با آن که پا گذاشته بر تربتم بگو این خاک یادنامۀ گل‌های پرپر است #شهید_گمنام #انجمن_راویان_فجر_فارس @raviyanfarss

🚩یافاطمه الزهرا سلام الله علیها🚩 خاکهای نرم کوشک  _ ٧٣ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف تک ورها راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا یک شب با خبر شدیم آهنی و چند تای دیگر از بچه های تیپ ۲۱ امام رضا سلام الله علیه برای عملیات شناسایی به داخل شهر مندلی عراق نفوذ کرده اند. وقتی برگشتند، دشمن متوجه آنها می شود و حین درگیری آهنی پایش روی مین می رود، و انگار گلوله هم می‌خورد. در هر حال شهید می شود و جنازه اش همان جا می ماند. عبدالحسین پیش من آمد و گفت: شهید آهنی به گردن ما حق دارد و با او خیلی رفیق بودیم بیا برویم جنازه اش را بیاوریم!. من گفتم : ولی منطقه خیلی حساسه، باید از خیرش بگذری!. گفت: میدانم حالا می رویم سر و گوشی آب میدهیم اگر شد می آوریمش. در هرصورت عبدالحسین به شدت مصمم بود که برود. در نهایت هر دو برای این کار راهی شدیم. ابتدا پیش بچه های تیپ ۲۱ رفتیم. درباره موضوع صحبت کردیم. آنها هم عقیده داشتند که این کار بی فایده است. زیرا آنها چند بار سعی کرده بودند ولی دست خالی برگشته بودند. آنها گفتند: عراقی ها جنازه را تله کرده اند. زیرش مین گذاشته اند که کسی نتواند به او دست بزند. منطقه هم بد منطقه‌ای است و در تیررس دشمن می باشد. عبدالحسین گفت: حالا ما سعی خود را میکنیم اگر شد می آوریم. نمیدانم چه اصراری به انجام این کار داشت، فقط میدانم بدون دلیل دنبال هیچ موضوعی نمی رفت. آن شب با هم تا چند قدمی جنازه رفتیم بین ما و شهید بزرگوار آهنی یک رشته سیم خاردار حایل بود. هر دو دراز کشیده بودیم روی زمین. عبدالحسین میخواست جلوتر برود. اینطور وقتها که چشمش به جنازه شهدا می افتاد بیتاب میشد. مخصوصاً اگر با آن شهید سابقه دوستی و مناسبتی هم داشت. من گفتم: اگر الان به او دست بزنی با توجه به تله کار گذاشته شده منفجر می شود. نگاهی به زیر جنازه انداخت کاملاً مشخص بود که عراقی ها جنازه را تله کرده اند. کافی بود دست به آن بخورد تا هردویمان برویم روی هوا. تازه اگر زنده هم میماندیم سنگر کمین دشمن به ما مجالی نمی داد. در هر صورت به این نتیجه رسیدیم که واقعاً کاری نمی توانستیم انجام بدهیم. عبدالحسین آهی کشید و سرش را روی زمین گذاشت و با صدای اندوهگین گفت: این رسمش نشد که خودت تنها بروی، ما را هم بخواه که بیاییم!. درست نمیدانم چقدر گذشت، من برای حفظ جان او خیلی نگران بودم. بیشتر نمی شد معطل کرد. به او گفتم: بهتر است که برگردیم. در بین راه ساکت بود تمام نگاه و صورت او را غم گرفته بود. میدانستم به خاطر عدم موفقیت در آوردن جنازه شهید آهنی است. عقیده داشت که اگر جنازه شهید را خانواده‌اش ببینند خیلی بهتر بود. من به او گفتم اگر خودت شهید شدی،  راضی هستی که برای آوردن جنازه است یکی دیگه بیاد شهید بشه؟ . فاز صحبت را عوض کرد. گفت: من آرزویم این است که جنازه ام بماند و اصلا دیده نشود. یعنی هیچ اثری ازش نماند. معلوم بود که حواسش نیست چه میگویند. به او گفتم: شما چگونه برای بقیه می گویی؟. حالااگر خدای نکرده خودت شهید شدی، آیا خانواده ات دل ندارند جنازه ات را ببینند؟!. یک دفعه به خودش آمد لبخندی زد و گفت: نه بابا ما که شهید نمیشیم. حالا حالاها هستیم. انشاالله در رکاب حضرت. چند باری دیگر هم گوشه هایی درباره نحوه شهادت اش داده بود. ولی هر وقت که بحث میخواست جدی شود، زود صحبت را عوض میکرد. من یقین داشتم او تاریخ، و حتی محل شهادتش را می‌دانست؛ همانطور که یقین داشتم او علقه و ارتباط خاصی با حضرات ائمه علیهم السلام دارد.. ادامه دارد... صلوات

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک  _ ٧۴ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف تک ورها راوی :سید کاظم حسینی بنام خدا شب عملیات والفجر مقدماتی، بچه ها همه گرم حرف زدن بودند. هیچکس راجع به دنیا صحبت نمیکرد. حرف ها همه از شهادت و آخرت بود. شور و شعف قابل وصف نبود. بعضی ها حتی با گریه و زاری حرف می زدند. من و عبدالحسین هم به گوشه ای رفتیم. والفجر مقدماتی عملیات حساسی بود در منطقه فکه، و از آن حساس تر، مأموریت ما بود. باید به پاسگاه طاووسیه عراق حمله می‌کردیم. همیشه در این مواقع عبدالحسین عادت داشت سفارش خانواده اش را بکند. آنجا هم شروع کرد به همین صحبتها. گاهی حرف ها به شوخی کشیده میشد و گاهی هم جدی می شد. چند دقیقه ای مشغول صحبت بودیم، ناگهان صدای انفجار یک گلوله ما را به خود متوجه کرد. گلوله از طرف دشمن بود. سریع به محل انفجار رفتیم. پیرمرد رزمنده ای با محاسن سفید  به خون آغشته شده بود. ترکشها، قلب و پهلویش را بریده بودند. اوضاع وخیمی داشت به نحوی که نمیشد به او دست بزنیم.  چند تا از بچه های دیگر مجروح شده بودند. آنها را سریع به عقب فرستادیم. وضعیت پیرمرد طوری بود که نمیشد حتی تکانش بدهیم. لحظه های آخر عمرش بود. عبدالحسین کنارش نشست سر او را روی زانوی خود گذاشت. پیشانی او را بوسید. پیرمرد با صدای اهسته گفت: می خواستم توی عملیات باشم و اونجا شهید بشوم ولی....... با آن حالش اشک در چشمانش جمع شد. عبدالحسین به او گفت: خداوند قبل از عملیات تو را طلبیده است. غم و اندوه چهره مردانه عبدالحسین را گرفته بود. سعی کرد روحیه خود را حفظ کند. گفت: پدر جان من همین الان حاضرم با تو معامله ای بکنم. اگر هرجا من شهید شدم به حساب تو بنویسند و اینجا که تو شهید شوی را برای من بنویسند. پیرمرد با آن حال وخیم اش که انگار خوشش آمده بود از این حرف ها به حرف آمد و پرسید: چرا؟. عبدالحسین گفت: چون شما با این سن و سال تا همین جا که آمده ای اندازه صد عملیات که من با این هیکل و بنیه انجام داده‌ام ارزش دارد؛ حالا اینجا که چند قدمی دشمن است، ولی اگر در اهواز هم بودی من باز با تو این معامله را می‌کردم!. پیرمرد گریه اش گرفت. کم رمق گفت: محل شهادت هر کس مال خودش