا اخبار جعلی و باطل با او در رسانه‌ها منتشر گردد. به رقص در می‌آید وقتی بتواند هنرنمایی کند و از دوش غزه بار غمی بردارد. با مادران می‌گِرید وقتی با او نام کودکان را بر دست و سینه‌‌شان حک می‌کنند. بُغض می‌کند وقتی دستور سلاخی بیمارستان معمدانی با او صادر می‌‌شود. وصیت‌های فلسطینیان را که می‌نویسد تن‌اش مثل بید می‌لرزد، از غصه‌های در دل نشسته‌اش دم فرو بسته است و بار غمش را به تنهایی به دوش می‌کشد. دلش برای مشق نوشتن‌ها و نقاشی کشیدنِ کودکان فلسطینی تنگ شده است. خسته و کوفته‌ که می‌شوم، از خواب و استراحتم صرف نظر می‌کنم، به آشپزخانه‌ی ذهن سری می‌زنم تا با او غذای روحِ جامعه را طبخ کنیم. سنگ صبوری‌ست برای زیرخاکی‌های ذهن، همان‌هایی که پنهان‌شان کرده‌ام و تاکنون به کسی نگفته‌ام، همه را از روی دستم می‌خواند و تند تند رو نویسی می‌کند؛ چون مادری مهربان غصه‌هایم را در آغوش‌اش می‌فشارد. تو نیز چون من هر گاه دلگیر شدی، دل را به دستش بسپار تا دریا دل شوی؛ او بال و پر دارد و تو را آسمانی می‌کند، آخر خدا به او، به نامش قسم خورده است نون و القلم... قلم غیرت دارد و قادر است از مظلوم دفاع کند حتی اگر به قیمت جان خود و صاحبش تمام شود. جگرِ شیر دارد، رو به دشمن می‌ایستد، فریاد می‌زند، سینه سپر می‌کند حتی اگر از روزنامه‌ی کذاییِ مدافع اسرائیل اخراج‌اش کنند. در عین صبوری، دل‌نازک است و آشفته، برای کودکان فلسطینی. 🖋نویسنده: مرضیه رمضان‌قاسم #درد_و_دلی_با_قلم 🇵🇸 ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110