برایش #اهمیت نداشت که چقدر او را تحویل می گیرند و چقدر برایش عظمت قائلند...ولی برایش مهم بود که خطاهایش را در #ارتباط با دیگران پیدا و #اصلاح کند، و تجربه هایش انقدر بود که حدیث شریف را تا حدی درک کند، آنجا که علی علیه السلام فرمود: وَ قَالَ (علیه السلام) إِذَا أَقْبَلَتِ الدُّنْيَا عَلَى [قَوْمٍ أَعَارَتْهُمْ مَحَاسِنَ غَيْرِهِمْ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُمْ سَلَبَتْهُمْ مَحَاسِنَ أَنْفُسِهِمْ] أَحَدٍ، أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَيْرِهِ، وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ، سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِه. ترجمه: و فرمود (ع): وقتى كه #دنيا به قومى روى آورد، خوبيهاى ديگران را به آنها عاريت دهد و چون پشت كند، خوبيهايشان را از ايشان بستاند. نهج البلاغه ح ۹. پس روی آوردن مردم به او یا پشت کردنشان دیگر اعتباری برایش نداشت... @rezayatazendegi @okhovvat