است. این را گفت و شروع کرد به خواندن تکبیر و شهادت ها. سپس با حال و هوای خاصی، که اشک همه رادرآورد به مادر پهلو شکسته و به حضرت مولا و به یک یک   ائمه صلوات الله علیهم اجمعین سلام داد. به اسم آقا امام زمان سلام الله علیه سلام داد. بعد با آخرین رمق گفت السلام و علیک یا ابا عبدالله الحسین. سپس به آرامی جان داد. صحنه عجیبی بود. عبدالحسین به بچه ها گفت: این لحظه ها خیلی عبرت انگیز است. اینطور راحت جان دادن، نصیب هر کس نمی شود!. لحظه های بعد جنازه را به عقب فرستادیم....... در همان عملیات بود که من پایم روی مین رفت و به شدت مجروح شدم. مرا به پشت جبهه فرستادند. در یک بیمارستان بستری شدم، بعداً فهمیدم که وضعیت پایم بسیار بحرانی و حاد می باشد و هیچ راهی جز قطع کردن پا وجود نداشت و پایم را قطع کردند.  از آن به بعد دیگر توفیق حضور در جبهه از من صلب شد تا بتوانم پا بپای عبدالحسین در جبهه باشم و به جنگم ادامه بدهم. ادامه دارد... صلوات

‏سراغ‌قبرِشهیدهای کہ‌زیاد زائرندارندبروید! آن‌هاچیزهای کہ‌می خواهند بہ‌صدنفربدهندرابہ‌یک‌نفرمی دهند. [ - حاج‌آقاامینی خواه🎙] #اللهم_عجل_الولیک_الفرج

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک  _  ٧۵ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف تک ورها راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا حدود نه ماهی مشهد بودم تا اوضاع من روبه راه شد. پای مصنوعی هم گذاشتم. در این مدت عبدالحسین که به مرخصی می آمد بدیدار من میآمد. اصرار داشت دوباره به جبهه برگردم. البته حضور در جبهه با پای ناقص برای من کمی مشکل بود. عبدالحسین معتقد بود که من در جبهه می توانم در قرارگاه ها و بخش های ستادی مشغول کار شوم. بنابراین به جبهه رفتم. قبل از عملیات بدر، مسئولیت ستاد نجف را در اسلام آبادغرب داشتم. چند روز قبل از عملیات بدر هوای دیدن عبدالحسین را کردم. به محل استقرار او در تیپ امام جواد رفتم. وسعت محوطهتد تیپ زیاد بود. سراغ او را گرفتم، مرا راهنماییدد کردند.  بالاخره عبدالحسین را زیر یک سایه بانی پیدا کردم. او آنجا مشغول اصلاح موی سر بود. روی صندلی نشسته بود و یکی از بسیجی ها داشت ریش او را کوتاه می کرد. ابتدا عبدالحسین متوجه من نشد. ولی بسیجی آرایشگر متوجه حضور من شد. من به او اشاره کردم که اصلاً به روی خود نیاورند. آهسته از پشت سر نزدیک صندلی شدم. عبدالحسین به آرایشگر میگفت: تا جایی که امکان دارد ریش را کوتاه کن، زیر گلو و بالای صورت و پشت گردن را خوب صاف کن!. آرایشگر خنده ای کرد و گفت: حاج آقا تا آنجایی که من خاطرم هست شما ریشتان را زیاد کوتاه نمیکردی! اجازه نمی‌دادید زیرگلو و روی گونه ها را تیغ بزنم حالا خبری شده؟. عبدالحسین خودش را جابجا کرد و گفت: پدر جان پشت سر و زیر گلو اگر صاف باشه در آن صورت ماسک به صورت میچسبه و هوا داخل ماسک نمی شود به این ترتیب آدم از گاز شیمیایی در امان است و میتواند به جنگ ادامه بدهد. آرایشگر