♨️ابتذال فرهنگی در قبرستان مردگان 🔹یکی از نکات بسیار سخیف و مبتذلی که در سناریوی #هویت_ستیزی قابل مشاهده است، به سخره گرفتن اشک و ماتم و گریه برای از دست دادن نزدیکان و روی آوری به ساز و آواز و تمبک است، اگر این دسته افراد مقداری از تزویر و دورویی خود را کم کنند، اقرار خواهند داشت هر انسانی به طور فطری در نهان خود با از دست دادن عزیزان و نزدیکانش نه تنها با کف و سوت و آواز و هلهله ابراز خوشحالی نمی کند، بلکه غم عجیبی حتی برای ساعتی او را از رفتاری خلاف حزن و ماتم باز می دارد، به طوری که به طور خدادادی و فطری اشک ماتم از گونه های او سرازیر می شود. 💢« جریان های انحرافی که دچار قرائت های مختلف از دین داری شده اند و با ردکردن و مبارزه با اصول #دین‌داری وحیانی به نوعی به دنبال به چالش کشیدن دین داری اصیل و وحیانی هستند، با این نوع گرایش با یک رویکرد دین ستیزانه در واقع به دنبال تغییر سبک زندگی دینی هستند، ولی نباید این مطلب را فراموش کرد که خروج از موازین دینی و گرفتار شدن در رویکرد افراطی موسیقی گرایی می تواند لطمات جدّی به حیات بشری و روح آرامش انسان وارد نماید، به طوری که انسان را به ناهنجاری های روحی مبتلا می کند.»(1) 🔸فلسفه حضور در قبرستان یادآوری زندگی ابدی است که هر انسانی خواه ناخواه به زودی آن را تجربه خواهد کرد، از این رو یاد مرگ و حضور در قبرستان می تواند به عنوان یک موتور پیشران برای حرکت به سوی خوبی ها و انجام عمل صالح و عدم تکیه و اعتماد به آبادی حیات دنیوی است، این در حالی است که رویکرد موسیقی گرایی در تضاد جدی با آثار تربیتیِ توجه به حیات ابدی است. 1. عبد الحسین خسرو پناه، جریان شناسی ضد فرهنگ ها، ص 84. @Feraghvaadyan