🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭317‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی از حرف و رفتار محمد علی دلشوره و نگرانی ام بیشتر شد. احمد با نگرانی پرسید: چی شده محمد علی؟ محمد علی دور مچ احمد چنگ انداخت و گفت: داداش بیا برات میگم احمد دستش را از دست محمد علی بیرون کشید و گفت: همین جا بگو محمد علی سر به زیر انداخت و با من و من گفت: داداش .... چه جوری بگم .... شرمنده ام ولی .... دیر رسیدی .... انگار برای ثانیه ای قلبم و زمین و زمان از کار ایستاد. احمد با هر دو دست روی سرش زد و روی زمین نشست. صدای گریه مردانه اش قلبم را به لرزه انداخت و اشک هایم بی امان می ریخت. محمد علی تلاش کرد احمد را از روی زمین بلند کند و مدام می گفت: داداش تو رو خدا آروم باش ... پاشو بریم از این جا دیگر انگار توان ایستادن نداشتم. به دیوار پشت سرم تکیه دادم و از پشت پرده اشک هایم نگاه به احمد دوختم. حسرت دیدار دوباره مادرش برای همیشه به دلش ماند. در آن لحظه با خودم می گفتم خدایا چه می شد حداقل کمی دیرتر اجلش سر می رسید و احمد و مادرش هم را می دیدند. گریه مردانه احمد انگار آرام شدنی نبود. از عمق وجود اشک می ریخت و شانه های مردانه اش می لرزید. محمد علی جلوی او روی زمین زانو زده بود و التماسش می کرد از جا برخیزد. چند دقیقه ای احمد فقط گریه کرد و بعد با بغض مردانه ای پرسید: کِی .... نتوانست جمله اش را کامل کند و دوباره هق هق مردانه اش بلند شد. محمد علی در حالی که پشت احمد را و شانه اش را می مالید(ماساژ) گفت: دیشب آخر شب انگار از دنیا رفتن احمد پرسید: دفنش کردن؟ محمد علی سر بالا انداخت و گفت: نه هنوز .... منتظرن مردم جمع شن بعد تشییع جنازه .... احمد از جا برخاست و صورتش را پاک کرد و پرسید: چرا صبح تشییع نکردن؟ محمد علی سر به زیر گفت: حاج علی منتظر بود برسی 🇮🇷هدیه به روح مطهر شهید عبد الحمید سالاری صلوات🇮🇷 ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭318‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی احمد قدمی جلو رفت و گفت: پس زودتر باید برم .... آقام منتظرمه محمد علی دست روی شانه احمد گذاشت و گفت: نه داداش ... شرمنده ... دیگه نمیشه بری ... احمد به طرف محمد علی چرخید و با تعجب پرسید: چرا نمیشه؟ محمد علی سر به زیر گفت: حاج علی تا ظهر منتظر بودن برسی وقتی دیدن نیومدی خبر فوت حاج خانم رو اعلام کردن از همون موقع دور خونه تون شلوغ شده و کلی آدم جمع شدن منتظرن برسی بگیرنت احمد با بغض مردانه اش گفت: محمد علی به نیگا به ریخت من بنداز ... با این لباسا با این صورت آفتاب سوخته من شبیه کولی هام کی می فهمه من احمدم؟ محمد علی با شرمندگی گفت: داداش شرمنده نمیشه بری صدای لا اله الا الله جمعیت به گوش رسید و این یعنی در حال تشییع جنازه بودند. با هر لا اله الا اللهی که می،شنیدم قلبم می خواست از جا کنده شود. احمد به سمت سر کوچه رفت و گفت: هر چی میخواد بشه من باید تو مراسم مادرم باشم محمد علی به لباس احمد چنگ انداخت و او را به عقب کشید و گفت: داداش تو رو ارواح همون مادرت قسم نرو ... احمد سر جایش ایستاد که محمد علی گفت: داداش باور کن حالت رو می فهمم ولی همون طور که من شناختمت اونا هم می،شناسنت به فکر خودت و بلایی که سرت میارن نیستی حداقل یکم به فکر زن و بچه ات باش.... صدای لا اله الا الله تشییع کنندگان دور و دور تر می شد که محمد علی گفت: اصلا قبول به قول خودت ریخت و قیافه ات عین کولی ها ولی کدوم کولی تو تشییع جنازه کسی که هیچ نسبتی باهاش نداره این حالو داره احمد را بغل گرفت و گفت: تا همین جا هم که اومدی خدا رحم کرده کسی ندیدت 🇮🇷هدیه به روح مطهر شهید علی سالاری صلوات🇮🇷 ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛ 🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭319‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی احمد سر به شانه محمد علی گذاشت و با تمام وجود گریه کرد. شانه های مردانه اش به شدت می لرزید و سعی می کرد صدایش بلند نشود. از دیدن او با این حال بدش، از این که نتوانست مادرش را ببیند و یا حداقل با جنازه او وداع کند، از مرگ مادرش، از همه اتفاقاتی که افتاده بود قلبم در حال فشرده شدن بود. در چند قدمی خانه پدری احمد بودیم ولی به شدت احساس غربت و بی کسی می کردم تمام حواس محمد علی هم به احمد بود و من هیچ کس را نداشتم که سر بر شانه اش بگذارم و کمی دلم را سبک کنم. کنار دیوار روی زمین نشستم و به برادرم و احمد چشم دوختم. احمد که آرام گرفت محمد علی پرسید: جایی رو دارین برین اونجا؟ احمد بی توجه به سوال او گفت: باید آقام و زینب رو ببینم محمد علی گفت: می بینی داداش بذار دو سه روز بگذره بعد ... جایی رو دارین برین بمونین؟ احمد آه کشید و بعد گفت: یه اتاق نزدیک حرم کرایه کردم _کجا میشه؟ احمد به دیوار تکیه داد و گفت: سمت دروازه قوچان .... محمد علی سر تکان داد و گفت: خوبه ... داداش من میرم موتورم رو بیارم شما همین کوچه رو بگیر از پس کوچه ها بیا سمت مسجد من اونجا منتظرتونم ببرم تون ... زود بیایین محمد علی با سرعت از کوچه رفت. احمد چند بار چشم هایش را فشرد و میان موهایش دست کشید. چند بار نفس عمیق کشید و بعد وسایل را برداشت و به سمت من آمد و گفت: پاشو بریم بی حرف پشت سر او راه افتادم و از کوچه ها گذشتیم تا به مسجد رسیدیم. محله خلوت تر از همیشه بود و همه انگار برای تشییع جنازه رفته بودند. به سمت محمد علی که روی موتورش منتظرمان بود رفتیم. احمد دست پشت کمرم گذاشت و مرا به جلو هدایت کرد و گفت: تو وسط بشین پشت سر محمد علی نشستم و احمد بعد از گذاشتن وسایل در خورجین موتور چادرم را برایم مرتب کرد و خودش پشت سرم نشست و محمد علی به راه افتاد. با راهنمایی احمد محمد علی در خیابان و کوچه ها می راند تا به خانه ای قدیمی رسیدیم 🇮🇷هدیه به روح مطهر شهید رضا رایکا صلوات🇮🇷 ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بسم الله الرحمن الرحیم یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو پارت‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭‭320‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ز_سعدی در چوبی قدیمی و کوچک خانه باز بود. احمد با کلون چند ضربه زد و بعد یا الله گویان پا به داخل خانه گذاشت و من و مجمد علی هم پشت