بسیجی گفت: حاج آقا ما بسیجی ها همیشه بین خودمان شما را به شهامت و شجاعت اسم میبریم. همه می دانند که عراقی ها برای سر شما جایزه گذاشته اند و شما را "بروسلی" خطاب می کند و از شما بد می گویند با این حساب شما که نباید بترسید!. عبدالحسین گفت: اتفاقاً من میترسم ولی نه از جنگ و مرگ. من از مفت مردن میترسم. من اگر ماسک را مرتب و محکم ببندم، تا یک ذره هوا هم داخل نشود، در آن صورت تا آخرین لحظه میجنگم و تیپ را هدایت می کنم. من مثل همیشه از صحبت های عبدالحسین لذت بردم. برایم جالب بود که یک فرمانده تیپ اینطور با صمیمیت با یک بسیجی حرف می‌زد، آنهم فرمانده ای که زبانزد خاص و عام است، و به خط شکن معروف است.   در همان لحظه در چند قدمی، چشمم به "درویشی" که از  فرماندهان گردان ها بود افتاد. او هم مرا دید با صدای بلند گفت: به به آقای حسینی!. عبدالحسین تا این را شنید یک دفعه از روی صندلی بلند شد برگشت و مرا دید. جلو آمد مرا بغل کرد و شروع کرد به بوسیدن و احوالپرسی. وحیدی و ارفعی هم همون لحظه رسیدند.  همدیگر را بوسیدیم. عبدالحسین پرسید: از کی اینجا وایسادی؟. درجواب گفتم: چند دقیقه هست رسیده‌ام، داشتم  حرف های تو را گوش می کردم. عبدالحسین به آرایشگر گفت: حاجی چرا نگفتی که آقا سید پشت سر من ایستاده؟. آرایشگرگفت: خوب ایشان خودش اشاره کرد که من چیزی نگویم. نمیدانستم شما انقدر ایشان را دوست دارید وگرنه زودتر می گفتم. بعد از اتمام کار آرایش، با عبدالحسین به چادر فرماندهی رفتیم و مشغول صحبت شدیم. عبدالحسین گفت: خوب شد آمدی کار مهمی با تو دارم. از چادر بیرون رفتیم و در گوشه ای دنج نشستیم. قیافه عبدالحسین کمی جدی شد و شروع کرد به صحبت. حدود دو ساعتی حرف زدیم. بیشتر حرف هایش همه وصیت بود. سفارش خانواده و بچه هایش را می کرد. از من میخواست که بعد از او در حق بچه هایش پدری کنم و خیلی سفارش های ظریف و دقیقی در مورد خانواده به من  کرد. من گفتم: حاج آقا چه خبره حالا! بازهم بعداً همدیگر را می بینیم!. گفت: بالاخره وصیت چیز خوبیه!. من گفتم: شما قبلاً از این صحبت ها برای من زیاد داشتی انشاالله سال های سال، صحیح و سلامت میمانی و هیچ طوری نمی شود. گفت: نه! دیگر فکر می کنم نوبت من هم رسیده باشد. طوری حرف میزد که انگاری یقین داشت من زنده میمانم و او حتماً در آینده نزدیک شهید خواهد شد. چهره‌اش داد میزد که در این عملیات حتماً شهید خواهد شد. ولی به هر حال قبول آن برای من خیلی سنگین بود . اگر من یقین میکردم عملیات بدر آخرین عملیاتش باشد، به این سادگی او را رها نمی کردم. نمیدانم! شاید در آن لحظه عشق به عبدالحسین، مانع قبول این حقیقت شد یا واقعاً مرا غفلت گرفته بود که نمی گذاشت بفهمم که او با حرف های روشن و واضح اش میخواهد بگوید من دارم میروم!.... بعد از اینکه خبر شهادتش را به طور قطعی شنیدم مرا خیلی غم و غصه گرفت ولی افسوس که دیگر کار از کار گذشته بود. ادامه دارد... صلوات

