♨️ بحران هویت دینی و اقبال به فرقه 🔹در شرایطی که شاخصه‌های مهم #هویت_دینی از طریق اندیشه‌های متعارض، مورد هجوم قرار گرفته، کارکرد‌های انسجام‌بخش آن، قدرت خود را از دست داده و ناهمگونی‌های هویتی، نظام‌واره هویت دینی را به بی‌هویتی دلالت می‌نماید. در این وضعیت، کالبد جامعه به ضعف ایمنی و عصبی مبتلا شده و مقاومت خود را در برابر ویروس‌های مهاجم، از دست می‌دهد. 🔻با پریشانی، آشفتگی و شک آلود شدن عناصر هویت‌دینی به خود، نتایج خودآگاهی فرد و جامعه، متزلزل و بحران‌زده می‌شود.تقریباً هر فردی در یک دوره آسیب‌پذیری از زندگی خود، وضعیتی پیدا می‌کند که ممکن است جذب #فرقه معینی شود. @feraghvaadyan

⭕️ گفتگوی ادیان و «دیگریِ دینی» در ادیان ✅ گفت‌وگوی #ادیان جلوه‌ای از پذیرش تکثّر دینی است و مهم‌ترین مؤلفه‌ی آن گفت و شنود حقیقی میان ادیان مختلف و هم سخنی میان سنت‌های دینی متفاوت است. گفت‌وگوی ادیان دست‌کم در سطح الهیاتی آن، همواره در بستر یکی از پارادایم‌های الهیاتی صورت می‌پذیرد. «آگوستین دی‏نویا»، در گونه‌شناسی مفیدی که از مواضع الهیاتی نسبت به «دیگریِ دینی» ارائه کرده است، سه رویکرد انحصارگرایی، شمول‌گرایی و کثرت‌گرایی را بر شمرده است. هر یک از این سه پارادایم که در الهیات ناظر به ادیان دسته‌بندی می‌شوند، تفسیر الهیاتی متفاوتی از «دیگریِ دینی» ارائه می‌دهد که زمینه‌ی متفاوتی برای گفت‌وگوی ادیان فراهم می‌آورد. ♦️با استفاده از گرامرهای هویّت/ غیریت و تطبیق آن‌ها بر الگوهای الهیات ناظر به ادیان چنین استفاده می‌شود که رابطه‌ای معنادار میان گفت‌وگوی ادیان و چگونگی تفسیر «دیگریِ دینی» برقرار است. به‌گونه‌ای که هر چه الهیات مسیحی به سوی گشودگی نسبت به «دیگریِ دینی» و به رسمیت شناختن دیگر ادیان پیش می‌رود، امکان تحقق گفت‌وگوی ادیان به معنای مصطلح آن بیشتر است. این ویژگی به موازات آن‌که میزان گشودگی نسبت به «دیگریِ دینی» را افزایش می‌دهد و گفت‌وگوی ادیان را به سمت گفت‌وگویی حقیقی پیش می‌برد، #هویّت_دینی را از حالت ایستایی و خودبسندگی به سمت تکثر و یا پویایی سوق می‌دهد. بیشتر بخوانید: 👇🏻 https://b2n.ir/651326 @feraghvaadyan