#شیطان_شناسی رمان واقعی«تجسم شیطان» #قسمت_شصت_دوم🎬: بالاخره ماشین به روستایی بزرگ که بیشتر به شهری کوچک شبیه بود رسید، جادهٔ آسفالت تمام شد و ماشین در کوچه ای خاکی پیچید، درختان سر به فلک کشیده با شاخه های پر از شکوفه، تابلویی زیبا در چشم بیننده به تصویر می کشید. ماشین جلوی در آهنی سفید رنگی توقف کرد و آقای مقصودی که تا اینجا در بحر فکر غرق بود، با توقف ماشین گفت: ببین اینجا خونه روح الله هست، میخوام با دلی آرام و واقع بینانه به اینا جواب بدم، باید نظر خود خانواده هم درباره پسرشون بدونم، شاید خواهر یا برادرش، پدر یا زن باباش چیزی گفتن که نظر ما به کلی تغییر کرد،این آخرین مرحله و البته مهم ترین مرحله تحقیق هست، تو را هم همرام اوردم تا با تیزبینی زنانه، خوب خانواده اش را زیر و رو کنی و بفهمی روح الله توی چه خانواده ای رشد کرده، آخر اصالت خانواده خیلی مهم هست. مریم خانم سری تکان داد و هر دو از ماشین پیاده شدند. آخر هفته بود و امکان بودن روح الله در خانه وجود داشت، اما آقای مقصودی تصمیم داشت اگر روح الله در خانه بود،او را به بهانه ای بیرون بفرستد، تا خانواده اش در نبود او حرفهایشان را بزنند زنگ در زده شد و لحظه ای بعد صدای کشیده شدن دمپایی روی زمین نشان از آمدن صاحب خانه داشت. در باز شد و قامت آقا محمود در حالیکه کاپشن کرم رنگ بهاره ای روی دوش انداخته بود نمایان شد. آقا محمود با دیدن آقای مقصودی، کمی جا خورد و بعد از سلام و علیک، میهمانان ناخوانده را به داخل تعارف کرد و یالله یالله گویان در هال را باز کرد. نزدیک ظهر بود و نور آفتابی که از پنجره هال به داخل میتابید رنگ گلهای قالی را درخشان تر کرده بود. میهمان ها به داخل میهمان خانه راهنمایی شدند و محمود با دستپاچگی به سمت آشپزخانه رفت و فتانه که گرم آشپزی بود گفت: چی شده؟ یاالله یالله میکنی.. محمود سری تکان داد و گفت: شنیدی و نیومدی جلوی مهمونا یه خوش آمد بگی؟! فتانه شانه ای بالا انداخت و گفت: برو بابا تو هم با این مهمونها و اقوام چپر چلاقت...حالا کی تشریف فرما شدن که ایطوری دست و پات را گم کردی؟! محمود اشاره ای به ظرف پیاز داغ کرد و گفت: زیر اینو خاموش کن و برو لباسات عوض کن و یه چای خوش رنگ بریز بیا، آقای مقصودی و خانمش اومدن.. فتانه با تعجب گفت: مقصودی؟! این موقع روز؟! نکنه اومدن دخترشون حلوا حلوا کنن؟! محمود که حوصله وراجی های فتانه را نداشت گفت: من میرم ، سریع بیا اول خوش امدی بگو بعد بیا پی پذیرایی.. فتانه همانطور که به سمت اتاق آخری میرفت، دندانی بهم سایید و زیر لب گفت: کوفت بخورن، حالا دیگه باید برای این قوم و قبیله سفره بکشم... بعد از چند دقیقه تنهایی مهمان ها، محمود و فتانه وارد میهمان خانه شدند، فتانه درحالیکه چادر سیاه با گلهای درشت سفید رنگ پوشیده بود، مبل کنار مبل سه نفره را که آقای مقصودی و خانمش نشسته بودند انتخاب کرد و کنار دست مریم خانم نشست و همانطور که می‌نشست گفت: به به، آفتاب از کدوم طرف دراومده که ما را مفتخر کردین و بعد خنده ریزی کرد و گفت: اما زودتر می گفتین نهار تدارک میدیم. مریم خانم که کمی شرمنده شده بود گفت: من واقعا معذرت می خوام که بی خبر اومدیم، والا آقای مقصودی به بنده هم چیزی نگفتن، ناگهانی شد. آقای مقصودی لبخندی زد و گفت: منم به نوبه خود عذر خواهم، اما این دیدار لازم بود، یعنی از نظر من لازمه، اما قبل از هر حرفی یه سوال دارم: آیا روح الله الان روستاست و توی خونه است؟ آقا محمود سری تکان داد و گفت: خوش آمدین آقای مقصودی عزیز،صفا آوردین، خیلی خوشحال شدیم، همیشه از این کارا بکنید، روح الله اومده روستا منتها مثل همیشه، توی باغ، مشغول هست، آخه این باغ را... فتانه که انگار حس کرده بود محمود میخواهد از روح الله تعریف کند به وسط حرف محمود پرید و‌گفت: دو ساله که روح الله خبر نداره باغ چطور شده و چه به سرش اومده، آخه بعد از اینکه ما را کتک زد و رفت دیگه روش نمیشد بیاد روستا و باغ را به حال خودش رها کرد و.. مریم خانم از شنیدن این حرف یکه ای خورد اما به روی خودش نیاورد. محمود که از حرفهای فتانه عصبانی شده بود رو به فتانه گفت: خانم بفرمایید چایی چیزی بیارید مهمان هامون دهانی تازه کنن.. فتانه که درست حرفش را نزده بود، اوف کوتاهی کرد و دستش را روی دستهٔ مبل گذاشت تا بلند شود، مریم خانم دست فتانه را گرفت و گفت: نه تو رو خدا، بشینین، نیومدیم که چیزی بخوریم، اومدیم تا همدیگه را ببینیم و یه سری سوالاتی آقای مقصودی دارن بپرسیم و رفع زحمت کنیم. همه نگاه ها به آقای مقصودی خیره بود که ایشان گفتند: حقیقتش من روی بچه هام خیلی حساسم، اما فاطمه برام چیز دیگه ای هست و به قول بچه ها، نور چشمی من محسوب میشه، پس می خوام تمام تلاشم را کنم که به کسی اونو شوهر بدم که خوشبختیش تضمین باشه، الانم اومدم اینجا یه سوال دارم و بس..

#داستان_واقعی #روایت_انسان #قسمت_شصت_دوم🎬: حال دیگر هنگامه امتحان پایان گرفته بود و آنچه می بایست از جمع مومنین بریزد و مومنین خالص جدا شوند، ریخته و جدا شده بودند و به جمع کفار ملحق شدند و هنگامه، هنگامه فرج و گشایش بود حضرت نوح سالیان متمادی تلاش کرد و از تمام شیوه های تبلیغی استفاده نمود تا مردم قومش را از سرنوشت شوم و طوفانی که به سوی آن پیش می رفتند نجات دهد. اما این عذابی که در پیش بود به عنوان یک ابزار عذاب کننده در دست خدا نیست که هر گاه بخواهد قومی را عذاب کند از آن وسیله استفاده کند. بلکه عذاب های الهی بر اساس نظم طبیعی عالم پیش می آیند. این عالم یک نظام واحد و تکوینی دارد که اگر انسان بر خلاف آن حرکت کند، خود نظام هستی اجازه بر هم زدن این نظم را به انسان نمی دهد و نمی گذارد که بر خلاف این نظام واحد حرکت کند. تمام نظام هستی ابتدا تلاش می کنند تا انسانی را که بر خلاف جریان حرکت می کند را با خودشان هماهنگ کنند. تمام تلاش های انبیاء و تشریع الهی و مناسک توحیدی برای آن است که انسان را جریان واحد هستی همراه کند تا یک هارمونی واحد بر تمام نظام هستی حاکم شود. حال اگر انسان با این جریان واحد همسو نشود تمام نظام هستی که تا به حال