اصل این بود که چند دقیقه‌ای از این چرخه اضطراب‌آور زندگی بیرون بیایی و در خودت و زندگی‌ات تأمل کنی. بله. دیدار دوستان و رفقا هم چاشنی این برنامه‌ها بود. مردم با یک اطلاعیه ساده‌ی سیاه و سفید یا با دیدن یک علامت ساده، می‌دانستند اینجا هیئتی برپاست و صاحب آن هم از مردم نیست و هر مجلسی صاحبی مکرم و معظم از اولیاء دارد. قبول کنید برای ما که حالا داریم خودمان قدیمی میشویم سخت است ببینیم نام مداح و مجری و قاری و برگزار کننده و چه و چه، برای یک آیین مذهبی، از اصل برنامه بزرگتر باشد. این البته راندن همه با یک چوب و خدای نکرده صدور فتوا در مورد نیات افراد نیست. حتما آن کسی که مراسمی برگزار می‌کند اول نیتش ادای یک وظیفه و اجرای مناسک مذهبی است. اما اگر ملاحظه کاهش بروز افراد و نام‌ها در کنار نام اولیاء دین، در نظر گرفته شود،قطعا به غنای یک مراسم بسیار کمک خواهد کرد. برنامه مذهبی که تبلیغ فلان آدم و بهمان مدیر و این و آن نیست. اساسا اصل نوکری و خدمت را ما از همین هیئت ها باید یاد بگیریم و مدیران ما بفهمند به نسبتی پایین تر، همان نوکری مردم در یک هیئت، نوکری آنها در سمت و منصب و غیره است. باید تکرار کنم اگر مسئول باور کند «نوکر» مردم است، آن وقت آن جایگاه و مقام و منصب زود گذر، راه عرش را برایش باز می‌کند و اگر نه وبالی می‌شود که خلاصی از آن اگر محال نباشد، بسیار دشوار خواهد بود. در طراحی اطلاعیه‌ها تجدید نظر کنیم. کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز آثار رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

اگر بعد از این همه سال خیره شدن به خرابکاری ها و البته گاهی موفقیت های نوکران مردم در ادارات (مسئولان)، بپرسند: رمز موفقیت یک مدیر چیست ؟ میگویم : خلاقیت. اگر این سوال را تکرار کنند، باز هم جواب من خلاقیت است. نوکری که قریحه شناخت مسئله، جستجو‌گری برای راه حل را نداشته باشد و خلاق هم نباشد، می‌شود چراغ بدون نفت، لامپ بدون برق! نور ندارد. وای از روزی که توهم داشته باشد و آه از آن زمان که از خلاقیت نیروها هم واهمه داشته باشد و بدا به آن زمان که خودش را در میان عده معدودی حبس کند و راه به هر فرد خارج از عاملان خودش ببندد. حالا یک‌جایی فراخوان دادند از مردم ایده بگیرند برای شعار سال! اگر قرار است مردم ایده بدهند، چرا این همه خرج دم و دستگاه و دفتر و دستکت شده؟ دوربین مخفی است؟ اگر مردم بگویند پیشنهاد ما تغییر مسئول و نوکری است که همه کارها را حبسِ خودش کرده، جا باز می‌کنی؟ نه کاری می‌کنی نه میگذاری کار کنند! تا وقتی با هزار دلیل بیهوده و تهمت و افترا و چه و چه و چه، نگذارید کسی به حوزه کار شما نزدیک شود روزگار همین است. با راه حل های کهنه نمیتوانید مسائل جدید را حل کنید. مشارکت مردم یعنی ببینید در تمام این سالها چند سمن در شهرستانتان تاسیس شده است ؟! چند جلسه با آنها و احزاب داشته‌اید؟ یا علی! دیر می‌شود. جا باز کنید. کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

حکایت یک دست و هزار هندوانه ما که در هفت آسمان یک ستاره هم نداریم، آنقدر از مسئولیت جدید فرار می کنیم که آهو از گرگ نمی‌گریزد. محض ریا هم نیست این عرض من. واقعا زمان کم می آید و می ترسیم همانطور که همیشه شرمنده خانواده هستیم، شرمنده مردم هم بشویم. اولی را شاید بشود کاری کرد؛ اما دومی یعنی شرمندگی مردم را خدا با بندگانش حساب می کند و ما هم از عقوبت باریتعالی ترسانیم. هرچند آخر هم در فشار تکلیف و حجت و غیره می افتیم و قبول کار می کنیم و از زندگی مان باز می‌مانیم؛ اما این پذیرفتن ها یک حدی دارد. یعنی اگر ما به فرض مثال و محال، یک روز فرماندار منطقه ای در یک کشوری شدیم و به ما پیشنهاد مسئولیت در جای عام المنفعه ای را که از حوزه نوکریمان فاصله دارد را می‌دادند، قطعا «رد» می کردیم. حتی اگر با شمشیر سرمان را می‌زدند. مسئول شدن یعنی معامله تمام زندگی و وقت و خواب و خوراک و خلاصه همه چیز با مردم! نوکری در قامت مسئولیت در امور زندگی مردم یک منطقه( که به خودی خود همراهش هزار حکم و مسئولیت دیگر می آورد) مگر اجازه می دهد، مسئولیتی حتی کوچک از جای دیگر، ولو بسیار مهم و با ارزش بپذیرم؟ از آن گذشته خود محوری همزمان نتیجه و علت تجمیع همه امور به سمت «خود» است. خود محوری بلایی است که در کمین نشسته تا آنها که تاب همکاری با دیگران را ندارند و خود را در قامت «سوپر من» همه فن حریف می دانند، گرفتار کند. در این شرایط اگر یکی از مردم که ولی نعمت من هستند، رو به منِ نوکر کند و بگوید: «تو بیخود زمانی که باید برای نوکری من اختصاص دهی به کاری مشغول می شوی که کس دیگری نیز می تواند آن را به نحو احسن انجام دهد، من حق را به او می دهم و از او نمی رنجم و بلافاصله از این مسئولیت می گریزم. مثل آهو که از گرگ فرار می کند. ای قربان شهید رجایی و شهید همت و شهید باکری و شهید چمران و شهید باهنر و شهید بهشتی و بیشمار شهید دیگر بشوم که جملاتی دارند که وقتی به معنای آنها در باب خدمت و قبول مسئولیت و غیره می‌اندیشیم، دود از سرمان بلند می کند. یک دعا می کنم شما آمین بگویید: الهی ! همه ما را از خودرایی و خودمحوری و حب جاه و حب مقام و دورویی مصون بدار ! کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

🔹 یک راز سقوط نوکران؛ دویست میلیون تومان که پولی نیست ! صادقانه باید گفت یکی از سخت ترین کارها دسترسی به بیت المال و اموال عمومی و البته عدم مصرف شخصی و گروهی از آن است. مهم است نوکر (مسئول دولتی و غیر از آن) راه تخلف اقتصادی برایش باز باشد و خودداری کند. یکی از انواع توجیهات در این زمینه که قاعده های اخلاقی را زیر پا میگذارد و له میکند تقسیم ضرر است. در گذشته و در مدل های کوچک تعاملاتی و اقتصادی، نوکران اگر به اموال مردم و بیت المال دست درازی میکردند به لحاظ کوچک بودن جامعه ذینفع، کمتر کسی می‌توانست از حجم بزرگ ضرر برای آن جامعه کوچک چشم‌پوشی کند. مثلا اگر کسی از حق‌آبه زمین کناری‌اش فقط روزی چند دقیقه برای آبیاری زمین‌های خودش برمی‌داشت، قطعا کاهش محصول و خسارت بزرگی به دیگران وارد کرده بود. در اینچنین جامعه کوچکی انواع تربیت اخلاقی هم ساده تر بود. فرهنگ اعتماد ساز با مشکلات پیچیده ای مواجه نمی‌شد. اما امروز اگر کسی دویست میلیون به ناحق یا حتی به شکلی قانونی، حق و حسابی از بیت المال دریافت کند، در حالی که اخلاقا اجازه دریافت آن را نداشته است، میزان ضرر مستقیم برای دیگران به چشم نمی‌آید چرا که این رقم برای هر فرد جمعیت مثلا ۵۰۰ هزار نفری یک شهر، اصلا به چشم نمی‌آید. یعنی به هر نفر چیزی حدود ۴۰۰ تومان خسارت وارد شده است. پس محدودیت اخلاقی هم در این میان نادیده گرفته می‌شود. اگر اخلاق نتواند مانع ویژه‌خواری شود، نوکران مردم موانع قانونی را با لطایف الحیل رفع می‌کنند. حالا بیایید رقم را بالاتر ببریم و برسیم به رقم‌های میلیاردی. در یک شهر ۵۰۰ هزار نفری اگر هر کسی ده هزار تومان از سرانه اش از دست بدهد، پنج میلیارد از دست رفته است و ممکن است به جیب یک جریان یا گروه واریز شود. باز هم سرانه به نظر زیادی نیست. هست؟ اخلاق و محدودیت های اخلاقی با همین جمله ها توجیه رفع، خلع می‌شوند. این جاست که نقش رسانه آشکار می‌شود. اگر شفافیت بر مدیریت اموال عمومی حاکم شود و رسانه های یک شهر و همه مردم در یک اتاق شیشه ای شاهد رفتار نوکرانشان باشند، فکر میکنید چند نفر جرأت میکنند دست از پا خطا کنند؟ حالا فکر میکنید چرا شفافیت در امور مالی شهرها طرفدار ندارد؟ آیا مردم و رسانه ها مطالبه گر شفافیت نیستند؟ مردم از وعده شفافیت استقبال می‌کنند. میزان رأی به این شعار را مشاهده کرده ایم. از امروز به شفافیت بیشتر فکر کنید. به اینکه چطور نوکران مردم باید وادار به ایجاد شفافیت شوند که اگر اینطور نشود در هیچ کجای جهان، قانون و اخلاق و مجازات و تنبیه و وجدان و هر چیز دیگری راه را بر تعدی نوکران نمی‌بندد. #تحلیل #فساد_ستیزی #شفافیت #رانت 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

روز شوراهای شهرداری مبارک ! ما شنیده و خوانده‌ایم زمان انقلاب قرار شد مردم عهده‌دار زندگی‌شان شوند. بلافاصله نهضت‌ها شروع شدند. نهضت سوادآموزی، نهضت جهاد سازندگی، نهضت بسیج دفاعی و کلی نهضت ریز و درشتی دیگر که همه را امیدوار کرد. مردم با شور و شوق وارد عمل شدند. اما این دیر نپایید. بوروکراسی و اداره مآبی که کمی کمرنگ شده بود، بعد از جنگ، کم کم دوباره سایه‌اش را روی جهاد و اقدامات و نیروهای جهادی انداخت. نمود بارز آن هم در افت و خیزها و تغییر نامها بود. مقاومت‌های پراکنده‌ای هم می‌شد اما نتیجه بخش نبود. شوراها تشکیل شدند. قرار بود دوباره در قالب این شوراها امور به مردم برگردد. دو دوره اول این مشارکت در فضای آن روزها چشمگیر شد و بعد. بعد کم‌کم با تغییر بافت نامزدها و اوضاع اجتماعی سیاسی شهرها و گسترش رسانه‌ها و در مواقعی وفور ثروت و دارایی شهرها، کم‌کم ساختمان شوراها که روزی محل رفت و آمد همه مردم بود، حصارمند شد و اعضای شورا که با رای مردم انتخاب می‌شدند، سهم جریان های سیاسی در شهرها شدند. این واقعیت تلخ است که وقتی نماینده‌ای رای خود را از مردم نگیرد، خود را پاسخگوی موکلان خود نمی‌بیند. هنوز هستند نمایندگانی در پارلمان شهری شهرها، که همچنان سعی در حفظ این نهاد اجتماعی دارند؛ اما نمی‌توان این واقعیت را پنهان کرد که شورای شهرها دیگر آن کیفیت گذشته را ندارند. اگر روزی مردم، در نبود دسترسی به نمایندگان مجلس، برای حل بسیاری از مسائل و مشکلاتشان به شورای شهر مراجعه می‌کردند، از وقتی شورای شهر، تبدیل به شورای شهرداری شد، دیگر از این نهاد هم چشم امید بریده‌اند انگار! من نمیدانم راه حل چیست یا شاید آنقدر ابعاد کوچک و بزرگ دارد که باید از سیاستگذاری تا اجرا، اصلاحات جدی اتفاق بیفتد؛ اما آنچه می‌دانم این است که پس موج‌های دستگیری اعضای شوراهای شهر در برخی از شهرهای بزرگ و برخی برخوردهای عجیب و غریب با مطالبات مردم، باید اعتماد سازی دوباره اتفاق بیفتد. راه آن هم شاید این است که اعضای شوراهای شهر، از پشت حصار و باروی ساختمانشان و از پشت گزارش دهی‌ها و گزارش سازی‌های متکثرشان در فضای مجازی و غیرواقعی، دوباره به میان مردم برگردند. «نماینده بدون دفتر» که هر روز در محله‌ای و محدوده‌ای زانو به زانوی مردم بنشیند، نمود بارزی است از آنچه مردم منتظر دیدار آنند. اصلا تابحال فکر کرده‌اید شورای شهر چه نیازی به دفتر و دستک دارد وقتی قرار است همه شهر را نمایندگی کند؟ وکیل باید به دیدار موکل برود نه آنکه بنشیند و ولی‌نعمت خود را در پس صف‌ها و نوبت‌ها منتظر دیدار نگاه دارد! #نماینده_بدون_دفتر #شورای_شهر #ایران #مشارکت #تحلیل_کوتاه 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

