🔹دریای وصل از سنگلاخ دشت هم‌پای سرنوشت در رود روزگار همواره جاری‌ام پایم به رفتن و چشمم به ماندن است چون موج بی‌قرار از خود فراری‌ام این رود پرخروش اهل درنگ نیست این شعر خوانده را از بَر نمی‌کنم من قطره بودم و پیوسته‌ام به رود دریایی‌ام ولی باور نمی‌کنم هر برکه‌ای که خود دریا نمی‌شود بی‌راهه رفته‌گان مرداب دیده‌اند آنان که مانده‌اند از اصل خود جدا دریایی از سراب در خواب دیده‌اند 🔸مسعود ایمانی (صورت) ‌ #شعر ‌#خودشناسی ‌ @ravagh_channel ‌