🔹از آسیب های دین شناسی و دین پژوهی، باید به جزئی نگری در #دین اشاره کرد، «در عرصه دین شناسی، مقدس ترین مولفه، دین می باشد ولی نکته ی پر اهمیت این است که نحوه تفسیر و تبیین دین نیز اهمیت قابل ملاحظه ای دارد که در این بین، یکی از آسیب های جدی، جزئی نگری در دین می باشد؛ دین به عنوان یک مجموعه و کل، نازل شده است و در تفسیر آن، قید کلی بودن را باید لحاظ کرد؛ در تفسیر آیات و روایات نمی توان به یک آیه اکتفا کرد، بلکه باید آیات را در عرض و طول یکدیگر تفسیر نمود و در تفسیر روایات نیز همین رویکرد را اتخاذ کرد؛ به عنوان مثال، فقها در فرآیند اجتهاد و صدور فتوا، زمانی که در مورد روزه حکم می دهند و احکام آن را بررسی می کنند، بر این امر تلاش دارند که تمام روایات و آیات موجود را بررسی و مشاهده نمایند تا مبادا حکم و فتوای ایشان خلاف واقع نباشد؛ این مثال در باب فتوا و اجتهاد بود، در عرصه های دیگر دین شناسی و دین پژوهی، باید این رویکرد را مورد تاکید قرار داد و دین شناسی جزء نگرانه را به عنوان یک آسیب و چالش اساسی در این عرصه تلقی کرد.»(1) 🔻« هر چند دین به عنوان یکی از برترین ایدئولوژی ها شناخته می شود که از جانب خداوند متعال نازل شده است، و برای نیل به اهداف خود راهکارهایی را ارائه می کند، ولی بحث های روش شناختی این ایدئولوژی، تابع برخی رویکردها و الگوهایی می باشد که برآمده از اندیشه دینی و دیگر دانش ها می باشد که می توان این روش ها را در عرصه دین پژوهی و #دین_شناسی ارتقا داد و اصلاح کرد که با شناسایی این آسیب ها، باید درصدد مرتفع نمودن آسیب های مذکور بود.»(2) 📚1.‏عبدالحسین‌ خسروپناه‌، آسیب شناسی دین‌پژوهی معاصر: تحلیل دین‌شناسی شریعتی، بازرگان و سروش، سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی (تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، ۱۳۸۸)، ص7. 4. ‏عبدالله‌ نصری‌، ‏ انتظار بشر از دین‌ : بررسی‌ دیدگاه‌ها در دین‌شناسی‌ معاصر (‏ تهران‌: ‏ : موسسه فرهنگی دانش‌ و اندیشه‌ معاصر، ۱۳۷۸)،ص398. @Feraghvaadyan