برای هدایت او تلاش می کردند علیه او قیام خواهند کرد و او را نابود می کنند. پس می توان گفت عذاب فرمولی است که هستی برای مراقبت از نظم واحد خودش به کار می بندد و این قاعده و قانون این جهان آفرینش است. حضرت نوح سالیان سال تلاش کرد تا به مردم قومش بفهماند که باید در مدار واحد هستی حرکت کنند؛ هرچند مردم قوم نوح، مختار هستند اما حق ندارند که راه هدایت را به روی بقیه ببندند و آن را کاملا قفل کنند. مردم قوم نوح کار را به جایی رسانده بودند که امکان جریان یافتن حرف حق در جامعه وجود نداشت و اگر کسی می خواست به خدای نوح ایمان بیاورد راه انتخاب حق کاملا به روی او بسته بود. در چنین جامعه ای انسان ها مجبور به پذیرش کفر هستند و هیچ قدرت انتخاب و اختیاری ندارند. آن ها راه انتخاب حق را به روی نسل های بعدی بستند و در مقابل ناموس هستی و حرکت واحد آن ایستادند. عذاب سنگینی که بر قوم نوح نازل شد بخاطر همین شدت ضلالت و کفر آن ها بود و دیگر چنین عذابی بر هیچ قومی نازل نشد چرا که بشر به آن مرحله از بدی و شرارت نرسید. جبرئیل از آسمان بر زمین نازل شد در حالیکه مژده فرج بر لب داشت و تحفه هایی در دست... فرشته وحی به حضور حضرت نوح رسید، ابتدا صندوقی بزرگ و پر از میخ های عجیب و کوچک و بزرگ در پیش روی حضرت نوح گذاشت و فرمود: امر خداوند است که تو لوحه هایی از درخت «ساج» به صورت مستطیل شکل تهیه کنی و آن تکه ها یا لوحه ها را با میخ های پیش رویت بهم وصل نمایی... حضرت نوح سری تکان داد و فرمود: همان کنم که پروردگار امر نماید، اما کشتی را چگونه بسازم؟! آیا با طرح و نقشه کشتی هایی که تا کنون بشر ساخته است پیش بروم. در این هنگام، جبرئیل لوحی از نور را به نوح نشان داد و فرمود: اساس ساخت این کشتی با هر کشتی که تا به حال دیدی فرق می کند، به این لوح نگاه کن، نقشه ساخت کشتی توسط خداوند تدارک دیده شده، تو باید همانگونه که در این نقشه مقرر شده کار را به سرانجام رسانی. نوح خدا را سپاس گفت که چنین حکیم و بی همتاست، جبرئیل نقشه و صندوق پر از میخ را به نوح تسلیم کرد و قبل از رفتن، صندوقچه کوچکی که از او نور بیرون میزد را جلوی روی نوح گذارد و فرمود: خداوند اراده کرده بعد از اتمام این کشتی، پنج میخی که درون این صندوق کوچک هست را در جاهای مشخص شده از کشتی متصل کنی، بدان و آگاه باش که استحکام این کشتی عظیم فقط به خاطر وجود این پنج میخ است. نوح با تعجب درب صندوق کوچک را گشود و در مقابل چشمانش پنج میخ که از آنها نوری عظیم به آسمان میرفت را دید و فرمود: ای جبرئیل! راز و رمز این پنج میخ چیست؟! همانا با نگاه کردن به آنها مهر و عطوفتی شدید در قلبم به جوشش افتاده، این حس و آن دستور عمل که همه چی را معطوف به این پنج میخ نموده چیست؟! جبرییل لبخندی زد و فرمود: طبق نقشه پروردگار پیش برو و کشتی را بساز، در انتهای کار زمانی که خواستی این پنج میخ را نصب کنی، به نزدت می آیم و راز و رمز آن را به تو خواهم گفت. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی @ranggarang