سر او وارد شدیم. دالان بزرگ و تاریکی را پشت سر گذاشتیم تا به یک حیاط بزرگ رسیدیم. دورتا دور حیاط اتاق هایی با پنجره های هشتی داشت و وسط حیاط یک حوض بزرگ و کم عمق قرار داشت. خانم هایی با چادر های رنگی به کمر بسته شده در حیاط بودند و به ما نگاه می کردند. پشت سر احمد به سمت اتاقی رفتیم و با خانم ها سلام و احوالپرسی کردیم. احمد در حالی که از پله های باریک جلوی ایوان بالا می رفت گفت: شما همین جا وایستید چند قدمی رفت و بعد جلوی در اتاقی ایستاد و در زد. خانمی مسن از اتاق بیرون آمد و با احمد گرم احوالپرسی شد. صاحبخانه بود. محمد علی به سمت من چرخید و آهسته پرسید: تو خوبی؟ .... به رویم لبخند زد و گفت: چه قدر عوض شدی به رویش لبخند زدم که گفت: روزی نبود به یادت نباشم چادرم را از روی علیرضا کنار زد و آهسته گفت: کو ببینم این جوجه رو علیرضا را از بغلم گرفت و صورتش را بوسید. علیرضا را در بغل او درست کردم و به احمد که با آن همه غم و ناراحتی و حال بدش سر به زیر ایستاده بود و به صحبت های صاحبخانه گوش می داد نگاه دوختم. محمد علی بعد از آن که کلی قربان صدقه علیرضا رفت و او را بوسید، او را به بغلم داد و پرسید: این چند وقته چه کار می کردی؟ سختت نبود؟ نگاه به احمد دوختم و گفتم: پیش مردمای خوبی بودم هر چند هیچ کس خانواده خود آدم نمیشن نگاه به محمد علی دوختم و پرسیدم: حالا تو بگوچه خبر؟ خودت، آقاجان، مادر جان، خانباجی بقیه خوبن؟ محمد علی لب پله نشست و گفت: اگه دلتنگی و بی قراری مادرجان برای تو رو ندید بگیرم همه خوبن آقاجان یه بار می گفت تو حرم از دور دیدت طفلک مادر یه چند وقت هر روز از صبح زود تا شب می رفت حرم صحن به صحن می گشت بلکه اونم بتونه ببینتت من هی بهش می گفتم مادر من، حتما آقاجان خیال کرده رقیه الان ناکجا آباده تو حرم نیومده به خرجش نمی رفت که نمی رفت. دو سه هفته ای این کارش بود تا بی خیال شد از حرف محمد علی اشک در چشمم حلقه زد. محمد علی در حالی که پاچه شلوارش را می تکاند گفت: اگه بفهمه اومدین مشهد حتما از خوشحالی بال در میاره احمد به سر پله ها آمد و گفت: رقیه جان یه لحظه بیا حاج خانم کارت دارن از پله ها بالا رفتم و روبروی اتاق صاحبخانه ایستادم 🇮🇷هدیه به روح مطهر سردار جاویدالاثر حسن پیشدار صلوات🇮🇷 ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و یکم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» مردی که روبروی من ایستاده بود به اون یکی گفت:« آمپول رو از دستش بگیر! یالا! » برای اینکه دستش به دستم نخوره در همون حالتی که نشسته بودم آمپول رو به طرف نامعلومی پرتاب کردم! دستانم رو دور سَرم حلقه کردم و از ترس گوشه‌ای جمع شدم! صدای فریاد دکتر ملکی من رو به خودم آورد، ضربان قلبم بالا رفت انگار با فریاد دکتر ملکی تازه یادم افتاد که پرستار این بیمارستان هستم! + خانم تابش اینجا چه خبره‌! با صدای فریادش بند دلم پاره شد‌! نگاهم اطراف اتاق رو وارسی کرد تقریبا اکثر پرسنل با صدای جیغم به اتاق هجوم آورده بودند! قلبم ریخت و نمیدونم توی نگاهم چی دید که با لحن پرسشی و عصبانی غرید. + باز چه دسته گلی به آب دادید؟! حس میکردم ضربان قلبم کند