( #مقتل_خوانی ) ❗نامه عبیدالله بن زیاد به عمر سعد الإرشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، شیخ مفید، ج : 2 ص : 88-89 وَ كَتَبَ إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ لَمْ أَبْعَثْكَ إِلَى الْحُسَيْنِ لِتَكُفَّ عَنْهُ وَ لَا لِتُطَاوِلَهُ وَ لَا لِتُمَنِّيَهُ السَّلَامَةَ وَ الْبَقَاءَ وَ لَا لِتَعْتَذِرَ عَنْهُ وَ لَا لِتَكُونَ لَهُ عِنْدِي شَفِيعاً انْظُرْ فَإِنْ نَزَلَ حُسَيْنٌ وَ أَصْحَابُهُ عَلَى حُكْمِي وَ اسْتَسْلَمُوا فَابْعَثْ بِهِمْ إِلَيَّ سِلْماً وَ إِنْ أَبَوْا فَازْحَفْ إِلَيْهِمْ حَتَّى تَقْتُلَهُمْ وَ تُمَثِّلَ بِهِمْ فَإِنَّهُمْ لِذَلِكَ مُسْتَحِقُّونَ فَإِنْ قَتَلْتَ حُسَيْناً فَأَوْطِئِ الْخَيْلَ صَدْرَهُ وَ ظَهْرَهُ فَإِنَّهُ عَاتٍ ظَلُومٌ وَ لَسْتُ أَرَى أَنَّ هَذَا يَضُرُّ بَعْدَ الْمَوْتِ شَيْئاً وَ لَكِنْ عَلَيَّ قَوْلٌ قَدْ قُلْتُهُ لَوْ قَدْ قَتَلْتُهُ لَفَعَلْتُهُ هَذَا بِهِ فَإِنْ أَنْتَ مَضَيْتَ لِأَمْرِنَا فِيهِ جَزَيْنَاكَ جَزَاءَ السَّامِعِ الْمُطِيعِ وَ إِنْ أَبَيْتَ فَاعْتَزِلْ عَمَلَنَا وَ جُنْدَنَا وَ خَلِّ بَيْنَ شِمْرِ بْنِ ذِي الْجَوْشَنِ وَ بَيْنَ الْعَسْكَرِ فَإِنَّا قَدْ أَمَرْنَاهُ بِأَمْرِنَا وَ السَّلَامُ. فَأَقْبَلَ شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ بِكِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ فَلَمَّا قَدِمَ عَلَيْهِ وَ قَرَأَهُ قَالَ لَهُ عُمَرُ مَا لَكَ وَيْلَكَ لَا قَرَّبَ اللَّهُ دَارَكَ وَ قَبَّحَ اللَّهُ مَا قَدِمْتَ بِهِ عَلَيَّ وَ اللَّهِ إِنِّي لَأَظُنُّكَ نَهَيْتَهُ عَمَّا كَتَبْتُ بِهِ إِلَيْهِ وَ أَفْسَدْتَ عَلَيْنَا أَمْراً قَدْ كُنَّا رَجَوْنَا أَنْ يَصْلُحَ لَا يَسْتَسْلِمْ وَ اللَّهِ حُسَيْنٌ إِنَّ نَفْسَ أَبِيهِ لَبَيْنَ جَنْبَيْهِ فَقَالَ لَهُ شِمْرٌ أَخْبِرْنِي مَا أَنْتَ صَانِعٌ أَ تَمْضِي لِأَمْرِ أَمِيرِكَ وَ تُقَاتِلُ عَدُوَّهُ وَ إِلَّا فَخَلِّ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْجُنْدِ وَ الْعَسْكَرِ قَالَ لَا وَ لَا كَرَامَةَ لَكَ وَ لَكِنْ أَنَا أَتَوَلَّى ذَلِكَ فَدُونَكَ فَكُنْ أَنْتَ عَلَى الرَّجَّالَةِ. ترجمه: عبیدا لله بن زیاد توسط شمر نامه ای به عمر بن سعد نوشت: كه من تو را نزد حسين نفرستاده‏ام كه خود را از جنگ با او باز دارى و با او به مسامحه رفتار كنى، و نه براى اينكه آرزوى سلامت و زندگى براى او داشته باشى، يا عذر براى او بتراشى و در باره او پيش من وساطت كنى، ببين اگر حسين و همراهانش بدانچه من در باره ايشان حكم كنم تن دهند و تسليم آن گردند ايشان را نزد من بفرست، و اگر نپذيرند بر آنان هجوم بیاور تا ايشان