تو دیگر بزرگ شده‌ای! انسان در هر سنی نیاز به درک‌ متقابل و توجه دارد؛ احتیاج دارد اطرافیانش او را بفهمند؛ اما نمی‌دانم علت چیست که اغلب ما گمان می‌کنیم انسان فقط در کودکی نیاز به توجه، دوست داشتن و نوازش عاطفی دارد، غافل از اینکه ما هر چه بزرگتر شویم، بیش از پیش نیازمندِ توجه اطرافیان‌مان هستیم. انسان در دوران کودکی، کوچکترین عملش مورد توجه، تشویق، تایید دیگران است و لبخند رضایت سایرین را در پی داشته و نَقل و نُقل مجالس است؛ اما هر چه بزرگ‌تر شود، توجه کمتری به او می‌‌گردد؛ در حالیکه توجه محترمانه‌ی دیگران نسبت به او، موجب می‌گردد موتور حرکتش پرتوان‌تر از قبل گردد و عملکرد بهتری در راستای اهدافش داشته باشد؛ اما متاسفانه اغلب انسان‌ها یا نسبت به یکدیگر بی‌توجه هستند و یا اینکه توجه‌‌شان به یکدیگر در قالب تمسخر، انتقاد مخرب و ... است، برخی نیز به بهانه‌‌ی خیرخواهی، به خودشان اجازه می‌دهند با دیگران بالاخص با زیردستان‌ رفتار نامناسبی داشته باشند و بدون اینکه آداب و ترتیبی بجویند، سم مهلکی به جان همان‌هایی که بیش از همه دوست‌شان دارند تزریق و پای اعتماد به نفس‌شان را فلج کنند، چرا که خِصلت حَسَن انتقاد را به صورت قبیح انجام می‌دهند؛ در حالیکه انتقاد، آداب خودش را دارد. دریغ و صد افسوس که ما خود را به خصلت احسن تشویق، کمتر زینت داده‌ایم و آن را گذاشته‌ایم برای روز مبادا، غافل از اینکه اگر مُحَسَّنات خود و دیگران را پر‌رنگ کنیم و انتقاد برای‌مان حُکمِ مواد افزودنیِّ غذا را داشته باشد نه مواد اصلی، شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در خود و دیگران خواهیم بود. همه‌ی ما، راه رفتن‌مان را مدیون تشویق‌های کسانی هستیم که برایمان دست زدند و ما با شوقی وافر، دستان کوچک‌مان را محکم در دستان گرم‌شان قفل کردیم و با نغمه پرشور و پرمهر تاتی، نباتی‌ آنها بود که لذت راه رفتن را در کام‌ جان‌مان مضاعف گردید و هنوز که هنوز است طنین شیرین صدای "ماشالا ماشالای" آنها گوش‌ جان‌مان را نوازش می‌دهد؛ اما چه می‌شود که برخی از ما اگر بخواهیم بذر محبت را در دل‌ها بکاریم همه‌ی آن را معطوف کودکان می‌کنیم و در سن بلوغ و بزرگسالی که آدم‌ها بیش از پیش نیاز به محبت‌ دارند، به آنها می‌گوئیم خجالت بکش خرس گُنده:«تو دیگر بزرگ شده‌ای» و برخی که خیلی متجدد باشند می‌گویند:«دخترم شما دیگر خانم و پسرم شما شما هم مَرد شده‌اید» و این جملات را توجیهی برای رفتار ناشیانه‌ی عاری از مِهرمان کرده، همچون پُتک بر سر کودکان دیروز که هنوز نیازمند نوازش کلامی هستند می‌کوبیم و موجب می‌شویم آنها آرزو کنند ای کاش بزرگ نشده بودند. انسان تا مرگ که نه، بلکه پس از مرگ نیز، نیاز به محبت دارد و این درس را از دعای هر روز ماه مبارک رمضان که توصیه رسول رحمت است آموختم «اللهم ادخل علی اهل القبور السرور» در این دعا همه‌ی ما، بسان کشاورزی می‌شویم که با دست‌های مهربان، دانه‌های محبت را در زمین جان مخلوقات عالم می‌پاشیم، مهرورزی را محدود به زمان و مکان نمی‌کنیم و اموات را نیز مورد توجه و لطف خود قرار می دهیم؛ هرچند محبت‌مان بدون چشمداشت است اما دعای خیر عظیمی بدرقه‌ی زندگی‌مان می‌گردد. محبت به دیگران، نه حد یقف دارد، نه تعطیل‌بردار است، نه محدود به زمان، نه محدود به مکان و نه سن و سال‌بردار است؛ پس به محبت‌مان حد نزنیم. آری جانِ ما، همانند جسم‌مان نیاز به هوا دارد؛ پس هوای همدیگر را بیشتر داشته باشیم؛ چرا که توجه ما انسان‌ها به یکدیگر، حکم هوای درون ریه‌ها را دارد، که اگر انسان از طریق صحیح و طبیعی آن را دریافت نکند از راه مصنوعی آن را تأمين می‌کند؛ بنابراین هریک از ما به نوبه‌ی خود وطیفه داریم مراقب اطرافیان‌ خود باشیم و توجه‌مان به تامین نیازهای معنوی و روحی آنها بیش از تامین نیازهای جسمی و مادی‌شان باشد؛ تا خداي ناکرده برای رفع نیازهای‌شان متوسل به شیوه‌های نادرست و مصنوعی نشوند. 🪶مرضیه رمضان‌قاسم #رِل‌زنی #خیانت #کمبود_محبت #روابط_فرازناشویی ╔   ☕️🖊 ╰┈➤https://eitaa.com/joinchat/2786918448C6bafa932ef