قدمای ما چگونه کتاب می‌خواندند؟ آنها با کتاب عشق می‌ورزیدند. با کتاب زندگی می‌کردند. با کتاب گفت‌وشنودی دوجانبه برقرار می‌کردند. آنها هر کتاب را ده‌ها و ده‌ها بار می‌خواندند. هر کلمهٔ آن برایشان متضمن معانی بی‌شمار بود و هر جمله‌ای دنیایی از رازهای سربه‌مهر که باید گشوده می‌شد. با هر کلمه حرف می‌زدند. این است که می‌بینیم بر کتاب‌ها، بر کلمات هر کتاب شروح و حواشی بسیار نوشته می‌شود. شروحی که خود دنیایی است از آنچه خواننده از این گفت‌وشنود دوجانبه تحصیل کرده است. قدمای ما با کیفیت کار داشتند و عمقی می‌خواندند. ما با کمیت کار داریم و سطحی می‌خوانیم. مادران و پدران ما، مادربزرگ‌ها و پدربزرگهای ما آنچه را خواندند با زندگی‌شان عجین شده و ما اغلب تعجب می‌کنیم که چگونه برای هر مطلب شاهد مثالی از سعدی، حافظ و از قرآن دارند. و ما که این‌همه به‌ظاهر باسوادتریم و مدرسه‌رفته و دانشگاه‌دیده‌ایم و کتاب‌خوانده‌ایم چگونه چنین قدرتی نداریم؟! برای اینکه سواد برای آنها متاعی نبوده که با آن به بازار بروند. سواد زندگیشان بود. اگر شعری از حافظ برایتان می‌خوانند برای این است که سال‌ها با این دوست راز و نیاز داشته‌اند و حالا شناختشان از او خیلی بیشتر از شناسایی شما از دوست دیرینتان است. این است که وقتی بیتی را شاهد مثال می‌آوردند در واقع حرف دارند دلشان را می‌زدند، منتهی به زبانی زیباتر. #شیوه‌ی_خوانش_کتاب ➠@ramezan_ghasem110