را بكشى و مثله كنى چون سزاوار آن هستند، و چون حسين كشته شد اسب بر سينه و پشت او بتازان زيرا كه او سركش و ستمكار است، و میدانم كه اين كار پس از مردن زيانى به او نمی رساند ولى چون من با خود گفته‏ام كه اگر او را كشتم چنين كارى با او بكنم، پس اگر تو به اين دستور رفتار كردى پاداش مردى فرمانبردار و پيرو به تو خواهیم داد، و اگر آن را نپذيرى دست از كار ما و لشكر ما بكش و لشكر را به شمر واگذار. زيرا ما او را امير بر كار خود كرديم و السلام. سپس شمر بن ذى الجوشن نامه عبيد اللَّه را براى عمر بن سعد آورد، چون عمر بن سعد نامه را خواند به او گفت: واى به حال تو! خدا آواره‏ات كند و آنچه براى من آورده‏اى را زشت گرداند، به خدا من گمان دارم که تو مانع شدی که او پيشنهادی که من برايش نوشته بودم را بپذيرد و كارى را كه ما اميد اصلاح آن را داشتيم تباه ساختى، به خدا حسين تسليم كسى نمی شود. همانا جان پدرش (على) در سينه اوست (و او كسى نيست كه تن به خوارى دهد). شمر گفت: اكنون بگو چه خواهى كرد؟ آيا فرمان امير را انجام ميدهى و با دشمنش ميجنگى؟ و گر نه كنار برو و لشكر را به من واگذار! عمر بن سعد گفت: نه چنين کاری نمیكنم و امارت لشكر را به تو واگذار نمی کنم و خودم انجام دهم، تو امير پياده سوار باش. تصمیم عمر سعد برای شروع جنگ در شب عاشورا و نگرانی زینب کبری سلام الله علیها بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج‏44، ص 391 #امام_حسین_علیه_السلام #شب_عاشورا

#مقتل_خوانی ادامه... نَادَى عُمَرُ يَا خَيْلَ اللَّهِ ارْكَبِي وَ بِالْجَنَّةِ أَبْشِرِي فَرَكِبَ النَّاسُ ثُمَّ زَحَفَ نَحْوَهُمْ بَعْدَ الْعَصْرِ وَ الْحُسَيْنُ علیه السلام جَالِسٌ أَمَامَ بَيْتِهِ مُحْتَبِئٌ بِسَيْفِهِ إِذْ خَفَقَ بِرَأْسِهِ عَلَى رُكْبَتَيْهِ وَ سَمِعَتْ أُخْتُهُ الصَّيْحَةَ فَدَنَتْ مِنْ أَخِيهَا وَ قَالَتْ يَا أَخِي أَ مَا تَسْمَعُ هَذِهِ الْأَصْوَاتَ قَدِ اقْتَرَبَتْ فَرَفَعَ الْحُسَيْنُ علیه السلام رَأْسَهُ فَقَالَ إِنِّي رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ السَّاعَةَ فِي الْمَنَامِ وَ هُوَ يَقُولُ لِي إِنَّكَ تَرُوحُ إِلَيْنَا فَلَطَمَتْ أُخْتُهُ وَجْهَهَا وَ نَادَتْ بِالْوَيْلِ فَقَالَ لَهَا الْحُسَيْنُ علیه السلام لَيْسَ لَكَ الْوَيْلُ يَا أُخْتَهْ اسْكُتِي رَحِمَكِ اللَّهُ وَ فِي رِوَايَةِ السَّيِّدِ قَالَ يَا أُخْتَاهْ إِنِّي رَأَيْتُ السَّاعَةَ جَدِّي مُحَمَّداً وَ أَبِي عَلِيّاً وَ أُمِّي فَاطِمَةَ وَ أَخِي الْحَسَنَ وَ هُمْ يَقُولُونَ يَا حُسَيْنُ إِنَّكَ رَائِحٌ إِلَيْنَا عَنْ قَرِيبٍ وَ فِي بَعْضِ الرِّوَايَاتِ غَداً قَالَ. فَلَطَمَتْ زَيْنَبُ عَلَى وَجْهِهَا وَ صَاحَتْ فَقَالَ لَهَا الْحُسَيْنُ علیه السلام مَهْلًا لَا تُشْمِتِي الْقَوْمَ بِنَا. ترجمه: عمر بن سعد فرياد زد: اى لشكر خدا سوار شويد، بشارت بهشت بر شما باد! لشگریان سوار شدند و رو به سوی امام حسين عليه السّلام روانه شدند. امام حسين علیه السلام در آن هنگام بيرون خيمه خود نشسته بود و سر مبارك خود را به زانوهای مبارک و به شمشير خويشتن تكيه داده و خوابش رفته بود. موقعى كه خواهرش آن صيحه و فريادها را شنيد، نزد برادرش آمد و گفت: يا اخا! آيا اين سر و صداها را نمى‏شنوى كه به ما نزديك شده‏اند!؟ امام حسين عليه السّلام پس از اينكه سر مبارك خود را برداشت فرمود: من الان رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله را در خواب ديدم كه به من مي فرمود: تو به زودى نزد ما خواهى آمد. زينب كبری عليها السّلام لطمه به صورت خود زد و فرياد به وا ويلا بلند كرد! امام حسين علیه السلام به وى فرمود: اى خواهر! ويل از براى تو نيست، ساكت باش، خدا تو را رحمت كند، بنا بر روايت سيد بن طاووس امام حسين علیه السلام به زينب فرمود: من الان جدّم حضرت محمّد، پدرم على، مادرم حضرت زهراء عليها السّلام و برادرم امام حسن مجتبى را در عالم خواب ديدم كه به من مي فرمودند: يا حسين! تو به زودى نزد ما خواهى آمد و در بعضى از روايات است كه فرمودند: فردا نزد ما ميائى. ناگاه حضرت زينب لطمه بصورت خود زد و فرياد كشيد! امام حسين عليه السّلام به او فرمود: آرام باش! دشمنان و اين گروه را سرزنش کننده ما قرار مده! نقل دیگری از نگرانی زینب کبری در شب عاشورا لهوف، سید بن طاوس، ص: 81-84 #امام_حسین_علیه_السلام #شب_عاشورا

رم زهرا عليها السلام و پدرم على عليه السّلام و برادرم‏ حسن عليه السّلام همه پاك سرشت رخت از اين جهان بربسته‏اند، اى يادگار گذشتگان و پناه بازماندگان تنها تو مانده‏اى، و اميد ما به تو است.» امام حسين عليه السّلام به او توجّه كرد و فرمود: «خواهرم مراقب باش كه شيطان بردبارى و تحمّلت را از دستت نگيرد.» زينب عليها السّلام عرض كرد: پدر و مادرم به فدايت! و جانم به فدايت آيا راستى به همين زودى كشته مى‏شوى؟! امام حسين عليه السّلام در حالى كه گريه گلويش را گرفته و سرشك اشك از چشمانش سرازير بود فرمود: ! اگر مرغ قطارها شود، شب در آشيانه خود مى‏خوابد. زينب عليها السلام عرض كرد: «اى واى! تو با ظلم و ستم كشته مى‏شوى، چنين حادثه‏اى قلبم را جريحه‏دار و ريش ريش كند، و مرا سخت در فشار قرار دهد.» سپس زينب عليها السلام از شدّت ناراحتى دست بر گريبان نمود و آن را چاك زد، آنگاه بيهوش بر زمين افتاد. امام حسين عليه السّلام برخاست و آب بر چهره زينب عليها السلام ريخت تا او به هوش آمد، سپس او را آنچه مى‏توانست تسلّى خاطر داد، وفات پدر و جدّش (صلوات خدا بر همه آنها باد) را به ياد او افكند تا آرام بگيرد. پاره ای از وقایع شب عاشورا؛ مهلت خواستن برای نماز و تلاوت قرآن لهوف ،سید بن طاووس، ص150 لَمّا رَأَي الحُسَينُ عليه السلام حِرصَ القَومِ عَلي تَعجيلِ القِتالِ وقِلَّةَ انتِفاعِهِم بِالوَعظِ وَالمَقالِ، قالَ لِأَخيهِ العَبّاسِ عليه السلام: إنِ استَطَعتَ أن تَصرِفَهُم عَنّا فى هذَا اليَومِ فَافعَل؛ لَعَلَّنا نُصَلّى لِرَبِّنا فى هذِهِ اللَّيلَة، فَإِنَّهُ يَعلَمُ أنّى اُحِبُّ الصَّلاةَ لَهُ وتِلاوَةَ كِتابِه. قالَ الرّاوى : فَسَأَلَهُمُ العَبّاسُ عليه السلام ذلِكَ فَتَوَقَّفَ عُمَرُ بنُ سَعدٍ فَقالَ لَهُ عَمرُو بنُ الحَجّاجِ الزُّبَيدِىُّ: وَاللّه لَو أنَّهُم مِنَ التُّركِ وَالدَّيلَمِ وسَأَلوا ذلِكَ لَأَجَبناهُم، فَكَيفَ وهُم آلُ مُحَمَّدٍ ؟! فَأَجابوهُم إلي ذلِكَ. قالَ الرّاوى: وجَلَسَ الحُسَينُ عليه السلام فَرَقَدَ ثُمَّ استَيقَظَ وقال: يا اُختاه إنّى رَأَيتُ السّاعَةَ جَدّى مُحَمَّدا صلي الله عليه وآله وأبى عَلِيّا واُمّى فاطِمَةَ وأخِى الحَسَنَ عليهم السلام وهُم يَقولونَ: يا حُسَينُ إنَّكَ رائِحٌ إلَينا عَن قَريبٍ، وفى بَعضِ الرِّوايات: غَدا. قالَ الرّاوى: فَلَطَمَت زَينَبُ عليهاالسلام وَجهَها وصاحَت فَقالَ لَهَا الحُسَينُ عليه السلام: مَهلاً! لا تُشمِتِى القَومَ بِنا. ترجمه: هنگامى كه امام حسين عليه السلام، حرص ورزى دشمن را در شتاب براى نبرد و اندك بودن بهره مندى شان از اندرز و سخن را ديد به برادرش عبّاس عليه السلام فرمود: «اگر مى توانى آنان را امروز از [ نبرد با ] ما منصرف كنى بكن، تا امشب را براى پروردگارمان نماز بگزاريم كه او مى داند من نماز گزاردن براى او و تلاوت كتابش را دوست دارم». عبّاس عليه السلام اين را از ايشان خواست و عمر بن سعد درنگ كرد. عمرو بن حَجّاج زَبيدى به او گفت: به خدا سوگند اگر آنان ترك و ديلم نيز بودند و اين را خواسته بودند، موافقت مى كرديم، حال كه خاندان محمّد صلى الله عليه و آله هستند، چگونه نپذيريم؟! از اين رو لشكر عمر بن سعد موافقت كرد. امام حسين عليه السلام نشسته، خوابش بُرد. سپس بيدار شد و گفت : «اى خواهر ! اين ساعت، جدّم محمّد صلى الله عليه و آله و پدرم على عليه السلام ، و مادرم فاطمه عليهاالسلام و برادرم حسن عليه السلام را در عالم رؤيا ديدم كه مى گفتند: اى حسين ! تو به زودى (بر اساس برخى روايت ها: فردا) به سوى ما مى آيى » . زينب عليهاالسلام، بر صورت خود زد و شيوَنى كشيد . حسين عليه السلام به او فرمود : «آرام تر! دشمن را شماتت كننده ما مكن». احتجاج امام حسین علیه السلام با دشمنان در صبح روز عاشورا لهوف، سید بن طاووس، ص 86 #امام_حسین_علیه_السلام #شب_عاشورا

