❇ #تفسیر_آیه #عامل_تباهى جامعه‌ها براى تکمیل بحث هاى گذشته، در این دو آیه، یک اصل اساسى اجتماعى که ضامن نجات جامعه ها از تباهى است مطرح شده است و آن این که در هر جامعه اى، تا زمانى که گروهى از اندیشمندان متعهد و مسئول وجود دارد، که در برابر مفاسد ساکت نمى نشینند و به مبارزه بر مى‌خیزند، و رهبرى فکرى و مکتبى مردم را در اختیار دارند، این جامعه به تباهى و نابودى کشیده نمى شود. اما، آن زمان که بى تفاوتى و سکوت در تمام سطوح حکمفرما شد، و جامعه در برابر عوامل فساد بى دفاع ماند، فساد و به دنبال آن نابودى حتمى است. در آیه نخست، ضمن اشاره به اقوام پیشین، که گرفتار انواع بلاها شدند مى گوید: چرا در قرون و امت ها و اقوام قبل از شما، نیکان و پاکان قدرتمند و صاحب فکرى نبودند که از فساد در روى زمین جلوگیرى کنند (فَلَوْ لا کانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِکُمْ أُولُوا بَقِیَّة یَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسادِ فِی الأَرْضِ). 🌼🌼🌼 بعد، به عنوان استثناء مى گوید: مگر افراد اندکى که آنها را نجات دادیم (إِلاّ قَلیلاً مِمَّنْ أَنْجَیْنا مِنْهُمْ). این گروه اندک، هر چند امر به معروف و نهى از منکر داشتند، اما مانند لوط و خانواده کوچکش و نوح و ایمان آورندگان محدودش و صالح و تعداد کمى که از او پیروى کرده بودند. آن چنان کم و اندک بودند که توفیق بر اصلاح کلى جامعه نیافتند. و به هر حال، ستمگران که اکثریت این جامعه ها را تشکیل مى دادند، به دنبال ناز و نعمت و عیش و نوش رفتند و آن چنان مست باده غرور و تنعم و لذات شدند که دست به انواع گناهان زدند (وَ اتَّبَعَ الَّذینَ ظَلَمُوا ما أُتْرِفُوا فیهِ وَ کانُوا مُجْرِمینَ). #تفسیر_نمونه ذیل آیه ۱۱۶ #سوره_هود @Roznegaar