❌ هشدار به همه نوکرانِ مردم کت و شلوار گران قیمت، لباس نوکری نیست به قلم رضا رضوی از سری یادداشت های «گفتمان نوکری» ➕ لباس‌ها و پوشش ها پر از نشانه هستند. اگر این را قبول کنیم باید به دنبال آن این موضوع را هم بپذیریم که هر لباسی برای کاری مناسب است. یعنی شما اگر به یک مراسم میهمانی دعوت بشوید خودبه‌خود یا تحت تاثیر فرهنگ حاکم به دنبال مناسب‌ترین لباس‌هایتان می‌گردید. حالا اگر برای یک کار کشاورزی دعوت بشوید قطعا با کت‌وشلوار به محل قرار برای این کار که احتمالا یک روستاست مراجعه نمی‌کنید. ➕ لباس‌ها و پوشش ها پر از نشانه هستند. یعنی نظام حاکم بر پوشش در یک سیستم حکمرانی هم حکایت‌هایی از محتوای آن سیستم می تواند داشته باشد. اگر فرهنگ حاکم بر یک سیستم حاکمیتی، افراد اثرگذار در آن سامانه را، اعم از کارکنان خرد و کلان، به سمت لباسهای خاص ببرد و مثلا کت‌وشلوارهای اتوکشیده و گران قیمت و خاص را به تن کارکنانش کند، به نحوی که از دیگر مردم به طور ویژه جدا شوند، عملاً شاید به طور غیر عمد «نوکران مردم» را تافته جدا بافته کرده است بدون آنکه شاید در این کار عمدی داشته باشد. ➕ در خطبه 209 نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام جمله‌ای بس شگفت هست که مرا به نوشتن این متن رساند و ایشان می فرماید: « خدا بر پيشوايان دادگر واجب فرموده خود را با مردم ناتوان برابر نهند تا مستمندى تنگدست را به هيجان نيارند و به طغيان واندارند.» ➕ لباس‌ها و پوشش ها پر از نشانه هستند. این روایت نقل شده به وضوح، صراحت و تاکید نشان میدهد، مدیران و مسئولان جامعه اسلامی اگر به باور اصیل نوکر مردم مسلمان بودن، ایمان داشته باشند، باید لباسی در چهارچوبی که حضرت امیر علیه‌السلام تعریف کرده است بر تن کنند و این کار باید همیشگی بوده و به دور از ریاکاری و کارهای تبلیغاتی معمول انجام شود. ➕ نوکر نمی‌تواند و حق ندارد با کت‌وشلوار گران قیمت که به شدت با مردم که ولی نعمت او هستند، فاصله دارد، نوکری کند. هر کاری آداب خاص خودش را دارد و پوشش خاص خودش را می‌طلبد. قطعا این به معنای ژولیدگی و ناآراستگی نیست. سادگی و آراستگی منافاتی با هم ندارند. ➕ آن مسئول و نوکری که با بهانه‌های مختلف تن به ظاهر خاص و گران قیمت می‌دهد باید بداند از نوکری مردم، که مد نظر یک جامعه متمدن اسلامی است فاصله گرفته است. ➕ نه آن‌ها که در پی عوام‌فریبی چند صباحی مدعی ساده زیستی می‌شوند و دوباره به جلد خاص خود برمی‌گردند، بلکه کسانی که زندگی خود و خانواده شان را در زیستی هم سطح مردم تعریف می‌کنند و در پی خدمت‌اند، در نهایت به الگوهای مردم مبدل می‌شوند و در تاریخ باقی می‌مانند. ➕ لباس‌ها و پوشش ها پر از نشانه هستند. ما آن روزی می توانیم ادعای نوکری کنیم که از پوشش و لباس گرفته تا منش و رفتارمان دادگرانه در پی زانو به‌زانوی مردم نشستن باشیم. ➕ غرض اینکه هر کاری و هرجایی اقتضایی دارد و اگر کسی مسئولیت هر بخشی از جامعه را بپذیرد باید بداند پوششی مناسب آن جایگاه نوکری را باید بپذیرد. اگر این تفکر نوکری با این چارچوبهای سخت حاکم شود به نظر شما چند نفر حاضرند برای بدست آوردن پست و مقام و جایگاه بر سروکله هم بزنند؟ 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز نوشته‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