#مقتل_خوانی ادامه... وَ جَلَسَ الْحُسَيْنُ يُصْلِحُ سَيْفَهُ وَ يَقُولُ: یَا دَهْرُ أُفٍّ لَكَ مِنْ خَلِيلٍ‏ كَمْ‏ لَكَ‏ بِالْإِشْرَاقِ‏ وَ الْأَصِيلِ‏ مِنْ طَالِبٍ وَ صَاحِبٍ قَتِيلٍ‏ وَ الدَّهْرُ لَا يَقْنَعُ بِالْبَدِيلِ‏ وَ كُلُّ حَيٍّ سَالِكٌ سَبِيلِ‏ مَا أَقْرَبَ الْوَعْدَ مِنَ الرَّحِيلِ‏ وَ إِنَّمَا الْأَمْرُ إِلَى الْجَلِيلِ قَالَ الرَّاوِي: فَسَمِعَتْ زَيْنَبُ بِنْتُ فَاطِمَةَ ذَلِكَ فَقَالَتْ يَا أَخِي هَذَا كَلَامُ مَنْ أَيْقَنَ بِالْقَتْلِ فَقَالَ نَعَمْ يَا أُخْتَاهْ فَقَالَتْ زَيْنَبُ وَا ثُكْلَاهْ يَنْعَى الْحُسَيْنُ ع إِلَيَّ نَفْسَهُ قَالَ: وَ بَكَى النِّسْوَةُ وَ لَطَمْنَ الْخُدُودَ وَ شَقَقْنَ الْجُيُوبَ وَ جَعَلَتْ أُمُّ كُلْثُومٍ تُنَادِي وَا مُحَمَّدَاهْ وَا عَلِيَّاهْ وَا أُمَّاهْ وَا أَخَاهْ وَا حُسَيْنَاهْ وَا ضَيْعَتَنَا بَعْدَكَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ فَعَزَّاهَا الْحُسَيْنُ ع وَ قَالَ لَهَا يَا أُخْتَاهْ تَعَزَّيْ بِعَزَاءِ اللَّهِ فَإِنَّ سُكَّانَ السَّمَاوَاتِ يَفْنُونَ وَ أَهْلَ الْأَرْضِ كُلَّهُمْ يَمُوتُونَ وَ جَمِيعَ الْبَرِّيَّةِ يَهْلِكُونَ ثُمَّ قَالَ يَا أُخْتَاهْ يَا أُمَّ كُلْثُومٍ وَ أَنْتِ يَا زَيْنَبُ وَ أَنْتِ يَا فَاطِمَةُ وَ أَنْتِ يَا رَبَابُ انْظُرْنَ إِذَا أَنَا قُتِلْتُ فَلَا تَشْقُقْنَ عَلَيَّ جَيْباً وَ لَا تَخْمِشْنَ عَلَيَّ وَجْهاً وَ لَا تَقُلْنَ هُجْراً. وَ رُوِيَ مِنْ طَرِيقٍ آخَرَ أَنَّ زَيْنَبَ لَمَّا سَمِعَتْ مَضْمُونَ الْأَبْيَاتِ وَ كَانَتْ فِي مَوْضِعٍ آخَرَ مُنْفَرِدَةً مَعَ النِّسَاءِ وَ الْبَنَاتِ خَرَجَتْ حَاسِرَةً تَجُرُّ ثَوْبَهَا حَتَّى‏ وَقَفَتْ عَلَيْهِ وَ قَالَتْ وَا ثُكْلَاهْ لَيْتَ الْمَوْتَ أَعْدَمَنِي الْحَيَاةَ الْيَوْمَ مَاتَتْ أُمِّي فَاطِمَةُ وَ أَبِي عَلِيٌّ وَ أَخِيَ الْحَسَنُ يَا خَلِيفَةَ الْمَاضِينَ وَ ثِمَالَ الْبَاقِينَ فَنَظَرَ إِلَيْهَا الْحُسَيْنُ ع فَقَالَ يَا أُخْتَاهْ لَا يَذْهَبَنَّ بِحِلْمِكِ الشَّيْطَانُ فَقَالَتْ بِأَبِي وَ أُمِّي أَسَتُقْتَلُ نَفْسِي لَكَ الْفِدَاءُ فَرُدَّتْ غُصَّتُهُ وَ تَرَقْرَقَتْ عَيْنَاهُ بِالدُّمُوعِ ثُمَّ قَالَ لَوْ تُرِكَ الْقَطَاةُ لَيْلًا لَنَامَ فَقَالَتْ يَا وَيْلَتَاهْ أَ فَتَغْتَصِبُ نفسي [نَفْسَكَ‏] اغْتِصَاباً فَذَلِكَ أَقْرَحُ لِقَلْبِي وَ أَشَدُّ عَلَى نَفْسِي ثُمَّ أَهْوَتْ إِلَى جَيْبِهَا فَشَقَّتْهُ وَ خَرَّتْ مَغْشِيَّةً عَلَيْهَا فَقَامَ ع فَصَبَّ عَلَيْهَا الْمَاءَ حَتَّى أَفَاقَتْ ثُمَّ عَزَّاهَا ص‏ بِجُهْدِهِ وَ ذَكَّرَهَا لِمُصِيبَتِهِ بِمَوْتِ أَبِيهِ وَ جَدِّهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ. ترجمه: امام حسين عليه السّلام در گوشه‏اى نشست به اصلاح شمشيرش پرداخت و در اين وقت اين اشعار را خواند: «اى روزگار! اف بر دوستى تو، چقدر در شب و روز، دوستان و هواخواهان را كشتى، و بين دوستان جدايى افكندى، و در عين حال روزگار به افراد جايگزين آنها قناعت نكند، به هر حال امور به سوى خداى بزرگ بازگردد، و هر زنده سرانجام اين راه را مى‏پيمايد، زمان كوچيدن از دنيا چقدر نزديك شده كه به سوى بهشت و يا به سوى غير بهشت است.» حضرت زينب عليهما السّلام وقتى كه اين اشعار را از برادر شنيد، عرض كرد: «برادرم! اين كلام كسى است كه يقين به كشته شدن دارد.» امام حسين عليه السّلام فرمود: «آرى اى خواهرم!» زينب عليهما السّلام فرمود: «اى واى بر من كه برادرم حسين عليه السّلام كشتن خود را به من خبر دهد!» گريه ساير بانوان حرم بلند شد، آنها از شدّت غم، گريبان خود را چاك مى‏زدند، و بر صورت خود سيلى مى‏زدند، و حضرت ام كلثوم عليها السّلام فرياد مى‏زد: وا محمّداه! وا عليّاه!، وا امّاه! وا فاطمتاه! وا حسناه! وا حسيناه! وا ضيعتاه بعدك يا ابا عبد اللّه، اى واى اى رسول خدا! اى واى اى على! اى واى اى مادر جان! اى فاطمه! اى واى اى حسن، اى واى اى حسين! چه قدر مصيبت شما بعد از تو اى حسين، ضايعه جانسوز و جبران ناپذير است. امام حسين عليه السّلام او را تسليت داد و فرمود: «اى خواهرم خاطرات را به تسليت الهى، تسلّى بده، چرا كه ساكنان آسمانها و زمين همه مى‏ميرند، همه خلايق نابود مى‏شوند و كسى باقى نمى‏ماند.» سپس فرمود: «اى خواهرم امّ كلثوم! و اى زينب و اى رقيّه، و اى فاطمه و اى رباب! متوجّه باشيد، هر گاه كشته شدم، به خاطر عزاى من گريبانتان را چاك نزنيد، و صورت خود را نخراشيد و گفتار بيهوده به زبان نياوريد.» و در روايت ديگر آمده: هنگامى كه زينب عليها السّلام اشعار امام حسين عليه السّلام را شنيد، در محلّى جداى از برادر، كنار بانوان حرم بود، سر برهنه و دامن كشان سراسيمه به سوى برادرش حسين عليه السّلام آمد، تا به بالين برادر رسيد و گفت: «آه! چه مصيبت جانسوزى! اى كاش مرگ به زندگى من خاتمه مى‏داد، ماد

#مقتل_خوانی ادامه... فَقَامَ وَ اتَّكَأَ عَلَى قَائِمِ سَيْفِهِ وَ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ فَقَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْرِفُونَنِي قَالُوا نَعَمْ أَنْتَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ وَ سِبْطُهُ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ‏ تَعْلَمُونَ‏ أَنَ‏ جَدِّي‏ رَسُولُ‏ اللَّهِ‏ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ أَبِي عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ أُمِّي فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ جَدَّتِي خَدِيجَةُ بِنْتُ خُوَيْلِدٍ أَوَّلُ نِسَاءِ هَذِهِ الْأُمَّةِ إِسْلَاماً قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ حَمْزَةَ سَيِّدَ الشُّهَدَاءِ عَمُّ أَبِي قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ‏ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ جَعْفَراً الطَّيَّارَ فِي الْجَنَّةِ عَمِّي قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ هَذَا سَيْفُ رَسُولِ اللَّهِ أَنَا مُقَلِّدُهُ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ هَذِهِ عِمَامَةُ رَسُولِ اللَّهِ أَنَا لَابِسُهُ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ أَنْشُدُكُمُ اللَّهَ هَلْ تَعْلَمُونَ أَنَّ عَلِيّاً ع كَانَ أَوَّلَ الْقَوْمِ إِسْلَاماً وَ أَعْلَمَهُمْ عِلْماً وَ أَعْظَمَهُمْ حِلْماً وَ أَنَّهُ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ قَالُوا اللَّهُمَّ نَعَمْ قَالَ فَبِمَ تَسْتَحِلُّونَ دَمِي وَ أَبِي الذَّائِدُ عَنِ الْحَوْضِ يَذُودُ عَنْهُ رِجَالًا كَمَا يُذَادُ الْبَعِيرُ الصَّادِرُ عَنِ الْمَاءِ وَ لِوَاءُ الْحَمْدِ فِي يَدِ أَبِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ قَالُوا قَدْ عَلِمْنَا ذَلِكَ كُلَّهُ وَ نَحْنُ غَيْرُ تَارِكِيكَ حَتَّى تَذُوقَ الْمَوْتَ عَطَشاً فَلَمَّا خَطَبَ هَذِهِ الْخُطْبَةَ وَ سَمِعَ بَنَاتُهُ وَ أُخْتُهُ زَيْنَبُ كَلَامَهُ بَكَيْنَ وَ نَدَبْنَ وَ لَطَمْنَ وَ ارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُهُنَّ فَوَجَّهَ إِلَيْهِنَّ أَخَاهُ الْعَبَّاسَ وَ عَلِيّاً ابْنَهُ وَ قَالَ لَهُمَا سَكِّتَاهُنَّ فَلَعَمْرِي لَيَكْثُرَنَّ بُكَاؤُهُنَّ. ترجمه: امام عليه السّلام برخاست و به قائمه شمشيرش تكيه داد، با صداى بلند ندا داد و فرمود: «شما را به خدا سوگند مى‏دهم آيا مرا مى‏شناسيد؟» گفتند: آرى تو فرزند رسول اللَّه و سبط اويى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله جدّ من است؟» گفتند: خداوندا آرى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه مادرم فاطمه دختر محمّد است؟» گفتند: آرى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه پدرم علىّ بن ابى طالب است؟» گفتند: خداوندا آرى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه جده‏ام خديجه اوّل زن مسلمان امّت است؟» گفتند: آرى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه حمزه سيد الشهداء عموى پدرم است؟» گفتند: چنين است. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد جعفر‏ كه در بهشت توان پرواز دارد عمويم است؟» گفتند: خداوندا بله. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد كه اين شمشير رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله است كه آن را از نیام بیرون کشیده و در دست دارم؟» گفتند: بله. فرمود: «شما را به خدا آيا اين عمامه رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله است كه بر سر دارم؟» گفتند: آرى. فرمود: «شما را به خدا آيا مى‏دانيد على عليه السّلام اوّل انسان است كه اسلام آورد، او كه علمش از همه فراگيرتر و حلمش از همه برتر بوده و اين كه او ولىّ هر مؤمن و مؤمنه مى‏باشد؟» گفتند: خداوندا آرى. فرمود: «پس چرا ريختن خونم را روا مى‏دانيد با آن كه پدرم صلوات اللَّه عليه در فرداى قيامت مدافع حوض است، و مردم را آن چنان كه شتر را از آب برانند از حوض براند، و لواء الحمد در روز قيامت به دست پدرم باشد»؟!! گفتند: همه اينها را مى‏دانيم، و تو را رها نكنيم تا مرگ را با تشنگى بچشى. چون خطبه امام را زينب و زنان شنيدند گريستند و نوح و ندبه كرده و بر چهره هایشان نواخته و صداهايشان به ناله بلند شد. امام عليه السّلام برادرش عبّاس‏ و فرزندش على‏ اکبر را به سويشان فرستاد و فرمود: «آنان را به سكوت فراخوانيد قسم به جانم چه گريه‏ها كه در پى دارند». #امام_حسین_علیه_السلام #شب_عاشورا

ای جان من به نیزه اعدا چه میکنی؟ آغوش ماست جای تو،آنجا چه میکنی؟ میمیرم از برای تو ای همنشین دل باری بپرس بی کس و بی ما چه میکنی؟ دیشب همه به فکر تو بودم ندا رسید او پیش مادر است تو تنها چه میکنی؟ ای ماه من که دوش به زهرا رسیده ای با من بگو که با غم زهرا چه میکنی؟ #حضرت_زینب_علیها_السلام #اسارت #امام_حسین_علیه_السلام

#رثای_ماندگار 🎙 یک جرعه معرفت 🎤 #استاد_خدابخشیان 📝موضوع : #امام_حسین_علیه_السلام ۲ 🔹️کربلایی احمد طهرانی #محرم

#تک_بیتی یا من خمیده جسم تو را خیمه میبرم یا قد کشیده ای تو به زیر سم ستور #شب_ششم_محرم #حضرت_قاسم_بن_الحسن

#امام_حسن_مجتبی_علیه_السلام خونِ جگرِ سنگ عقیق یمنی شد من خون جگر خوردم و قلبم حسنی شد دندانهء هر شانه که در موی تو افتاد تعبیر به دندان اویس قرنی شد بر کفر بشر بودن تو سایهء شک بود گفتیم خداوندی و باور شدنی شد بر سفرهء لبخند تو خوبان فقرایند بیچاره پس آن مرد گدایی که غنی شد از تلخی ایام به تنگ آمده بودیم گفتیم :حسن ، مایهء شیرین دهنی شد #شب_ششم_محرم #حضرت_قاسم_بن_الحسن

( گریز روضه ) اولادنا اکبادنا بی دلیل نبود که بدن قاسم مانند جگر امام مجتبی، پاره پاره شد. #شب_ششم_محرم #حضرت_قاسم_بن_الحسن

#تک_بیتی ذبیح پا به زمین سود یافت چشمه ی زمزم تو پا مسای عمو دسترس به آب ندارد #شب_ششم #حضرت_قاسم_بن_الحسن

دوستان برای سهولت در جستجو مطالب و اشعار شب ششم محرم روی هشتک ها ضربه بزنید #شب_ششم_محرم #حضرت_قاسم_بن_الحسن