🚩 یافاطمه الزهرا سلام الله علیها 🚩 خاکهای نرم کوشک  _ ٧۶ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف تک ورها راوی : سید کاظم حسینی بنام خدا در بحبوحه عملیات بدر، به من ماموریت دادند یک گزارش از منطقه بگیرم. من خودم را به خط رساندم. بیشتر حرص و جوش دیدن عبدالحسین را داشتم. نزدیک خط که رسیدم، حجازی را دیدم. از او سراغ عبدالحسین را گرفتم. حجازی گفت: برونسی الان در خط مقدم است و تقریباً جلوی خط می باشد. ولی امکان ندارد تو به آنجا بروی!. دلم بدجوری شور میزد گفتم: چرا؟. گفت: وضعیت خط خیلی قاطی شده، دشمن چندتا پاتک سنگین زده. در همین اثنا یکی داشت می دویدطرف ما، آمد جلو پیش حجازی، همانطور که داشت نفس نفس میزد گفت: آقای برونسی......... بیسیم.......... حجازی سریع به طرف سنگر مخابرات دوید. من هم با آن پای مصنوعی دنبالش دویدم. تا من به آنجا رسیدم ارتباط قطع شده بود. اوضاع بچه های مخابرات خیلی به هم ریخته بود. حدس زدم که اتفاقی برای عبدالحسین افتاده باشد. جریان را پرسیدم گفتند: برونسی، وحیدی، ارفعی و چندتا فرمانده دیگر، توی چهارراه خندق هستند. من گفتم: خوب اینکه ناراحتی ندارد!. گفتند: آخر از رده های بالا دستور دادند که آنها عقب بکشند ولی برونسی قبول نکرد. من با تعجب پرسیدم: قبول نکرد؟. جای تعجب هم داشت؛ در بدترین شرایط، همیشه عبدالحسین کسی نبود که از فرمان مافوق تمرد کند. بارها دیده بودم که به دستورات فرماندهی اهمیت میداد و معتقد بود که اطاعت از مافوق، اطاعت از حضرت امام است. رو همین حساب، مسئله برایم قابل هضم نبود. علتش را از بچه ها پرسیدم. بمن گفتند: دشمن الان از همه طرف شدید حمله کرده، نوک دفاع ما درست در چهارراه خندق متمرکز شده. دوتا گردان در جناح راست و چپ هستند که هنوز عقب نشینی نکرده اند،  آقای برونسی گفته: اگر ما چهارراه خندق را خالی کنیم، بچه های دیگر، همه شان یا شهید می شوند یا اسیر؛  در واقع آنها جان خیلی ها را خریدند و خود را برای دیگران فدا کردند. عبدالحسین می‌گفت: تا آخرین گلوله مقاومت میکنیم و دقیقا همین کار را کرده بود. آن روز ظاهراً آخرین نفری که از خط برگشت، معاون اطلاعات عملیات لشکر بود. او می گفت: جنازه شهید برونسی را خودم با چشمانم دیدم. جنازه عبدالحسین را قانعی بغل کرده بود تا بطرف خودمان بیاورد. دشمن هم او را تعقیب کرده بود. توی یک منطقه باتلاق مانند، پای قانعی تیر می‌خورد. جنازه از روی دوشش می افتد و فقط می تواند خودش را از مهلکه نجات دهد. حالا ناراحتی او  از این بود که جنازه عبدالحسین ناپدید می شود. خودش را سرزنش می کرد و می گفت: حداقل ای کاش من به او دست نزده بودم. شاید اینطوری یک امیدی بود که بعداً جنازه اورا پیدا کنیم و بیاوریم. ولی آن جایی که جنازه افتاد حتماً...... من در همان لحظه یاد حرف عبدالحسین افتادم؛ وقتی که با عبدالحسین دونفری رفتیم که جنازه شهید آهنی را بیاوریم و موفق نشدیم. در راه برگشت می گفت: من آرزویم این است که جنازه من بماند و اصلاً دیده نشود یعنی هیچ اثری از من نماند. ادامه دارد... صلوات