🚫 نوکری که عذرخواهی بلد نیست، نوکر نیست! ➕قالی دستباف را داده‌ایم قالیشویی. برده و پاره و پوره آورده. میگوید من دفتر هستم. جای دیگری قالی را می‌شوید. دو روز معطل شدیم و از کار و زندگی زدیم برای شکایت و صورتجلسه که قالی را قالیشویی برای رفو ببرد‌ معلوم نیست چطور رفو خواهد کرد. ➕لباسشویی اقساط خریده ایم از یک برند ایرانی از فروشگاه خیلی بزرگ. سیستمشان ایراد داشت. فاکتور به ما ۹ کیلویی دادند و آنچه دم در رسید ۸ کیلویی بود. مرجوع کردیم. پیگیری کردیم. میگویند باید تحویل بگیرید و باز کنید تا معلوم شود داخل کارتن چیست! اگر باز کنیم و ۸ کیلویی باشد گارانتی از بین میرود. خسارت این کار با مشتری است. یعنی نمی‌توانیم لباسشویی را با وجود پرداخت اسنادی تحویل بگیریم و مطمئن باشیم درست تحویل شده است. ➕روی بلیط قطار یک شرکت معتبر پنج ستاره نوشته ساعت حرکت نه و پنجاه دقیقه شب. یکساعت قبل از حرکت هم باید در ایستگاه راه آهن تهران باشیم. ساعت ۲۱ میرسیم راه آهن. تاخیر میخورد و ساعت ۲۳ و چهل دقیقه حرکت میکند. مردم دو ساعت و چهل دقیقه در ایستگاهی صندلی هم به تعداد کافی ندارد اسیر می شوند. هیچ کس هم عذرخواهی نمیکندو توضیحی هم نمی‌دهد. ➕سند یک ملک در اداره ثبت بارکد پست میخورد. سه ماه بعد کد رهگیری را که میزنی می بینی در سامانه نوشته پست تحویل گرفته اما ادامه فرایند نیست. تماس میگیری با ارتباط مردمی پست. دو روز طول میکشد به تو بگویند فرایند ارسال سند تا کرمانشاه طی شده و برگشت خورده در پست محل اداره ثبت. با کلی دنگ و فنگ سند را بالاخره میگیری. هیچ کس عذرخواهی هم نمیکند توضیح هم نمی‌دهد. و هزار تا از این قصه ها حتما برای شما هم پیش آمده. ➕ما برای همه این خدمت ها که گفتم و شما هم حتما کلی از آنها را سراغ دارید، پول پرداخت میکنیم. مالیات و عوارض هم میدهیم. اینها می‌شود حقوق و می‌رود توی جیب کارکنان و مسئولان که حکم نوکر مردم را دارند. وقتی خدمت درست انجام نشود چه اتفاقی می‌افتد ؟ شما به عنوان پرداخت کننده، خدمت کاملی دریافت نکردید. بعد کمترین توقع این است که عذرخواهی و توضیح بشنوید. درست است ؟ نوکر باید به دلیل خدمات ناقص یا نادرست عذرخواهی کند. که نمیکند. ➕اگر کارکنانی که در ازای خدمت، از مردم پول می‌گیرند، متوجه موقعیت نوکری خود باشند و به آنها گفته شود برای کاری به خدمت گرفته شده اند، اگر نتوانند آن خدمت را به انجام برسانند باید لااقل یاد بگیرند که عذرخواهی کنند. ❌در مجموع نوکری که عذرخواهی بلد نیست، نوکر نیست! ➕بنظر نگارنده دو شرط از شرایط متعدد تحقق آن جامعه ای که تمدن می‌سازد این است: اول درست و کامل خدمت کنند و دوم یاد بگیرند نوکری هستند که باید عذرخواهی را بیش از همه عادات دیگر بلد باشد. ➕سوال مهم اینکه اگر ما خطا یا کوتاهی در جایگاه شهروندی جامعه انجام دهیم، به عذرخواهی رضایت داده می‌شود یا با انواع و اقسام جریمه ها و محدودیت ها مواجه می‌شویم ؟ ➕عذرخواهی قدم اول نوکری است در قبال قصورات. در مورد گامهای بعدی هم خواهیم نوشت. 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز نوشته‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

