📚در کتاب « در سایه اکثریت خاموش» می‌خوانیم: 📚جامعه مدرن، جامعه #اكثریت_خاموش است و در آن هرگونه گفت وگو و كنش ارتباطی به وسیله شكل گیری توده (mass) با شكست روبه رو می شود كه محصول نهایی چنین جامعه ای توده های بی شكلی است كه در مكان های ساكت، دور از هم، ناپایدار و متمایز، به حركت های كاتوره ای خود می پردازند و در نتیجه برخوردهای اتفاقی به یكدیگر در مسیری دیگر حركت می كنند، بی آن كه از مقصد خود اطلاعی داشته باشند یا در انتخاب نوع مسیر دخالتی داشته باشند. 📚دنیای مدرن با رشد روزافزون وسایل ارتباطی الكترونیك شتاب بالایی در مسیر آشفتگی و تكثر بیشتر معنایی به خود گرفت و محتوای ارتباطی را در حد بالایی تغییر داد. مفهوم فضای سایبر كه توسط نوربرت وینر (Norbert Wiener) بنیان نهاده شد امروزه با تمام آنچه از ارتباطات در دنیای مدرن و هویت تكه تكه سوژه مدرن ارائه می شود، انطباق كامل دارد. #فضای_سایبر را شاید به جرأت بتوان #ازهم_گسیخته‌ترین و #متكثرترین فضای ممكن نامید. این فضا، كاملاً مركز گریز، بدون مرز و فاقد نقطه ثقل و اتكاست. 📚حركت از یك پنجره به پنجره دیگر در فضای اینترنت، یادآور لغزش های مكرر و بی انتهای دریدایی از دالی به دالی دیگر است. در عین حال نشانه هایی مانند، گفت وگوی اینترنتی(chat) یك شخص با چند كلمه شناسایی(ID) مختلف در فضاهای بسته و در مقابل صفحه نورانی مونیتور از شكل گیری آئین ها ( rituals) و شكل های مختلف زندگی در بافت های جدیدی حكایت می كند كه در آن تكثر در اشكال مختلف، امكان ایجاد هر گونه معنای كامل و متصلب را غیرممكن می كند. در این فضا امكان تعریف مفاهیم به شكل مقطوع و مشخص از بین می رود؛ مفهوم #هویت نیز از این قاعده مستثنی نیست. 📚زمانی ژاك دریدا در مقابل سرگردانی مطلق و بی معنایی دنیای مدرن، راه حل نهایی را یكسانی گفتمانی می دانست. حال سؤالی كه پیش می آید این است كه؛ آیا می توان چنین راه حلی برای سایبر متصور شد؟