شده و هوای اتاق گرم، فقط سر تکون دادم به نشونه اینکه اطلاعی ندارم چه اتفاقی افتاده. همون مَرد آمپول رو از روی زمین برداشت و در دست دکتر ملکی گذاشت. دکتر ملکی نگاهی به بیمار و سپس به آمپولی که در دست داشت انداخت، ابروهاش هشتی شد و بالا پرید! ‌بدون هیچ ملاحظه‌ای فریاد کشید! + خانم تابش! این چیه؟! انگار یکی خط خطی میکرد قلبم رو و گلوم رو می فشرد! برای بار دوم در برابر دکتر ملکی کارم رو اشتباه انجام دادم‌! از بس حواسم به ابر و خاطرات کودکی بود که فراموش کرده بودم، این بیمار نیاز به همچین آمپولی نداره! توی دلم بد و بیراه میگفتم به خودم که اینبار اون آقا سکوت رو شکست و لب زد. × ایشون از پرسنل همین بیمارستان هستند دیگه؟ بنده خودم پرستار هستم! اگر متوجه نشده بودم خدا میدونست چه اتفاقی برای رفیقم می افتاد! از در اتاق که وارد شدند متوجه شدم ناخوش احوال هستند به همین خاطر میخواستند به همچین بیماری آمپول تزریق کنند! بی هوا قطره اشکی از چشمم افتاد بر روی کفش یکی از مَردایی که کنارم ایستاده بود. کفش مشکی رنگش خاکی بود، با افتادن قطره اشکم مسیر اشک کمی خاک های کفشش رو کنار زد! خجالت زده سرم رو پایین انداختم و به طرف در اتاق رفتم، چند نفری راه رو باز کردند تا خارج بشم. ملکی زودتر از من از اتاق خارج شد و گفت برم دنبالش، بدون هیچ صحبت اضافه ای همراهش به راه افتادم. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و دوم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» ملکی روبروی پذیرش متوقف شد و خودکارش رو بر روی برگه گذاشت. + خانم تابش ... اجازه ندادم صحبت کنه، قیافه درهمم رو کمی جمع و جور کردم. - آقای دکتر‌ من عذر خواهی میکنم! واقعا شرمنده، ببخشید! قدم های کوتاهی برداشت و بعد انگشت اشاره‌اش رو در برابر صورتم گرفت. + از من عذر خواهی می کنید؟! از اون بیمار باید عذر خواهی کنید! مگه بیمارها جونشون رو از سر راه آوردن که با تزریقات اشتباه دو دستی به آغوش مرگ بفرستیمشون! اعتمادی که در این مدت نسبت به شما پیدا کرده بودم با این کارتون کاملا از بین رفت! اون روز که با بیمار فشاری اونجوری رفتار کردید زدم به حساب مشغله های فراوانی که دارید و درگیری های ذهنی اما اینبار دیگه ... ادامه حرفش رو خورد و دستی به کله کچلش کشید. تمام ذهنم پر از پوزخند هایی شد که به من دهن کجی میکردند اینبار دیگه دسته گل بزرگی به آب داده بودم! + خانم تابش حواستون رو خیلی جمع کنید! خیلی! تا اومدم دهن باز کنم با قدم های بلندی ازم دور شد! اگر فریاد می‌کشید خیلی بهتر بود. با اینجوری صحبت کردنش حالم از خودم و کارهایی که انجام میدادم بهم میخورد! ملکی فرد خوش اخلاقی بود خیلی کم دیده بودم جوش بیاره به همین خاطر دیگه ادامه نداد و سعی کرد از کوره خارج نشه چون ممکن بود دلخوری پیش بیاد. نفس عمیقی کشیدم و بوی تینر و مواد ضدعفونی کننده رو مهمان ریه هام کردم، ماه ها بود که به این وضعیت عادت کرده بودم! ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و سوم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» به قصد رفتن به بخش به عقب برگشتم که با آقای امیرخانی روبرو شدم! با دیدن من کیف قهوه‌ای رنگش رو در دستش جا به جا کرد، چندین پرونده رو بر روی میز پذیرش قرار داد در همین حین شروع کرد به صحبت کردن. + سلام خانم تابش! حال شما؟! در حضور خانم عباس پور سعی کردم خودم رو کنترل کنم، به اجبار لبخند محوی زدم. ‌- سلام آقای امیرخانی! ممنونم من خوبم. شما خوب هستید، خانواده خوب هستند؟! از لحن صحبت کردنم خنده‌اش گرفت. + خانواده هم خوبن! ‌ماهور با همسرم راجب کارهای طلاق صحبت کردم. با شنیدن اسم کوچیکم از زبان امیرخانی مو به بدنم سیخ شد! نگاهم چرخید روی صورت خانم عباس پور که حسابی از لحن امیرخانی جا خورده بود! حس کردم صدام میلرزه از این همه ناآرومی درونم‌! - متوجه نمیشم آقای امیرخانی! سر بلند نکردم همون طور خیره بودم به کیف قهوه‌ای رنگش. صدای تک خنده‌اش به گوشم خورد. + فکر کنم قبلا صحبت هامون رو کرده باشیم، مگه نه؟! بهش گفتم نمیتونم باهاش زندگی کنم و در کنارش آرامش ندارم! گفتم طلاق بگیریم گفت برای آینده بچه هامون نمیتونه طلاق بگیره! بچه ها بهونشه ... نمیدونم، نظر من همون نظر خودته عزیزم. اگر میگی طلاق بگیره که طلاقش میدم در غیر این صورت با وجود اون میتونی در کنارم زندگی کنی یا نه؟! بازم میگم من دیگه با اون زن کاری ندارم مدت هاست از دست کارهاش خسته شدم! باز هم نباختم! سعی کردم خودم رو بی خبر از همه جا نشون بدم. - آقای امیر خانی شما حالتون خوبه؟! اصلا متوجه صحبت هاتون نمیشم! شرمنده باید به چندتا بیمار برسم. موفق باشید یاعلی. نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم آروم باشم، دقایق آخری نباید اجازه میدادم عباس پور از چیزی بو ببره. چند قدمی از پذیرش دور شدم، صداش به اندازه ای بلند بود که لرزه انداخت به وجودم. + خیلی خوب متوجه میشی ماهورم! آخر هفته با مادرم برای خواستگاری خدمت میرسیم! دیگه مهلت ندادم بهش برای شنیدن حرفای مسخره‌اش که حسابی عصبانیم کرده بود! آبرو برام نذاشت‌، رسما داشت همه چیز رو اعلام میکرد‌! نمی دونم با چه سرعتی از بیمارستان خارج شدم و به حیاط پناه آوردم. نفس عمیقی کشیدم، یک بار ... دو بار ... سه بار ... هوای زمستونی خاموش میکرد آتیشی که از حرص و عصبانیت توی وجودم جوشیده بود! ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و چهارم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» چند دقیقه‌ای رو در حیاط بیمارستان سپری کردم، از شدت سرما بدنم مثل بید شروع کرد به لرزیدن! نفسم رو با صدا بیرون دادم که بخار بزرگی جلوی دهنم شکل گرفت. موبایل رو از جیبم خارج کردم، با بوق دوم ندا جواب داد. + بله. - علیک سلام، چته تو! + من چمه‌! بگو چیم نیست! - چی شده؟! + ماهور خیلی عصبیم‌، عصابم خط خطیه‌! وام محسن جور نشده از صبح سگ دو زدیم برای ردیف کردن وام! ظهر خسته و کوفته رسیدیم خونه که مامان گفت صدرا گم و گور شده! دوباره برداشتیم اومدیم خونه آقاجون یعنی دیوونه شدم! از بعد از ظهر بشور و بساب داریم، دست برام نمونده‌. بی بی به محض اینکه من رو دید یه مشت ظرف آورد که بشورم! ‌‌فکر کنم از یه هفته پیش این ظرفا رو نشسته بوده‌! واسه شامم عمو اینا اومدن، شامم خودم پختم. عین پیرزن های هفتاد ساله