حل مسائل اجتماعی بدون تاسیس یک نهاد متولی واحد ممکن نیست ➕ عدم وجود یک‌نهاد متولی مقابله با آسیب‌های اجتماعی موجب پراکندگی مسئولیت در این حوزه شده و در نهایت هیچ‌کسی نمی‌داند درصورتی‌که آسیب‌های اجتماعی کنترل نشود و با آن مقابله مناسب صورت نگیرد چه کسی باید پاسخگوی جامعه و قانون باشد! ➕نبود یک متولی مشخص برای مسائل و مشکلات اجتماعی عملاً شرایط را به سمتی برده است که هر فرد یا گروه و یا جریانی نسخه موردنظر خود را برای رفع مسئله ارائه دهد و در نهایت با پدیده توزیع مسئولیت هم روبه‌رو شویم به آن معنا که هیچ‌کس کاری که باید در برابر اشاعه و گسترش این مسائل باید انجام دهد را به‌درستی به انجام نرساند. ➕نتیجه آن می‌شود که در تحلیل پدیده‌ای مثل خیابان‌گردی کودکان با چندین و چند تعریف و حتی چندین راه‌حل متضاد روبرو شویم که در آن برخی کودک خیابان‌گرد و یا خیابان خواب را بزهکار می‌شناسند، برخی وجود او را مانع تحقق شهر خوب می‌دانند عده‌ای در مقابل به سامان دادن حضور او در جامعه می‌اندیشند و در نهایت این کودکان خیابان‌گرد هستند که به هیچ‌کدام از حقوق خود به‌عنوان شهروند در جامعه دست پیدا نکرده‌اند و روزبه‌روز بر تعداد آن‌ها افزوده می‌شود. ➕پدیده‌های دیگر در حوزه آسیب‌های اجتماعی هم دست‌کمی از این مورد ندارند. عدم وجود یک‌نهاد متولی رفع مسائل اجتماعی در روند قانون‌گذاری و امور تقنینی هم اثر می‌گذارد و هیچ تمرکز جدی بر این مسئله وجود ندارد به‌نحوی‌که ما اساساً نمی‌دانیم آن نهاد جهت دهنده به اجرای قانون مقابله با آسیب‌های اجتماعی که باید سیاست‌گذاری، کنترل و هدایت اجرای سیاست‌ها را بر عهده بگیرد دقیقاً کیست و چطور باید این کار را انجام بدهد؟ ➕عدم وجود یک‌نهاد متولی مقابله با آسیب‌های اجتماعی موجب پراکندگی مسئولیت در این حوزه شده و در نهایت هیچ‌کسی نمی‌داند درصورتی‌که آسیب‌های اجتماعی کنترل تشود و با آن مقابله مناسب صورت نگیرد چه کسی باید پاسخگوی جامعه و قانون باشد! ➕در این بین مردم نیز به رفتارهای نامتمرکز، پراکنده و کم اثر در حوزه مشارکت‌های اجتماعی روی می‌آورند. یعنی وقتی یک سازمان مردم‌نهاد با چندین رویکرد متفاوت و از چندین و چند نهاد متنافر امکان دریافت مجوز فعالیت در حوزه آسیب‌های اجتماعی را دارد باید منتظر این امر بود که بر اساس سیاست‌های متفاوت سازمانی نهاد ارائه‌دهنده مجوز تصمیم‌گیری و اقدام نماید و همین امر گاهی حتی به تضاد و تقابل سازمان‌ها و نهادها در راستای حفظ منافع رسیده و مردم و نهاد مردم‌نهاد کارکرد خود را به‌مثابه یک بخش از ارگانیسم اجتماعی از دست بدهد و به بخشی از بازی جنگ قدرت نهادهای قانونی تبدیل شود. ➕در نتیجه تا وقتی یک‌نهاد، سازمان یا حتی وزارتخانه رسمی و قانونی متولی مقابله با آسیب‌ها و حل مسائل اجتماعی در کشور شکل نگیرد ما به‌صورت روزافزون با این مشکلات دست‌وپنجه نرم کرده و باید آماده روزهای سخت‌تر و پیچیده‌تری در حوزه مسائل اجتماعی باشیم و شاید تنها راه باقی‌مانده که هنوز آزموده نشده و باید قبل از این‌ها به اجرا درمی‌آمد ایجاد مجموعه‌ای بود که بتواند امکانات، فرصت‌ها و اختیارات سازمان‌ها اجتماعی و نهادهای حمایتی را گرد هم بیاورد و برای رفع مسائل اجتماعی برنامه‌ریزی کرده و در پایان پاسخگوی عملکرد خود باشد. در حوزه محلی در شهرستان اسلامشهر، هم افزایی دستگاههای مسئول را با رویکرد حل مسئله را باید شاهد باشیم تا هر چه سریع تر برای مسایل فزاینده اجتماعی این شهرستان فکری اساسی شده و راهکار بلند مدت پیش بینی شود. 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

