فیلم #قسم فیلمی خوش ساخت و پرنکته و البته جنجالی است. قسم نمادی از احساس قطعیت و‌ یقین است. انسانهایی که زیاد قسم می خورند یا زود به‌ قطعیت می رسند یا نوعی حالت نفاق در آنها وجود دارد. در این اثر، ایده مرکزی فیلم بی شباهت به فیلم ‌مهم #سیدنی_لومت یعنی #دوازده_مرد_خشمگین  نیست که آن فیلم هم در مورد یقین‌ منطقی است. یعنی در ابتدا همه بر گناهکار بودن یک فرد اتفاق دارند ولی به تدریج مدام اخبار غافلگیرکننده ای می رسد. علاوه بر این یکبار دیگر یک قصه خوب از عبرت گناهکاران در دنیا را می بینیم که با قدرت و جذابیت روایت شده است. پس فیلم #محسن_تنابنده فقط درباره قانون #قسامه نیست. قسامه در شرایطی اجرا می‌شود که «لوث» (اوضاع و احوال‌منجربه عدم قطعیت قاضی) وجود داشته باشد که سبب ظن قاضی (ظن در مقابل علم قطعی) شود. در این فیلم‌ تعداد قسم خورندگان خانواده مقتول کمتر از ۵۰ نفر است. پس می شنویم که برخی قرار است تکرار کنند تا به قسم حدنصاب برسد. در حالی که طبق قانون هنگام اجرای این شیوه سوگند درمورد قتل، باید پنجاه شخص مختلف جهت اقامه‌ی قسامه حضور پیدا کنند. ماده ۳۳۶ گفته با تکرار سوگند از سوی شاکی یا خویشاوندان وی، قتل ثابت نمی‌شود. هرچند متهم می‌تواند برای تبرئه خود از قتل سوگند را تکرار کند. بر این اساس برخی حقوقدانان و‌مقامات قضایی گفته اند فیلم‌تنابنده اشکالی ندارد و تنابنده هم به خبرنگار منتقدش پاسخ تندی داد. فراتر از این اختلاف به نظرم اصل فیلم وسیع تر از موضوع قسامه است. @rezakarimi