دیشب با دوستی در رابطه با موضوع جدایی و طلاق‌شان حرف می‌زدم. امروز یادم آمد که قبلا یادداشتی داشتم با همین موضوع. خواستم شما و دوستم هر دو بخوانیدش. شاید مفید باشد. ⚡️عشق با اتصال آمیخته می‌شود.آدم‌ها، جنجال‌ها به پا می‌کنند تا به یکدیگر برسند. عاشق می‌شوند و تمام تقلای خویش را در جهت ابراز عشق به کار می‌گیرند. فکر می‌کنند فوت و فن عاشقی را خوب بلدند. هر چه فدایت شوم و قربانت گردم و از این آداب عشاق می‌دانند در مسیر دوست خرجش می‌کنند. انگار در پروسه‌ی عشق، ادبیات آدم‌ها نیز متحول می‌شود. استعداد کلام و قدرت بیان عجیبی پیدا می‌کنند. به راحتی می‌توانند موسی‌وار کلمات بی‌جان را با یک حرکت تبدیل به واژه‌ای جاندار نمایند و معجزه‌ای جدید در عشق‌شان خلق کنند. اصطلاح بهار عاشقی،  توصیف مناسبی برای بیان این شیدایی‌ست. اما خدا نکند بهار دوستی‌هایشان، خزان شود؛ آن وقت است که تمام آنچه را بلد بودند فراموش می‌کنند. اصلا انگار بویی از عشق که نه، بویی از انسانیت هم نبرده‌اند. هر چه بینشان بوده برملا می‌سازند و یکدیگر را رسوای زمانه می‌کنند. از ادبیاتی که تنها واژه‌های محبت آمیز خلق میشد، حالا فقط تهمت‌ها و فحش‌ها و ناسزاها سرازیر می شود. برچسبی نیست که به یکدیگر نزنند و ملاحظه‌ای نیست که در کار یکدیگر کنند. اینها را فقط به عنوان مقدمه آوردیم تا حرف اصل کاری‌مان را بزنیم. ما آدم‌ها در اتمامِ رابطه‌ها منصف نیستیم. انصافِ انتها، همچون اخلاقِ ابتدا دارای اهمیت است. سرانجام‌ها همچون سرآغازها نیازمند احترام‌اند . تاوان پایان‌های بی‌اخلاق را نه شخص روبرو، بلکه خود ما می‌پردازیم؛ چرا که بی‌اخلاقی در انتهای کار، نوعی توهین به ابتدا و آغاز کار است، آغازی که ما انتخابگر آن بوده‌ایم. دو دوست، دو همسایه، دو همکار تا وقتی که در میدان یکدیگر بازی می‌کنند همبازی‌اند، اما کافی‌ست پای‌شان را از دایره‌ی این میدان کمی آن طرف‌تر بگذارند،  ناگهان تبدیل به دشمنی می‌شوند که تشنه به خون‌شان می‌شویم. ما آدم‌ها حافظه‌ی تاریخی‌مان در عواطف دوستانه بسیار ضعیف است. محبت‌های بذل شده در زمان صلح را فراموش می‌کنیم و تنها به بذر کینه‌های پاشیده شده در زمان جنگ می‌اندیشیم. ما آدمها پایان قشنگی از یکدیگر نمی‌سازیم . گاهی باید یک ساعتی دور از اغیار نشست و به آغازها فکر کرد و به چرایی پایان‌های بی‌اخلاق. باید به خاطر سپرد که همان خداوندی که نظاره‌گر آغازهای همراه با محبت ماست حاضر و ناظر پایان‌های بیرحمانه‌مان  نیز هست. خداوند در کتاب خویش در آیات طلاق به مردان سفارش می‌کند که یا به طرز شایسته‌ای زنان را نگاه دارید و آشتی کنید و یا آنها را به طرز پسندیده‌ای رهاسازید.(۱) گویا اهمیت رعایت اخلاق در پایان هر کار کمتر از آغاز آن نیست.تمام‌کردن‌هایِ غیرمنصفانه نشان از عدم تناسب روحی انسان دارد. آیا وقت تعادل نرسیده است؟! ۱. سوره بقره آیه ۲۳۱ #روز_نوشت #آغاز_های_زیبا #پایان_های_وحشتناک https://eitaa.com/roznevesht