🔹عذرخواهی که در کار نبود لااقل جواب منطقی به مردم بدهید 🖊یادداشت همکار 🔸خسرو مهدوی/ روزنامه نگار - در مطلب پیشین به قلم یکی از همکارانم اشاره جدی شده بود به اینکه مسئولان باید به عنوان نوکر مردم در وحله اول عذرخواهی بلد باشند تا در مواقع کم کاری و یا بروز مشکلات در حیطه کاریشان، بتوانند به صراحت از مردم عذر خواهی کنند. خلاصه کلام این بود که نوکری که عذرخواهی بلد نیست، نوکر نیست! 🔸اما در کم کاری، کوتاهی و یا هر اسم دیگری که بر آن می گذارید، در خصوص اتمام طرح اگو (هدایت فاضلابهای خانگی) توسط اداره آبفای جنوبغرب استان تهران، باید عرض کنم که نه تنها عذرخواهی و یا جوابیه منطقی که عوامفریبی در آن نباشد، در کار نبود، بلکه همچنان مصر هستند که رفع آبگرفتگی‌ها مربوط به وظایف شهرداری در خصوص هدایت آبهای سطحی است. 🔸اما بنده و دیگر همکارانم در حوزه رسانه و اطلاع رسانی، آمادگی کامل داریم تا از مردم شریف شهرستان اسلامشهر، به خصوص آنهایی که بر اثر بارش باران دچار خسارت شدند عذرخواهی کنیم و امیدواریم ابراز همدردی ما را پذیرا باشند. 🔸 و از تمامی کسانی که دلسوزانه و با هدف تامین رفاه و آسایش شهروندان در اوقات بارانی برای رفع مشکلات، آبگرفتگی معابر، لایروبی کانالها و مسیرها، متحمل زحمت فراتر از وظیفه ذاتی خود شده‌اند، تقدیر و تشکر کنیم. 🔸 از شهردار اسلامشهر که بعضا به درست و یا غلط وظایف دیگر ادارات خدمات رسان را بر عهده می‌گیرد، رییس کمیسیون خدمات شهری شورای شهر، معاون، مدیر و نیروهای خدمات شهری، رییس و نیروهای سازمان آتش نشانی، رییس و نیروهای سازمان مدیریت پسماند، مدیر و نیروهای منطقه دو و منطقه شش شهرداری اسلامشهرو همه کسانی که بودند و دیده نشدند. پ.ن.پ: واقعیت را بپذیریم؛ نهرها و جدولکشی های سطح شهر که با هدف هدایت آبهای سطحی و بارانی توسط شهرداری اسلامشهر ایجاد شده، قطعا جوابگوی بارانهای شدیدتر هم است، اما جوابگوی فاضلاب خانگی که باید در سیستم اگوی شهری جاری باشد، نیست. 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 پی نوشت: از اینکه گفتمان نوکری مسئولان رواج یابد باید استقبال کرد. راه نجات همه اعم از مسئولان و مردم از وضعیت ناصحیح ارباب و رعیتی که در برخی جاها به آن دچار شده‌اند همین است. از همه بابت انتشار مطالب کانال خبرنگار بدون مرز ممنونم کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز آثار رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

آقای مسئول؛ نوکری مطلوب جامعه تمدن‌ساز مثل کار این پلیس است ➕تفاوت ساختاری که در آن کار برای دریافت پول است و ساختاری که در آن خدمت مسلمان به مردم مومن صاحب ارزش است مثل این خبر می‌ماند که فیلمش منتشر شده است. «پلیس راهور برای باز کردن راه دست به بیل شد اقدام مامور پلیس راه برازجان _ کازرون در پاک سازی ریزش کوه در محور دالکی به شیراز» ➕یعنی آن مامور پلیس، وظیفه خود را نه تنها در چهارچوب کاری که در جامعه به او سپرده شده انجام میدهد بلکه فراتر از آن و بیش از آنچه وظیفه دارد، خدمت می‌کند. ➕این‌چنین خدمت کردن، همان نوکری‌ای است که جامعه تمدن ساز باید ایثارگرانه در تمام افراد خود نهادینه سازد. ➕هرچند باصطلاح تمدن غربی به دنبال اصالت سود بوده و فایده گراست و به خیال خود توانسته در این مسیر با چپاول ثروت های فرهنگی، انسانی و اجتماعی ملل دیگر خود را برتر «نشان» دهد اما بالاخره زمانی خواهد رسید که تاوان این خطای بزرگ پرداخته شود. ➕نمونه اخیر این بیداری و بازگشت را در مقاومت دانشجویان کشورهای مختلف در مسئله غزه، همین روزها به وضوح می‌توانید ببینید. ➕دانشجوی جوان غربی که با حصارهایی مرتفع و آهنین از رسانه جریان غالب محاصره شده، درونِ خود را مدافع انسانیت می‌بیند و خود را مقابل ضربه‌های دستگاه سرکوب قرار میدهد اما از شنیدن صدای وجدان خود عقب نمی‌نشیند. 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7