🗓 ۲۳ اسفند، سالروز شهادت #شهید_عبدالحسین_برونسی https://eitaa.com/naghashishohada313 🌺 https://eitaa.com/raviyanfarss

بسم رب الشهدا درعملیات بدر ،شیمیایی زده بودند ومافوق دستور زدن ماسک و کوتاه کردن محاسن را داده بود. از سردار احمد رضوانی زاده، فرمانده گردان کمیل نیز خواسته می شود که محاسنش رو کوتاه کند . او دلش به این کار رضایت نمی دهد. ولی دستور ما فوق را می پذیرد ومحاسنش را کوتاه می‌کند . دست به دعا بر می دارد و می گوید :خدایا ،من خجالت می کشم با چنین رویی وصورتی به نزد مولایم امام حسین(ع) بروم . پس اگر قرار است با این صورت نزد مولایم حاضر شوم چه بهتر که سر در بدن نداشته باشم . درهمان عملیات ،گلوله تانکی به سر شهید رضوانی برخورد می کند و سر از بدنش جدا می شود . و او به آرزوی قلبی خود می رسد . وبدون سرنزد مولایش حاضر می شود. #شهیداحمدرضوانی_زاده #سالروزشهادت #شهدای_فارس

🚩یافاطمه الزهرا سلام الله علیها🚩 خاکهای نرم کوشک  _ ٧٧ شهید عبدالحسین برونسی تالیف : سعید عاکف کفن من راوی : حجت الاسلام محمدرضا رضایی بنام خدا من از قم به حج مشرف شدم، آقای برونسی هم از مشهد. من از مکه آمدن او خبر نداشتم. او هم از مکه آمدن من بی خبر بود.  آن روز برای طواف رفته بودم. همان روز هم کفش هایم را گم کردم. موقع برگشت با پای برهنه از حرم بیرون آمدم. در خیابان های داغ مکه راه افتادم به طرف بازار برای خرید کفش. جلوی یک فروشگاه کفش ایستادم. خواستم داخل فروشگاه شوم، یک لحظه چشمم افتاد به کسی که از دور می آمد و حرکاتش برایم آشنا بود. به نزدیک من که رسید او را شناختم. حاج عبدالحسین برونسی بود. خنده کنان میآمد. دانستم که چشم‌های تیزبین او مرا از دور شناخته است. چند قدمی که رسید، دیدم او هم کفش پایش نیست. با او سلام و احوالپرسی کردم. از او پرسیدم: پس کفش های شما کو؟. او هم متقابلاً پرسید: کفش های خودتان کجاست؟. من جریان گم شدن کفشم را تعریف کردم و به او گفتم که از اینکه کفش‌های او هم گم شده، متعجب شدم. هر دو یک جا و تقریباً یک زمان کفش ها را گم کرده بودیم. او از یک مسیر و من از یک مسیر دیگر به بازار آمده بودیم. گفتم: پس بیشتر از این پا ها را اذیت نکنیم. داخل فروشگاه شدیم و هر دو یک جفت کفش خریدیم و بیرون رفتیم. در مسیر متوجه شدم در دستانش چیزی هست. دقیق نگاه کردم چند تا کفن بود از برد یمانی. برسیدم: این ها مال کیست؟.   یکی یکی آنها را برایم شمرد: این مال مادرم، این مال بابامه، این مال برادرم....... برای خیلیها کفن خریده بود. ولی هیچکدام مال خودش نبود. به عبارتی اسم خودش را نگفت. بخنده پرسیدم: پس مال خودت کو؟. نگاه معنا داری به من کرد لبخندی زد و گفت: مگر من میخواهم  به مرگ طبیعی بمیرم که برای خودم کفن بخرم؟. جا خوردم شاید انتظار چنین حرفی را نداشتم. جمله بعدی اش را خوب یادم هست با خنده گفت: لباس رزم من باید کفن من بشود. ادامه دارد... صلوات