شدم به مولا! بلند خندیدم از لحن جدی و غر غر کردنش. - جدیدا بی ادب شدیا‌! وظیفته! میخوای چی کار کنی؟! کارت شده بخور و بخواب. حالا انگار اتم میشکافی دوتا ظرفه دیگه! صدای فریادش بلند شد. + تو دیگه کی هستی! ‌رو که نیست سنگ پا قزوینه! باشه اومدم مامان! میگم اومدم. ماهور مامان صدامه، واسه چی زنگ زدی؟! بگو که کار دارم! خندیدم. - ‌‌ده دقیقه جدی باش! خواستم بپرسم از پسر عمو خبری نشده؟! صدای خش خشی از پشت تلفن به گوشم خورد! همزمان صدای ندا هم اوج گرفت. + وای محسن! چرا همشو ریختی، گند زدی محسن! برو بیرون نمیخوام ببینمت! برو بیرون ... - اونجا چه خبره ندا! صدای من رو داری؟! و بوق ممتد! با خنده سرم رو به دوطرف تکون دادم. طفلکی آقا محسن چی میکشه از دست این دیوانه زنجیره ای! ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و پنجم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» کمی که حالم بهتر شد دوباره وارد بیمارستان شدم مدتی بود از دریا خبر نداشتم باید یه سر میرفتم دیدنش! دست هایی که بر اثر سرما مشت شده بودند رو در جیبم فرو کردم. هنوز چند دقیقه ای از وارد شدنم به بیمارستان نگذشته بود که برای بار دوم با امیرخانی روبرو شدم! پرونده هاش رو به صورت شلخته ای زیر بغل زده بود. با دیدن من لبخند چندش همیشگی رو مهمان صورتش کرد. + ماهور گوش کن ... انگشتم رو در برابر صورتش گرفتم! - نه آقای امیرخانی شما گوش کنید! دیگه خیلی از حد خودتون گذشتید، فکر نکنید اگر سایه پدر بالای سرم نیست میتونید هرکاری کنید! ‌ اگر ببینم دوباره سر راه من سبز میشید به ولای علی قسم به پلیس گزارش میدم که هر ثانیه برام مزاحمت ایجاد میکنید! خجالت بکشید! بسه دیگه هی من چیزی نمیگم هی روی شما بیشتر میشه! عابر بانکتون رو ازتون بگیرن تا سر کوچه هم نمی تونید برید! فقط تظاهرید! حالم از شما و امثال شما بهم میخوره! این هوسه! کی میخواید متوجه بشید که زندگیتون رو با این کثافت بازیا به گند کشیدید! با دیدن مردی که محاسن بلندی داشت حرف توی دهنم ماسید‌! همونی بود که توی اتاق گفت پرستاره. حرفم رو ادامه ندادم و عوضش پوف بلندی کشیدم. دونه های عرق سر میخوردن اطراف گردنم! اولین دفعه بود که این همه بی پروا صحبت میکردم! ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و ششم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» خودم رو جمع و جور کردم و پیشونی‌ام رو ماساژ دادم! باید کارهای انتقالیم رو ردیف میکردم دیگه تحمل سر و کله زدن با امیرخانی رو نداشتم! با اینکه از سرما بدنم یخ زده بود و لرزش خفیفی داشتم ولی نمیخواستم برای بار دوم به حیاط پناه ببرم. از کنار چشمان متعجب همون مرد گذشتم و راه کج کردم به طرف پذیرش. با دیدن خانم عباس پور که پشت به من ایستاده بود و با آب و تاب راجب من و آقای امیرخانی با خانم امیدی صحبت میکرد ابروهام بالا پرید و قیافه‌ام رنگ تعجب گرفت! تمام بدنم داغ شد و صورتم قرمز! آروم بر روی میز پذیرش ضربه‌ای زدم. - ببخشید! عباس پور به طرفم برگشت و شونه‌ای بالا انداخت. + بله؟ نگاه زیر چشمی به امیدی انداختم که با ناخن هاش ور میرفت. - شما دو تا راجب چی صحبت میکردید؟! عباس پور چشم غره‌ای به من رفت و پشت کامپیوتر نشست. + خودت که شنیدی، پس چرا میپرسی؟! نگاهم جدی شد. - راجب من و آقای امیرخانی صحبت میکردید، درسته؟ کشدار گفت. + بله! - ببین عباس پور باید بگم که هیچ چیزی بین من و آقای امیرخانی وجود نداره، پس لطفا شایعه پراکنی نکن! آقای امیرخانی کمی شوخ طبع هستند و صرفا جهت خنده اون حرف ها رو زدند، شاید همین هم دامن زده که شما پیش خودتون فکر های احمقانه‌ای بکنید! عباس پور تک خنده ای کرد. + با خودت چند چندی؟ خنده؟ کدوم خنده! میخوای ماسمالی کنی یه چیز بگو باور کنیم! فکر نکنم عاشقی گناه باشه ‌که داری زیرش شونه خالی میکنی!‌‌ البته تویی که بی اصل و نسب هستی باید هم به اون مرد زن و بچه دار بچسبی، بالاخره از یه جایی باید بتونی پول خرج و مخارجت رو تهیه کنی یا نه؟! آقای امیرخانی که ماشاءالله هزار ماشاءالله خیلی خر پوله، ولی میدونی من هنوز تو کف اینم که تو چطور با این همه آدم میپری بعد به هرکدومشون میگی که دوستشون داری! عذاب وجدان نمیگیری؟! اون از پسر عموت که از صبح تا شب کنار بیمارستان پلاسه این هم از امیرخانی! چه جوری این همه مخ میزنی، به ماهم یاد بده! نیشخندی زد. + دختره کثیف! با جمله آخرش دستم تا نزدیکی صورتش رفت اما مشت شد و نشست روی میز! - بس کن! داری چرت میگی! با حرص لب هام رو بر روی هم فشار دادم. پوزخند پردردی زدم و بدون توجه به اراجیفش با قدم های بلندی از پذیرش دور شدم. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛

🌸🌸🌸🌸🌸 💖قاتل قلب من💖 قسمت سی و هفتم «بہ‌قلم:آیناز‌غفارۍ‌نژاد» کفش هام رو در آوردم و کنار گلدون گذاشتم. وارد هال شدم، عمه و ندا بر روی سفره صبحانه نشسته بودند. بوی تخم مرغ توی خونه پیچیده بود و این نشون میداد باز عمه بدون روشن کردن هود آشپزی کرده! چادر رو آویزون کردم و به طرف سفره رفتم. خیلی آروم سلامی کردم که از جانب عمه پاسخی نشنیدم! گوشه‌ای نشستم، تکه‌ای نون برداشتم و دستم رو به طرف ظرف تخم مرغی دراز کردم. ندا با قاشق به پشت دستم زد. + انگار اینجوری زندگی کردن خیلی بهت مزه میده نه؟ همه چیز آماده فقط تو بیای بخوری! اینا مال منه پاشو واسه خودت درست کن دست هات رو هم بشور! با اینکه قصد رنجاندن من رو نداشت و این حرفا صرفا یک شوخی بود اما بدجور دلم شکست! نگاهی به عمه انداختم که بدون توجه به صحبت های ندا مشغول چایی خوردن بود. از روی سفره برخاستم، دکمه های مانتوم رو باز کردم و مقنعه‌ام رو از سرم کشیدم. وارد اتاق شدم و بدون مرتب کردن لباس ها توی کمد انداختمشون. بر روی تخت دراز کشیدم و ساعدم رو بر روی چشمام گذاشتم. پس از گذشت چند ثانیه صدای زنگ موبایلم بلند شد موبایل رو از روی میز برداشتم و با چشم های خواب آلودم به صفحه خیره شدم بار ششم بود که امیرخانی تماس میگرفت و پاسخی از جانب من دریافت نمی‌کرد! کلافه رد تماس دادم و موبایل رو خاموش کردم. تازه چشمام به تاریکی اتاق عادت کرده بود که عمه وارد اتاق شد و لامپ رو، روشن کرد. دستی به صورتم کشیدم، به بدنم تکونی دادم و به پشتی تخت تکیه دادم. ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━┓ @romankademazhabe ┗━━─━━━━⊰✾✿✾⊱━┛