بله با شما هستم ➕چند روزی است که در این کانال بیشتر در مورد #آداب_نوکری مسئولان می‌نویسم. عزیزانی هم لطف دارند و این مطالب را در کانالشان منتشر می‌کنند که از آنها هم سپاسگزارم. ➕در کنار اینها پیامها و تماس‌هایی هم از مخاطبان و برخی دیگر داشته‌ام که انشاءالله از باب دلسوزی و نصیحت، گلایه می‌کردند که «حالا اینقدر هم تند و صریح مسئولان و کارکنان را نمی‌شود نوکر خطاب کرد» و از این حرفها. یا عده‌ای دیگر میگفتند فلان مسئول گلایه دارد که نسبت کت و شلوار گران قیمت که در چند مطلب قبل گفتیم لباس نوکری نیست، به ایشان گران آمده. ➕باید عرض کنم من هم یکی از همین مردمم. مسئول بودم. کارگرزاده هستم و کارگر بودم. دانشگاهی بودم و هستم. معلم بودم. مدیر بودم. داخل دولت و بیرون از دولت و بخش خصوصی هم خدمت کردم. من میفهمم در ابتدای کار بنظر این عبارت نوکر ممکن است توهین آمیز به نظر برسد. یا تصریح من به لباس نوکری ممکن است آزاردهنده به نظر بیاید؛ اما این واقعیت محض است. نمی‌توان واقعیت را با رنگ و لعاب واژه ها تغییر داد. ➕اتفاقا عرض من این است که اگر کارمندی خودش را در ظرفیت و ابعاد نوکری نمی‌بیند هرچه زودتر باید از این موضع سنگین مسئولیت خارج کند. ماندن در عنوان مسئولیت مردم در جامعه تمدن ساز، شوخی بردار نیست. ➕مردم هم باید با تغییر نگاهشان و تنظیم آن بر شیوه جدید اربابیِ مردم و نوکریِ مسئول، به تصفیه دستگاههای حاکمیتی جامعه اسلامی از عناصر ناسازگار با این فرهنگ کمک کنند. ➕ما نخواهیم توانست با شیوه و مدل‌های دیگر برای فرهنگمان ایجاد ساختار موفق کنیم. دولت اسلامی که پیش از مرحله تمدن سازی لازم است به آن دست پیدا کنیم، لازمه‌اش پذیرش حقیقت ِ نوکری کارکنان و اربابیِ مردم است. ➕به نظر من کسانی که امروز بدون پذیرش این رابطه نوکری و اربابی در دستگاههای دولت اسلامی مشغول کارند، اگر از این ساختار خارج شده و فضا را برای خادمان واقعی و نوکران حقیقی باز کنند اول به خودشان لطف کرده اند که از این موضع سخت خارج شده اند و چه بسا در جایی دیگر بتوانند موفق تر شوند. ➕مسئله خدای نکرده خوار کردن کارکنان دولت نیست. ما در جامعه اسلامی بین مردم برتری نداریم. برتر آن کسی است که با تقوا تر است و کسی با تقوا تر است که قاعده خدمت به مومنین و نوکری مردم مسلمان را با چشم باز پذیرفته و در این راه مجاهدت کند. ➕این مسئله آرمانی هم نیست. این پایه ابتدایی ایجاد ارتباطات انسانی سالم و بر اساس اصالت حقوق انسانی است. یعنی تازه اگر روزی این قاعده نوکری مسئول و اربابی مراجعه کننده به او جاری شود، می‌شود دیگر ساختارها را بر اساس آن چید و رقم زد. ➕به این ترتیب باید خلاصه کنم روی صحبتم در این نوشتارها حتما همه کسانی هستند که برایشان مهم است کشور جایی بهتر شود. کسانی که خودشان را مصداق این آسیب ها می‌بینند که در اولویت بالاتری به عنوان مخاطب قرار دارند. باشد که رستگار شویم. 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1497236199C12b3d76fe7