روحانیت و چالش ساده زیستی! اختصاصی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 در روزهای اخیر با انتشار تصویری از جناب آقای #شهرستانی در تخت بیماری که نشانگر وجود امکانات ویژه درمانی بود، در برخی شبکه های اجتماعی دستمایه اعتراضات و اظهارنظرهای مختلف گردید که مهم ترین وجه آن اعتراض به برخورداری ویژه یک روحانی از امکانات درمانی سطح بالایی بود که نوعا در اختیار عموم مردم قرار ندارد و برخی کاربران این تصویر را نمادی از #اشرافیت_روحانیون تلقی کرده به شدت بدان اعتراض کردند. فارغ از قضاوت قطعی پیرامون سلوک شخصی جناب شهرستانی در این فقره و فارغ از درستی یا نادرستی ادبیات و مدعاهای کاربران معترض، این موضوع را نمی توان نادیده گرفت که مردم و نخبگان جوامع اسلامی خصوصا ایرانیان، به شدت به مسئله #ساده_زیستی روحانیان حساسیت دارند و این حساسیت کاملا بایسته و بجاست و ریشه در سلوک و سیره ائمه هدی(علیهم السلام) دارد و صدالبته در دوران استقرار نظام اسلامی، سیره رفتاری امام خمینی و مقام معظم رهبری نیز کاملاً با آن پیشینه تاریخی و دینی، تطابق دارد. این عقبه موجب نوعی ارتکازسازی برای مردم شده و اکنون، انتظار آنان از روحانیان به عنوان یک #سرمایه_اجتماعی #روحانیت، باید صیانت گردد. وقتی امام خمینی برخلاف اغلب همطرازان حوزوی اش گرمای نجف را در دل تابستان سوزان تحمل می کرد و از رفتن به کوفه(که کمی خنک تر بود) استنکاف می ورزید، وقتی از تهیه کولر و یا حتی تلفن(برای اندرونی) پرهیز داشت، وقتی غذای خود و دفتری ها را تفاوت نمی گذاشت، وقتی که طبخ دو غذا در یک روز را اجازه نمی داد، وقتی که از رفتن در پناهگاه در دوران موشک باران تهران به خاطر همراهی با عموم مردم خودداری می کرد، وقتی که در دوران مرجعیت دینی(ریاست مذهبی) و حکمرانی (رهبری سیاسی)، از زندگی طلبگی خارج نشد، وقتی اجازه نداد دیوارهای حسینیه جماران سفیدکاری و تزئین شود، در تمام این ایام، در حال مشی بر طبق سیره رفتاری ائمه هدی علیهم السلام بود و در تمام عمر با برکتش، از همان سرمایه اجتماعی روحانیت صیانت می کرد. سلوک مراجع تقلید ماضین و سیره رهبری معظم انقلاب اسلامی و مراجع عظام موجود نیز چنین بوده و هست. چالش اشرافیت و ساده زیستی، در تبارشناسی روحانیان بسیار اهمیت دارد؛ لذا طبیعی است که مردم به فرد معممی که روزگاری در قامت تئوریسین تجمل گرایی در تریبون نماز جمعه تهران(ام القرای تشیع) جلوه کرده، چندان گرایشی نداشته باشند. آنها حتی اگر به خدمات سیاسی و اجتماعی فراوانش نیز ملتفت باشند، بازهم با او همزادپنداری نمی کنند و او را حاکم دلهای خود نمی دانند. اگر امروز مرجعیت اعلا در میان توده های مردم عراق محبوبیت و مقبولیت ویژه دارد، حتما بخشی از آن به دلیل سلوک زاهدانه ایشان است. امید است برخی روحانیان(خاصه صاحبان مناصب سیاسی و مذهبی) به خاطر عافیت طلبی و آسودگی زودگذر چندروزه دنیا، سرمایه های تاریخی روحانیت شیعه را بر باد ندهند. @rozaneebefarda